Lucian, Dialogi meretricii, μέλιττα καὶ Βάκχισ. 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, μέλιττα καὶ Βάκχισ. 2:)

δεινά, ὦ Μέλιττα, πέπονθασ. ἀλλὰ τι καὶ ὑμᾶσ διέστησεν; ἐοίκε γὰρ οὐ μικρὸν τοῦτ̓ εἶναι. τὸ μὲν ὅλον οὐδὲ εἰπεῖν ἔχω· πρῴην δὲ ἀνελθὼν ἐκ Πειραιῶσ ‐ κατεληλύθει γὰρ, οἶμαι, χρέοσ τι άπαιτήσων πέμψαντοσ τοῦ πατρόσ ‐ οὔτε με προσέβλεψεν ἐσελθὼν οὔτε προσήκατο ὡσ ἔθοσ προσδραμοῦσαν, ἀποσεισάμενοσ δὲ περιπλακῆναι θέλουσαν, Ἄπιθι, φησί, πρὸσ τὸν ναύκληρον Ἑρμότιμον ἢ τὰ ἐπὶ τῶν τοίχων γεγραμμένα ἐν τῷ Κεραμεικῷ ἀνάγνωθι, ὅπου κατεστηλίτευται ὑμῶν τὰ ὀνόματα. τίνα Ἑρμότιμον, τίνα, ἔφην, ἢ ποίαν στήλην λέγεισ; ὁ δὲ οὐδὲν ἀποκρινάμενοσ οὐδὲ δειπνήσασ ἐκάθευδεν ἀποστραφείσ. πόσα οἰεί ἐπὶ τούτῳ μεμηχανῆσθαί με περιλαμβάνουσαν ἐπισιρέφουσαν φιλοῦσαν ἀπεστραμμένου τὸ μετάφρενον; ὁ δ̓ οὐδ̓ ὁπωστιοῦν ὑπεμαλάχθη, ἀλλ̓ εἴ μοι, φησίν, ἐπὶ πλέον ἐνοχλήσειασ, ἄπειμι ἤδη, εἰ καὶ μέσαι νύκτεσ εἰσίν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION