헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́03́

(호메로스, 오디세이아, Book 3)

Ηἔλιοσ δ’ ἀνόρουσε, λιπὼν περικαλλέα λίμνην, οὐρανὸν ἐσ πολύχαλκον, ἵν’ ἀθανάτοισι φαείνοι καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν· οἱ δὲ Πύλον, Νηλῆοσ ἐυκτίμενον πτολίεθρον, ἷξον· τοὶ δ’ ἐπὶ θινὶ θαλάσσησ ἱερὰ ῥέζον, ταύρουσ παμμέλανασ, ἐνοσίχθονι κυανοχαίτῃ. ἐννέα δ’ ἕδραι ἔσαν, πεντακόσιοι δ’ ἐν ἑκάστῃ ἡάτο καὶ προύχοντο ἑκάστοθι ἐννέα ταύρουσ. εὖθ’ οἱ σπλάγχνα πάσαντο, θεῷ δ’ ἐπὶ μηρί’ ἔκαιον, οἱ δ’ ἰθὺσ κατάγοντο ἰδ’ ἱστία νηὸσ ἐίσησ στεῖλαν ἀείραντεσ, τὴν δ’ ὡρ́μισαν, ἐκ δ’ ἔβαν αὐτοί· ἐκ δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ νηὸσ βαῖν’, ἦρχε δ’ Ἀθήνη. τὸν προτέρη προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "Τηλέμαχ’, οὐ μέν σε χρὴ ἔτ’ αἰδοῦσ, οὐδ’ ἠβαιόν·

τοὔνεκα γὰρ καὶ πόντον ἐπέπλωσ, ὄφρα πύθηαι πατρόσ, ὅπου κύθε γαῖα καὶ ὅν τινα πότμον ἐπέσπεν. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἰθὺσ κίε Νέστοροσ ἱπποδάμοιο· εἴδομεν ἥν τινα μῆτιν ἐνὶ στήθεσσι κέκευθε. λίσσεσθαι δέ μιν αὐτόσ, ὅπωσ νημερτέα εἴπῃ· ψεῦδοσ δ’ οὐκ ἐρέει· μάλα γὰρ πεπνυμένοσ ἐστί. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Μέντορ, πῶσ τ’ ἄρ’ ἰώ; πῶσ τ’ ἂρ προσπτύξομαι αὐτόν; οὐδέ τί πω μύθοισι πεπείρημαι πυκινοῖσιν· αἰδὼσ δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"Τηλέμαχ’, ἄλλα μὲν αὐτὸσ ἐνὶ φρεσὶ σῇσι νοήσεισ, ἄλλα δὲ καὶ δαίμων ὑποθήσεται· οὐ γὰρ ὀίω οὔ σε θεῶν ἀέκητι γενέσθαι τε τραφέμεν τε. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο Παλλὰσ Ἀθήνη καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. ἷξον δ’ ἐσ Πυλίων ἀνδρῶν ἄγυρίν τε καὶ ἕδρασ, ἔνθ’ ἄρα Νέστωρ ἧστο σὺν υἱάσιν, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι δαῖτ’ ἐντυνόμενοι κρέα τ’ ὤπτων ἄλλα τ’ ἔπειρον. οἱ δ’ ὡσ οὖν ξείνουσ ἴδον, ἁθρόοι ἦλθον ἅπαντεσ, χερσίν τ’ ἠσπάζοντο καὶ ἑδριάασθαι ἄνωγον. πρῶτοσ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἐγγύθεν ἐλθὼν ἀμφοτέρων ἕλε χεῖρα καὶ ἵδρυσεν παρὰ δαιτὶ κώεσιν ἐν μαλακοῖσιν ἐπὶ ψαμάθοισ ἁλίῃσιν πάρ τε κασιγνήτῳ Θρασυμήδεϊ καὶ πατέρι ᾧ· δῶκε δ’ ἄρα σπλάγχνων μοίρασ, ἐν δ’ οἶνον ἔχευεν χρυσείῳ δέπαϊ· δειδισκόμενοσ δὲ προσηύδα Παλλάδ’ Ἀθηναίην κούρην Διὸσ αἰγιόχοιο· "εὔχεο νῦν, ὦ ξεῖνε, Ποσειδάωνι ἄνακτι·

τοῦ γὰρ καὶ δαίτησ ἠντήσατε δεῦρο μολόντεσ. αὐτὰρ ἐπὴν σπείσῃσ τε καὶ εὔξεαι, ἣ θέμισ ἐστί, δὸσ καὶ τούτῳ ἔπειτα δέπασ μελιηδέοσ οἴνου σπεῖσαι, ἐπεὶ καὶ τοῦτον ὀίομαι ἀθανάτοισιν εὔχεσθαι· πάντεσ δὲ θεῶν χατέουσ’ ἄνθρωποι. ἀλλὰ νεώτερόσ ἐστιν, ὁμηλικίη δ’ ἐμοὶ αὐτῷ· τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον. ὣσ εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπασ ἡδέοσ οἴνου·

χαῖρε δ’ Ἀθηναίη πεπνυμένῳ ἀνδρὶ δικαίῳ, οὕνεκα οἷ προτέρῃ δῶκε χρύσειον ἄλεισον· αὐτίκα δ’ εὔχετο πολλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι· "κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε, μηδὲ μεγήρῃσ ἡμῖν εὐχομένοισι τελευτῆσαι τάδε ἔργα.

Νέστορι μὲν πρώτιστα καὶ υἱάσι κῦδοσ ὄπαζε, αὐτὰρ ἔπειτ’ ἄλλοισι δίδου χαρίεσσαν ἀμοιβὴν σύμπασιν Πυλίοισιν ἀγακλειτῆσ ἑκατόμβησ. δὸσ δ’ ἔτι Τηλέμαχον καὶ ἐμὲ πρήξαντα νέεσθαι, οὕνεκα δεῦρ’ ἱκόμεσθα θοῇ σὺν νηὶ μελαίνῃ. ὣσ ἄρ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο καὶ αὐτὴ πάντα τελεύτα.

δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπασ ἀμφικύπελλον· ὣσ δ’ αὔτωσ ἠρᾶτο Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ. οἱ δ’ ἐπεί ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, μοίρασ δασσάμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ ἄρα μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "νῦν δὴ κάλλίον ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι ξείνουσ, οἱ τινέσ εἰσιν, ἐπεὶ τάρπησαν ἐδωδῆσ.

ὦ ξεῖνοι, τίνεσ ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἤ τι κατά πρῆξιν ἦ μαψιδίωσ ἀλάλησθε οἱᾶ́ τε ληιστῆρεσ ὑπεὶρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰσ παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι πέροντεσ; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα θαρσήσασ·

αὐτὴ γὰρ ἐνὶ φρεσὶ θάρσοσ Ἀθήνη θῆχ’, ἵνα μιν περὶ πατρὸσ ἀποιχομένοιο ἔροιτο ἠδ’ ἵνα μιν κλέοσ ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἔχῃσιν· "ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν, εἴρεαι ὁππόθεν εἰμέν·

ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω. ἡμεῖσ ἐξ Ἰθάκησ ὑπονηίου εἰλήλουθμεν· πρῆξισ δ’ ἥδ’ ἰδίη, οὐ δήμιοσ, ἣν ἀγορεύω. πατρὸσ ἐμοῦ κλέοσ εὐρὺ μετέρχομαι, ἤν που ἀκούσω, δίου Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ, ὅν ποτέ φασι σὺν σοὶ μαρνάμενον Τρώων πόλιν ἐξαλαπάξαι. ἄλλουσ μὲν γὰρ πάντασ, ὅσοι Τρωσὶν πολέμιξον, πευθόμεθ’, ἧχι ἕκαστοσ ἀπώλετο λυγρῷ ὀλέθρῳ, κείνου δ’ αὖ καὶ ὄλεθρον ἀπευθέα θῆκε Κρονίων. οὐ γάρ τισ δύναται σάφα εἰπέμεν ὁππόθ’ ὄλωλεν, εἴθ’ ὅ γ’ ἐπ’ ἠπείρου δάμη ἀνδράσι δυσμενέεσσιν, εἴτε καὶ ἐν πελάγει μετὰ κύμασιν Ἀμφιτρίτησ. τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα κείνου λυγρὸν ὄλεθρον ἐνισπεῖν, εἴ που ὄπωπασ ὀφθαλμοῖσι τεοῖσιν ἢ ἄλλου μῦθον ἄκουσασ πλαζομένου· πέρι γάρ μιν ὀιζυρὸν τέκε μήτηρ. μηδέ τί μ’ αἰδόμενοσ μειλίσσεο μηδ’ ἐλεαίρων, ἀλλ’ εὖ μοι κατάλεξον ὃπωσ ἤντησασ ὀπωπῆσ. λίσσομαι, εἴ ποτέ τοί τι πατὴρ ἐμόσ, ἐσθλὸσ Ὀδυσσεύσ, ἢ ἔποσ ἠέ τι ἔργον ὑποστὰσ ἐξετέλεσσε δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχετε πήματ’ Ἀχαιοί, τῶν νῦν μοι μνῆσαι, καί μοι νημερτὲσ ἐνίσπεσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"ὦ φίλ’, ἐπεί μ’ ἔμνησασ ὀιζύοσ, ἥν ἐν ἐκείνῳ δήμῳ ἀνέτλημεν μένοσ ἄσχετοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν, ἠμέν ὅσα ξὺν νηυσίν ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον πλαζόμενοι κατὰ ληίδ’, ὅπῃ ἄρξειεν Ἀχιλλεύσ, ἠδ’ ὅσα καὶ περί ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτοσ μαρνάμεθ’· ἔνθα δ’ ἔπειτα κατέκταθεν ὅσσοι ἄριστοι. ἔνθα μὲν Αἰάσ κεῖται ἀρήιοσ, ἔνθα δ’ Ἀχιλλεύσ, ἔνθα δὲ Πάτροκλοσ, θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ, ἔνθα δ’ ἐμὸσ φίλοσ υἱόσ, ἅμα κρατερὸσ καὶ ἀμύμων, Ἀντίλοχοσ, πέρι μὲν θείειν ταχὺσ ἠδὲ μαχητήσ· ἄλλα τε πόλλ’ ἐπὶ τοῖσ πάθομεν κακά· τίσ κεν ἐκεῖνα πάντα γε μυθήσαιτο καταθνητῶν ἀνθρώπων; οὐδ’ εἰ πεντάετέσ γε καὶ ἑξάετεσ παραμίμνων ἐξερέοισ ὅσα κεῖθι πάθον κακὰ δῖοι Ἀχαιοί· πρίν κεν ἀνιηθεὶσ σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκοιο. εἰνάετεσ γάρ σφιν κακὰ ῥάπτομεν ἀμφιέποντεσ παντοίοισι δόλοισι, μόγισ δ’ ἐτέλεσσε Κρονίων. ἔνθ’ οὔ τίσ ποτε μῆτιν ὁμοιωθήμεναι ἄντην ἤθελ’, ἐπεὶ μάλα πολλὸν ἐνίκα δῖοσ Ὀδυσσεὺσ παντοίοισι δόλοισι, πατὴρ τεόσ, εἰ ἐτεόν γε κείνου ἔκγονόσ ἐσσι· σέβασ μ’ ἔχει εἰσορόωντα. ἦ τοι γὰρ μῦθοί γε ἐοικότεσ, οὐδέ κε φαίησ ἄνδρα νεώτερον ὧδε ἐοικότα μυθήσασθαι. ἔνθ’ ἦ τοι ἡο͂σ μὲν ἐγὼ καὶ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ οὔτε ποτ’ εἰν ἀγορῇ δίχ’ ἐβάζομεν οὔτ’ ἐνὶ βουλῇ, ἀλλ’ ἕνα θυμὸν ἔχοντε νόω καὶ ἐπίφρονι βουλῇ φραζόμεθ’ Ἀργείοισιν ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένοιτο. αὐτὰρ ἐπεὶ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν, βῆμεν δ’ ἐν νήεσσι, θεὸσ δ’ ἐσκέδασσεν Ἀχαιούσ, καὶ τότε δὴ Ζεὺσ λυγρὸν ἐνὶ φρεσὶ μήδετο νόστον Ἀργείοισ, ἐπεὶ οὔ τι νοήμονεσ οὐδὲ δίκαιοι πάντεσ ἔσαν· τῶ σφεων πολέεσ κακὸν οἶτον ἐπέσπον μήνιοσ ἐξ ὀλοῆσ γλαυκώπιδοσ ὀβριμοπάτρησ. ἥ τ’ ἔριν Ἀτρεί̈δῃσι μετ’ ἀμφοτέροισιν ἔθηκε. τὼ δὲ καλεσσαμένω ἀγορὴν ἐσ πάντασ Ἀχαιούσ, μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐσ ἠέλιον καταδύντα, οἱ ἦλθον οἴνῳ βεβαρηότεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν, μῦθον μυθείσθην, τοῦ εἵνεκα λαὸν ἄγειραν. ἔνθ’ ἤ τοι Μενέλαοσ ἀνώγει πάντασ Ἀχαιοὺσ νόστου μιμνήσκεσθαι ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ, οὐδ’ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανε·

βούλετο γάρ ῥα λαὸν ἐρυκακέειν ῥέξαι θ’ ἱερὰσ ἑκατόμβασ, ὡσ τὸν Ἀθηναίησ δεινὸν χόλον ἐξακέσαιτο, νήπιοσ, οὐδὲ τὸ ᾔδη, ὃ οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν· οὐ γάρ τ’ αἶψα θεῶν τρέπεται νόοσ αἰέν ἐόντων. ὣσ τὼ μὲν χαλεποῖσιν ἀμειβομένω ἐπέεσσιν ἕστασαν· οἱ δ’ ἀνόρουσαν ἐυκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἠχῇ θεσπεσίῃ, δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή. νύκτα μὲν ἀέσαμεν χαλεπὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντεσ ἀλλήλοισ· ἐπὶ γὰρ Ζεὺσ ἤρτυε πῆμα κακοῖο· ἠῶθεν δ’ οἱ μὲν νέασ ἕλκομεν εἰσ ἅλα δῖαν κτήματά τ’ ἐντιθέμεσθα βαθυζώνουσ τε γυναῖκασ. ἡμίσεεσ δ’ ἄρα λαοὶ ἐρητύοντο μένοντεσ αὖθι παρ’ Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι, ποιμένι λαῶν· ἡμίσεεσ δ’ ἀναβάντεσ ἐλαύνομεν· αἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἔπλεον, ἐστόρεσεν δέ θεὸσ μεγακήτεα πόντον. ἐσ Τένεδον δ’ ἐλθόντεσ ἐρέξαμεν ἱρὰ θεοισ͂ν, οἴκαδε ἱέμενοι· Ζεὺσ δ’ οὔ πω μήδετο νόστον, σχέτλιοσ, ὅσ ῥ’ ἔριν ὦρσε κακήν ἔπι δεύτερον αὖτισ. οἱ μὲν ἀποστρέψαντεσ ἔβαν νέασ ἀμφιελίσσασ ἀμφ’ Ὀδυσῆα ἄνακτα δαί̈φρονα, ποικιλομήτην, αὖτισ ἐπ’ Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι ἦρα φέροντεσ· αὐτὰρ ἐγὼ σὺν νηυσὶν ἀολλέσιν, αἵ μοι ἕποντο, φεῦγον, ἐπεὶ γίγνωσκον, ὃδὴ κακὰ μήδετο δαίμων. φεῦγε δὲ Τυδέοσ υἱὸσ ἀρήιοσ, ὦρσε δ’ ἑταίρουσ. ὀψὲ δὲ δὴ μετὰ νῶι κίε ξανθὸσ Μενέλαοσ, ἐν Λέσβῳ δ’ ἔκιχεν δολιχὸν πλόον ὁρμαίνοντασ, ἢ καθύπερθε Χίοιο νεοίμεθα παιπαλοέσσησ, νήσου ἔπι Ψυρίησ, αὐτὴν ἐπ’ ἀριστέρ’ ἔχοντεσ, ἦ ὑπένερθε Χίοιο, παρ’ ἠνεμόεντα Μίμαντα. ᾐτέομεν δὲ θεὸν φῆναι τέρασ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡμῖν δεῖξε, καὶ ἠνώγει πέλαγοσ μέσον εἰσ Εὔβοιαν τέμνειν, ὄφρα τάχιστα ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν. ὦρτο δ’ ἐπὶ λιγὺσ οὖροσ ἀήμεναι· αἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἰχθυόεντα κέλευθα διέδραμον, ἐσ δὲ Γεραιστὸν ἐννύχιαι κατάγοντο· Ποσειδάωνι δὲ ταύρων πόλλ’ ἐπὶ μῆρ’ ἔθεμεν, πέλαγοσ μέγα μετρήσαντεσ. τέτρατον ἦμαρ ἐήν, ὅτ’ ἐν Ἄργεϊ νῆασ ἐίσασ Τυδεί̈δεω ἕταροι Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο ἵστασαν· αὐτάρ ἐγώ γε Πύλονδ’ ἔχον, οὐδέ ποτ’ ἔσβη οὖροσ, ἐπεὶ δὴ πρῶτα θεὸσ προέηκεν ἀῆναι. "ὣσ ἦλθον, φίλε τέκνον, ἀπευθήσ, οὐδέ τι οἶδα κείνων, οἵ τ’ ἐσάωθεν Ἀχαιῶν οἵ τ’ ἀπόλοντο.

ὅσσα δ’ ἐνὶ μεγάροισι καθήμενοσ ἡμετέροισι πεύθομαι, ἣ θέμισ ἐστί, δαήσεαι, κοὐδέ σε δεύσω. εὖ μὲν Μυρμιδόνασ φάσ’ ἐλθέμεν ἐγχεσιμώρουσ, οὓσ ἄγ’ Ἀχιλλῆοσ μεγαθύμου φαίδιμοσ υἱόσ, εὖ δὲ Φιλοκτήτην, Ποιάντιον ἀγλαὸν υἱόν. πάντασ δ’ Ἰδομενεὺσ Κρήτην εἰσήγαγ’ ἑταίρουσ, οἳ φύγον ἐκ πολέμου, πόντοσ δέ οἱ οὔ τιν’ ἀπηύρα. Ἀτρεί̈δην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, νόσφιν ἐόντεσ, ὥσ τ’ ἦλθ’, ὥσ τ’ Αἴγισθοσ ἐμήσατο λυγρὸν ὄλεθρον. ἀλλ’ ἦ τοι κεῖνοσ μὲν ἐπισμυγερῶσ ἀπέτισεν· ὡσ ἀγαθὸν καὶ παῖδα καταφθιμένοιο λιπέσθαι ἀνδρόσ, ἐπεὶ καὶ κεῖνοσ ἐτίσατο πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. καὶ σὺ φίλοσ, μάλα γάρ σ’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε, ἄλκιμοσ ἔσσ’, ἵνα τίσ σε καὶ ὀψιγόνων ἐὺ εἴπῃ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν, καὶ λίην κεῖνοσ μὲν ἐτίσατο, καί οἱ Ἀχαιοὶ οἴσουσι κλέοσ εὐρὺ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι· αἲ γὰρ ἐμοὶ τοσσήνδε θεοὶ δύναμιν περιθεῖεν, τίσασθαι μνηστῆρασ ὑπερβασίησ ἀλεγεινῆσ, οἵ τέ μοι ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανόωνται. ἀλλ’ οὔ μοι τοιοῦτον ἐπέκλωσαν θεοὶ ὄλβον, πατρί τ’ ἐμῷ καὶ ἐμοί· νῦν δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπησ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"ὦ φίλ’, ἐπεὶ δὴ ταῦτά μ’ ἀνέμνησασ καὶ ἐείπεσ, φασὶ μνηστῆρασ σῆσ μητέροσ εἵνεκα πολλοὺσ ἐν μεγάροισ ἀέκητι σέθεν κακὰ μηχανάασθαι· εἰπέ μοι, ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμνασαι, ἦ σέ γε λαοὶ ἐχθαίρουσ’ ἀνὰ δῆμον, ἐπισπόμενοι θεοῦ ὀμφῇ. τίσ δ’ οἶδ’ εἴ κέ ποτέ σφι βίασ ἀποτίσεται ἐλθών, ἢ ὅ γε μοῦνοσ ἐὼν ἢ καὶ σύμπαντεσ Ἀχαιοί; εἰ γάρ σ’ ὣσ ἐθέλοι φιλέειν γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὡσ τότ’ Ὀδυσσῆοσ περικήδετο κυδαλίμοιο δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχομεν ἄλγε’ Ἀχαιοί ‐ οὐ γάρ πω ἴδον ὧδε θεοὺσ ἀναφανδὰ φιλεῦντασ, ὡσ κείνῳ ἀναφανδὰ παρίστατο Παλλὰσ Ἀθήνη ‐ εἴ σ’ οὕτωσ ἐθέλοι φιλέειν κήδοιτό τε θυμῷ, τῶ κέν τισ κείνων γε καὶ ἐκλελάθοιτο γάμοιο. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ γέρον, οὔ πω τοῦτο ἔποσ τελέεσθαι ὀίω· λίην γὰρ μέγα εἶπεσ· ἄγη μ’ ἔχει. οὐκ ἂν ἐμοί γε ἐλπομένω τὰ γένοιτ’, οὐδ’ εἰ θεοὶ ὣσ ἐθέλοιεν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"Τηλέμαχε, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. ῥεῖα θεόσ γ’ ἐθέλων καὶ τηλόθεν ἄνδρα σαώσαι. βουλοίμην δ’ ἂν ἐγώ γε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσασ οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι, ἢ ἐλθὼν ἀπολέσθαι ἐφέστιοσ, ὡσ Ἀγαμέμνων ὤλεθ’ ὑπ’ Αἰγίσθοιο δόλῳ καὶ ἧσ ἀλόχοιο. ἀλλ’ ἦ τοι θάνατον μὲν ὁμοίιον οὐδὲ θεοί περ καὶ φίλῳ ἀνδρὶ δύνανται ἀλαλκέμεν, ὁππότε κεν δὴ μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Μέντορ, μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα κηδόμενοί περ· κείνῳ δ’ οὐκέτι νόστοσ ἐτήτυμοσ, ἀλλά οἱ ἤδη φράσσαντ’ ἀθάνατοι θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν. νῦν δ’ ἐθέλω ἔποσ ἄλλο μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι Νέστορ’, ἐπεὶ περὶ οἶδε δίκασ ἠδὲ φρόνιν ἄλλων· τρὶσ γὰρ δή μίν φασιν ἀνάξασθαι γένε’ ἀνδρῶν· ὥσ τέ μοι ἀθάνατοσ ἰνδάλλεται εἰσοράασθαι. ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, σὺ δ’ ἀληθὲσ ἐνίσπεσ· πῶσ ἔθαν’ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων; ποῦ Μενέλαοσ ἐήν; τίνα δ’ αὐτῷ μήσατ’ ὄλεθρον Αἴγισθοσ δολόμητισ, ἐπεὶ κτάνε πολλὸν ἀρείω; ἦ οὐκ Ἄργεοσ ἠε͂ν Ἀχαιικοῦ, ἀλλά πῃ ἄλλῃ πλάζετ’ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, ὁ δὲ θαρσήσασ κατέπεφνε; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, τέκνον, ἀληθέα πάντ’ ἀγορεύσω. ἦ τοι μὲν τάδε καὐτὸσ ὀίεαι, ὥσ κεν ἐτύχθη, εἰ ζωόν γ’ Αἴγισθον ἐνὶ μεγάροισιν ἔτετμεν Ἀτρεί̈δησ Τροίηθεν ἰών, ξανθὸσ Μενέλαοσ· τῶ κέ οἱ οὐδὲ θανόντι χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν, ἀλλ’ ἄρα τόν γε κύνεσ τε καὶ οἰωνοὶ κατέδαψαν κείμενον ἐν πεδίῳ ἑκὰσ ἄστεοσ, οὐδέ κέ τίσ μιν κλαῦσεν Ἀχαιιάδων· μάλα γὰρ μέγα μήσατο ἔργον. ἡμεῖσ μὲν γὰρ κεῖθι πολέασ τελέοντεσ ἀέθλουσ ἥμεθ’· ὁ δ’ εὔκηλοσ μυχῷ Ἄργεοσ ἱπποβότοιο πόλλ’ Ἀγαμεμνονέην ἄλοχον θέλγεσκ’ ἐπέεσσιν. ἡ δ’ ἦ τοι τὸ πρὶν μὲν ἀναίνετο ἔργον ἀεικὲσ δῖα Κλυταιμνήστρη· φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσι· πὰρ δ’ ἄρ’ ἐήν καὶ ἀοιδὸσ ἀνήρ, ᾧ πόλλ’ ἐπέτελλεν Ἀτρεί̈δησ Τροίηνδε κιὼν ἔρυσασθαι ἄκοιτιν. ἀλλ’ ὅτε δή μιν μοῖρα θεῶν ἐπέδησε δαμῆναι, δὴ τότε τὸν μὲν ἀοιδὸν ἄγων ἐσ νῆσον ἐρήμην κάλλιπεν οἰωνοῖσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι, τὴν δ’ ἐθέλων ἐθέλουσαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε. πολλὰ δὲ μηρί’ ἔκηε θεῶν ἱεροῖσ ἐπὶ βωμοῖσ, πολλὰ δ’ ἀγάλματ’ ἀνῆψεν, ὑφάσματά τε χρυσόν τε, ἐκτελέσασ μέγα ἔργον, ὃ οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ. "ἡμεῖσ μὲν γὰρ ἅμα πλέομεν Τροίηθεν ἰόντεσ, Ἀτρεί̈δησ καὶ ἐγώ, φίλα εἰδότεσ ἀλλήλοισιν·

ἀλλ’ ὅτε Σούνιον ἱρὸν ἀφικόμεθ’, ἄκρον Ἀθηνέων, ἔνθα κυβερνήτην Μενελάου Φοῖβοσ Ἀπόλλων οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνε, πηδάλιον μετὰ χερσὶ θεούσησ νηὸσ ἔχοντα, Φρόντιν Ὀνητορίδην, ὃσ ἐκαίνυτο φῦλ’ ἀνθρώπων νῆα κυβερνῆσαι, ὁπότε σπέρχοιεν ἀέλλαι. ὣσ ὁ μὲν ἔνθα κατέσχετ’, ἐπειγόμενόσ περ ὁδοῖο, ὄφρ’ ἕταρον θάπτοι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσειεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖνοσ ἰὼν ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι Μαλειάων ὄροσ αἰπὺ ἷξε θέων, τότε δὴ στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺσ ἐφράσατο, λιγέων δ’ ἀνέμων ἐπ’ ἀυτμένα χεῦε, κύματά τε τροφέοντο πελώρια, ἶσα ὄρεσσιν. ἔνθα διατμήξασ τὰσ μὲν Κρήτῃ ἐπέλασσεν, ἧχι Κύδωνεσ ἔναιον Ιἀρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα. ἔστι δέ τισ λισσὴ αἰπεῖά τε εἰσ ἅλα πέτρη ἐσχατιῇ Γόρτυνοσ ἐν ἠεροειδέι πόντῳ· ἔνθα Νότοσ μέγα κῦμα ποτὶ σκαιὸν ῥίον ὠθεῖ, ἐσ Φαιστόν, μικρὸσ δὲ λίθοσ μέγα κῦμ’ ἀποέργει. αἱ μὲν ἄρ’ ἔνθ’ ἦλθον, σπουδῇ δ’ ἤλυξαν ὄλεθρον ἄνδρεσ, ἀτὰρ νῆάσ γε ποτὶ σπιλάδεσσιν ἐάξαν κύματ’· ἀτὰρ τὰσ πέντε νέασ κυανοπρῳρείουσ Αἰγύπτῳ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμόσ τε καὶ ὕδωρ. ὣσ ὁ μὲν ἔνθα πολὺν βίοτον καὶ χρυσὸν ἀγείρων ἠλᾶτο ξὺν νηυσὶ κατ’ ἀλλοθρόουσ ἀνθρώπουσ· τόφρα δὲ ταῦτ’ Αἴγισθοσ ἐμήσατο οἴκοθι λυγρά. ἑπτάετεσ δ’ ἤνασσε πολυχρύσοιο Μυκήνησ, κτείνασ Ἀτρεί̈δην, δέδμητο δὲ λαὸσ ὑπ’ αὐτῷ. τῷ δέ οἱ ὀγδοάτῳ κακὸν ἤλυθε δῖοσ Ὀρέστησ ἂψ ἀπ’ Ἀθηνάων, κατὰ δ’ ἔκτανε πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. ἦ τοι ὁ τὸν κτείνασ δαίνυ τάφον Ἀργείοισιν μητρόσ τε στυγερῆσ καὶ ἀνάλκιδοσ Αἰγίσθοιο· αὐτῆμαρ δέ οἱ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ πολλὰ κτήματ’ ἄγων, ὅσα οἱ νέεσ ἄχθοσ ἀείραν. "καὶ σύ, φίλοσ, μὴ δηθὰ δόμων ἄπο τῆλ’ ἀλάλησο, κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρασ τ’ ἐν σοῖσι δόμοισιν οὕτω ὑπερφιάλουσ, μή τοι κατὰ πάντα φάγωσιν κτήματα δασσάμενοι, σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃσ.

ἀλλ’ ἐσ μὲν Μενέλαον ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα ἐλθεῖν· κεῖνοσ γὰρ νέον ἄλλοθεν εἰλήλουθεν, ἐκ τῶν ἀνθρώπων, ὅθεν οὐκ ἔλποιτό γε θυμῷ ἐλθέμεν, ὅν τινα πρῶτον ἀποσφήλωσιν ἀέλλαι ἐσ πέλαγοσ μέγα τοῖον, ὅθεν τέ περ οὐδ’ οἰωνοὶ αὐτόετεσ οἰχνεῦσιν, ἐπεὶ μέγα τε δεινόν τε. ἀλλ’ ἴθι νῦν σὺν νηί τε σῇ καὶ σοῖσ ἑτάροισιν· εἰ δ’ ἐθέλεισ πεζόσ, πάρα τοι δίφροσ τε καὶ ἵπποι, πὰρ δὲ τοι υἱε͂σ ἐμοί, οἵ τοι πομπῆεσ ἔσονται ἐσ Λακεδαίμονα δῖαν, ὅθι ξανθὸσ Μενέλαοσ. λίσσεσθαι δέ μιν αὐτόσ, ἵνα νημερτὲσ ἐνίσπῃ· ψεῦδοσ δ’ οὐκ ἐρέει· μάλα γὰρ πεπνυμένοσ ἐστίν. ὣσ ἔφατ’, ἠέλιοσ δ’ ἄρ’ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "ὦ γέρον, ἦ τοι ταῦτα κατὰ μοῖραν κατέλεξασ· ἀλλ’ ἄγε τάμνετε μὲν γλώσσασ, κεράασθε δὲ οἶνον, ὄφρα Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοισ ἀθανάτοισιν σπείσαντεσ κοίτοιο μεδώμεθα· τοῖο γὰρ ὡρ́η. ἤδη γὰρ φάοσ οἴχεθ’ ὑπὸ ζόφον, οὐδὲ ἐοίκεν· δηθὰ θεῶν ἐν δαιτὶ θαασσέμεν, ἀλλὰ νέεσθαι. ἦ ῥα Διὸσ θυγάτηρ, οἱ δ’ ἔκλυον αὐδησάσησ.

τοῖσι δὲ κήρυκεσ μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρασ ἔχευαν, κοῦροι δὲ κρητῆρασ ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσι· γλώσσασ δ’ ἐν πυρὶ βάλλον, ἀνιστάμενοι δ’ ἐπέλειβον. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιον θ’, ὅσον ἤθελε θυμόσ, δὴ τότ’ Ἀθηναίη καὶ Τηλέμαχοσ θεοειδὴσ ἄμφω ἱέσθην κοίλην ἐπὶ νῆα νέεσθαι. Νέστωρ δ’ αὖ κατέρυκε καθαπτόμενοσ ἐπέεσσιν· "Ζεὺσ τό γ’ ἀλεξήσειε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι, ὡσ ὑμεῖσ παρ’ ἐμεῖο θοὴν ἐπὶ νῆα κίοιτε ὥσ τέ τευ ἦ παρὰ πάμπαν ἀνείμονοσ ἠδὲ πενιχροῦ, ᾧ οὔ τι χλαῖναι καὶ ῥήγεα πόλλ’ ἐνὶ οἴκῳ, οὔτ’ αὐτῷ μαλακῶσ οὔτε ξείνοισιν ἐνεύδειν.

αὐτὰρ ἐμοὶ πάρα μὲν χλαῖναι καὶ ῥήγεα καλά. οὔ θην δὴ τοῦδ’ ἀνδρὸσ Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱὸσ νηὸσ ἐπ’ ἰκριόφιν καταλέξεται, ὄφρ’ ἂν ἐγώ γε ζώω, ἔπειτα δὲ παῖδεσ ἐνὶ μεγάροισι λίπωνται, ξείνουσ ξεινίζειν, ὅσ τίσ κ’ ἐμὰ δώμαθ’ ἵκηται. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"εὖ δὴ ταῦτά γ’ ἔφησθα, γέρον φίλε· σοὶ δὲ ἐοίκεν Τηλέμαχον πείθεσθαι, ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτωσ. ἀλλ’ οὗτοσ μὲν νῦν σοὶ ἅμ’ ἕψεται, ὄφρα κεν εὕδῃ σοῖσιν ἐνὶ μεγάροισιν· ἐγὼ δ’ ἐπὶ νῆα μέλαιναν εἶμ’, ἵνα θαρσύνω θ’ ἑτάρουσ εἴπω τε ἕκαστα. οἰο͂σ γὰρ μετὰ τοῖσι γεραίτεροσ εὔχομαι εἶναι· οἱ δ’ ἄλλοι φιλότητι νεώτεροι ἄνδρεσ ἕπονται, πάντεσ ὁμηλικίη μεγαθύμου Τηλεμάχοιο. ἔνθα κε λεξαίμην κοίλῃ παρὰ νηὶ μελαίνῃ νῦν· ἀτὰρ ἠῶθεν μετὰ Καύκωνασ μεγαθύμουσ εἶμ’ ἔνθα χρεῖόσ μοι ὀφέλλεται, οὔ τι νέον γε οὐδ’ ὀλίγον. σὺ δὲ τοῦτον, ἐπεὶ τεὸν ἵκετο δῶμα, πέμψον σὺν δίφρῳ τε καὶ υἱέι· δὸσ δέ οἱ ἵππουσ, οἵ τοι ἐλαφρότατοι θείειν καὶ κάρτοσ ἄριστοι. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη φήνῃ εἰδομένη·

θάμβοσ δ’ ἕλε πάντασ ἰδόντασ. θαύμαζεν δ’ ὁ γεραιόσ, ὅπωσ ἴδεν ὀφθαλμοῖσ· Τηλεμάχου δ’ ἕλε χεῖρα, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "ὦ φίλοσ, οὔ σε ἐόλπα κακὸν καὶ ἄναλκιν ἔσεσθαι, εἰ δή τοι νέῳ ὧδε θεοὶ πομπῆεσ ἕπονται.

οὐ μὲν γάρ τισ ὅδ’ ἄλλοσ Ὀλύμπια δώματ’ ἐχόντων, ἀλλὰ Διὸσ θυγάτηρ, κυδίστη Τριτογένεια, ἥ τοι καὶ πατέρ’ ἐσθλὸν ἐν Ἀργείοισιν ἐτίμα. ἀλλὰ ἄνασσ’ ἵληθι, δίδωθι δέ μοι κλέοσ ἐσθλόν, αὐτῷ καὶ παίδεσσι καὶ αἰδοίῃ παρακοίτι· σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ ῥέξω βοῦν ἦνιν εὐρυμέτωπον ἀδμήτην, ἣν οὔ πω ὕπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ· τήν τοι ἐγὼ ῥέξω χρυσὸν κέρασιν περιχεύασ. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη.

τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, υἱάσι καὶ γαμβροῖσιν, ἑὰ πρὸσ δώματα καλά. ἀλλ’ ὅτε δώμαθ’ ἵκοντο ἀγακλυτὰ τοῖο ἄνακτοσ, ἑξείησ ἕζοντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε· τοῖσ δ’ ὁ γέρων ἐλθοῦσιν ἀνὰ κρητῆρα κέρασσεν οἴνου ἡδυπότοιο, τὸν ἑνδεκάτῳ ἐνιαυτῷ ὠίξεν ταμίη καὶ ἀπὸ κρήδεμνον ἔλυσε· τοῦ ὁ γέρων κρητῆρα κεράσσατο, πολλὰ δ’ Ἀθήνῃ εὔχετ’ ἀποσπένδων, κούρῃ Διὸσ αἰγιόχοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιον θ’, ὅσον ἤθελε θυμόσ, οἱ μὲν κακκείοντεσ ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστοσ, τὸν δ’ αὐτοῦ κοίμησε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, Τηλέμαχον, φίλον υἱὸν Ὀδυσσῆοσ θείοιο, τρητοῖσ ἐν λεχέεσσιν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, πὰρ’ δ’ ἄρ’ ἐυμμελίην Πεισίστρατον, ὄρχαμον ἀνδρῶν, ὅσ οἱ ἔτ’ ἠίθεοσ παίδων ἦν ἐν μεγάροισιν·

αὐτὸσ δ’ αὖτε καθεῦδε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο, τῷ δ’ ἄλοχοσ δέσποινα λέχοσ πόρσυνε καὶ εὐνήν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ὤρνυτ’ ἄρ’ ἐξ εὐνῆφι Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, ἐκ δ’ ἐλθὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισιν, οἵ οἱ ἔσαν προπάροιθε θυράων ὑψηλάων, λευκοί, ἀποστίλβοντεσ ἀλείφατοσ·

οἷσ ἔπι μὲν πρὶν Νηλεὺσ ἵζεσκεν, θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶσ Αἴ̈δόσδε βεβήκει, Νέστωρ αὖ τότ’ ἐφῖζε Γερήνιοσ, οὖροσ Ἀχαιῶν, σκῆπτρον ἔχων. περὶ δ’ υἱε͂σ ἀολλέεσ ἠγερέθοντο ἐκ θαλάμων ἐλθόντεσ, Ἐχέφρων τε Στρατίοσ τε Περσεύσ τ’ Ἄρητόσ τε καὶ ἀντίθεοσ Θρασυμήδησ. τοῖσι δ’ ἔπειθ’ ἕκτοσ Πεισίστρατοσ ἤλυθεν ἡρ́ωσ, πὰρ δ’ ἄρα Τηλέμαχον θεοείκελον εἷσαν ἄγοντεσ. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "καρπαλίμωσ μοι, τέκνα φίλα, κρηήνατ’ ἐέλδωρ, ὄφρ’ ἦ τοι πρώτιστα θεῶν ἱλάσσομ’ Ἀθήνην, ἥ μοι ἐναργὴσ ἦλθε θεοῦ ἐσ δαῖτα θάλειαν.

ἀλλ’ ἄγ’ ὁ μὲν πεδίονδ’ ἐπὶ βοῦν, ἴτω, ὄφρα τάχιστα ἔλθῃσιν, ἐλάσῃ δὲ βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ· εἷσ δ’ ἐπὶ Τηλεμάχου μεγαθύμου νῆα μέλαιναν πάντασ ἰὼν ἑτάρουσ ἀγέτω, λιπέτω δὲ δύ’ οἰούσ· εἷσ δ’ αὖ χρυσοχόον Λαέρκεα δεῦρο κελέσθω ἐλθεῖν, ὄφρα βοὸσ χρυσὸν κέρασιν περιχεύῃ. οἱ δ’ ἄλλοι μένετ’ αὐτοῦ ἀολλέεσ, εἴπατε δ’ εἴσω δμῳῇσιν κατὰ δώματ’ ἀγακλυτὰ δαῖτα πένεσθαι, ἕδρασ τε ξύλα τ’ ἀμφὶ καὶ ἀγλαὸν οἰσέμεν ὕδωρ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐποίπνυον.

ἦλθε μὲν ἂρ βοῦσ ἐκ πεδίου, ἦλθον δὲ θοῆσ παρὰ νηὸσ ἐίσησ Τηλεμάχου ἕταροι μεγαλήτοροσ, ἦλθε δὲ χαλκεὺσ ὅπλ’ ἐν χερσὶν ἔχων χαλκήια, πείρατα τέχνησ, ἄκμονά τε σφῦραν τ’ ἐυποίητόν τε πυράγρην, οἷσίν τε χρυσὸν εἰργάξετο· ἦλθε δ’ Ἀθήνη ἱρῶν ἀντιόωσα. γέρων δ’ ἱππηλάτα Νέστωρ χρυσὸν ἔδωχ’· ὁ δ’ ἔπειτα βοὸσ κέρασιν περίχευεν ἀσκήσασ, ἵν’ ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο ἰδοῦσα. βοῦν δ’ ἀγέτην κεράων Στρατίοσ καὶ δῖοσ Ἐχέφρων. χέρνιβα δέ σφ’ Ἄρητοσ ἐν ἀνθεμόεντι λέβητι ἤλυθεν ἐκ θαλάμοιο φέρων, ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὐλὰσ ἐν κανέῳ πέλεκυν δὲ μενεπτόλεμοσ Θρασυμήδησ ὀξὺν ἔχων ἐν χειρὶ παρίστατο βοῦν ἐπικόψων. Περσεὺσ δ’ ἀμνίον εἶχε· γέρων δ’ ἱππηλάτα Νέστωρ χέρνιβά τ’ οὐλοχύτασ τε κατήρχετο, πολλὰ δ’ Ἀθήνῃ εὔχετ’ ἀπαρχόμενοσ, κεφαλῆσ τρίχασ ἐν πυρὶ βάλλων. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ εὔξαντο καὶ οὐλοχύτασ προβάλοντο, αὐτίκα Νέστοροσ υἱὸσ ὑπέρθυμοσ Θρασυμήδησ ἤλασεν ἄγχι στάσ·

πέλεκυσ δ’ ἀπέκοψε τένοντασ αὐχενίουσ, λῦσεν δὲ βοὸσ μένοσ. αἱ δ’ ὀλόλυξαν θυγατέρεσ τε νυοί τε καὶ αἰδοίη παράκοιτισ Νέστοροσ, Εὐρυδίκη, πρέσβα Κλυμένοιο θυγατρῶν. οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀνελόντεσ ἀπὸ χθονὸσ εὐρυοδείησ ἔσχον· ἀτὰρ σφάξεν Πεισίστρατοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν. τῆσ δ’ ἐπεὶ ἐκ μέλαν αἷμα ῥύη, λίπε δ’ ὀστέα θυμόσ, αἶψ’ ἄρα μιν διέχευαν, ἄφαρ δ’ ἐκ μηρία τάμνον πάντα κατὰ μοῖραν, κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήσαντεσ, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτησαν. καῖε δ’ ἐπὶ σχίζῃσ ὁ γέρων, ἐπὶ δ’ αἴθοπα οἶνον λεῖβε· νέοι δὲ παρ’ αὐτὸν ἔχον πεμπώβολα χερσίν. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ’ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν, ὤπτων δ’ ἀκροπόρουσ ὀβελοὺσ ἐν χερσὶν ἔχοντεσ. τόφρα δὲ Τηλέμαχον λοῦσεν καλὴ Πολυκάστη, Νέστοροσ ὁπλοτάτη θυγάτηρ Νηληϊάδαο.

αὐτὰρ ἐπεὶ λοῦσέν τε καὶ ἔχρισεν λίπ’ ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν φᾶροσ καλὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ’ ἀσαμίνθου βῆ δέμασ ἀθανάτοισιν ὁμοῖοσ· πὰρ δ’ ὅ γε Νέστορ’ ἰὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, ποιμένα λαῶν. οἱ δ’ ἐπεὶ ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, δαίνυνθ’ ἑζόμενοι·

ἐπὶ δ’ ἀνέρεσ ἐσθλοὶ ὄροντο οἶνον οἰνοχοεῦντεσ ἐνὶ χρυσέοισ δεπάεσσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· "παῖδεσ ἐμοί, ἄγε Τηλεμάχῳ καλλίτριχασ ἵππουσ ζεύξαθ’ ὑφ’ ἁρ́ματ’ ἄγοντεσ, ἵνα πρήσσῃσιν ὁδοῖο.

ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, καρπαλίμωσ δ’ ἔζευξαν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ.

ἐν δὲ γυνὴ ταμίη σῖτον καὶ οἶνον ἔθηκεν ὄψα τε, οἱᾶ ἔδουσι διοτρεφέεσ βασιλῆεσ. ἂν δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ περικαλλέα βήσετο δίφρον· πὰρ δ’ ἄρα Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, ἐσ δίφρον τ’ ἀνέβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην ἐσ πεδίον, λιπέτην δὲ Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον. οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶσ ἔχοντεσ. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί, ἐσ Φηρὰσ δ’ ἵκοντο Διοκλῆοσ ποτὶ δῶμα, υἱέοσ Ὀρτιλόχοιο, τὸν Ἀλφειὸσ τέκε παῖδα.

ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαν, ὁ δὲ τοῖσ πὰρ ξείνια θῆκεν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον·

ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου· μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. ἷξον δ’ ἐσ πεδίον πυρηφόρον, ἔνθα δ’ ἔπειτα ἦνον ὁδόν· τοῖον γὰρ ὑπέκφερον ὠκέεσ ἵπποι. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 3

(호메로스, 오디세이아, Book 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION