Homer, Odyssey, Book 2 2:

"κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω· οὔτε ποθ’ ἡμετέρη ἀγορὴ γένετ’ οὔτε θόωκοσ ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺσ δῖοσ ἔβη κοίλῃσ ἐνὶ νηυσί. νῦν δὲ τίσ ὧδ’ ἤγειρε; τίνα χρειὼ τόσον ἵκει ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέστεροί εἰσιν; ἠέ τιν’ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυεν ἐρχομένοιο, ἥν χ’ ἡμῖν σάφα εἴποι, ὅτε πρότερόσ γε πύθοιτο; ἠε͂́ τι δήμιον ἄλλο πιφαύσκεται ἠδ’ ἀγορεύει; ἐσθλόσ μοι δοκεῖ εἶναι, ὀνήμενοσ. εἴθε οἱ αὐτῷ Ζεὺσ ἀγαθὸν τελέσειεν, ὅτι φρεσὶν ᾗσι μενοινᾷ.