Lucian, Dialogi meretricii, Γλυκέρα καὶ Θαίς

(루키아노스, Dialogi meretricii, Γλυκέρα καὶ Θαίς)

τὸν στρατιώτην ἐκεῖνον, Θαΐ, τὸν Ἀκαρνᾶνα, ὅσ πάλαι μὲν Ἀβρότονον εἶχε, μετὰ ταῦτα δὲ ἠράσθη ἐμοῦ, τὸν εὐπάρυφον λέγω, τὸν ἐν τῇ χλαμύδι, οἶσθα αὐτόν, ἢ ἐπιλέλησαι τὸν ἄνθρωπον; οὐδὲ γὰρ σὲ Ἀβρότονον ἐπ̓ αὐτῷ πρότερον ἐμέμψατο, καίτοι φίλαι ἦτε. οὔκ, ἀλλὰ οἶδα, ὦ Γλυκέριον, καὶ συνέπιε μεθ̓ ἡμῶν πέρυσιν ἐν τοῖσ Ἁλώοισ. τί δὲ τοῦτο; ἐῴκεισ γάρ τι περὶ αὐτοῦ διηγεῖσθαι. Γοργόνα αὐτὸν ἡ παμπόνηροσ, φίλη δοκοῦσα εἶναι, ἀπέσπασεν ἀπ̓ ἐμοῦ ὑπελθοῦσα. καὶ νῦν σοὶ μὲν ἐκεῖνοσ οὐ πρόσεστι, Γοργόναν δὲ ἑταίραν πεποίηται; ναί, ὦ Θαΐ, καὶ τὸ πρᾶγμα οὐ μετρίωσ μου ἥψατο. πονηρὸν μέν ὦ Γλυκέριον, οὐκ ἀδόκητον δέ, ἀλλ̓ εἰωθὸσ γίγνεσθαι ὑφ̓ ἡμῶν τῶν ἑταιρῶν. οὔκουν χρὴ οὔτε ἀνιᾶσθαι ἄγαν οὔτε μέμφεσθαι τῇ Γοργόνῃ· ἀτὰρ ἐκεῖνο θαυμάξω, τί καὶ ἐπῄνεσεν αὐτῆσ ὁ στρατιώτησ οὗτοσ, ἐκτὸσ εἰ μὴ παντάπασι τυφλόσ ἐστιν, ὃσ οὐχ ἑωράκει τὰσ μὲν τρίχασ αὐτὴν ἀραιὰσ ἔχουσαν καὶ ἐπὶ πολὺ τοῦ μετώπου ἀπηγμένασ·

τὰ χείλη δὲ πελιδνὰ καὶ νεκρικὰ καὶ τράχηλοσ λεπτὸσ καὶ ἐπίσημοι ἐν αὐτῷ αἱ φλέβεσ καὶ ῥὶσ μακρά. ἓν μόνον, εὐμήκησ ἐστὶ καὶ ὀρθὴ καὶ μειδιᾷ πάνυ ἐπαγωγόν. οἰεί γάρ, ὦ Θαΐ, τῷ κάλλει ᾑρῆσθαι τὸν Ακαρνᾶυα; οὐκ οἶσθα ὡσ φαρμακὶσ ἡ Χρυσάριον ἡ μήτηρ αὐτῆσ, Θετταλάσ τινασ ᾠδὰσ ἐπισταμένη καὶ τὴν σελήνην κατάγουσα; φασὶ δὲ αὐτὴν καὶ πέτεσθαι τῆσ νυκτόσ· ἐκείνη ἐξέμηνε τὸν ἄνθρωπον πιεῖν τῶν φαρμάκων ἐγχέασα, καὶ νῦν τρυγῶσιν αὐτόν. καὶ σύ, ὦ Γλυκέριον, ἄλλον τρυγήσεισ, τοῦτον δὲ χαίρειν ἐά.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION