Homer, Odyssey, Book 3

(호메로스, 오디세이아, Book 3)

Ηἔλιοσ δ’ ἀνόρουσε, λιπὼν περικαλλέα λίμνην, οὐρανὸν ἐσ πολύχαλκον, ἵν’ ἀθανάτοισι φαείνοι καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν· οἱ δὲ Πύλον, Νηλῆοσ ἐυκτίμενον πτολίεθρον, ἷξον· τοὶ δ’ ἐπὶ θινὶ θαλάσσησ ἱερὰ ῥέζον, ταύρουσ παμμέλανασ, ἐνοσίχθονι κυανοχαίτῃ. ἐννέα δ’ ἕδραι ἔσαν, πεντακόσιοι δ’ ἐν ἑκάστῃ ἡάτο καὶ προύχοντο ἑκάστοθι ἐννέα ταύρουσ. εὖθ’ οἱ σπλάγχνα πάσαντο, θεῷ δ’ ἐπὶ μηρί’ ἔκαιον, οἱ δ’ ἰθὺσ κατάγοντο ἰδ’ ἱστία νηὸσ ἐίσησ στεῖλαν ἀείραντεσ, τὴν δ’ ὡρ́μισαν, ἐκ δ’ ἔβαν αὐτοί· ἐκ δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ νηὸσ βαῖν’, ἦρχε δ’ Ἀθήνη. τὸν προτέρη προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "Τηλέμαχ’, οὐ μέν σε χρὴ ἔτ’ αἰδοῦσ, οὐδ’ ἠβαιόν·

τοὔνεκα γὰρ καὶ πόντον ἐπέπλωσ, ὄφρα πύθηαι πατρόσ, ὅπου κύθε γαῖα καὶ ὅν τινα πότμον ἐπέσπεν. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἰθὺσ κίε Νέστοροσ ἱπποδάμοιο· εἴδομεν ἥν τινα μῆτιν ἐνὶ στήθεσσι κέκευθε. λίσσεσθαι δέ μιν αὐτόσ, ὅπωσ νημερτέα εἴπῃ· ψεῦδοσ δ’ οὐκ ἐρέει· μάλα γὰρ πεπνυμένοσ ἐστί. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Μέντορ, πῶσ τ’ ἄρ’ ἰώ; πῶσ τ’ ἂρ προσπτύξομαι αὐτόν; οὐδέ τί πω μύθοισι πεπείρημαι πυκινοῖσιν· αἰδὼσ δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"Τηλέμαχ’, ἄλλα μὲν αὐτὸσ ἐνὶ φρεσὶ σῇσι νοήσεισ, ἄλλα δὲ καὶ δαίμων ὑποθήσεται· οὐ γὰρ ὀίω οὔ σε θεῶν ἀέκητι γενέσθαι τε τραφέμεν τε. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο Παλλὰσ Ἀθήνη καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. ἷξον δ’ ἐσ Πυλίων ἀνδρῶν ἄγυρίν τε καὶ ἕδρασ, ἔνθ’ ἄρα Νέστωρ ἧστο σὺν υἱάσιν, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι δαῖτ’ ἐντυνόμενοι κρέα τ’ ὤπτων ἄλλα τ’ ἔπειρον. οἱ δ’ ὡσ οὖν ξείνουσ ἴδον, ἁθρόοι ἦλθον ἅπαντεσ, χερσίν τ’ ἠσπάζοντο καὶ ἑδριάασθαι ἄνωγον. πρῶτοσ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἐγγύθεν ἐλθὼν ἀμφοτέρων ἕλε χεῖρα καὶ ἵδρυσεν παρὰ δαιτὶ κώεσιν ἐν μαλακοῖσιν ἐπὶ ψαμάθοισ ἁλίῃσιν πάρ τε κασιγνήτῳ Θρασυμήδεϊ καὶ πατέρι ᾧ· δῶκε δ’ ἄρα σπλάγχνων μοίρασ, ἐν δ’ οἶνον ἔχευεν χρυσείῳ δέπαϊ· δειδισκόμενοσ δὲ προσηύδα Παλλάδ’ Ἀθηναίην κούρην Διὸσ αἰγιόχοιο· "εὔχεο νῦν, ὦ ξεῖνε, Ποσειδάωνι ἄνακτι·

τοῦ γὰρ καὶ δαίτησ ἠντήσατε δεῦρο μολόντεσ. αὐτὰρ ἐπὴν σπείσῃσ τε καὶ εὔξεαι, ἣ θέμισ ἐστί, δὸσ καὶ τούτῳ ἔπειτα δέπασ μελιηδέοσ οἴνου σπεῖσαι, ἐπεὶ καὶ τοῦτον ὀίομαι ἀθανάτοισιν εὔχεσθαι· πάντεσ δὲ θεῶν χατέουσ’ ἄνθρωποι. ἀλλὰ νεώτερόσ ἐστιν, ὁμηλικίη δ’ ἐμοὶ αὐτῷ· τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον. ὣσ εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπασ ἡδέοσ οἴνου·

χαῖρε δ’ Ἀθηναίη πεπνυμένῳ ἀνδρὶ δικαίῳ, οὕνεκα οἷ προτέρῃ δῶκε χρύσειον ἄλεισον· αὐτίκα δ’ εὔχετο πολλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι· "κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε, μηδὲ μεγήρῃσ ἡμῖν εὐχομένοισι τελευτῆσαι τάδε ἔργα.

Νέστορι μὲν πρώτιστα καὶ υἱάσι κῦδοσ ὄπαζε, αὐτὰρ ἔπειτ’ ἄλλοισι δίδου χαρίεσσαν ἀμοιβὴν σύμπασιν Πυλίοισιν ἀγακλειτῆσ ἑκατόμβησ. δὸσ δ’ ἔτι Τηλέμαχον καὶ ἐμὲ πρήξαντα νέεσθαι, οὕνεκα δεῦρ’ ἱκόμεσθα θοῇ σὺν νηὶ μελαίνῃ. ὣσ ἄρ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο καὶ αὐτὴ πάντα τελεύτα.

δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπασ ἀμφικύπελλον· ὣσ δ’ αὔτωσ ἠρᾶτο Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ. οἱ δ’ ἐπεί ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, μοίρασ δασσάμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ ἄρα μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "νῦν δὴ κάλλίον ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι ξείνουσ, οἱ τινέσ εἰσιν, ἐπεὶ τάρπησαν ἐδωδῆσ.

ὦ ξεῖνοι, τίνεσ ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἤ τι κατά πρῆξιν ἦ μαψιδίωσ ἀλάλησθε οἱᾶ́ τε ληιστῆρεσ ὑπεὶρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰσ παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι πέροντεσ; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα θαρσήσασ·

αὐτὴ γὰρ ἐνὶ φρεσὶ θάρσοσ Ἀθήνη θῆχ’, ἵνα μιν περὶ πατρὸσ ἀποιχομένοιο ἔροιτο ἠδ’ ἵνα μιν κλέοσ ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἔχῃσιν· "ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν, εἴρεαι ὁππόθεν εἰμέν·

ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω. ἡμεῖσ ἐξ Ἰθάκησ ὑπονηίου εἰλήλουθμεν· πρῆξισ δ’ ἥδ’ ἰδίη, οὐ δήμιοσ, ἣν ἀγορεύω. πατρὸσ ἐμοῦ κλέοσ εὐρὺ μετέρχομαι, ἤν που ἀκούσω, δίου Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ, ὅν ποτέ φασι σὺν σοὶ μαρνάμενον Τρώων πόλιν ἐξαλαπάξαι. ἄλλουσ μὲν γὰρ πάντασ, ὅσοι Τρωσὶν πολέμιξον, πευθόμεθ’, ἧχι ἕκαστοσ ἀπώλετο λυγρῷ ὀλέθρῳ, κείνου δ’ αὖ καὶ ὄλεθρον ἀπευθέα θῆκε Κρονίων. οὐ γάρ τισ δύναται σάφα εἰπέμεν ὁππόθ’ ὄλωλεν, εἴθ’ ὅ γ’ ἐπ’ ἠπείρου δάμη ἀνδράσι δυσμενέεσσιν, εἴτε καὶ ἐν πελάγει μετὰ κύμασιν Ἀμφιτρίτησ. τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα κείνου λυγρὸν ὄλεθρον ἐνισπεῖν, εἴ που ὄπωπασ ὀφθαλμοῖσι τεοῖσιν ἢ ἄλλου μῦθον ἄκουσασ πλαζομένου· πέρι γάρ μιν ὀιζυρὸν τέκε μήτηρ. μηδέ τί μ’ αἰδόμενοσ μειλίσσεο μηδ’ ἐλεαίρων, ἀλλ’ εὖ μοι κατάλεξον ὃπωσ ἤντησασ ὀπωπῆσ. λίσσομαι, εἴ ποτέ τοί τι πατὴρ ἐμόσ, ἐσθλὸσ Ὀδυσσεύσ, ἢ ἔποσ ἠέ τι ἔργον ὑποστὰσ ἐξετέλεσσε δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχετε πήματ’ Ἀχαιοί, τῶν νῦν μοι μνῆσαι, καί μοι νημερτὲσ ἐνίσπεσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"ὦ φίλ’, ἐπεί μ’ ἔμνησασ ὀιζύοσ, ἥν ἐν ἐκείνῳ δήμῳ ἀνέτλημεν μένοσ ἄσχετοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν, ἠμέν ὅσα ξὺν νηυσίν ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον πλαζόμενοι κατὰ ληίδ’, ὅπῃ ἄρξειεν Ἀχιλλεύσ, ἠδ’ ὅσα καὶ περί ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτοσ μαρνάμεθ’· ἔνθα δ’ ἔπειτα κατέκταθεν ὅσσοι ἄριστοι. ἔνθα μὲν Αἰάσ κεῖται ἀρήιοσ, ἔνθα δ’ Ἀχιλλεύσ, ἔνθα δὲ Πάτροκλοσ, θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ, ἔνθα δ’ ἐμὸσ φίλοσ υἱόσ, ἅμα κρατερὸσ καὶ ἀμύμων, Ἀντίλοχοσ, πέρι μὲν θείειν ταχὺσ ἠδὲ μαχητήσ· ἄλλα τε πόλλ’ ἐπὶ τοῖσ πάθομεν κακά· τίσ κεν ἐκεῖνα πάντα γε μυθήσαιτο καταθνητῶν ἀνθρώπων; οὐδ’ εἰ πεντάετέσ γε καὶ ἑξάετεσ παραμίμνων ἐξερέοισ ὅσα κεῖθι πάθον κακὰ δῖοι Ἀχαιοί· πρίν κεν ἀνιηθεὶσ σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκοιο. εἰνάετεσ γάρ σφιν κακὰ ῥάπτομεν ἀμφιέποντεσ παντοίοισι δόλοισι, μόγισ δ’ ἐτέλεσσε Κρονίων. ἔνθ’ οὔ τίσ ποτε μῆτιν ὁμοιωθήμεναι ἄντην ἤθελ’, ἐπεὶ μάλα πολλὸν ἐνίκα δῖοσ Ὀδυσσεὺσ παντοίοισι δόλοισι, πατὴρ τεόσ, εἰ ἐτεόν γε κείνου ἔκγονόσ ἐσσι· σέβασ μ’ ἔχει εἰσορόωντα. ἦ τοι γὰρ μῦθοί γε ἐοικότεσ, οὐδέ κε φαίησ ἄνδρα νεώτερον ὧδε ἐοικότα μυθήσασθαι. ἔνθ’ ἦ τοι ἡο͂σ μὲν ἐγὼ καὶ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ οὔτε ποτ’ εἰν ἀγορῇ δίχ’ ἐβάζομεν οὔτ’ ἐνὶ βουλῇ, ἀλλ’ ἕνα θυμὸν ἔχοντε νόω καὶ ἐπίφρονι βουλῇ φραζόμεθ’ Ἀργείοισιν ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένοιτο. αὐτὰρ ἐπεὶ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν, βῆμεν δ’ ἐν νήεσσι, θεὸσ δ’ ἐσκέδασσεν Ἀχαιούσ, καὶ τότε δὴ Ζεὺσ λυγρὸν ἐνὶ φρεσὶ μήδετο νόστον Ἀργείοισ, ἐπεὶ οὔ τι νοήμονεσ οὐδὲ δίκαιοι πάντεσ ἔσαν· τῶ σφεων πολέεσ κακὸν οἶτον ἐπέσπον μήνιοσ ἐξ ὀλοῆσ γλαυκώπιδοσ ὀβριμοπάτρησ. ἥ τ’ ἔριν Ἀτρεί̈δῃσι μετ’ ἀμφοτέροισιν ἔθηκε. τὼ δὲ καλεσσαμένω ἀγορὴν ἐσ πάντασ Ἀχαιούσ, μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐσ ἠέλιον καταδύντα, οἱ ἦλθον οἴνῳ βεβαρηότεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν, μῦθον μυθείσθην, τοῦ εἵνεκα λαὸν ἄγειραν. ἔνθ’ ἤ τοι Μενέλαοσ ἀνώγει πάντασ Ἀχαιοὺσ νόστου μιμνήσκεσθαι ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ, οὐδ’ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανε·

βούλετο γάρ ῥα λαὸν ἐρυκακέειν ῥέξαι θ’ ἱερὰσ ἑκατόμβασ, ὡσ τὸν Ἀθηναίησ δεινὸν χόλον ἐξακέσαιτο, νήπιοσ, οὐδὲ τὸ ᾔδη, ὃ οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν· οὐ γάρ τ’ αἶψα θεῶν τρέπεται νόοσ αἰέν ἐόντων. ὣσ τὼ μὲν χαλεποῖσιν ἀμειβομένω ἐπέεσσιν ἕστασαν· οἱ δ’ ἀνόρουσαν ἐυκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἠχῇ θεσπεσίῃ, δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή. νύκτα μὲν ἀέσαμεν χαλεπὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντεσ ἀλλήλοισ· ἐπὶ γὰρ Ζεὺσ ἤρτυε πῆμα κακοῖο· ἠῶθεν δ’ οἱ μὲν νέασ ἕλκομεν εἰσ ἅλα δῖαν κτήματά τ’ ἐντιθέμεσθα βαθυζώνουσ τε γυναῖκασ. ἡμίσεεσ δ’ ἄρα λαοὶ ἐρητύοντο μένοντεσ αὖθι παρ’ Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι, ποιμένι λαῶν· ἡμίσεεσ δ’ ἀναβάντεσ ἐλαύνομεν· αἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἔπλεον, ἐστόρεσεν δέ θεὸσ μεγακήτεα πόντον. ἐσ Τένεδον δ’ ἐλθόντεσ ἐρέξαμεν ἱρὰ θεοισ͂ν, οἴκαδε ἱέμενοι· Ζεὺσ δ’ οὔ πω μήδετο νόστον, σχέτλιοσ, ὅσ ῥ’ ἔριν ὦρσε κακήν ἔπι δεύτερον αὖτισ. οἱ μὲν ἀποστρέψαντεσ ἔβαν νέασ ἀμφιελίσσασ ἀμφ’ Ὀδυσῆα ἄνακτα δαί̈φρονα, ποικιλομήτην, αὖτισ ἐπ’ Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι ἦρα φέροντεσ· αὐτὰρ ἐγὼ σὺν νηυσὶν ἀολλέσιν, αἵ μοι ἕποντο, φεῦγον, ἐπεὶ γίγνωσκον, ὃδὴ κακὰ μήδετο δαίμων. φεῦγε δὲ Τυδέοσ υἱὸσ ἀρήιοσ, ὦρσε δ’ ἑταίρουσ. ὀψὲ δὲ δὴ μετὰ νῶι κίε ξανθὸσ Μενέλαοσ, ἐν Λέσβῳ δ’ ἔκιχεν δολιχὸν πλόον ὁρμαίνοντασ, ἢ καθύπερθε Χίοιο νεοίμεθα παιπαλοέσσησ, νήσου ἔπι Ψυρίησ, αὐτὴν ἐπ’ ἀριστέρ’ ἔχοντεσ, ἦ ὑπένερθε Χίοιο, παρ’ ἠνεμόεντα Μίμαντα. ᾐτέομεν δὲ θεὸν φῆναι τέρασ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡμῖν δεῖξε, καὶ ἠνώγει πέλαγοσ μέσον εἰσ Εὔβοιαν τέμνειν, ὄφρα τάχιστα ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν. ὦρτο δ’ ἐπὶ λιγὺσ οὖροσ ἀήμεναι· αἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἰχθυόεντα κέλευθα διέδραμον, ἐσ δὲ Γεραιστὸν ἐννύχιαι κατάγοντο· Ποσειδάωνι δὲ ταύρων πόλλ’ ἐπὶ μῆρ’ ἔθεμεν, πέλαγοσ μέγα μετρήσαντεσ. τέτρατον ἦμαρ ἐήν, ὅτ’ ἐν Ἄργεϊ νῆασ ἐίσασ Τυδεί̈δεω ἕταροι Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο ἵστασαν· αὐτάρ ἐγώ γε Πύλονδ’ ἔχον, οὐδέ ποτ’ ἔσβη οὖροσ, ἐπεὶ δὴ πρῶτα θεὸσ προέηκεν ἀῆναι. "ὣσ ἦλθον, φίλε τέκνον, ἀπευθήσ, οὐδέ τι οἶδα κείνων, οἵ τ’ ἐσάωθεν Ἀχαιῶν οἵ τ’ ἀπόλοντο.

