Homer, Odyssey, Book 4 17:

τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· "οὕτω νῦν καὶ ἐγὼ νοέω, γύναι, ὡσ σὺ ἐίσκεισ· κείνου γὰρ τοιοίδε πόδεσ τοιαίδε τε χεῖρεσ ὀφθαλμῶν τε βολαὶ κεφαλή τ’ ἐφύπερθέ τε χαῖται. καὶ νῦν ἦ τοι ἐγὼ μεμνημένοσ ἀμφ’ Ὀδυσῆι μυθεόμην, ὅσα κεῖνοσ ὀιζύσασ ἐμόγησεν ἀμφ’ ἐμοί, αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυον εἶβε, χλαῖναν πορφυρέην ἄντ’ ὀφθαλμοῖιν ἀνασχών.