Plutarch, Mulierum virtutes, Ξενοκπίτη 3:

(플루타르코스, Mulierum virtutes, Ξενοκπίτη 3:)

οὐ μὴν ἀλλ’ ἐξαιρέτωσ ἐρασθεὶσ τῆσ Ξενοκρίτησ εἶχεν αὐτὴν φυγάδοσ οὖσαν πατρόσ, οὐ καταγαγὼν οὐδὲ πείσασ ἐκεῖνον, ἀλλ’ ὁπωσοῦν ἡγούμενοσ ἀγαπᾶν συνοῦσαν αὐτῷ τὴν κόρην, ἅτε δὴ ζηλουμένην καὶ μακαριζομένην ὑπὸ τῶν πολιτῶν. τὴν δὲ ταῦτα μὲν οὐκ ἐξέπληττεν ἀχθομένη δ’ ἐπὶ τῷ συνοικεῖν ἀνέκδοτοσ καὶ ἀνέγγυοσ οὐδὲν ἧττον ἐπόθει τῶν μισουμένων ὑπὸ τοῦ τυράννου τὴν τῆσ πατρίδοσ ἐλευθερίαν. ἔτυχε δὲ κατ’ ἐκεῖνο καιροῦ τάφρον ἄγων ’κύκλῳ περὶ τὴν χώραν ὁ Ἀριστόδημοσ, οὔτ’ ἀναγκαῖον ἔργον οὔτε χρήσιμον, ἄλλωσ δὲ τρίβειν καὶ ἀποκναίειν πόνοισ καὶ ἀσχολίαισ τοὺσ πολίτασ βουλόμενοσ ἦν γὰρ προστεταγμένον ἑκάστῳ μέτρων τινῶν ἀριθμὸν ἐκφέρειν τῆσ γῆσ. γυνὴ δέ τισ ὡσ εἶδεν ἐπιόντα τὸν Ἀριστόδημον, ἐξέκλινε καὶ παρεκαλύψατο τῷ χιτωνίσκῳ τὸ πρόσωπον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION