Ancient Greek-English Dictionary Language

ἀδικέω

ε-contract Verb; Transliteration:

Principal Part: ἀδικέω ἀδικήσω

Structure: ἀδικέ (Stem) + ω (Ending)

Etym.: a)/dikos

Sense

  1. to do wrong, to sin, break the law
  2. (transitive with accusative of person) to do one wrong, to wrong one, to injure

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἀδίκω ἀδίκεις ἀδίκει
Dual ἀδίκειτον ἀδίκειτον
Plural ἀδίκουμεν ἀδίκειτε ἀδίκουσιν*
SubjunctiveSingular ἀδίκω ἀδίκῃς ἀδίκῃ
Dual ἀδίκητον ἀδίκητον
Plural ἀδίκωμεν ἀδίκητε ἀδίκωσιν*
OptativeSingular ἀδίκοιμι ἀδίκοις ἀδίκοι
Dual ἀδίκοιτον ἀδικοίτην
Plural ἀδίκοιμεν ἀδίκοιτε ἀδίκοιεν
ImperativeSingular ἀδῖκει ἀδικεῖτω
Dual ἀδίκειτον ἀδικεῖτων
Plural ἀδίκειτε ἀδικοῦντων, ἀδικεῖτωσαν
Infinitive ἀδίκειν
Participle MasculineFeminineNeuter
ἀδικων ἀδικουντος ἀδικουσα ἀδικουσης ἀδικουν ἀδικουντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἀδίκουμαι ἀδίκει, ἀδίκῃ ἀδίκειται
Dual ἀδίκεισθον ἀδίκεισθον
Plural ἀδικοῦμεθα ἀδίκεισθε ἀδίκουνται
SubjunctiveSingular ἀδίκωμαι ἀδίκῃ ἀδίκηται
Dual ἀδίκησθον ἀδίκησθον
Plural ἀδικώμεθα ἀδίκησθε ἀδίκωνται
OptativeSingular ἀδικοίμην ἀδίκοιο ἀδίκοιτο
Dual ἀδίκοισθον ἀδικοίσθην
Plural ἀδικοίμεθα ἀδίκοισθε ἀδίκοιντο
ImperativeSingular ἀδίκου ἀδικεῖσθω
Dual ἀδίκεισθον ἀδικεῖσθων
Plural ἀδίκεισθε ἀδικεῖσθων, ἀδικεῖσθωσαν
Infinitive ἀδίκεισθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
ἀδικουμενος ἀδικουμενου ἀδικουμενη ἀδικουμενης ἀδικουμενον ἀδικουμενου

Future tense

Imperfect tense

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • οὕτω γὰρ ἂν ἥκισθ’ οἱ πολιτευόμενοι τοὺσ πολλοὺσ ὑμᾶσ ἀδικοῖεν. (Demosthenes, Speeches 21-30, 266:3)
  • δοκεῖσ ἂν ἢ πόλιν ἢ στρατόπεδον ἢ λῃστὰσ ἢ κλέπτασ ἢ ἄλλο τι ἔθνοσ, ὅσα κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται ἀδίκωσ, πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν ἀλλήλουσ; (Plato, Republic, book 1 555:3)
  • τί δ’ εἰ μὴ ἀδικοῖεν; (Plato, Republic, book 1 558:1)
  • πῶσ τε ἥκιστ’ ἂν ἀδικοῖεν οἱ ἄνθρωποι, "εἰ ὁμοίωσ," ἔφη, "ἄχθοιντο τοῖσ ἀδικουμένοισ οἱ μὴ ἀδικούμενοι. (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, , Kef. b'. SOLWN 15:5)
  • ὁ μέν νυν κάλλιστοσ νόμοσ οὗτόσ σφι ἦν, οὐ μέντοι νῦν γε διατελέει ἐών, ἄλλο δέ τι ἐξευρήκασι νεωστὶ γενέσθαι ἵνα μὴ ἀδικοῖεν αὐτὰσ μηδ’ εἰσ ἑτέραν πόλιν ἄγωνται· (Herodotus, The Histories, book 1, chapter 196 6:1)

Derived

Similar forms

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary

Find this word at Wiktionary

SEARCH

MENU NAVIGATION