헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́06́

(호메로스, 오디세이아, Book 6)

ὣσ ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ὕπνῳ καὶ καμάτῳ ἀρημένοσ· αὐτὰρ Ἀθήνη βῆ ῥ’ ἐσ Φαιήκων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε, οἳ πρὶν μέν ποτ’ ἔναιον ἐν εὐρυχόρῳ Ὑπερείῃ, ἀγχοῦ Κυκλώπων ἀνδρῶν ὑπερηνορεόντων, οἵ σφεασ σινέσκοντο, βίηφι δὲ φέρτεροι ἦσαν. ἔνθεν ἀναστήσασ ἄγε Ναυσίθοοσ θεοειδήσ, εἷσεν δὲ Σχερίῃ, ἑκὰσ ἀνδρῶν ἀλφηστάων, ἀμφὶ δὲ τεῖχοσ ἔλασσε πόλει, καὶ ἐδείματο οἴκουσ, καὶ νηοὺσ ποίησε θεῶν, καὶ ἐδάσσατ’ ἀρούρασ. ἀλλ’ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶσ Αἴ̈δόσδε βεβήκει, Ἀλκίνοοσ δὲ τότ’ ἦρχε, θεῶν ἄπο μήδεα εἰδώσ. τοῦ μὲν ἔβη πρὸσ δῶμα θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη, νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα. βῆ δ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον πολυδαίδαλον, ᾧ ἔνι κούρη κοιμᾶτ’ ἀθανάτῃσι φυὴν καὶ εἶδοσ ὁμοίη, Ναυσικάα, θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο, πὰρ δὲ δύ’ ἀμφίπολοι, Χαρίτων ἄπο κάλλοσ ἔχουσαι, σταθμοῖιν ἑκάτερθε· θύραι δ’ ἐπέκειντο φαειναί. ἡ δ’ ἀνέμου ὡσ πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια κούρησ, στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν, εἰδομένη κούρῃ ναυσικλειτοῖο Δύμαντοσ, ἥ οἱ ὁμηλικίη μὲν ἐήν, κεχάριστο δὲ θυμῷ. τῇ μιν ἐεισαμένη προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "Ναυσικάα, τί νύ σ’ ὧδε μεθήμονα γείνατο μήτηρ;

εἵματα μέν τοι κεῖται ἀκηδέα σιγαλόεντα, σοὶ δὲ γάμοσ σχεδόν ἐστιν, ἵνα χρὴ καλὰ μὲν αὐτὴν ἕννυσθαι, τὰ δὲ τοῖσι παρασχεῖν, οἵ κέ σ’ ἄγωνται. ἐκ γάρ τοι τούτων φάτισ ἀνθρώπουσ ἀναβαίνει ἐσθλή, χαίρουσιν δὲ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ. ἀλλ’ ἰόμεν πλυνέουσαι ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφι· καί τοι ἐγὼ συνέριθοσ ἅμ’ ἕψομαι, ὄφρα τάχιστα ἐντύνεαι, ἐπεὶ οὔ τοι ἔτι δὴν παρθένοσ ἔσσεαι· ἤδη γάρ σε μνῶνται ἀριστῆεσ κατὰ δῆμον πάντων Φαιήκων, ὅθι τοι γένοσ ἐστὶ καὶ αὐτῇ. ἀλλ’ ἄγ’ ἐπότρυνον πατέρα κλυτὸν ἠῶθι πρὸ ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν ἐφοπλίσαι, ἥ κεν ἄγῃσι ζῶστρά τε καὶ πέπλουσ καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα. καὶ δὲ σοὶ ὧδ’ αὐτῇ πολὺ κάλλιον ἠὲ πόδεσσιν ἔρχεσθαι· πολλὸν γὰρ ἀπὸ πλυνοί εἰσι πόληοσ. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη Οὔλυμπόνδ’, ὅθι φασὶ θεῶν ἕδοσ ἀσφαλὲσ αἰεὶ ἔμμεναι.

οὔτ’ ἀνέμοισι τινάσσεται οὔτε ποτ’ ὄμβρῳ δεύεται οὔτε χιὼν ἐπιπίλναται, ἀλλὰ μάλ’ αἴθρη πέπταται ἀνέφελοσ, λευκὴ δ’ ἐπιδέδρομεν αἴγλη· τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρεσ θεοὶ ἤματα πάντα. ἔνθ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ, ἐπεὶ διεπέφραδε κούρῃ. αὐτίκα δ’ Ηὢσ ἦλθεν ἐύθρονοσ, ἥ μιν ἔγειρε Ναυσικάαν ἐύπεπλον·

ἄφαρ δ’ ἀπεθαύμασ’ ὄνειρον, βῆ δ’ ἰέναι διὰ δώμαθ’, ἵν’ ἀγγείλειε τοκεῦσιν, πατρὶ φίλῳ καὶ μητρί· κιχήσατο δ’ ἔνδον ἐόντασ· ἡ μὲν ἐπ’ ἐσχάρῃ ἧστο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν ἠλάκατα στρωφῶσ’ ἁλιπόρφυρα· τῷ δὲ θύραζε ἐρχομένῳ ξύμβλητο μετὰ κλειτοὺσ βασιλῆασ ἐσ βουλήν, ἵνα μιν κάλεον Φαίηκεσ ἀγαυοί. ἡ δὲ μάλ’ ἄγχι στᾶσα φίλον πατέρα προσέειπε· "πάππα φίλ’, οὐκ ἂν δή μοι ἐφοπλίσσειασ ἀπήνην ὑψηλὴν ἐύκυκλον, ἵνα κλυτὰ εἵματ’ ἄγωμαι ἐσ ποταμὸν πλυνέουσα, τά μοι ῥερυπωμένα κεῖται;

καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ ἐοίκε μετὰ πρώτοισιν ἐόντα. βουλὰσ βουλεύειν καθαρὰ χροί̈ εἵματ’ ἔχοντα. πέντε δέ τοι φίλοι υἱε͂σ ἐνὶ μεγάροισ γεγάασιν, οἱ δύ’ ὀπυίοντεσ, τρεῖσ δ’ ἠίθεοι θαλέθοντεσ· οἱ δ’ αἰεὶ ἐθέλουσι νεόπλυτα εἵματ’ ἔχοντεσ ἐσ χορὸν ἔρχεσθαι· τὰ δ’ ἐμῇ φρενὶ πάντα μέμηλεν. ὣσ ἔφατ’·

αἴδετο γὰρ θαλερὸν γάμον ἐξονομῆναι πατρὶ φίλῳ. ὁ δὲ πάντα νόει καὶ ἀμείβετο μύθῳ· "οὔτε τοι ἡμιόνων φθονέω, τέκοσ, οὔτε τευ ἄλλου. ἔρχευ· ἀτάρ τοι δμῶεσ ἐφοπλίσσουσιν ἀπήνην ὑψηλὴν ἐύκυκλον, ὑπερτερίῃ ἀραρυῖαν. ὣσ εἰπὼν δμώεσσιν ἐκέκλετο, τοὶ δ’ ἐπίθοντο.

οἱ μὲν ἄρ’ ἐκτὸσ ἄμαξαν ἐύτροχον ἡμιονείην ὥπλεον, ἡμιόνουσ θ’ ὕπαγον ζεῦξάν θ’ ὑπ’ ἀπήνῃ· κούρη δ’ ἐκ θαλάμοιο φέρεν ἐσθῆτα φαεινήν. καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐυξέστῳ ἐπ’ ἀπήνῃ, μήτηρ δ’ ἐν κίστῃ ἐτίθει μενοεικέ’ ἐδωδὴν παντοίην, ἐν δ’ ὄψα τίθει, ἐν δ’ οἶνον ἔχευεν ἀσκῷ ἐν αἰγείῳ· κούρη δ’ ἐπεβήσετ’ ἀπήνησ. δῶκεν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον, ἡο͂σ χυτλώσαιτο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν. ἡ δ’ ἔλαβεν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα, μάστιξεν δ’ ἐλάαν· καναχὴ δ’ ἦν ἡμιόνοιιν. αἱ δ’ ἄμοτον τανύοντο, φέρον δ’ ἐσθῆτα καὶ αὐτήν, οὐκ οἰήν, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι. αἱ δ’ ὅτε δὴ ποταμοῖο ῥόον περικαλλέ’ ἵκοντο, ἔνθ’ ἦ τοι πλυνοὶ ἦσαν ἐπηετανοί, πολὺ δ’ ὕδωρ καλὸν ὑπεκπρόρεεν μάλα περ ῥυπόωντα καθῆραι, ἔνθ’ αἵ γ’ ἡμιόνουσ μὲν ὑπεκπροέλυσαν ἀπήνησ.

καὶ τὰσ μὲν σεῦαν ποταμὸν πάρα δινήεντα τρώγειν ἄγρωστιν μελιηδέα· ταὶ δ’ ἀπ’ ἀπήνησ εἵματα χερσὶν ἕλοντο καὶ ἐσφόρεον μέλαν ὕδωρ, στεῖβον δ’ ἐν βόθροισι θοῶσ ἔριδα προφέρουσαι. αὐτὰρ ἐπεὶ πλῦνάν τε κάθηράν τε ῥύπα πάντα, ἑξείησ πέτασαν παρὰ θῖν’ ἁλόσ, ἧχι μάλιστα λάιγγασ ποτὶ χέρσον ἀποπλύνεσκε θάλασσα. αἱ δὲ λοεσσάμεναι καὶ χρισάμεναι λίπ’ ἐλαίῳ δεῖπνον ἔπειθ’ εἵλοντο παρ’ ὄχθῃσιν ποταμοῖο, εἵματα δ’ ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ. αὐτὰρ ἐπεὶ σίτου τάρφθεν δμῳαί τε καὶ αὐτή, σφαίρῃ ταὶ δ’ ἄρ’ ἔπαιζον, ἀπὸ κρήδεμνα βαλοῦσαι· τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενοσ ἤρχετο μολπῆσ. οἱή δ’ Ἄρτεμισ εἶσι κατ’ οὔρεα ἰοχέαιρα, ἢ κατὰ Τηύ̈γετον περιμήκετον ἢ Ἐρύμανθον, τερπομένη κάπροισι καὶ ὠκείῃσ ἐλάφοισι· τῇ δέ θ’ ἅμα νύμφαι, κοῦραι Διὸσ αἰγιόχοιο, ἀγρονόμοι παίζουσι, γέγηθε δέ τε φρένα Λητώ· πασάων δ’ ὑπὲρ ἥ γε κάρη ἔχει ἠδὲ μέτωπα, ῥεῖά τ’ ἀριγνώτη πέλεται, καλαὶ δέ τε πᾶσαι· ὣσ ἥ γ’ ἀμφιπόλοισι μετέπρεπε παρθένοσ ἀδμήσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ ἄρ’ ἔμελλε πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι ζεύξασ’ ἡμιόνουσ πτύξασά τε εἵματα καλά, ἔνθ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὡσ Ὀδυσεὺσ ἔγροιτο, ἴδοι τ’ ἐυώπιδα κούρην, ἥ οἱ Φαιήκων ἀνδρῶν πόλιν ἡγήσαιτο.

σφαῖραν ἔπειτ’ ἔρριψε μετ’ ἀμφίπολον βασίλεια· ἀμφιπόλου μὲν ἅμαρτε, βαθείῃ δ’ ἔμβαλε δίνῃ· αἱ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύσαν· ὁ δ’ ἔγρετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἑζόμενοσ δ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· "ὤ μοι ἐγώ, τέων αὖτε βροτῶν ἐσ γαῖαν ἱκάνω;

ἦ ῥ’ οἵ γ’ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, ἠε͂ φιλόξεινοι καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ; ὥσ τέ με κουράων ἀμφήλυθε θῆλυσ ἀυτή· νυμφάων, αἳ ἔχουσ’ ὀρέων αἰπεινὰ κάρηνα καὶ πηγὰσ ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα. ἦ νύ που ἀνθρώπων εἰμὶ σχεδὸν αὐδηέντων; ἀλλ’ ἄγ’ ἐγὼν αὐτὸσ πειρήσομαι ἠδὲ ἴδωμαι. ὣσ εἰπὼν θάμνων ὑπεδύσετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἐκ πυκινῆσ δ’ ὕλησ πτόρθον κλάσε χειρὶ παχείῃ φύλλων, ὡσ ῥύσαιτο περὶ χροὶ̈ μήδεα φωτόσ.

βῆ δ’ ἴμεν ὥσ τε λέων ὀρεσίτροφοσ ἀλκὶ πεποιθώσ, ὅσ τ’ εἶσ’ ὑόμενοσ καὶ ἀήμενοσ, ἐν δέ οἱ ὄσσε δαίεται· αὐτὰρ ὁ βουσὶ μετέρχεται ἢ ὀίεσσιν ἠὲ μετ’ ἀγροτέρασ ἐλάφουσ· κέλεται δέ ἑ γαστὴρ μήλων πειρήσοντα καὶ ἐσ πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν· ὣσ Ὀδυσεὺσ κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισιν ἔμελλε μίξεσθαι, γυμνόσ περ ἐών· χρειὼ γὰρ ἵκανε. σμερδαλέοσ δ’ αὐτῇσι φάνη κεκακωμένοσ ἅλμῃ, τρέσσαν δ’ ἄλλυδισ ἄλλη ἐπ’ ἠιόνασ προὐχούσασ· οἰή δ’ Ἀλκινόου θυγάτηρ μένε· τῇ γὰρ Ἀθήνη θάρσοσ ἐνὶ φρεσὶ θῆκε καὶ ἐκ δέοσ εἵλετο γυίων. στῆ δ’ ἄντα σχομένη· ὁ δὲ μερμήριξεν Ὀδυσσεύσ, ἢ γούνων λίσσοιτο λαβὼν ἐυώπιδα κούρην, ἦ αὔτωσ ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι λίσσοιτ’, εἰ δείξειε πόλιν καὶ εἵματα δοίη. ὣσ ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, λίσσεσθαι ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι, μή οἱ γοῦνα λαβόντι χολώσαιτο φρένα κούρη. αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον. "γουνοῦμαί σε, ἄνασσα·

θεόσ νύ τισ, ἦ βροτόσ ἐσσι; εἰ μέν τισ θεόσ ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, Ἀρτέμιδί σε ἐγώ γε, Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο, εἶδόσ τε μέγεθόσ τε φυήν τ’ ἄγχιστα ἐίσκω· εἰ δέ τίσ ἐσσι βροτῶν, τοὶ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν, τρὶσ μάκαρεσ μὲν σοί γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, τρὶσ μάκαρεσ δὲ κασίγνητοι· μάλα πού σφισι θυμὸσ αἰὲν ἐυφροσύνῃσιν ἰαίνεται εἵνεκα σεῖο, λευσσόντων τοιόνδε θάλοσ χορὸν εἰσοιχνεῦσαν. κεῖνοσ δ’ αὖ περὶ κῆρι μακάρτατοσ ἔξοχον ἄλλων, ὅσ κέ σ’ ἐέδνοισι βρίσασ οἶκόνδ’ ἀγάγηται. οὐ γάρ πω τοιοῦτον ἴδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν, οὔτ’ ἄνδρ’ οὔτε γυναῖκα· σέβασ μ’ ἔχει εἰσορόωντα. Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνοσ παρὰ βωμῷ φοίνικοσ νέον ἔρνοσ ἀνερχόμενον ἐνόησα·

ἦλθον γὰρ καὶ κεῖσε, πολὺσ δέ μοι ἕσπετο λαόσ, τὴν ὁδὸν ᾗ δὴ μέλλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε’ ἔσεσθαι. ὣσ δ’ αὔτωσ καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα θυμῷ δήν, ἐπεὶ οὔ πω τοῖον ἀνήλυθεν ἐκ δόρυ γαίησ, ὡσ σέ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε, δείδια δ’ αἰνῶσ γούνων ἅψασθαι· χαλεπὸν δέ με πένθοσ ἱκάνει. χθιζὸσ ἐεικοστῷ φύγον ἤματι οἴνοπα πόντον· τόφρα δέ μ’ αἰεὶ κῦμ’ ἐφόρει κραιπναί τε θύελλαι νήσου ἀπ’ Ὠγυγίησ. νῦν δ’ ἐνθάδε κάββαλε δαίμων, ὄφρ’ ἔτι που καὶ τῇδε πάθω κακόν· οὐ γὰρ ὀίω παύσεσθ’, ἀλλ’ ἔτι πολλὰ θεοὶ τελέουσι πάροιθεν. ἀλλά, ἄνασσ’, ἐλέαιρε· σὲ γὰρ κακὰ πολλὰ μογήσασ ἐσ πρώτην ἱκόμην, τῶν δ’ ἄλλων οὔ τινα οἶδα ἀνθρώπων, οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν. ἄστυ δέ μοι δεῖξον, δὸσ δὲ ῥάκοσ ἀμφιβαλέσθαι, εἴ τί που εἴλυμα σπείρων ἔχεσ ἐνθάδ’ ἰοῦσα. σοὶ δὲ θεοὶ τόσα δοῖεν ὅσα φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ, ἄνδρα τε καὶ οἶκον, καὶ ὁμοφροσύνην ὀπάσειαν ἐσθλήν· οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον, ἢ ὅθ’ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή· πόλλ’ ἄλγεα δυσμενέεσσι, χάρματα δ’ εὐμενέτῃσι, μάλιστα δέ τ’ ἔκλυον αὐτοί. τὸν δ’ αὖ Ναυσικάα λευκώλενοσ ἀντίον ηὔδα·

"ξεῖν’, ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ’ ἄφρονι φωτὶ ἐοίκασ· Ζεὺσ δ’ αὐτὸσ νέμει ὄλβον Ὀλύμπιοσ ἀνθρώποισιν, ἐσθλοῖσ ἠδὲ κακοῖσιν, ὅπωσ ἐθέλῃσιν, ἑκάστῳ· καί που σοὶ τάδ’ ἔδωκε, σὲ δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπησ. νῦν δ’, ἐπεὶ ἡμετέρην τε πόλιν καὶ γαῖαν ἱκάνεισ, οὔτ’ οὖν ἐσθῆτοσ δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ’ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα. ἄστυ δέ τοι δείξω, ἐρέω δέ τοι οὔνομα λαῶν. Φαίηκεσ μὲν τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν, εἰμὶ δ’ ἐγὼ θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο, τοῦ δ’ ἐκ Φαιήκων ἔχεται κάρτοσ τε βίη τε. ἦ ῥα καὶ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι κέλευσε·

ἀλλὰ δότ’, ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε, λούσατέ τ’ ἐν ποταμῷ, ὅθ’ ἐπὶ σκέπασ ἔστ’ ἀνέμοιο. "στῆτέ μοι, ἀμφίπολοι· πόσε φεύγετε φῶτα ἰδοῦσαι; ἦ μή πού τινα δυσμενέων φάσθ’ ἔμμεναι ἀνδρῶν; οὐκ ἔσθ’ οὗτοσ ἀνὴρ διερὸσ βροτὸσ οὐδὲ γένηται, ὅσ κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐσ γαῖαν ἵκηται δηιοτῆτα φέρων· μάλα γὰρ φίλοι ἀθανάτοισιν. οἰκέομεν δ’ ἀπάνευθε πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ, ἔσχατοι, οὐδέ τισ ἄμμι βροτῶν ἐπιμίσγεται ἄλλοσ. ἀλλ’ ὅδε τισ δύστηνοσ ἀλώμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνει, τὸν νῦν χρὴ κομέειν· πρὸσ γὰρ Διόσ εἰσιν ἅπαντεσ ξεῖνοί τε πτωχοί τε, δόσισ δ’ ὀλίγη τε φίλη τε. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἔσταν τε καὶ ἀλλήλῃσι κέλευσαν, κὰδ δ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆ’ εἷσαν ἐπὶ σκέπασ, ὡσ ἐκέλευσεν Ναυσικάα θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο·

πὰρ δ’ ἄρα οἱ φᾶρόσ τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἔθηκαν, δῶκαν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον, ἤνωγον δ’ ἄρα μιν λοῦσθαι ποταμοῖο ῥοῇσιν. δή ῥα τότ’ ἀμφιπόλοισι μετηύδα δῖοσ Ὀδυσσεύσ· "ἀμφίπολοι, στῆθ’ οὕτω ἀπόπροθεν, ὄφρ’ ἐγὼ αὐτὸσ ἅλμην ὤμοιιν ἀπολούσομαι, ἀμφὶ δ’ ἐλαίῳ χρίσομαι· ἦ γὰρ δηρὸν ἀπὸ χροόσ ἐστιν ἀλοιφή. ἄντην δ’ οὐκ ἂν ἐγώ γε λοέσσομαι· αἰδέομαι γὰρ γυμνοῦσθαι κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισι μετελθών. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἀπάνευθεν ἴσαν, εἶπον δ’ ἄρα κούρῃ.

αὐτὰρ ὁ ἐκ ποταμοῦ χρόα νίζετο δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἅλμην, ἥ οἱ νῶτα καὶ εὐρέασ ἄμπεχεν ὤμουσ, ἐκ κεφαλῆσ δ’ ἔσμηχεν ἁλὸσ χνόον ἀτρυγέτοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα λοέσσατο καὶ λίπ’ ἄλειψεν, ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαθ’ ἅ οἱ πόρε παρθένοσ ἀδμήσ, τὸν μὲν Ἀθηναίη θῆκεν Διὸσ ἐκγεγαυῖα μείζονά τ’ εἰσιδέειν καὶ πάσσονα, κὰδ δὲ κάρητοσ οὔλασ ἧκε κόμασ, ὑακινθίνῳ ἄνθει ὁμοίασ. ὡσ δ’ ὅτε τισ χρυσὸν περιχεύεται ἀργύρῳ ἀνὴρ ἴδρισ, ὃν Ἥφαιστοσ δέδαεν καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη τέχνην παντοίην, χαρίεντα δὲ ἔργα τελείει, ὣσ ἄρα τῷ κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοισ. ἕζετ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσησ, κάλλεϊ καὶ χάρισι στίλβων· θηεῖτο δὲ κούρη. δή ῥα τότ’ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι μετηύδα· "κλῦτέ μευ, ἀμφίπολοι λευκώλενοι, ὄφρα τι εἴπω.

οὐ πάντων ἀέκητι θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν, Φαιήκεσσ’ ὅδ’ ἀνὴρ ἐπιμίσγεται ἀντιθέοισι· πρόσθεν μὲν γὰρ δή μοι ἀεικέλιοσ δέατ’ εἶναι, νῦν δὲ θεοῖσιν ἐοίκε, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν. αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσισ κεκλημένοσ εἰή ἐνθάδε ναιετάων, καὶ οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν. ἀλλὰ δότ’, ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἄρα τῆσ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, πὰρ δ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆι ἔθεσαν βρῶσίν τε πόσιν τε.

ἦ τοι ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἁρπαλέωσ· δηρὸν γὰρ ἐδητύοσ ἠε͂ν ἄπαστοσ. αὐτὰρ Ναυσικάα λευκώλενοσ ἄλλ’ ἐνόησεν·

εἵματ’ ἄρα πτύξασα τίθει καλῆσ ἐπ’ ἀπήνησ, ζεῦξεν δ’ ἡμιόνουσ κρατερώνυχασ, ἂν δ’ ἔβη αὐτή, ὤτρυνεν δ’ Ὀδυσῆα, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "ὄρσεο δὴ νῦν, ξεῖνε, πόλινδ’ ἴμεν ὄφρα σε πέμψω πατρὸσ ἐμοῦ πρὸσ δῶμα δαί̈φρονοσ, ἔνθα σέ φημι πάντων Φαιήκων εἰδησέμεν ὅσσοι ἄριστοι. ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρδειν, δοκέεισ δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν· ὄφρ’ ἂν μέν κ’ ἀγροὺσ ἰόμεν καὶ ἔργ’ ἀνθρώπων, τόφρα σὺν ἀμφιπόλοισι μεθ’ ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν καρπαλίμωσ ἔρχεσθαι· ἐγὼ δ’ ὁδὸν ἡγεμονεύσω. αὐτὰρ ἐπὴν πόλιοσ ἐπιβήομεν, ἣν πέρι πύργοσ ὑψηλόσ, καλὸσ δὲ λιμὴν ἑκάτερθε πόληοσ, λεπτὴ δ’ εἰσίθμη· νῆεσ δ’ ὁδὸν ἀμφιέλισσαι εἰρύαται· πᾶσιν γὰρ ἐπίστιόν ἐστιν ἑκάστῳ. ἔνθα δέ τέ σφ’ ἀγορὴ καλὸν Ποσιδήιον ἀμφίσ, ῥυτοῖσιν λάεσσι κατωρυχέεσσ’ ἀραρυῖα. ἔνθα δὲ νηῶν ὅπλα μελαινάων ἀλέγουσι, πείσματα καὶ σπεῖρα, καὶ ἀποξύνουσιν ἐρετμά. οὐ γὰρ Φαιήκεσσι μέλει βιὸσ οὐδὲ φαρέτρη, ἀλλ’ ἱστοὶ καὶ ἐρετμὰ νεῶν καὶ νῆεσ ἐῖσαι, ᾗσιν ἀγαλλόμενοι πολιὴν περόωσι θάλασσαν. τῶν ἀλεείνω φῆμιν ἀδευκέα, μή τισ ὀπίσσω μωμεύῃ· μάλα δ’ εἰσὶν ὑπερφίαλοι κατὰ δῆμον· καί νύ τισ ὧδ’ εἴπῃσι κακώτεροσ ἀντιβολήσασ· τίσ δ’ ὅδε Ναυσικάᾳ ἕπεται καλόσ τε μέγασ τε ξεῖνοσ; ποῦ δέ μιν εὑρ͂ε; πόσισ νύ οἱ ἔσσεται αὐτῇ. ἦ τινά που πλαγχθέντα κομίσσατο ἧσ ἀπὸ νηὸσ ἀνδρῶν τηλεδαπῶν, ἐπεὶ οὔ τινεσ ἐγγύθεν εἰσίν· ἤ τίσ οἱ εὐξαμένῃ πολυάρητοσ θεὸσ ἦλθεν οὐρανόθεν καταβάσ, ἕξει δέ μιν ἤματα πάντα. βέλτερον, εἰ καὐτή περ ἐποιχομένη πόσιν εὑρ͂εν ἄλλοθεν· ἦ γὰρ τούσδε γ’ ἀτιμάζει κατὰ δῆμον Φαίηκασ, τοί μιν μνῶνται πολέεσ τε καὶ ἐσθλοί. ὣσ ἐρέουσιν, ἐμοὶ δέ κ’ ὀνείδεα ταῦτα γένοιτο. καὶ δ’ ἄλλῃ νεμεσῶ, ἥ τισ τοιαῦτά γε ῥέζοι, ἥ τ’ ἀέκητι φίλων πατρὸσ καὶ μητρὸσ ἐόντων, ἀνδράσι μίσγηται, πρίν γ’ ἀμφάδιον γάμον ἐλθεῖν. ξεῖνε, σὺ δ’ ὦκ’ ἐμέθεν ξυνίει ἔποσ, ὄφρα τάχιστα πομπῆσ καὶ νόστοιο τύχῃσ παρὰ πατρὸσ ἐμοῖο.

δήεισ ἀγλαὸν ἄλσοσ Ἀθήνησ ἄγχι κελεύθου αἰγείρων· ἐν δὲ κρήνη νάει, ἀμφὶ δὲ λειμών· ἔνθα δὲ πατρὸσ ἐμοῦ τέμενοσ τεθαλυῖά τ’ ἀλωή, τόσσον ἀπὸ πτόλιοσ, ὅσσον τε γέγωνε βοήσασ. ἔνθα καθεζόμενοσ μεῖναι χρόνον, εἰσ ὅ κεν ἡμεῖσ ἄστυδε ἔλθωμεν καὶ ἱκώμεθα δώματα πατρόσ. αὐτὰρ ἐπὴν ἡμέασ ἔλπῃ ποτὶ δώματ’ ἀφῖχθαι, καὶ τότε Φαιήκων ἴμεν ἐσ πόλιν ἠδ’ ἐρέεσθαι δώματα πατρὸσ ἐμοῦ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο. ῥεῖα δ’ ἀρίγνωτ’ ἐστί, καὶ ἂν πάϊσ ἡγήσαιτο νήπιοσ· οὐ μὲν γάρ τι ἐοικότα τοῖσι τέτυκται δώματα Φαιήκων, οἱο͂σ δόμοσ Ἀλκινόοιο ἡρ́ωοσ. ἀλλ’ ὁπότ’ ἄν σε δόμοι κεκύθωσι καὶ αὐλή, ὦκα μάλα μεγάροιο διελθέμεν, ὄφρ’ ἂν ἵκηαι μητέρ’ ἐμήν· ἡ δ’ ἧσται ἐπ’ ἐσχάρῃ ἐν πυρὸσ αὐγῇ, ἠλάκατα στρωφῶσ’ ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέσθαι, κίονι κεκλιμένη· δμωαὶ δέ οἱ εἱάτ’ ὄπισθεν. ἔνθα δὲ πατρὸσ ἐμοῖο θρόνοσ ποτικέκλιται αὐτῇ, τῷ ὅ γε οἰνοποτάζει ἐφήμενοσ ἀθάνατοσ ὥσ. τὸν παραμειψάμενοσ μητρὸσ περὶ γούνασι χεῖρασ βάλλειν ἡμετέρησ, ἵνα νόστιμον ἦμαρ ἴδηαι χαίρων καρπαλίμωσ, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐσσί. εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ’ ἐνὶ θυμῷ, ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐυκτίμενον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἵμασεν μάστιγι φαεινῇ ἡμιόνουσ·

αἱ δ’ ὦκα λίπον ποταμοῖο ῥέεθρα. αἱ δ’ ἐὺ μὲν τρώχων, ἐὺ δὲ πλίσσοντο πόδεσσιν· ἡ δὲ μάλ’ ἡνιόχευεν, ὅπωσ ἅμ’ ἑποίατο πεζοὶ ἀμφίπολοί τ’ Ὀδυσεύσ τε, νόῳ δ’ ἐπέβαλλεν ἱμάσθλην. δύσετό τ’ ἠέλιοσ καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσοσ ἵκοντο ἱρὸν Ἀθηναίησ, ἵν’ ἄρ’ ἕζετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ. αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο· "κλῦθί μευ, αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ, Ἀτρυτώνη· νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον, ἐπεὶ πάροσ οὔ ποτ’ ἄκουσασ ῥαιομένου, ὅτε μ’ ἔρραιε κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ. δόσ μ’ ἐσ Φαίηκασ φίλον ἐλθεῖν ἠδ’ ἐλεεινόν. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη.

αὐτῷ δ’ οὔ πω φαίνετ’ ἐναντίη· αἴδετο γάρ ῥα πατροκασίγνητον· ὁ δ’ ἐπιζαφελῶσ μενέαινεν ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι πάροσ ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 6

(호메로스, 오디세이아, Book 6)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION