Homer, Odyssey, Book 5 6:

Πιερίην δ’ ἐπιβὰσ ἐξ αἰθέροσ ἔμπεσε πόντῳ· σεύατ’ ἔπειτ’ ἐπὶ κῦμα λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώσ, ὅσ τε κατὰ δεινοὺσ κόλπουσ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο ἰχθῦσ ἀγρώσσων πυκινὰ πτερὰ δεύεται ἅλμῃ· τῷ ἴκελοσ πολέεσσιν ὀχήσατο κύμασιν Ἑρμῆσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ’ ἐοῦσαν, ἔνθ’ ἐκ πόντου βὰσ ἰοειδέοσ ἤπειρόνδε ἠιέν, ὄφρα μέγα σπέοσ ἵκετο, τῷ ἔνι νύμφη ναῖεν ἐυπλόκαμοσ· τὴν δ’ ἔνδοθι τέτμεν ἐοῦσαν. πῦρ μὲν ἐπ’ ἐσχαρόφιν μέγα καίετο, τηλόσε δ’ ὀδμὴ κέδρου τ’ εὐκεάτοιο θύου τ’ ἀνὰ νῆσον ὀδώδει δαιομένων· ἡ δ’ ἔνδον ἀοιδιάουσ’ ὀπὶ καλῇ ἱστὸν ἐποιχομένη χρυσείῃ κερκίδ’ ὕφαινεν. ὕλη δὲ σπέοσ ἀμφὶ πεφύκει τηλεθόωσα, κλήθρη τ’ αἴγειρόσ τε καὶ εὐώδησ κυπάρισσοσ. ἔνθα δέ τ’ ὄρνιθεσ τανυσίπτεροι εὐνάζοντο, σκῶπέσ τ’ ἴρηκέσ τε τανύγλωσσοί τε κορῶναι εἰνάλιαι, τῇσίν τε θαλάσσια ἔργα μέμηλεν. ἡ δ’ αὐτοῦ τετάνυστο περὶ σπείουσ γλαφυροῖο ἡμερὶσ ἡβώωσα, τεθήλει δὲ σταφυλῇσι. κρῆναι δ’ ἑξείησ πίσυρεσ ῥέον ὕδατι λευκῷ, πλησίαι ἀλλήλων τετραμμέναι ἄλλυδισ ἄλλη. ἀμφὶ δὲ λειμῶνεσ μαλακοὶ ἰού ἠδὲ σελίνου θήλεον. ἔνθα κ’ ἔπειτα καὶ ἀθάνατόσ περ ἐπελθὼν θηήσαιτο ἰδὼν καὶ τερφθείη φρεσὶν ᾗσιν. ἔνθα στὰσ θηεῖτο διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ, αὐτίκ’ ἄρ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλυθεν. οὐδέ μιν ἄντην ἠγνοίησεν ἰδοῦσα Καλυψώ, δῖα θεάων· οὐ γάρ τ’ ἀγνῶτεσ θεοὶ ἀλλήλοισι πέλονται ἀθάνατοι, οὐδ’ εἴ τισ ἀπόπροθι δώματα ναίει. οὐδ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα ἔνδον ἔτετμεν, ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπ’ ἀκτῆσ κλαῖε καθήμενοσ, ἔνθα πάροσ περ, δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων. πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. Ἑρμείαν δ’ ἐρέεινε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἐν θρόνῳ ἱδρύσασα φαεινῷ σιγαλόεντι·