Lucian, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 3:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 3:)

ἐπειδὴ δὲ ἐλθόντα ποτὲ ἀπέκλεισα ‐ Καλλίδησ γὰρ ὁ γραφεὺσ ἔνδον ἦν δέκα δραχμὰσ πεπομφώσ ‐ τὸ μὲν πρῶτον ἀπῆλθέ μοι λοιδορησάμενοσ· ἐπεὶ δὲ πολλαὶ μὲν διῆλθον ἡμέραι, ἐγὼ δὲ οὐ προσέπεμπον, ὁ Καλλίδησ δὲ ἔνδον ἦν αὖθισ, ὑποθερμαινόμενοσ ἤδη τότε ὁ Δημόφαντοσ καὶ αὐτὸσ ἀναφλέγεται ἐσ τὸ πρᾶγμα καὶ ἐπιστάσ ποτε ἀνεῳγμένην τηρήσασ τὴν θύραν ἔκλαεν, ἔτυπτεν, ἠπείλει φονεύσειν, περιερρήγνυε τὴν ἐσθῆτα, ἅπαντα ἐποίει, καὶ τέλοσ τάλαντον δοὺσ μόνοσ εἶχεν ὀκτὼ ὅλουσ μῆνασ. ἡ γυνὴ δὲ αὐτοῦ πρὸσ ἅπαντασ ἔλεγεν ὡσ ὑπὸ φαρμάκων ἐκμήναιμι αὐτόν. τὸ δὲ ἦν ἄρα ζηλοτυπία τὸ φάρμακον. ὥστε, ὦ Χρυσί, καὶ σὺ χρῶ ἐπὶ τὸν Γοργίαν τῷ αὐτῷ φαρμάκῳ· πλούσιοσ δὲ ὁ νεανίσκοσ ἔσται, ἤν τι ὁ πατὴρ αὐτοῦ πάθῃ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION