Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 11

(플루타르코스, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 11)

οἶμαι δὲ καὶ τὴν φύσιν ὁρῶσαν τὸ τ’ ἄτακτον καὶ βραχυχρόνιον τοῦ βίου ἄδηλον ποιῆσαι τὴν τοῦ θανάτου προθεσμίαν τοῦτο γὰρ ἦν ἄμεινον. εἰ γὰρ προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό τινεσ ταῖσ λύπαισ καὶ πρὶν ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. τὸ τεθνάναι τοῦ ζῆν.

ὁ γοῦν Σιμωνίδησ ἀνθρώπων φησὶν ὀλίγον μὲν κάρτοσ, ἄπρακτοι δὲ μεληδόνεσ, αἰῶνι δὲ παύρῳ πόνοσ ἀμφὶ πόνῳ. ὁ δ’ ἄφυκτοσ; ὁμῶσ ἐπικρέμαται θάνατοσ κείνου γὰρ ἴσον λάχον μέροσ οἳ τ’ ἀγαθοὶ ὅστισ τε κακόσ.

Πίνδαροσ δὲ ἓν παρ’ ἐσθλὸν σύνδυο πήματα δαίονται βροτοῖσ. ἀθάνατοι. τὰ μὲν ὦν οὐ δύνανται νήπιοι κόσμῳ φέρειν Σοφοκλῆσ δέ σὺ δ’ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο στένεισ, εἰδὼσ τὸ μέλλον οὐδὲν εἰ κέρδοσ φέρει;

τὰ θνητὰ πράγματ’ οἶδασἣν ἔχει φύσιν;

δοκῶ μὲν οὔ πόθεν γάρ;

ἀλλ’ ἄκουέ μου. βροτοῖσ ἅπασι κατθανεῖν ὀφείλεται , κοὐκ ἔστιν αὐτῶν ὅστισ ἐξεπίσταται τὴν αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται. τὸ τῆσ τύχησ γὰρ ἀφανὲσ οἷ προβήσεται. τοιούτου δὴ τοῦ βίου τῶν ἀνθρώπων ὄντοσ οἱο͂ν οὗτοί φασι, πῶσ οὐκ εὐδαιμονίζειν μᾶλλον προσήκει τοὺσ ἀπολυθέντασ τῆσ ἐν αὐτῷ λατρείασ ἢ κατοικτίρειν τε καὶ θρηνεῖν, ὅπερ οἱ πολλοὶ δρῶσι δι’ ἀμαθίαν;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION