Plato, Epistles, Letter 7 128:

καὶ μὴν περὶ λόγου γε ὁ αὐτὸσ λόγοσ, εἴπερ ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων σύγκειται, μηδὲν ἱκανῶσ βεβαίωσ εἶναι βέβαιον· μυρίοσ δὲ λόγοσ αὖ περὶ ἑκάστου τῶν τεττάρων ὡσ ἀσαφέσ, τὸ δὲ μέγιστον, ὅπερ εἴπομεν ὀλίγον ἔμπροσθεν, ὅτι δυοῖν ὄντοιν, τοῦ τε ὄντοσ καὶ τοῦ ποιοῦ τινοσ, οὐ τὸ ποιόν τι, τὸ δὲ τί, ζητούσησ εἰδέναι τῆσ ψυχῆσ, τὸ μὴ ζητούμενον ἕκαστον τῶν τεττάρων προτεῖνον τῇ ψυχῇ λόγῳ τε καὶ κατ’ ἔργα, αἰσθήσεσιν εὐέλεγκτον τό τε λεγόμενον καὶ δεικνύμενον ἀεὶ παρεχόμενον ἕκαστον, ἀπορίασ τε καὶ ἀσαφείασ ἐμπίμπλησι πάσησ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν πάντ’ ἄνδρα.