ὅσσα δ’ ἐνὶ μεγάροισι καθήμενοσ ἡμετέροισι πεύθομαι, ἣ θέμισ ἐστί, δαήσεαι, κοὐδέ σε δεύσω. εὖ μὲν Μυρμιδόνασ φάσ’ ἐλθέμεν ἐγχεσιμώρουσ, οὓσ ἄγ’ Ἀχιλλῆοσ μεγαθύμου φαίδιμοσ υἱόσ, εὖ δὲ Φιλοκτήτην, Ποιάντιον ἀγλαὸν υἱόν. πάντασ δ’ Ἰδομενεὺσ Κρήτην εἰσήγαγ’ ἑταίρουσ, οἳ φύγον ἐκ πολέμου, πόντοσ δέ οἱ οὔ τιν’ ἀπηύρα. Ἀτρεί̈δην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, νόσφιν ἐόντεσ, ὥσ τ’ ἦλθ’, ὥσ τ’ Αἴγισθοσ ἐμήσατο λυγρὸν ὄλεθρον. ἀλλ’ ἦ τοι κεῖνοσ μὲν ἐπισμυγερῶσ ἀπέτισεν· ὡσ ἀγαθὸν καὶ παῖδα καταφθιμένοιο λιπέσθαι ἀνδρόσ, ἐπεὶ καὶ κεῖνοσ ἐτίσατο πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. καὶ σὺ φίλοσ, μάλα γάρ σ’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε, ἄλκιμοσ ἔσσ’, ἵνα τίσ σε καὶ ὀψιγόνων ἐὺ εἴπῃ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν, καὶ λίην κεῖνοσ μὲν ἐτίσατο, καί οἱ Ἀχαιοὶ οἴσουσι κλέοσ εὐρὺ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι· αἲ γὰρ ἐμοὶ τοσσήνδε θεοὶ δύναμιν περιθεῖεν, τίσασθαι μνηστῆρασ ὑπερβασίησ ἀλεγεινῆσ, οἵ τέ μοι ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανόωνται. ἀλλ’ οὔ μοι τοιοῦτον ἐπέκλωσαν θεοὶ ὄλβον, πατρί τ’ ἐμῷ καὶ ἐμοί· νῦν δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπησ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"ὦ φίλ’, ἐπεὶ δὴ ταῦτά μ’ ἀνέμνησασ καὶ ἐείπεσ, φασὶ μνηστῆρασ σῆσ μητέροσ εἵνεκα πολλοὺσ ἐν μεγάροισ ἀέκητι σέθεν κακὰ μηχανάασθαι· εἰπέ μοι, ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμνασαι, ἦ σέ γε λαοὶ ἐχθαίρουσ’ ἀνὰ δῆμον, ἐπισπόμενοι θεοῦ ὀμφῇ. τίσ δ’ οἶδ’ εἴ κέ ποτέ σφι βίασ ἀποτίσεται ἐλθών, ἢ ὅ γε μοῦνοσ ἐὼν ἢ καὶ σύμπαντεσ Ἀχαιοί; εἰ γάρ σ’ ὣσ ἐθέλοι φιλέειν γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὡσ τότ’ Ὀδυσσῆοσ περικήδετο κυδαλίμοιο δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχομεν ἄλγε’ Ἀχαιοί ‐ οὐ γάρ πω ἴδον ὧδε θεοὺσ ἀναφανδὰ φιλεῦντασ, ὡσ κείνῳ ἀναφανδὰ παρίστατο Παλλὰσ Ἀθήνη ‐ εἴ σ’ οὕτωσ ἐθέλοι φιλέειν κήδοιτό τε θυμῷ, τῶ κέν τισ κείνων γε καὶ ἐκλελάθοιτο γάμοιο. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ γέρον, οὔ πω τοῦτο ἔποσ τελέεσθαι ὀίω· λίην γὰρ μέγα εἶπεσ· ἄγη μ’ ἔχει. οὐκ ἂν ἐμοί γε ἐλπομένω τὰ γένοιτ’, οὐδ’ εἰ θεοὶ ὣσ ἐθέλοιεν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"Τηλέμαχε, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. ῥεῖα θεόσ γ’ ἐθέλων καὶ τηλόθεν ἄνδρα σαώσαι. βουλοίμην δ’ ἂν ἐγώ γε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσασ οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι, ἢ ἐλθὼν ἀπολέσθαι ἐφέστιοσ, ὡσ Ἀγαμέμνων ὤλεθ’ ὑπ’ Αἰγίσθοιο δόλῳ καὶ ἧσ ἀλόχοιο. ἀλλ’ ἦ τοι θάνατον μὲν ὁμοίιον οὐδὲ θεοί περ καὶ φίλῳ ἀνδρὶ δύνανται ἀλαλκέμεν, ὁππότε κεν δὴ μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Μέντορ, μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα κηδόμενοί περ· κείνῳ δ’ οὐκέτι νόστοσ ἐτήτυμοσ, ἀλλά οἱ ἤδη φράσσαντ’ ἀθάνατοι θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν. νῦν δ’ ἐθέλω ἔποσ ἄλλο μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι Νέστορ’, ἐπεὶ περὶ οἶδε δίκασ ἠδὲ φρόνιν ἄλλων· τρὶσ γὰρ δή μίν φασιν ἀνάξασθαι γένε’ ἀνδρῶν· ὥσ τέ μοι ἀθάνατοσ ἰνδάλλεται εἰσοράασθαι. ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, σὺ δ’ ἀληθὲσ ἐνίσπεσ· πῶσ ἔθαν’ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων; ποῦ Μενέλαοσ ἐήν; τίνα δ’ αὐτῷ μήσατ’ ὄλεθρον Αἴγισθοσ δολόμητισ, ἐπεὶ κτάνε πολλὸν ἀρείω; ἦ οὐκ Ἄργεοσ ἠε͂ν Ἀχαιικοῦ, ἀλλά πῃ ἄλλῃ πλάζετ’ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, ὁ δὲ θαρσήσασ κατέπεφνε; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, τέκνον, ἀληθέα πάντ’ ἀγορεύσω. ἦ τοι μὲν τάδε καὐτὸσ ὀίεαι, ὥσ κεν ἐτύχθη, εἰ ζωόν γ’ Αἴγισθον ἐνὶ μεγάροισιν ἔτετμεν Ἀτρεί̈δησ Τροίηθεν ἰών, ξανθὸσ Μενέλαοσ· τῶ κέ οἱ οὐδὲ θανόντι χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν, ἀλλ’ ἄρα τόν γε κύνεσ τε καὶ οἰωνοὶ κατέδαψαν κείμενον ἐν πεδίῳ ἑκὰσ ἄστεοσ, οὐδέ κέ τίσ μιν κλαῦσεν Ἀχαιιάδων· μάλα γὰρ μέγα μήσατο ἔργον. ἡμεῖσ μὲν γὰρ κεῖθι πολέασ τελέοντεσ ἀέθλουσ ἥμεθ’· ὁ δ’ εὔκηλοσ μυχῷ Ἄργεοσ ἱπποβότοιο πόλλ’ Ἀγαμεμνονέην ἄλοχον θέλγεσκ’ ἐπέεσσιν. ἡ δ’ ἦ τοι τὸ πρὶν μὲν ἀναίνετο ἔργον ἀεικὲσ δῖα Κλυταιμνήστρη· φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσι· πὰρ δ’ ἄρ’ ἐήν καὶ ἀοιδὸσ ἀνήρ, ᾧ πόλλ’ ἐπέτελλεν Ἀτρεί̈δησ Τροίηνδε κιὼν ἔρυσασθαι ἄκοιτιν. ἀλλ’ ὅτε δή μιν μοῖρα θεῶν ἐπέδησε δαμῆναι, δὴ τότε τὸν μὲν ἀοιδὸν ἄγων ἐσ νῆσον ἐρήμην κάλλιπεν οἰωνοῖσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι, τὴν δ’ ἐθέλων ἐθέλουσαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε. πολλὰ δὲ μηρί’ ἔκηε θεῶν ἱεροῖσ ἐπὶ βωμοῖσ, πολλὰ δ’ ἀγάλματ’ ἀνῆψεν, ὑφάσματά τε χρυσόν τε, ἐκτελέσασ μέγα ἔργον, ὃ οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ. "ἡμεῖσ μὲν γὰρ ἅμα πλέομεν Τροίηθεν ἰόντεσ, Ἀτρεί̈δησ καὶ ἐγώ, φίλα εἰδότεσ ἀλλήλοισιν·

ἀλλ’ ὅτε Σούνιον ἱρὸν ἀφικόμεθ’, ἄκρον Ἀθηνέων, ἔνθα κυβερνήτην Μενελάου Φοῖβοσ Ἀπόλλων οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνε, πηδάλιον μετὰ χερσὶ θεούσησ νηὸσ ἔχοντα, Φρόντιν Ὀνητορίδην, ὃσ ἐκαίνυτο φῦλ’ ἀνθρώπων νῆα κυβερνῆσαι, ὁπότε σπέρχοιεν ἀέλλαι. ὣσ ὁ μὲν ἔνθα κατέσχετ’, ἐπειγόμενόσ περ ὁδοῖο, ὄφρ’ ἕταρον θάπτοι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσειεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖνοσ ἰὼν ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι Μαλειάων ὄροσ αἰπὺ ἷξε θέων, τότε δὴ στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺσ ἐφράσατο, λιγέων δ’ ἀνέμων ἐπ’ ἀυτμένα χεῦε, κύματά τε τροφέοντο πελώρια, ἶσα ὄρεσσιν. ἔνθα διατμήξασ τὰσ μὲν Κρήτῃ ἐπέλασσεν, ἧχι Κύδωνεσ ἔναιον Ιἀρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα. ἔστι δέ τισ λισσὴ αἰπεῖά τε εἰσ ἅλα πέτρη ἐσχατιῇ Γόρτυνοσ ἐν ἠεροειδέι πόντῳ· ἔνθα Νότοσ μέγα κῦμα ποτὶ σκαιὸν ῥίον ὠθεῖ, ἐσ Φαιστόν, μικρὸσ δὲ λίθοσ μέγα κῦμ’ ἀποέργει. αἱ μὲν ἄρ’ ἔνθ’ ἦλθον, σπουδῇ δ’ ἤλυξαν ὄλεθρον ἄνδρεσ, ἀτὰρ νῆάσ γε ποτὶ σπιλάδεσσιν ἐάξαν κύματ’· ἀτὰρ τὰσ πέντε νέασ κυανοπρῳρείουσ Αἰγύπτῳ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμόσ τε καὶ ὕδωρ. ὣσ ὁ μὲν ἔνθα πολὺν βίοτον καὶ χρυσὸν ἀγείρων ἠλᾶτο ξὺν νηυσὶ κατ’ ἀλλοθρόουσ ἀνθρώπουσ· τόφρα δὲ ταῦτ’ Αἴγισθοσ ἐμήσατο οἴκοθι λυγρά. ἑπτάετεσ δ’ ἤνασσε πολυχρύσοιο Μυκήνησ, κτείνασ Ἀτρεί̈δην, δέδμητο δὲ λαὸσ ὑπ’ αὐτῷ. τῷ δέ οἱ ὀγδοάτῳ κακὸν ἤλυθε δῖοσ Ὀρέστησ ἂψ ἀπ’ Ἀθηνάων, κατὰ δ’ ἔκτανε πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. ἦ τοι ὁ τὸν κτείνασ δαίνυ τάφον Ἀργείοισιν μητρόσ τε στυγερῆσ καὶ ἀνάλκιδοσ Αἰγίσθοιο· αὐτῆμαρ δέ οἱ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ πολλὰ κτήματ’ ἄγων, ὅσα οἱ νέεσ ἄχθοσ ἀείραν. "καὶ σύ, φίλοσ, μὴ δηθὰ δόμων ἄπο τῆλ’ ἀλάλησο, κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρασ τ’ ἐν σοῖσι δόμοισιν οὕτω ὑπερφιάλουσ, μή τοι κατὰ πάντα φάγωσιν κτήματα δασσάμενοι, σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃσ.

ἀλλ’ ἐσ μὲν Μενέλαον ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα ἐλθεῖν· κεῖνοσ γὰρ νέον ἄλλοθεν εἰλήλουθεν, ἐκ τῶν ἀνθρώπων, ὅθεν οὐκ ἔλποιτό γε θυμῷ ἐλθέμεν, ὅν τινα πρῶτον ἀποσφήλωσιν ἀέλλαι ἐσ πέλαγοσ μέγα τοῖον, ὅθεν τέ περ οὐδ’ οἰωνοὶ αὐτόετεσ οἰχνεῦσιν, ἐπεὶ μέγα τε δεινόν τε. ἀλλ’ ἴθι νῦν σὺν νηί τε σῇ καὶ σοῖσ ἑτάροισιν· εἰ δ’ ἐθέλεισ πεζόσ, πάρα τοι δίφροσ τε καὶ ἵπποι, πὰρ δὲ τοι υἱε͂σ ἐμοί, οἵ τοι πομπῆεσ ἔσονται ἐσ Λακεδαίμονα δῖαν, ὅθι ξανθὸσ Μενέλαοσ. λίσσεσθαι δέ μιν αὐτόσ, ἵνα νημερτὲσ ἐνίσπῃ· ψεῦδοσ δ’ οὐκ ἐρέει· μάλα γὰρ πεπνυμένοσ ἐστίν. ὣσ ἔφατ’, ἠέλιοσ δ’ ἄρ’ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "ὦ γέρον, ἦ τοι ταῦτα κατὰ μοῖραν κατέλεξασ· ἀλλ’ ἄγε τάμνετε μὲν γλώσσασ, κεράασθε δὲ οἶνον, ὄφρα Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοισ ἀθανάτοισιν σπείσαντεσ κοίτοιο μεδώμεθα· τοῖο γὰρ ὡρ́η. ἤδη γὰρ φάοσ οἴχεθ’ ὑπὸ ζόφον, οὐδὲ ἐοίκεν· δηθὰ θεῶν ἐν δαιτὶ θαασσέμεν, ἀλλὰ νέεσθαι. ἦ ῥα Διὸσ θυγάτηρ, οἱ δ’ ἔκλυον αὐδησάσησ.

τοῖσι δὲ κήρυκεσ μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρασ ἔχευαν, κοῦροι δὲ κρητῆρασ ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσι· γλώσσασ δ’ ἐν πυρὶ βάλλον, ἀνιστάμενοι δ’ ἐπέλειβον. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιον θ’, ὅσον ἤθελε θυμόσ, δὴ τότ’ Ἀθηναίη καὶ Τηλέμαχοσ θεοειδὴσ ἄμφω ἱέσθην κοίλην ἐπὶ νῆα νέεσθαι. Νέστωρ δ’ αὖ κατέρυκε καθαπτόμενοσ ἐπέεσσιν· "Ζεὺσ τό γ’ ἀλεξήσειε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι, ὡσ ὑμεῖσ παρ’ ἐμεῖο θοὴν ἐπὶ νῆα κίοιτε ὥσ τέ τευ ἦ παρὰ πάμπαν ἀνείμονοσ ἠδὲ πενιχροῦ, ᾧ οὔ τι χλαῖναι καὶ ῥήγεα πόλλ’ ἐνὶ οἴκῳ, οὔτ’ αὐτῷ μαλακῶσ οὔτε ξείνοισιν ἐνεύδειν.

αὐτὰρ ἐμοὶ πάρα μὲν χλαῖναι καὶ ῥήγεα καλά. οὔ θην δὴ τοῦδ’ ἀνδρὸσ Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱὸσ νηὸσ ἐπ’ ἰκριόφιν καταλέξεται, ὄφρ’ ἂν ἐγώ γε ζώω, ἔπειτα δὲ παῖδεσ ἐνὶ μεγάροισι λίπωνται, ξείνουσ ξεινίζειν, ὅσ τίσ κ’ ἐμὰ δώμαθ’ ἵκηται. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"εὖ δὴ ταῦτά γ’ ἔφησθα, γέρον φίλε· σοὶ δὲ ἐοίκεν Τηλέμαχον πείθεσθαι, ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτωσ. ἀλλ’ οὗτοσ μὲν νῦν σοὶ ἅμ’ ἕψεται, ὄφρα κεν εὕδῃ σοῖσιν ἐνὶ μεγάροισιν· ἐγὼ δ’ ἐπὶ νῆα μέλαιναν εἶμ’, ἵνα θαρσύνω θ’ ἑτάρουσ εἴπω τε ἕκαστα. οἰο͂σ γὰρ μετὰ τοῖσι γεραίτεροσ εὔχομαι εἶναι· οἱ δ’ ἄλλοι φιλότητι νεώτεροι ἄνδρεσ ἕπονται, πάντεσ ὁμηλικίη μεγαθύμου Τηλεμάχοιο. ἔνθα κε λεξαίμην κοίλῃ παρὰ νηὶ μελαίνῃ νῦν· ἀτὰρ ἠῶθεν μετὰ Καύκωνασ μεγαθύμουσ εἶμ’ ἔνθα χρεῖόσ μοι ὀφέλλεται, οὔ τι νέον γε οὐδ’ ὀλίγον. σὺ δὲ τοῦτον, ἐπεὶ τεὸν ἵκετο δῶμα, πέμψον σὺν δίφρῳ τε καὶ υἱέι· δὸσ δέ οἱ ἵππουσ, οἵ τοι ἐλαφρότατοι θείειν καὶ κάρτοσ ἄριστοι. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη φήνῃ εἰδομένη·

θάμβοσ δ’ ἕλε πάντασ ἰδόντασ. θαύμαζεν δ’ ὁ γεραιόσ, ὅπωσ ἴδεν ὀφθαλμοῖσ· Τηλεμάχου δ’ ἕλε χεῖρα, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "ὦ φίλοσ, οὔ σε ἐόλπα κακὸν καὶ ἄναλκιν ἔσεσθαι, εἰ δή τοι νέῳ ὧδε θεοὶ πομπῆεσ ἕπονται.

οὐ μὲν γάρ τισ ὅδ’ ἄλλοσ Ὀλύμπια δώματ’ ἐχόντων, ἀλλὰ Διὸσ θυγάτηρ, κυδίστη Τριτογένεια, ἥ τοι καὶ πατέρ’ ἐσθλὸν ἐν Ἀργείοισιν ἐτίμα. ἀλλὰ ἄνασσ’ ἵληθι, δίδωθι δέ μοι κλέοσ ἐσθλόν, αὐτῷ καὶ παίδεσσι καὶ αἰδοίῃ παρακοίτι· σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ ῥέξω βοῦν ἦνιν εὐρυμέτωπον ἀδμήτην, ἣν οὔ πω ὕπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ· τήν τοι ἐγὼ ῥέξω χρυσὸν κέρασιν περιχεύασ. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη.

τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, υἱάσι καὶ γαμβροῖσιν, ἑὰ πρὸσ δώματα καλά. ἀλλ’ ὅτε δώμαθ’ ἵκοντο ἀγακλυτὰ τοῖο ἄνακτοσ, ἑξείησ ἕζοντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε· τοῖσ δ’ ὁ γέρων ἐλθοῦσιν ἀνὰ κρητῆρα κέρασσεν οἴνου ἡδυπότοιο, τὸν ἑνδεκάτῳ ἐνιαυτῷ ὠίξεν ταμίη καὶ ἀπὸ κρήδεμνον ἔλυσε· τοῦ ὁ γέρων κρητῆρα κεράσσατο, πολλὰ δ’ Ἀθήνῃ εὔχετ’ ἀποσπένδων, κούρῃ Διὸσ αἰγιόχοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιον θ’, ὅσον ἤθελε θυμόσ, οἱ μὲν κακκείοντεσ ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστοσ, τὸν δ’ αὐτοῦ κοίμησε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, Τηλέμαχον, φίλον υἱὸν Ὀδυσσῆοσ θείοιο, τρητοῖσ ἐν λεχέεσσιν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, πὰρ’ δ’ ἄρ’ ἐυμμελίην Πεισίστρατον, ὄρχαμον ἀνδρῶν, ὅσ οἱ ἔτ’ ἠίθεοσ παίδων ἦν ἐν μεγάροισιν·

αὐτὸσ δ’ αὖτε καθεῦδε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο, τῷ δ’ ἄλοχοσ δέσποινα λέχοσ πόρσυνε καὶ εὐνήν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ὤρνυτ’ ἄρ’ ἐξ εὐνῆφι Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, ἐκ δ’ ἐλθὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισιν, οἵ οἱ ἔσαν προπάροιθε θυράων ὑψηλάων, λευκοί, ἀποστίλβοντεσ ἀλείφατοσ·

οἷσ ἔπι μὲν πρὶν Νηλεὺσ ἵζεσκεν, θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶσ Αἴ̈δόσδε βεβήκει, Νέστωρ αὖ τότ’ ἐφῖζε Γερήνιοσ, οὖροσ Ἀχαιῶν, σκῆπτρον ἔχων. περὶ δ’ υἱε͂σ ἀολλέεσ ἠγερέθοντο ἐκ θαλάμων ἐλθόντεσ, Ἐχέφρων τε Στρατίοσ τε Περσεύσ τ’ Ἄρητόσ τε καὶ ἀντίθεοσ Θρασυμήδησ. τοῖσι δ’ ἔπειθ’ ἕκτοσ Πεισίστρατοσ ἤλυθεν ἡρ́ωσ, πὰρ δ’ ἄρα Τηλέμαχον θεοείκελον εἷσαν ἄγοντεσ. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "καρπαλίμωσ μοι, τέκνα φίλα, κρηήνατ’ ἐέλδωρ, ὄφρ’ ἦ τοι πρώτιστα θεῶν ἱλάσσομ’ Ἀθήνην, ἥ μοι ἐναργὴσ ἦλθε θεοῦ ἐσ δαῖτα θάλειαν.

ἀλλ’ ἄγ’ ὁ μὲν πεδίονδ’ ἐπὶ βοῦν, ἴτω, ὄφρα τάχιστα ἔλθῃσιν, ἐλάσῃ δὲ βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ· εἷσ δ’ ἐπὶ Τηλεμάχου μεγαθύμου νῆα μέλαιναν πάντασ ἰὼν ἑτάρουσ ἀγέτω, λιπέτω δὲ δύ’ οἰούσ· εἷσ δ’ αὖ χρυσοχόον Λαέρκεα δεῦρο κελέσθω ἐλθεῖν, ὄφρα βοὸσ χρυσὸν κέρασιν περιχεύῃ. οἱ δ’ ἄλλοι μένετ’ αὐτοῦ ἀολλέεσ, εἴπατε δ’ εἴσω δμῳῇσιν κατὰ δώματ’ ἀγακλυτὰ δαῖτα πένεσθαι, ἕδρασ τε ξύλα τ’ ἀμφὶ καὶ ἀγλαὸν οἰσέμεν ὕδωρ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐποίπνυον.

ἦλθε μὲν ἂρ βοῦσ ἐκ πεδίου, ἦλθον δὲ θοῆσ παρὰ νηὸσ ἐίσησ Τηλεμάχου ἕταροι μεγαλήτοροσ, ἦλθε δὲ χαλκεὺσ ὅπλ’ ἐν χερσὶν ἔχων χαλκήια, πείρατα τέχνησ, ἄκμονά τε σφῦραν τ’ ἐυποίητόν τε πυράγρην, οἷσίν τε χρυσὸν εἰργάξετο· ἦλθε δ’ Ἀθήνη ἱρῶν ἀντιόωσα. γέρων δ’ ἱππηλάτα Νέστωρ χρυσὸν ἔδωχ’· ὁ δ’ ἔπειτα βοὸσ κέρασιν περίχευεν ἀσκήσασ, ἵν’ ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο ἰδοῦσα. βοῦν δ’ ἀγέτην κεράων Στρατίοσ καὶ δῖοσ Ἐχέφρων. χέρνιβα δέ σφ’ Ἄρητοσ ἐν ἀνθεμόεντι λέβητι ἤλυθεν ἐκ θαλάμοιο φέρων, ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὐλὰσ ἐν κανέῳ πέλεκυν δὲ μενεπτόλεμοσ Θρασυμήδησ ὀξὺν ἔχων ἐν χειρὶ παρίστατο βοῦν ἐπικόψων. Περσεὺσ δ’ ἀμνίον εἶχε· γέρων δ’ ἱππηλάτα Νέστωρ χέρνιβά τ’ οὐλοχύτασ τε κατήρχετο, πολλὰ δ’ Ἀθήνῃ εὔχετ’ ἀπαρχόμενοσ, κεφαλῆσ τρίχασ ἐν πυρὶ βάλλων. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ εὔξαντο καὶ οὐλοχύτασ προβάλοντο, αὐτίκα Νέστοροσ υἱὸσ ὑπέρθυμοσ Θρασυμήδησ ἤλασεν ἄγχι στάσ·

πέλεκυσ δ’ ἀπέκοψε τένοντασ αὐχενίουσ, λῦσεν δὲ βοὸσ μένοσ. αἱ δ’ ὀλόλυξαν θυγατέρεσ τε νυοί τε καὶ αἰδοίη παράκοιτισ Νέστοροσ, Εὐρυδίκη, πρέσβα Κλυμένοιο θυγατρῶν. οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀνελόντεσ ἀπὸ χθονὸσ εὐρυοδείησ ἔσχον· ἀτὰρ σφάξεν Πεισίστρατοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν. τῆσ δ’ ἐπεὶ ἐκ μέλαν αἷμα ῥύη, λίπε δ’ ὀστέα θυμόσ, αἶψ’ ἄρα μιν διέχευαν, ἄφαρ δ’ ἐκ μηρία τάμνον πάντα κατὰ μοῖραν, κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήσαντεσ, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτησαν. καῖε δ’ ἐπὶ σχίζῃσ ὁ γέρων, ἐπὶ δ’ αἴθοπα οἶνον λεῖβε· νέοι δὲ παρ’ αὐτὸν ἔχον πεμπώβολα χερσίν. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ’ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν, ὤπτων δ’ ἀκροπόρουσ ὀβελοὺσ ἐν χερσὶν ἔχοντεσ. τόφρα δὲ Τηλέμαχον λοῦσεν καλὴ Πολυκάστη, Νέστοροσ ὁπλοτάτη θυγάτηρ Νηληϊάδαο.

αὐτὰρ ἐπεὶ λοῦσέν τε καὶ ἔχρισεν λίπ’ ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν φᾶροσ καλὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ’ ἀσαμίνθου βῆ δέμασ ἀθανάτοισιν ὁμοῖοσ· πὰρ δ’ ὅ γε Νέστορ’ ἰὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, ποιμένα λαῶν. οἱ δ’ ἐπεὶ ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, δαίνυνθ’ ἑζόμενοι·

ἐπὶ δ’ ἀνέρεσ ἐσθλοὶ ὄροντο οἶνον οἰνοχοεῦντεσ ἐνὶ χρυσέοισ δεπάεσσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "παῖδεσ ἐμοί, ἄγε Τηλεμάχῳ καλλίτριχασ ἵππουσ ζεύξαθ’ ὑφ’ ἁρ́ματ’ ἄγοντεσ, ἵνα πρήσσῃσιν ὁδοῖο.

ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, καρπαλίμωσ δ’ ἔζευξαν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ.

ἐν δὲ γυνὴ ταμίη σῖτον καὶ οἶνον ἔθηκεν ὄψα τε, οἱᾶ ἔδουσι διοτρεφέεσ βασιλῆεσ. ἂν δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ περικαλλέα βήσετο δίφρον· πὰρ δ’ ἄρα Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, ἐσ δίφρον τ’ ἀνέβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην ἐσ πεδίον, λιπέτην δὲ Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον. οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶσ ἔχοντεσ. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί, ἐσ Φηρὰσ δ’ ἵκοντο Διοκλῆοσ ποτὶ δῶμα, υἱέοσ Ὀρτιλόχοιο, τὸν Ἀλφειὸσ τέκε παῖδα.

ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαν, ὁ δὲ τοῖσ πὰρ ξείνια θῆκεν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον·

ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου· μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. ἷξον δ’ ἐσ πεδίον πυρηφόρον, ἔνθα δ’ ἔπειτα ἦνον ὁδόν· τοῖον γὰρ ὑπέκφερον ὠκέεσ ἵπποι. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION