뜻

2. 명령하다, 지시하다, 명하다

1. to lead an army into the field
2. to be commander of, to command

예문

• ἀνὴρ γὰρ ἀλκῆσ μυρίασ στρατηλατῶν στείχει φίλοσ σοὶ σύμμαχόσ τε τῇδε γῇ. (Euripides, Rhesus, episode11)

  (에우리피데스, Rhesus, episode11)

• ἢν δὲ Θηβαίων πόλισ ὀργῇ σὺν ὅπλοισ ἐξ ὄρουσ βάκχασ ἄγειν ζητῇ, ξυνάψω μαινάσι στρατηλατῶν. (Euripides, episode 5:4)

  (에우리피데스, episode 5:4)

• πλεῖστον γὰρ οἶμαι ‐ καὶ τόδ’ οὐ κόμπῳ λέγω ‐ στράτευμα κώπῃ διορίσαι Τροίαν ἔπι, τύραννοσ οὐδὲν πρὸσ βίαν στρατηλατῶν, ἑκοῦσι δ’ ἄρξασ Ἑλλάδοσ νεανίαισ. (Euripides, Helen, episode, dialogue2)

  (에우리피데스, Helen, episode, dialogue2)

• κἀδόκει μὲν ἔσθ’ ὅτε δισσοὺσ Ἀτρείδασ αὐτόχειρ κτείνειν ἔχων, ὅτ’ ἄλλοτ’ ἄλλον ἐμπίτνων στρατηλατῶν. (Sophocles, Ajax, episode 2:17)

  (소포클레스, Ajax, episode 2:17)

• χώρα γὰρ τῶν πράξεων ἐστὶ γῆ καὶ θάλαττα, ἣν οἰκοῦμεν, τῶν μὲν μικρῶν μικρὰ τῶν δὲ μεγάλων μεγάλη, μεγίστη δ’ ἡ σύμπασα, ἥνπερ ἰδίωσ καλοῦμεν οἰκουμένην, ὥστε τῶν μεγίστων πράξεων αὕτη ἂν εἰή χώρα, μέγιστοι δὲ τῶν στρατηλατῶν, ὅσοι δύνανται γῆσ καὶ θαλάττησ ἄρχειν, ἔθνη καὶ πόλεισ συνάγοντεσ εἰσ μίαν ἐξουσίαν καὶ διοίκησιν πολιτικήν. (Strabo, Geography, book 1, chapter 1 32:12)

  (스트라본, 지리학, book 1, chapter 1 32:12)

유사 형태

• στρατηλάτην (9)
• στρατηλάται (8)
• στρατηλάταις (7)
• στρατηλάτας (6)
• στρατηλάτου (6)
• στρατηλάτῃ (6)
• στρατηλατῶν (5)
• στρατηλάτης (5)
• στρατηλάτεε (4)
• στρατηλατεῖν (3)
• στρατηλατέειν (3)
• στρατηλάταισιν (1)
• στρατηλάτα (1)
• στρατηλατήσας (1)
• στρατηλατᾶν (1)
• στρατηλατῇ (1)
• στρατηλατοῦσαι (1)
• στρατηλατεῖ (1)
• στρατηλατήσω (1)
• στρατηλάταν (1)
• στρατηλατοῦνθ (1)
• στρατηλατέῃς (1)
• στρατηλατήσειν (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.