Lucian, Dialogi meretricii, Γλυκέρα καὶ Θαίς 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Γλυκέρα καὶ Θαίς 2:)

ἀτὰρ ἐκεῖνο θαυμάξω, τί καὶ ἐπῄνεσεν αὐτῆσ ὁ στρατιώτησ οὗτοσ, ἐκτὸσ εἰ μὴ παντάπασι τυφλόσ ἐστιν, ὃσ οὐχ ἑωράκει τὰσ μὲν τρίχασ αὐτὴν ἀραιὰσ ἔχουσαν καὶ ἐπὶ πολὺ τοῦ μετώπου ἀπηγμένασ· τὰ χείλη δὲ πελιδνὰ καὶ νεκρικὰ καὶ τράχηλοσ λεπτὸσ καὶ ἐπίσημοι ἐν αὐτῷ αἱ φλέβεσ καὶ ῥὶσ μακρά. ἓν μόνον, εὐμήκησ ἐστὶ καὶ ὀρθὴ καὶ μειδιᾷ πάνυ ἐπαγωγόν. οἰεί γάρ, ὦ Θαΐ, τῷ κάλλει ᾑρῆσθαι τὸν Ακαρνᾶυα; οὐκ οἶσθα ὡσ φαρμακὶσ ἡ Χρυσάριον ἡ μήτηρ αὐτῆσ, Θετταλάσ τινασ ᾠδὰσ ἐπισταμένη καὶ τὴν σελήνην κατάγουσα; φασὶ δὲ αὐτὴν καὶ πέτεσθαι τῆσ νυκτόσ· ἐκείνη ἐξέμηνε τὸν ἄνθρωπον πιεῖν τῶν φαρμάκων ἐγχέασα, καὶ νῦν τρυγῶσιν αὐτόν. καὶ σύ, ὦ Γλυκέριον, ἄλλον τρυγήσεισ, τοῦτον δὲ χαίρειν ἐά.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION