Plutarch, Sulla, chapter 2 3:

(플루타르코스, Sulla, chapter 2 3:)

οὐ γὰρ ἦν τῷ Σύλλᾳ περὶ δεῖπνον ὄντι χρήσασθαι σπουδαῖον οὐδέν, ἀλλ’ ἐνεργὸσ ὢν καὶ σκυθρωπότεροσ παρὰ τὸν ἄλλον χρόνον, ἀθρόαν ἐλάμβανε μεταβολὴν ὁπότε πρῶτον ἑαυτὸν εἰσ συνουσίαν καταβάλοι καὶ πότον, ὥστε μιμῳδοῖσ καὶ ὀρχησταῖσ τιθασὸσ εἶναι καὶ πρὸσ πᾶσαν ἔντευξιν ὑποχείριοσ καὶ κατάντησ. ταύτησ δὲ τῆσ ἀνέσεωσ ἐοίκε γεγονέναι νόσημα καὶ ἡ πρὸσ τοὺσ ἔρωτασ εὐχέρεια καὶ ῥύσισ αὐτοῦ τῆσ φιληδονίασ, ἧσ οὐδὲ γηράσασ ἐπαύσατο, Μητροβίου δὲ τῶν ἀπὸ σκηνῆσ τινοσ ἐρῶν διετέλεσεν ἔτι νέοσ ὤν. καὶ συνήντησεν αὐτῷ τὸ τοιοῦτον ἀρξάμενοσ γὰρ ἐρᾶν κοινῆσ μέν, εὐπόρου δὲ γυναικόσ, ὄνομα Νικοπόλεωσ, καὶ διὰ συνήθειαν καὶ χάριν, ἣν ἀφ’ ὡρ́ασ εἶχεν, εἰσ ἐρωμένου σχῆμα περιελθών, ἀπελείφθη κληρονόμοσ ὑπὸ τῆσ ἀνθρώπου τελευτώσησ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION