Plutarch, Sulla, chapter 29

(플루타르코스, Sulla, chapter 29)

τὸν μέντοι τελευταῖον ἀγῶνα καθάπερ ἔφεδροσ ἀθλητῇ καταπόνῳ προσενεχθεὶσ ὁ Σαυνίτησ Τελεσῖνοσ ἐγγὺσ ἦλθε τοῦ σφῆλαι καὶ καταβαλεῖν ἐπὶ θύραισ τῆσ Ῥώμησ. ἔσπευδε μὲν γὰρ ἅμα Λαμπωνίῳ τῷ Λευκανῷ χεῖρα πολλὴν ἀθροίσασ ἐπὶ Πραινεστὸν ὡσ ἐξαρπασόμενοσ τῆσ πολιορκίασ τὸν Μάριον ἐπεὶ δὲ ᾔσθετο Σύλλαν μὲν κατὰ στόμα, Πομπήϊον δὲ κατ’ οὐρὰν βοηδρομοῦντασ ἐπ’ αὐτόν, εἰργόμενοσ τοῦ πρόσω καὶ ὀπίσω πολεμιστὴσ ἀνὴρ καὶ μεγάλων ἀγώνων ἔμπειροσ ἄρασ νυκτὸσ ἐπ’ αὐτὴν ἐχώρει παντὶ τῷ στρατοπίδῳ τὴν Ῥώμην. καὶ μικροῦ μὲν ἐδέησεν ἐμπεσεῖν εἰσ ἀφύλακτον ἀποσχὼν δὲ τῆσ Κολλίνησ πύλησ δέκα σταδίουσ ἐπηυλίσατο τῇ πόλει, μεγαλοφρονῶν καὶ ταῖσ ἐλπίσιν ἐπηρμένοσ ὡσ τοσούτουσ ἡγεμόνασ καὶ τηλικούτουσ κατεστρατηγηκώσ.

ἅμα δ’ ἡμέρᾳ τῶν λαμπροτάτων νέων ἐξιππασαμένων ἐπ’ αὐτὸν ἄλλουσ τε πολλοὺσ καὶ Κλαύδιον Ἄππιον, εὐγενῆ καὶ ἀγαθὸν ἄνδρα, κατέβαλε, θορύβου δ’, οἱο͂ν εἰκόσ, ὄντοσ ἐν τῇ πόλει καὶ βοῆσ γυναικείασ καὶ διαδρομῶν ὡσ ἁλισκομένων κατὰ κράτοσ, πρῶτοσ ὤφθη Βάλβοσ ἀπὸ Σύλλα προσελαύνων ἀνὰ κράτοσ ἱππεῦσιν ἑπτακοσίοισ.

διαλιπὼν δὲ ὅσον ἀναψῦξαι τὸν ἱδρῶτα τῶν ἵππων, εἴτ’ αὖθισ ἐγχαλινώσασ διὰ ταχέων ἐξήπτετο τῶν πολεμίων. ἐν τούτῳ δὲ καὶ Σύλλασ ἐφαίνετο·

καὶ τοὺσ πρώτουσ εὐθὺσ ἀριστᾶν κελεύων εἰσ τάξιν καθίστη. πολλὰ δὲ Δολοβέλλα καὶ Τουρκουάτου δεομένων ἐπισχεῖν καὶ μὴ κατακόπουσ ἔχοντα τοὺσ ἄνδρασ ἀποκινδυνεῦσαι περὶ τῶν ἐσχάτων οὐ γὰρ Κάρβωνα καὶ Μάριον, ἀλλὰ Σαυνίτασ καὶ Λευκανούσ, τὰ ἔχθιστα τῇ Ῥώμῃ καὶ τὰ πολεμικώτατα φῦλα, συμφέρεσθαι, παρωσάμενοσ αὐτοὺσ ἐκέλευσε σημαίνειν τὰσ σάλπιγγασ ἀρχὴν ἐφόδου, σχεδὸν εἰσ ὡρ́αν δεκάτην ἤδη τῆσ ἡμέρασ καταστρεφούσησ. γενομένου δὲ ἀγῶνοσ, οἱο͂σ οὐχ ἕτεροσ, τὸ μὲν δεξιόν, ἐν ᾧ Κράσσοσ ἐτέτακτο, λαμπρῶσ ἐνίκα, τῷ δὲ εὐωνύμῳ πονοῦντι καὶ κακῶσ ἔχοντι Σύλλασ παρεβοήθει, λευκὸν ἵππον ἔχων θυμοειδῆ καὶ ποδωκέστατον ἀφ’ οὗ γνωρίσαντεσ αὐτὸν δύο τῶν πολεμίων διετείνοντο τὰσ λόγχασ ὡσ ἀφ’;

σοντεσ. αὐτὸσ μὲν οὖν οὐ προενόησε, τοῦ δ’ ἱπποκόμου μαστίξαντοσ τὸν ἵππον ἔφθη παρενεχθεὶσ τοσοῦτον ὅσον περὶ τὴν οὐρὰν τοῦ ἵππου τὰσ αἰχμὰσ συμπεσούσασ εἰσ τὴν γῆν παγῆναι. λέγεται δὲ ἔχων τι χρυσοῦν Ἀπόλλωνοσ ἀγαλμάτιον ἐκ Δελφῶν ἀεὶ μὲν αὐτὸ κατὰ τὰσ μάχασ περιφέρειν ἐν τῷ κόλπῳ, ἀλλὰ καὶ τότε τοῦτο καταφιλεῖν οὕτω δὴ λέγων·

"ὦ Πύθιε Ἄπολλον, τὸν εὐτυχῆ Σύλλαν Κορνήλιον ἐν τοσούτοισ ἀγῶσιν ἄρασ λαμπρὸν καὶ μέγαν ἐνταῦθα ῥίψεισ ἐπὶ θύραισ τῆσ πατρίδοσ ἀγαγών, αἴσχιστα τοῖσ ἑαυτοῦ συναπολούμενον πολίταισ; τοιαῦτά φασι τὸν Σύλλαν θεοκλυτοῦντα τοὺσ μὲν ἀντιβολεῖν, τοῖσ δὲ ἀπειλεῖν, τῶν δὲ ἐπιλαμβάνεσθαι·

ὥστε τὴν μὲν πόλιν οἰέσθαι διαπεπρᾶχθαι, παρ’ ὀλίγον δὲ καὶ τὴν Μαρίου πολιορκίαν λυθῆναι, πολλῶν ἐκ τῆσ τροπῆσ ὠσαμένων ἐκεῖ καὶ τὸν ἐπὶ τῇ πολιορκίᾳ τεταγμένον Ὀφέλλαν Λουκρήτιον ἀναζευγνύναι κατὰ τάχοσ κελευόντων, ὡσ ἀπολωλότοσ τοῦ Σύλλα καὶ τῆσ Ῥώμησ ἐχομένησ ὑπὸ τῶν πολεμίων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION