Plutarch, Mulierum virtutes, γυναικῶν ἀρετά 1:

(플루타르코스, Mulierum virtutes, γυναικῶν ἀρετά 1:)

ἄριστα δ’ ὁ Ῥωμαίων δοκεῖ νόμοσ ἔχειν, ὥσπερ ἀνδράσι καὶ γυναιξὶ δημοσίᾳ μετὰ τὴν τελευτὴν τοὺσ προσήκοντασ ἀποδιδοὺσ ἐπαίνουσ. διὸ καὶ Λεοντίδοσ τῆσ ἀρίστησ ἀποθανούσησ, εὐθύσ τε μετὰ σοῦ τότε πολὺν λόγον εἴχομεν οὐκ ἀμοιροῦντα παραμυθίασ φιλοσόφου, καὶ νῦν, ὡσ ἐβουλήθησ, τὰ ὑπόλοιπα τῶν λεγομένων εἰσ ’τὸ μίαν εἶναι καὶ τὴν αὐτὴν ἀνδρὸσ καὶ γυναικὸσ ἀρετὴν προσανέγραψά σοι, τὸ ἱστορικὸν ἀποδεικτικὸν ἔχοντα καὶ πρὸσ ἡδονὴν μὲν ἀκοῆσ οὐ συντεταγμένα εἰ δὲ τῷ πείθοντι καὶ τὸ τέρπον ἔνεστι φύσει τοῦ παραδείγματοσ, οὐ φεύγει χάριν ἀποδείξεωσ συνεργὸν ὁ λόγοσ οὐδ’ αἰσχύνεται ταῖσ Μούσαισ τὰσ Χάριτασ συγκαταμιγνὺσ καλλίσταν συζυγίαν, ὡσ Εὐριπίδησ φησίν, ἐκ τοῦ φιλοκάλου μάλιστα τῆσ ψυχῆσ ἀναδούμενοσ τὴν πίστιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION