헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́01́

(호메로스, 오디세이아, Book 1)

ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃσ μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίησ ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν· πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω, πολλὰ δ’ ὅ γ’ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν, ἀρνύμενοσ ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ ἑτάρουσ ἐρρύσατο, ἱέμενόσ περ· αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο, νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦσ Ὑπερίονοσ Ηἐλίοιο ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ. τῶν ἁμόθεν γε, θεά, θύγατερ Διόσ, εἰπὲ καὶ ἡμῖν. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ, ὅσοι φύγον αἰπὺν ὄλεθρον, οἴκοι ἔσαν, πόλεμόν τε πεφευγότεσ ἠδὲ θάλασσαν·

τὸν δ’ οἰο͂ν νόστου κεχρημένον ἠδὲ γυναικὸσ νύμφη πότνι’ ἔρυκε Καλυψὼ δῖα θεάων ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι. ἀλλ’ ὅτε δὴ ἔτοσ ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν, τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι εἰσ Ἰθάκην, οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένοσ ἠε͂ν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι. θεοὶ δ’ ἐλέαιρον ἅπαντεσ νόσφι Ποσειδάωνοσ· ὁ δ’ ἀσπερχὲσ μενέαινεν ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι πάροσ ἣν γαῖαν ἱκέσθαι. ἀλλ’ ὁ μὲν Αἰθίοπασ μετεκίαθε τηλόθ’ ἐόντασ, Αἰθίοπασ τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔσχατοι ἀνδρῶν, οἱ μὲν δυσομένου Ὑπερίονοσ οἱ δ’ ἀνιόντοσ, ἀντιόων ταύρων τε καὶ ἀρνειῶν ἑκατόμβησ.

ἔνθ’ ὅ γ’ ἐτέρπετο δαιτὶ παρήμενοσ· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι Ζηνὸσ ἐνὶ μεγάροισιν Ὀλυμπίου ἁθρόοι ἦσαν. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· μνήσατο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀμύμονοσ Αἰγίσθοιο, τόν ῥ’ Ἀγαμεμνονίδησ τηλεκλυτὸσ ἔκταν’ Ὀρέστησ· τοῦ ὅ γ’ ἐπιμνησθεὶσ ἔπε’ ἀθανάτοισι μετηύδα· "ὢ πόποι, οἱο͂ν δή νυ θεοὺσ βροτοὶ αἰτιόωνται·

ἐξ ἡμέων γάρ φασι κάκ’ ἔμμεναι, οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουσιν, ὡσ καὶ νῦν Αἴγισθοσ ὑπὲρ μόρον Ἀτρεί̈δαο γῆμ’ ἄλοχον μνηστήν, τὸν δ’ ἔκτανε νοστήσαντα, εἰδὼσ αἰπὺν ὄλεθρον, ἐπεὶ πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖσ, Ἑρμείαν πέμψαντεσ, ἐύσκοπον ἀργεϊφόντην, μήτ’ αὐτὸν κτείνειν μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν· ἐκ γὰρ Ὀρέσταο τίσισ ἔσσεται Ἀτρεί̈δαο, ὁππότ’ ἂν ἡβήσῃ τε καὶ ἧσ ἱμείρεται αἰήσ. ὣσ ἔφαθ’ Ἑρμείασ, ἀλλ’ οὐ φρένασ Αἰγίσθοιο πεῖθ’ ἀγαθὰ φρονέων· νῦν δ’ ἁθρόα πάντ’ ἀπέτισεν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο, Ζεῦ; "ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων, καὶ λίην κεῖνόσ γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ· ὡσ ἀπόλοιτο καὶ ἄλλοσ, ὅτισ τοιαῦτά γε ῥέζοι· ἀλλά μοι ἀμφ’ Ὀδυσῆι δαί̈φρονι δαίεται ἦτορ, δυσμόρῳ, ὃσ δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχει νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ, ὅθι τ’ ὀμφαλόσ ἐστι θαλάσσησ. νῆσοσ δενδρήεσσα, θεὰ δ’ ἐν δώματα ναίει, Ἄτλαντοσ θυγάτηρ ὀλοόφρονοσ, ὅσ τε θαλάσσησ πάσησ βένθεα οἶδεν, ἔχει δέ τε κίονασ αὐτὸσ μακράσ, αἳ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἀμφὶσ ἔχουσιν. τοῦ θυγάτηρ δύστηνον ὀδυρόμενον κατερύκει, αἰεὶ δὲ μαλακοῖσι καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν θέλγει, ὅπωσ Ἰθάκησ ἐπιλήσεται· αὐτὰρ Ὀδυσσεύσ, ἱέμενοσ καὶ καπνὸν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι ἧσ γαίησ, θανέειν ἱμείρεται. οὐδέ νυ σοί περ ἐντρέπεται φίλον ἦτορ, Ὀλύμπιε. οὔ νύ τ’ Ὀδυσσεὺσ Ἀργείων παρὰ νηυσὶ χαρίζετο ἱερὰ ῥέζων Τροίῃ ἐν εὐρείῃ; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. πῶσ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἐγὼ θείοιο λαθοίμην, ὃσ περὶ μὲν νόον ἐστὶ βροτῶν, περὶ δ’ ἱρὰ θεοῖσιν ἀθανάτοισιν ἔδωκε, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν; ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχοσ ἀσκελὲσ αἰεὶ Κύκλωποσ κεχόλωται, ὃν ὀφθαλμοῦ ἀλάωσεν, ἀντίθεον Πολύφημον, ὁού κράτοσ ἐστὶ μέγιστον πᾶσιν Κυκλώπεσσι· Θόωσα δέ μιν τέκε νύμφη, Φόρκυνοσ θυγάτηρ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο μέδοντοσ, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι Ποσειδάωνι μιγεῖσα. ἐκ τοῦ δὴ Ὀδυσῆα Ποσειδάων ἐνοσίχθων οὔ τι κατακτείνει, πλάζει δ’ ἀπὸ πατρίδοσ αἰήσ. ἀλλ’ ἄγεθ’, ἡμεῖσ οἵδε περιφραζώμεθα πάντεσ νόστον, ὅπωσ ἔλθῃσι· Ποσειδάων δὲ μεθήσει ὃν χόλον· οὐ μὲν γὰρ τι δυνήσεται ἀντία πάντων ἀθανάτων ἀέκητι θεῶν ἐριδαινέμεν οἰο͂σ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων, εἰ μὲν δὴ νῦν τοῦτο φίλον μακάρεσσι θεοῖσιν, νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε, Ἑρμείαν μὲν ἔπειτα διάκτορον ἀργεϊφόντην νῆσον ἐσ Ὠγυγίην ὀτρύνομεν, ὄφρα τάχιστα νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ εἴπῃ νημερτέα βουλήν, νόστον Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ, ὥσ κε νέηται· αὐτὰρ ἐγὼν Ἰθάκηνδ’ ἐσελεύσομαι, ὄφρα οἱ υἱὸν μᾶλλον ἐποτρύνω καί οἱ μένοσ ἐν φρεσὶ θείω, εἰσ ἀγορὴν καλέσαντα κάρη κομόωντασ Ἀχαιοὺσ πᾶσι μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν, οἵ τέ οἱ αἰεὶ μῆλ’ ἁδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ. πέμψω δ’ ἐσ Σπάρτην τε καὶ ἐσ Πύλον ἠμαθόεντα νόστον πευσόμενον πατρὸσ φίλου, ἤν που ἀκούσῃ, ἠδ’ ἵνα μιν κλέοσ ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἔχῃσιν. ὣσ εἰποῦσ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇσ ἀνέμοιο·

εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ, ἀκαχμένον ὀξέι χαλκῷ, βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχασ ἀνδρῶν ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀίξασα, στῆ δ’ Ἰθάκησ ἐνὶ δήμῳ ἐπὶ προθύροισ Ὀδυσῆοσ, οὐδοῦ ἐπ’ αὐλείου· παλάμῃ δ’ ἔχε χάλκεον ἔγχοσ, εἰδομένη ξείνῳ, Ταφίων ἡγήτορι Μέντῃ. εὑρ͂ε δ’ ἄρα μνηστῆρασ ἀγήνορασ. οἱ μὲν ἔπειτα πεσσοῖσι προπάροιθε θυράων θυμὸν ἔτερπον ἥμενοι ἐν ῥινοῖσι βοῶν, οὓσ ἔκτανον αὐτοί· κήρυκεσ δ’ αὐτοῖσι καὶ ὀτρηροὶ θεράποντεσ οἱ μὲν οἶνον ἔμισγον ἐνὶ κρητῆρσι καὶ ὕδωρ, οἱ δ’ αὖτε σπόγγοισι πολυτρήτοισι τραπέζασ νίζον καὶ πρότιθεν, τοὶ δὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο. τὴν δὲ πολὺ πρῶτοσ ἴδε Τηλέμαχοσ θεοειδήσ, ἧστο γὰρ ἐν μνηστῆρσι φίλον τετιημένοσ ἦτορ, ὀσσόμενοσ πατέρ’ ἐσθλὸν ἐνὶ φρεσίν, εἴ ποθεν ἐλθὼν μνηστήρων τῶν μὲν σκέδασιν κατὰ δώματα θείη, τιμὴν δ’ αὐτὸσ ἔχοι καὶ δώμασιν οἷσιν ἀνάσσοι.

τὰ φρονέων, μνηστῆρσι μεθήμενοσ, εἴσιδ’ Ἀθήνην. βῆ δ’ ἰθὺσ προθύροιο, νεμεσσήθη δ’ ἐνὶ θυμῷ ξεῖνον δηθὰ θύρῃσιν ἐφεστάμεν· ἐγγύθι δὲ στὰσ χεῖρ’ ἕλε δεξιτερὴν καὶ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχοσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "χαῖρε, ξεῖνε, παρ’ ἄμμι φιλήσεαι·

αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενοσ μυθήσεαι ὅττεό σε χρή. "ὣσ εἰπὼν ἡγεῖθ’, ἡ δ’ ἕσπετο Παλλὰσ Ἀθήνη.

οἱ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἔντοσθεν ἔσαν δόμου ὑψηλοῖο, ἔγχοσ μέν ῥ’ ἔστησε φέρων πρὸσ κίονα μακρὴν δουροδόκησ ἔντοσθεν ἐυξόου, ἔνθα περ ἄλλα ἔγχε’ Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ ἵστατο πολλά, αὐτὴν δ’ ἐσ θρόνον εἷσεν ἄγων, ὑπὸ λῖτα πετάσσασ, καλὸν δαιδάλεον· ὑπὸ δὲ θρῆνυσ ποσὶν ἠε͂ν. πὰρ δ’ αὐτὸσ κλισμὸν θέτο ποικίλον, ἔκτοθεν ἄλλων μνηστήρων, μὴ ξεῖνοσ ἀνιηθεὶσ ὀρυμαγδῷ δείπνῳ ἁδήσειεν, ὑπερφιάλοισι μετελθών, ἠδ’ ἵνα μιν περὶ πατρὸσ ἀποιχομένοιο ἔροιτο. χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοσ προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα καλῇ χρυσείῃ, ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοσ, νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. σῖτον δ’ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα, εἴδατα πόλλ’ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων· δαιτρὸσ δὲ κρειῶν πίνακασ παρέθηκεν ἀείρασ παντοίων, παρὰ δέ σφι τίθει χρύσεια κύπελλα· κῆρυξ δ’ αὐτοῖσιν θάμ’ ἐπῴχετο οἰνοχοεύων. ἐσ δ’ ἦλθον μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ.

οἱ μὲν ἔπειτα ἑξείησ ἕζοντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε, τοῖσι δὲ κήρυκεσ μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρασ ἔχευαν, σῖτον δὲ δμῳαὶ παρενήνεον ἐν κανέοισιν, κοῦροι δὲ κρητῆρασ ἐπεστέψαντο ποτοῖο. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο μνηστῆρεσ, τοῖσιν μὲν ἐνὶ φρεσὶν ἄλλα μεμήλει, μολπή τ’ ὀρχηστύσ τε· τὰ γὰρ τ’ ἀναθήματα δαιτόσ· κῆρυξ δ’ ἐν χερσὶν κίθαριν περικαλλέα θῆκεν Φημίῳ, ὅσ ῥ’ ἠείδε παρὰ μνηστῆρσιν ἀνάγκῃ. ἦ τοι ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν. αὐτὰρ Τηλέμαχοσ προσέφη γλαυκῶπιν Ἀθήνην, ἄγχι σχὼν κεφαλήν, ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι·

"ξεῖνε φίλ’, ἦ καὶ μοι νεμεσήσεαι ὅττι κεν εἴπω; τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρισ καὶ ἀοιδή, ῥεῖ’, ἐπεὶ ἀλλότριον βίοτον νήποινον ἔδουσιν, ἀνέροσ, οὗ δή που λεύκ’ ὀστέα πύθεται ὄμβρῳ κείμεν’ ἐπ’ ἠπείρου, ἢ εἰν ἁλὶ κῦμα κυλίνδει. εἰ κεῖνόν γ’ Ἰθάκηνδε ἰδοίατο νοστήσαντα, πάντεσ κ’ ἀρησαίατ’ ἐλαφρότεροι πόδασ εἶναι ἢ ἀφνειότεροι χρυσοῖό τε ἐσθῆτόσ τε. νῦν δ’ ὁ μὲν ὣσ ἀπόλωλε κακὸν μόρον, οὐδέ τισ ἡμῖν θαλπωρή, εἴ πέρ τισ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων φῇσιν ἐλεύσεσθαι· τοῦ δ’ ὤλετο νόστιμον ἦμαρ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· τίσ πόθεν εἰσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; ὁπποίησ τ’ ἐπὶ νηὸσ ἀφίκεο· πῶσ δέ σε ναῦται ἤγαγον εἰσ Ἰθάκην; τίνεσ ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γὰρ τί σε πεζὸν ὀίομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ εἰδῶ, ἠὲ νέον μεθέπεισ ἦ καὶ πατρώιόσ ἐσσι ξεῖνοσ, ἐπεὶ πολλοὶ ἴσαν ἀνέρεσ ἡμέτερον δῶ ἄλλοι, ἐπεὶ καὶ κεῖνοσ ἐπίστροφοσ ἦν ἀνθρώπων. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. Μέντησ Ἀγχιάλοιο δαί̈φρονοσ εὔχομαι εἶναι υἱόσ, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόουσ ἀνθρώπουσ, ἐσ Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον. νηῦσ δέ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληοσ, ἐν λιμένι Ῥείθρῳ ὑπὸ Νηίῳ ὑλήεντι. ξεῖνοι δ’ ἀλλήλων πατρώιοι εὐχόμεθ’ εἶναι ἐξ ἀρχῆσ, εἴ πέρ τε γέροντ’ εἴρηαι ἐπελθὼν Λαέρτην ἡρ́ωα, τὸν οὐκέτι φασὶ πόλινδε ἔρχεσθ’, ἀλλ’ ἀπάνευθεν ἐπ’ ἀγροῦ πήματα πάσχειν γρηὶ σὺν ἀμφιπόλῳ, ἥ οἱ βρῶσίν τε πόσιν τε παρτιθεῖ, εὖτ’ ἄν μιν κάματοσ κατὰ γυῖα λάβῃσιν ἑρπύζοντ’ ἀνὰ γουνὸν ἀλωῆσ οἰνοπέδοιο. νῦν δ’ ἦλθον· δὴ γάρ μιν ἔφαντ’ ἐπιδήμιον εἶναι, σὸν πατέρ’· ἀλλά νυ τόν γε θεοὶ βλάπτουσι κελεύθου. οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἀλλ’ ἔτι που ζωὸσ κατερύκεται εὐρέι πόντῳ νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ, χαλεποὶ δέ μιν ἄνδρεσ ἔχουσιν ἄγριοι, οἵ που κεῖνον ἐρυκανόωσ’ ἀέκοντα. αὐτὰρ νῦν τοι ἐγὼ μαντεύσομαι, ὡσ ἐνὶ θυμῷ ἀθάνατοι βάλλουσι καὶ ὡσ τελέεσθαι ὀίω, οὔτε τι μάντισ ἐὼν οὔτ’ οἰωνῶν σάφα εἰδώσ. οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλησ ἀπὸ πατρίδοσ αἰήσ ἔσσεται, οὐδ’ εἴ πέρ τε σιδήρεα δέσματ’ ἔχῃσιν· φράσσεται ὥσ κε νέηται, ἐπεὶ πολυμήχανόσ ἐστιν. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, εἰ δὴ ἐξ αὐτοῖο τόσοσ πάϊσ εἰσ Ὀδυσῆοσ. αἰνῶσ μὲν κεφαλήν τε καὶ ὄμματα καλὰ ἐοίκασ κείνῳ, ἐπεὶ θαμὰ τοῖον ἐμισγόμεθ’ ἀλλήλοισιν, πρίν γε τὸν ἐσ Τροίην ἀναβήμεναι, ἔνθα περ ἄλλοι Ἀργείων οἱ ἄριστοι ἔβαν κοίλῃσ ἐνὶ νηυσίν· ἐκ τοῦ δ’ οὔτ’ Ὀδυσῆα ἐγὼν ἴδον οὔτ’ ἔμ’ ἐκεῖνοσ. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. μήτηρ μέν τέ μέ φησι τοῦ ἔμμεναι, αὐτὰρ ἐγώ γε οὐκ οἶδ’· οὐ γάρ πώ τισ ἑὸν γόνον αὐτὸσ ἀνέγνω. ὡσ δὴ ἐγώ γ’ ὄφελον μάκαρόσ νύ τευ ἔμμεναι υἱὸσ ἀνέροσ, ὃν κτεάτεσσιν ἑοῖσ ἔπι γῆρασ ἔτετμε. νῦν δ’ ὃσ ἀποτμότατοσ γένετο θνητῶν ἀνθρώπων, τοῦ μ’ ἔκ φασι γενέσθαι, ἐπεὶ σύ με τοῦτ’ ἐρεείνεισ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"οὐ μέν τοι γενεήν γε θεοὶ νώνυμνον ὀπίσσω θῆκαν, ἐπεὶ σέ γε τοῖον ἐγείνατο Πηνελόπεια. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· τίσ δαίσ, τίσ δὲ ὅμιλοσ ὅδ’ ἔπλετο; τίπτε δέ σε χρεώ; εἰλαπίνη ἠὲ γάμοσ; ἐπεὶ οὐκ ἔρανοσ τάδε γ’ ἐστίν· ὥσ τέ μοι ὑβρίζοντεσ ὑπερφιάλωσ δοκέουσι δαίνυσθαι κατὰ δῶμα. νεμεσσήσαιτό κεν ἀνὴρ αἴσχεα πόλλ’ ὁρόων, ὅσ τισ πινυτόσ γε μετέλθοι. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ξεῖν’, ἐπεὶ ἂρ δὴ ταῦτά μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ, μέλλεν μέν ποτε οἶκοσ ὅδ’ ἀφνειὸσ καὶ ἀμύμων ἔμμεναι, ὄφρ’ ἔτι κεῖνοσ ἀνὴρ ἐπιδήμιοσ ἠε͂ν· νῦν δ’ ἑτέρωσ ἐβόλοντο θεοὶ κακὰ μητιόωντεσ, οἳ κεῖνον μὲν ἀίστον ἐποίησαν περὶ πάντων ἀνθρώπων, ἐπεὶ οὔ κε θανόντι περ ὧδ’ ἀκαχοίμην, εἰ μετὰ οἷσ ἑτάροισι δάμη Τρώων ἐνὶ δήμῳ, ἠὲ φίλων ἐν χερσίν, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσεν. τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί, ἠδέ κε καὶ ᾧ παιδὶ μέγα κλέοσ ἤρατ’ ὀπίσσω. νῦν δέ μιν ἀκλειῶσ ἁρ́πυιαι ἀνηρείψαντο· οἴχετ’ ἀίστοσ ἄπυστοσ, ἐμοὶ δ’ ὀδύνασ τε γόουσ τε κάλλιπεν. οὐδέ τι κεῖνον ὀδυρόμενοσ στεναχίζω οἰο͂ν, ἐπεί νύ μοι ἄλλα θεοὶ κακὰ κήδε’ ἔτευξαν. ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, ἠδ’ ὅσσοι κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν, τόσσοι μητέρ’ ἐμὴν μνῶνται, τρύχουσι δὲ οἶκον. ἡ δ’ οὔτ’ ἀρνεῖται στυγερὸν γάμον οὔτε τελευτὴν ποιῆσαι δύναται· τοὶ δὲ φθινύθουσιν ἔδοντεσ οἶκον ἐμόν· τάχα δή με διαρραίσουσι καὶ αὐτόν. τὸν δ’ ἐπαλαστήσασα προσηύδα Παλλὰσ Ἀθήνη·

"ὢ πόποι, ἦ δὴ πολλὸν ἀποιχομένου Ὀδυσῆοσ δεύῃ, ὅ κε μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφείη. εἰ γὰρ νῦν ἐλθὼν δόμου ἐν πρώτῃσι θύρῃσι σταίη, ἔχων πήληκα καὶ ἀσπίδα καὶ δύο δοῦρε, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂́ν μιν ἐγὼ τὰ πρῶτ’ ἐνόησα οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ πίνοντά τε τερπόμενόν τε, ἐξ Ἐφύρησ ἀνιόντα παρ’ Ἴλου Μερμερίδαο ‐ ᾤχετο γὰρ καὶ κεῖσε θοῆσ ἐπὶ νηὸσ Ὀδυσσεὺσ φάρμακον ἀνδροφόνον διζήμενοσ, ὄφρα οἱ εἰή ἰοὺσ χρίεσθαι χαλκήρεασ· ἀλλ’ ὁ μὲν οὔ οἱ δῶκεν, ἐπεί ῥα θεοὺσ νεμεσίζετο αἰὲν ἐόντασ, ἀλλὰ πατήρ οἱ δῶκεν ἐμόσ· φιλέεσκε γὰρ αἰνῶσ ‐ τοῖοσ ἐὼν μνηστῆρσιν ὁμιλήσειεν Ὀδυσσεύσ· πάντεσ κ’ ὠκύμοροί τε γενοίατο πικρόγαμοί τε. ἀλλ’ ἦ τοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, ἤ κεν νοστήσασ ἀποτίσεται, ἠε͂ καὶ οὐκί, οἷσιν ἐνὶ μεγάροισι· σὲ δὲ φράζεσθαι ἄνωγα, ὅππωσ κε μνηστῆρασ ἀπώσεαι ἐκ μεγάροιο. εἰ δ’ ἄγε νῦν ξυνίει καὶ ἐμῶν ἐμπάζεο μύθων· αὔριον εἰσ ἀγορὴν καλέσασ ἡρ́ωασ Ἀχαιοὺσ μῦθον πέφραδε πᾶσι, θεοὶ δ’ ἐπὶ μάρτυροι ἔστων. μνηστῆρασ μὲν ἐπὶ σφέτερα σκίδνασθαι ἄνωχθι, μητέρα δ’, εἴ οἱ θυμὸσ ἐφορμᾶται γαμέεσθαι, ἂψ ἴτω ἐσ μέγαρον πατρὸσ μέγα δυναμένοιο· οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἐέδνα πολλὰ μάλ’, ὅσσα ἐοίκε φίλησ ἐπὶ παιδὸσ ἕπεσθαι. σοὶ δ’ αὐτῷ πυκινῶσ ὑποθήσομαι, αἴ κε πίθηαι· νῆ’ ἄρσασ ἐρέτῃσιν ἐείκοσιν, ἥ τισ ἀρίστη, ἔρχεο πευσόμενοσ πατρὸσ δὴν οἰχομένοιο, ἤν τίσ τοι εἴπῃσι βροτῶν, ἢ ὄσσαν ἀκούσῃσ ἐκ Διόσ, ἥ τε μάλιστα φέρει κλέοσ ἀνθρώποισι.

πρῶτα μὲν ἐσ Πύλον ἐλθὲ καὶ εἴρεο Νέστορα δῖον, κεῖθεν δὲ Σπάρτηνδε παρὰ ξανθὸν Μενέλαον· ὃσ γὰρ δεύτατοσ ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων. εἰ μέν κεν πατρὸσ βίοτον καὶ νόστον ἀκούσῃσ, ἦ τ’ ἂν τρυχόμενόσ περ ἔτι τλαίησ ἐνιαυτόν· εἰ δέ κε τεθνηῶτοσ ἀκούσῃσ μηδ’ ἔτ’ ἐόντοσ, νοστήσασ δὴ ἔπειτα φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν σῆμά τέ οἱ χεῦαι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεί̈ξαι πολλὰ μάλ’, ὅσσα ἐοίκε, καὶ ἀνέρι μητέρα δοῦναι. αὐτὰρ ἐπὴν δὴ ταῦτα τελευτήσῃσ τε καὶ ἔρξῃσ, φράζεσθαι δὴ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν ὅππωσ κε μνηστῆρασ ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσι κτείνῃσ ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδόν· οὐδέ τί σε χρὴ νηπιάασ ὀχέειν, ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκοσ ἐσσι. ἢ οὐκ ἀίεισ οἱο͂ν κλέοσ ἔλλαβε δῖοσ Ὀρέστησ πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, ἐπεὶ ἔκτανε πατροφονῆα, Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα; καὶ σύ, φίλοσ, μάλα γάρ σ’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε, ἄλκιμοσ ἔσσ’, ἵνα τίσ σε καὶ ὀψιγόνων ἐὺ εἴπῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆα θοὴν κατελεύσομαι ἤδη ἠδ’ ἑτάρουσ, οἵ πού με μάλ’ ἀσχαλόωσι μένοντεσ· σοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω, καὶ ἐμῶν ἐμπάζεο μύθων. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν ταῦτα φίλα φρονέων ἀγορεύεισ, ὥσ τε πατὴρ ᾧ παιδί, καὶ οὔ ποτε λήσομαι αὐτῶν. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐπίμεινον, ἐπειγόμενόσ περ ὁδοῖο, ὄφρα λοεσσάμενόσ τε τεταρπόμενόσ τε φίλον κῆρ, δῶρον ἔχων ἐπὶ νῆα κίῃσ, χαίρων ἐνὶ θυμῷ, τιμῆεν, μάλα καλόν, ὅ τοι κειμήλιον ἔσται ἐξ ἐμεῦ, οἱᾶ φίλοι ξεῖνοι ξείνοισι διδοῦσι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"μή μ’ ἔτι νῦν κατέρυκε, λιλαιόμενόν περ ὁδοῖο. δῶρον δ’ ὅττι κέ μοι δοῦναι φίλον ἦτορ ἀνώγῃ, αὖτισ ἀνερχομένῳ δόμεναι οἶκόνδε φέρεσθαι, καὶ μάλα καλὸν ἑλών· σοὶ δ’ ἄξιον ἔσται ἀμοιβῆσ. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὄρνισ δ’ ὣσ ἀνόπαια διέπτατο·

τῷ δ’ ἐνὶ θυμῷ θῆκε μένοσ καὶ θάρσοσ, ὑπέμνησέν τέ ἑ πατρὸσ μᾶλλον ἔτ’ ἢ τὸ πάροιθεν. ὁ δὲ φρεσὶν ᾗσι νοήσασ θάμβησεν κατὰ θυμόν· ὀίσατο γὰρ θεὸν εἶναι. αὐτίκα δὲ μνηστῆρασ ἐπῴχετο ἰσόθεοσ φώσ. τοῖσι δ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ, οἱ δὲ σιωπῇ ἡάτ’ ἀκούοντεσ·

ὁ δ’ Ἀχαιῶν νόστον ἀείδε λυγρόν, ὃν ἐκ Τροίησ ἐπετείλατο Παλλὰσ Ἀθήνη. τοῦ δ’ ὑπερωιόθεν φρεσὶ σύνθετο θέσπιν ἀοιδὴν κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια· κλίμακα δ’ ὑψηλὴν κατεβήσετο οἱο͂ δόμοιο, οὐκ οἰή, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ’ ἕποντο. ἡ δ’ ὅτε δὴ μνηστῆρασ ἀφίκετο δῖα γυναικῶν, στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα· ἀμφίπολοσ δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. δακρύσασα δ’ ἔπειτα προσηύδα θεῖον ἀοιδόν· "Φήμιε, πολλὰ γὰρ ἄλλα βροτῶν θελκτήρια οἶδασ, ἔργ’ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, τά τε κλείουσιν ἀοιδοί·

τῶν ἕν γέ σφιν ἀείδε παρήμενοσ, οἱ δὲ σιωπῇ οἶνον πινόντων· ταύτησ δ’ ἀποπαύε’ ἀοιδῆσ λυγρῆσ, ἥ τέ μοι αἰεὶ ἐνὶ στήθεσσι φίλον κῆρ τείρει, ἐπεί με μάλιστα καθίκετο πένθοσ ἄλαστον. τοίην γὰρ κεφαλὴν ποθέω μεμνημένη αἰεί, ἀνδρόσ, τοῦ κλέοσ εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργοσ. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

τοῦ γὰρ κράτοσ ἔστ’ ἐνὶ οἴκῳ. "μῆτερ ἐμή, τί τ’ ἄρα φθονέεισ ἐρίηρον ἀοιδὸν τέρπειν ὅππῃ οἱ νόοσ ὄρνυται; οὔ νύ τ’ ἀοιδοὶ αἴτιοι, ἀλλά ποθι Ζεὺσ αἴτιοσ, ὅσ τε δίδωσιν ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν, ὅπωσ ἐθέλῃσιν, ἑκάστῳ. τούτῳ δ’ οὐ νέμεσισ Δαναῶν κακὸν οἶτον ἀείδειν· τὴν γὰρ ἀοιδὴν μᾶλλον ἐπικλείουσ’ ἄνθρωποι, ἥ τισ ἀκουόντεσσι νεωτάτη ἀμφιπέληται. σοί δ’ ἐπιτολμάτω κραδίη καὶ θυμὸσ ἀκούειν· οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺσ οἰο͂σ ἀπώλεσε νόστιμον ἦμαρ ἐν Τροίῃ, πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι φῶτεσ ὄλοντο. ἀλλ’ εἰσ οἶκον ἰοῦσα τὰ σ’ αὐτῆσ ἔργα κόμιζε, ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι· μῦθοσ δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί· ἡ μὲν θαμβήσασα πάλιν οἶκόνδε βεβήκει·

παιδὸσ γὰρ μῦθον πεπνυμένον ἔνθετο θυμῷ. ἐσ δ’ ὑπερῷ’ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. μνηστῆρεσ δ’ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα, πάντεσ δ’ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι.

τοῖσι δὲ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἤρχετο μύθων· "μητρὸσ ἐμῆσ μνηστῆρεσ ὑπέρβιον ὕβριν ἔχοντεσ, νῦν μὲν δαινύμενοι τερπώμεθα, μηδὲ βοητὺσ ἔστω, ἐπεὶ τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ τοιοῦδ’ οἱο͂σ ὅδ’ ἐστί, θεοῖσ ἐναλίγκιοσ αὐδήν.

ἠῶθεν δ’ ἀγορήνδε καθεζώμεσθα κιόντεσ πάντεσ, ἵν’ ὕμιν μῦθον ἀπηλεγέωσ ἀποείπω, ἐξιέναι μεγάρων· ἄλλασ δ’ ἀλεγύνετε δαῖτασ, ὑμὰ κτήματ’ ἔδοντεσ, ἀμειβόμενοι κατὰ οἴκουσ. εἰ δ’ ὕμιν δοκέει τόδε λωίτερον καὶ ἄμεινον ἔμμεναι, ἀνδρὸσ ἑνὸσ βίοτον νήποινον ὀλέσθαι, κείρετ’· ἐγὼ δὲ θεοὺσ ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντασ, αἴ κέ ποθι Ζεὺσ δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι· νήποινοί κεν ἔπειτα δόμων ἔντοσθεν ὄλοισθε. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντεσ Τηλέμαχον θαύμαζον, ὃ θαρσαλέωσ ἀγόρευεν.

τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίνοοσ προσέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ·

"Τηλέμαχ’, ἦ μάλα δή σε διδάσκουσιν θεοὶ αὐτοὶ ὑψαγόρην τ’ ἔμεναι καὶ θαρσαλέωσ ἀγορεύειν· μὴ σέ γ’ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλῆα Κρονίων ποιήσειεν, ὅ τοι γενεῇ πατρώιόν ἐστιν. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Ἀντίνο’, ἦ καί μοι νεμεσήσεαι ὅττι κεν εἴπω; καὶ κεν τοῦτ’ ἐθέλοιμι Διόσ γε διδόντοσ ἀρέσθαι. ἦ φῂσ τοῦτο κάκιστον ἐν ἀνθρώποισι τετύχθαι; οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν· αἶψά τέ οἱ δῶ ἀφνειὸν πέλεται καὶ τιμηέστεροσ αὐτόσ. ἀλλ’ ἦ τοι βασιλῆεσ Ἀχαιῶν εἰσὶ καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ, νέοι ἠδὲ παλαιοί, τῶν κέν τισ τόδ’ ἔχῃσιν, ἐπεὶ θάνε δῖοσ Ὀδυσσεύσ· αὐτὰρ ἐγὼν οἴκοιο ἄναξ ἔσομ’ ἡμετέροιο καὶ δμώων, οὕσ μοι ληίσσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύμαχοσ Πολύβου πάϊσ ἀντίον ηὔδα·

"Τηλέμαχ’, ἦ τοι ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, ὅσ τισ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλεύσει Ἀχαιῶν· κτήματα δ’ αὐτὸσ ἔχοισ καὶ δώμασιν οἷσιν ἀνάσσοισ. μὴ γὰρ ὅ γ’ ἔλθοι ἀνὴρ ὅσ τίσ σ’ ἀέκοντα βίηφιν κτήματ’ ἀπορραίσει, Ἰθάκησ ἔτι ναιετοώσησ. ἀλλ’ ἐθέλω σε, φέριστε, περὶ ξείνοιο ἐρέσθαι, ὁππόθεν οὗτοσ ἀνήρ, ποίησ δ’ ἐξ εὔχεται εἶναι γαίησ, ποῦ δέ νύ οἱ γενεὴ καὶ πατρὶσ ἄρουρα. ἠέ τιν’ ἀγγελίην πατρὸσ φέρει ἐρχομένοιο, ἦ ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοσ ἐελδόμενοσ τόδ’ ἱκάνει; οἱο͂ν ἀναί̈ξασ ἄφαρ οἴχεται, οὐδ’ ὑπέμεινε γνώμεναι· οὐ μὲν γάρ τι κακῷ εἰσ ὦπα ἐῴκει. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Εὐρύμαχ’, ἦ τοι νόστοσ ἀπώλετο πατρὸσ ἐμοῖο· οὔτ’ οὖν ἀγγελίῃ ἔτι πείθομαι, εἴ ποθεν ἔλθοι, οὔτε θεοπροπίησ ἐμπάζομαι, ἥν τινα μήτηρ ἐσ μέγαρον καλέσασα θεοπρόπον ἐξερέηται. ξεῖνοσ δ’ οὗτοσ ἐμὸσ πατρώιοσ ἐκ Τάφου ἐστίν, Μέντησ δ’ Ἀγχιάλοιο δαί̈φρονοσ εὔχεται εἶναι υἱόσ, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσει. ὣσ φάτο Τηλέμαχοσ, φρεσὶ δ’ ἀθανάτην θεὸν ἔγνω.

οἱ δ’ εἰσ ὀρχηστύν τε καὶ ἱμερόεσσαν ἀοιδὴν τρεψάμενοι τέρποντο, μένον δ’ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν.

ἔνθ’ ὅ γε παννύχιοσ, κεκαλυμμένοσ οἰὸσ ἀώτῳ, βούλευε φρεσὶν ᾗσιν ὁδὸν τὴν πέφραδ’ Ἀθήνη. τοῖσι δὲ τερπομένοισι μέλασ ἐπὶ ἕσπεροσ ἦλθε· δὴ τότε κακκείοντεσ ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστοσ. Τηλέμαχοσ δ’, ὅθι οἱ θάλαμοσ περικαλλέοσ αὐλῆσ ὑψηλὸσ δέδμητο περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ, ἔνθ’ ἔβη εἰσ εὐνὴν πολλὰ φρεσὶ μερμηρίζων. τῷ δ’ ἄρ’ ἅμ’ αἰθομένασ δαί̈δασ φέρε κεδνὰ ἰδυῖα Εὐρύκλει’, Ὦποσ θυγάτηρ Πεισηνορίδαο, τήν ποτε Λαέρτησ πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν πρωθήβην ἔτ’ ἐοῦσαν, ἐεικοσάβοια δ’ ἔδωκεν, ἶσα δέ μιν κεδνῇ ἀλόχῳ τίεν ἐν μεγάροισιν, εὐνῇ δ’ οὔ ποτ’ ἔμικτο, χόλον δ’ ἀλέεινε γυναικόσ· ἥ οἱ ἅμ’ αἰθομένασ δαί̈δασ φέρε, καί ἑ μάλιστα δμῳάων φιλέεσκε, καὶ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα. ὠίξεν δὲ θύρασ θαλάμου πύκα ποιητοῖο, ἕζετο δ’ ἐν λέκτρῳ, μαλακὸν δ’ ἔκδυνε χιτῶνα· καὶ τὸν μὲν γραίησ πυκιμηδέοσ ἔμβαλε χερσίν. ἡ μὲν τὸν πτύξασα καὶ ἀσκήσασα χιτῶνα, πασσάλῳ ἀγκρεμάσασα παρὰ τρητοῖσι λέχεσσι βῆ ῥ’ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο, θύρην δ’ ἐπέρυσσε κορώνῃ ἀργυρέῃ, ἐπὶ δὲ κληῖδ’ ἐτάνυσσεν ἱμάντι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Odyssey, Book 1

(호메로스, 오디세이아, Book 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION