뜻

2. 피하다, 빠져나가다, 제쳐놓다, 회피하다, 없애다, 탈출하다, 제거하다, 쫓다

1. to prove by knocking or ringing
2. to drive from oneself, get rid of, elude, to evade, by delays, to practise evasions, to escape from

예문

• τῶν γὰρ τοῖσ ἀπορρήτοισ παρατυχόντων φίλων ὁ ἕτεροσ θαυμάζειν ἔφη πῶσ οὔτε τοῖσ ἐπὶ τῶν Ιὠταπάτων περὶ ἁλώσεωσ, οὔθ’ ἑαυτῷ προμαντεύσαιτο αἰχμαλωσίαν, εἰ μὴ ταῦτα λῆροσ εἰή διακρουομένου τὰσ ἐπ’ αὐτὸν ὀργάσ. (Flavius Josephus, De bello Judaico libri vii, 483:2)

  (플라비우스 요세푸스, De bello Judaico libri vii, 483:2)

유사 형태

• διακρούσηται (3)
• διακρούσεται (3)
• διάκρουσις (2)
• διακρούσεως (2)
• διακρούσεις (2)
• διακρούονται (2)
• διακρούοντα (1)
• διακρούεσθαι (1)
• διακρούσεσι (1)
• διακρούου (1)
• διακρουόμενα (1)
• διακροτῆσαι (1)
• διάκρουσιν (1)
• διακρούεται (1)
• διακρούσει (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.