Homer, Odyssey, Book 4 44:

(호메로스, 오디세이아, Book 4 44:)

"ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο δῖα θεάων· τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκῃ, τῆμοσ ἄρ’ ἐξ ἁλὸσ εἶσι γέρων ἅλιοσ νημερτὴσ πνοιῇ ὕπο Ζεφύροιο μελαίνῃ φρικὶ καλυφθείσ, ἐκ δ’ ἐλθὼν κοιμᾶται ὑπὸ σπέσσι γλαφυροῖσιν· ἀμφὶ δέ μιν φῶκαι νέποδεσ καλῆσ ἁλοσύδνησ ἁθρόαι εὕδουσιν, πολιῆσ ἁλὸσ ἐξαναδῦσαι, πικρὸν ἀποπνείουσαι ἁλὸσ πολυβενθέοσ ὀδμήν. ἔνθα σ’ ἐγὼν ἀγαγοῦσα ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν εὐνάσω ἑξείησ· σὺ δ’ ἐὺ κρίνασθαι ἑταίρουσ τρεῖσ, οἵ τοι παρὰ νηυσὶν ἐυσσέλμοισιν ἄριστοι. πάντα δέ τοι ἐρέω ὀλοφώια τοῖο γέροντοσ. φώκασ μέν τοι πρῶτον ἀριθμήσει καὶ ἔπεισιν· αὐτὰρ ἐπὴν πάσασ πεμπάσσεται ἠδὲ ἴδηται, λέξεται ἐν μέσσῃσι νομεὺσ ὣσ πώεσι μήλων. τὸν μὲν ἐπὴν δὴ πρῶτα κατευνηθέντα ἴδησθε, καὶ τότ’ ἔπειθ’ ὑμῖν μελέτω κάρτοσ τε βίη τε, αὖθι δ’ ἔχειν μεμαῶτα καὶ ἐσσύμενόν περ ἀλύξαι. πάντα δὲ γιγνόμενοσ πειρήσεται, ὅσσ’ ἐπὶ γαῖαν ἑρπετὰ γίγνονται, καὶ ὕδωρ καὶ θεσπιδαὲσ πῦρ· ὑμεῖσ δ’ ἀστεμφέωσ ἐχέμεν μᾶλλόν τε πιέζειν. ἀλλ’ ὅτε κεν δή σ’ αὐτὸσ ἀνείρηται ἐπέεσσι, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂́ν κε κατευνηθέντα ἴδησθε, καὶ τότε δὴ σχέσθαι τε βίησ λῦσαί τε γέροντα, ἡρ́ωσ, εἴρεσθαι δέ, θεῶν ὅσ τίσ σε χαλέπτει, νόστον θ’, ὡσ ἐπὶ πόντον ἐλεύσεαι ἰχθυόεντα. "ὣσ εἰποῦσ’ ὑπὸ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα. αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆασ, ὅθ’ ἕστασαν ἐν ψαμάθοισιν, ἠιά· πολλὰ δέ μοι κραδίη πόρφυρε κιόντι. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, δόρπον θ’ ὁπλισάμεσθ’, ἐπί τ’ ἤλυθεν ἀμβροσίη νύξ· δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότε δὴ παρὰ θῖνα θαλάσσησ εὐρυπόροιο ἠιά πολλὰ θεοὺσ γουνούμενοσ· αὐτὰρ ἑταίρουσ τρεῖσ ἄγον, οἷσι μάλιστα πεποίθεα πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION