Homer, Odyssey, Book 7 4:

τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεισ, δείξω, ἐπεί μοι πατρὸσ ἀμύμονοσ ἐγγύθι ναίει. ἀλλ’ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ’ ὁδὸν ἡγεμονεύσω, μηδέ τιν’ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ’ ἐρέεινε. οὐ γὰρ ξείνουσ οἵδε μάλ’ ἀνθρώπουσ ἀνέχονται, οὐδ’ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ’ ὅσ κ’ ἄλλοθεν ἔλθῃ. νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότεσ ὠκείῃσι λαῖτμα μέγ’ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ’ ἐνοσίχθων· τῶν νέεσ ὠκεῖαι ὡσ εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα.