Plutarch, Mulierum virtutes, γυναικῶν ἀρετά

(플루타르코스, Mulierum virtutes, γυναικῶν ἀρετά)

περὶ ἀρετῆσ, ὦ Κλέα, γυναικῶν οὐ τὴν αὐτὴν τῷ Θουκυδίδῃ γνώμην ἔχομεν. ὁ μὲν γάρ, ἧσ ἂν ἐλάχιστοσ ᾖ παρὰ τοῖσ ἐκτὸσ ψόγου πέρι ἢ ἐπαίνου λόγοσ, ἀρίστην ἀποφαίνεται, καθάπερ τὸ σῶμα καὶ τοὔνομα τῆσ ἀγαθῆσ γυναικὸσ οἰόμενοσ δεῖν κατάκλειστον εἶναι καὶ ἀνέξοδον. ἡμῖν δὲ κομψότεροσ μὲν ὁ Γοργίασ φαίνεται, κελεύων μὴ τὸ εἶδοσ ἀλλὰ τὴν δόξαν εἶναι πολλοῖσ γνώριμον τῆσ γυναικόσ· ἄριστα δ’ ὁ Ῥωμαίων δοκεῖ νόμοσ ἔχειν, ὥσπερ ἀνδράσι καὶ γυναιξὶ δημοσίᾳ μετὰ τὴν τελευτὴν τοὺσ προσήκοντασ ἀποδιδοὺσ ἐπαίνουσ.

διὸ καὶ Λεοντίδοσ τῆσ ἀρίστησ ἀποθανούσησ, εὐθύσ τε μετὰ σοῦ τότε πολὺν λόγον εἴχομεν οὐκ ἀμοιροῦντα παραμυθίασ φιλοσόφου, καὶ νῦν, ὡσ ἐβουλήθησ, τὰ ὑπόλοιπα τῶν λεγομένων εἰσ ’τὸ μίαν εἶναι καὶ τὴν αὐτὴν ἀνδρὸσ καὶ γυναικὸσ ἀρετὴν προσανέγραψά σοι, τὸ ἱστορικὸν ἀποδεικτικὸν ἔχοντα καὶ πρὸσ ἡδονὴν μὲν ἀκοῆσ οὐ συντεταγμένα εἰ δὲ τῷ πείθοντι καὶ τὸ τέρπον ἔνεστι φύσει τοῦ παραδείγματοσ, οὐ φεύγει χάριν ἀποδείξεωσ συνεργὸν ὁ λόγοσ οὐδ’ αἰσχύνεται ταῖσ Μούσαισ τὰσ Χάριτασ συγκαταμιγνὺσ καλλίσταν συζυγίαν, ὡσ Εὐριπίδησ φησίν, ἐκ τοῦ φιλοκάλου μάλιστα τῆσ ψυχῆσ ἀναδούμενοσ τὴν πίστιν. φέρε γάρ, εἰ λέγοντεσ τὴν αὐτὴν εἶναι ζωγραφίαν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν παρειχόμεθα τοιαύτασ γραφὰσ γυναικῶν, οἱάσ Ἀπελλῆσ ἀπολέλοιπεν ἢ Ζεῦξισ ἢ Νικόμαχοσ, ἆρ’ ἄν τισ ἐπετίμησεν ἡμῖν, ὡσ τοῦ χαρίζεσθαι καὶ ψυχαγωγεῖν μᾶλλον ἢ τοῦ πείθειν στοχαζομένοισ;

ἐγὼ μὲν οὐκ οἶμαι.

τί δέ; ἐὰν ποιητικὴν πάλιν ἢ μαντικὴν ἀποφαίνοντεσ οὐχ ἑτέραν μὲν ἀνδρῶν ἑτέραν δὲ γυναικῶν οὖσαν, ἀλλὰ τὴν αὐτήν, τὰ Σαπφοῦσ μέλη τοῖσ Ἀνακρέοντοσ ἢ τὰ Σιβύλλησ λόγια τοῖσ Βάκιδοσ ἀντιπαραβάλλωμεν, ἕξει τισ αἰτιάσασθαι δικαίωσ τὴν ἀπόδειξιν, ὅτι χαίροντα καὶ τερπόμενον ἐπάγει τῇ πίστει τὸν ἀκροατήν; οὐδὲ τοῦτ’ ἂν εἴποισ. καὶ μὴν οὐκ ἔστιν ἀρετῆσ γυναικείασ καὶ ἀνδρείασ ὁμοιότητα καὶ διαφορὰν ἂλλοθεν καταμαθεῖν μᾶλλον, ἢ βίουσ βίοισ καὶ πράξεσι πράξεισ ὥσπερ ἔργα μεγάλησ τέχνησ παρατιθέντασ ἅμα καὶ σκοποῦντασ, εἰ τὸν αὐτὸν ἔχει χαρακτῆρα καὶ τύπον ἡ Σεμιράμεωσ μεγαλοπραγμοσύνη τῇ Σεσώστριοσ ἢ ἡ Τανακυλλίδοσ σύνεσισ τῇ Σερουίου τοῦ βασιλέωσ, ἢ τὸ Πορκίασ φρόνημα τῷ Βρούτου καὶ τὸ Πελοπίδου τῷ Τιμοκλείασ, κατὰ τὴν κυριωτάτην κοινότητα καὶ δύναμιν· ἐπειδὴ διαφοράσ γέ τινασ ἑτέρασ, ὥσπερ χροιὰσ ἰδίασ, αἱ ἀρεταὶ διὰ τὰσ φύσεισ λαμβάνουσι καὶ συνεξομοιοῦνται τοῖσ ὑποκειμένοισ ἔθεσι καὶ κράσεσι σωμάτων καὶ τροφαῖσ καὶ διαίταισ·

ἄλλωσ γὰρ ἀνδρεῖοσ ὁ Ἀχιλλεὺσ ἄλλωσ ὁ Αἰάσ· καὶ φρόνησισ Ὀδυσσέωσ οὐχ ὁμοία τῇ Νέστοροσ οὐδὲ δίκαιοσ ὡσαύτωσ Κάτων καὶ Ἀγησίλαοσ, οὐδὲ Εἰρήνη φίλανδροσ ὡσ Ἄλκηστισ οὐδὲ Κορνηλία μεγαλόφρων ὡσ Ὀλυμπιάσ.

ἀλλὰ μὴ παρὰ τοῦτο πολλὰσ καὶ διαφόρουσ ποιῶμεν ἀνδρείασ καὶ φρονήσεισ καὶ δικαιοσύνασ, ἂν μόνον τοῦ λόγου τοῦ οἰκείου μηδεμίαν αἱ καθ’ ἕκαστον ἀνομοιότητεσ ἐκβιβάζωσι. τὰ μὲν οὖν ἄγαν περιβόητα καὶ ὅσων οἶμαί σε βεβαίωσ βιβλίοισ ἐντυχοῦσαν ἱστορίαν ἔχειν καὶ γνῶσιν ἤδη παρήσω· πλὴν εἰ μή τινα τοὺσ τὰ κοινὰ καὶ δεδημευμένα πρὸ ἡμῶν ἱστορήσαντασ ἀκοῆσ ἄξια διαπέφευγεν. βραχέα τῶν κοινῶν οὐ χεῖρόν ἐστι προϊστορῆσαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION