헬라어 문장 검색 - ΠλατόΕπιστλέ08́

(플라톤, Epistles, Letter 8)

Πλάτων τοῖσ Δίωνοσ οἰκείοισ τε καὶ ἑταίροισ εὖ πράττειν. ἃ δ’ ἂν διανοηθέντεσ μάλιστα εὖ πράττοιτε ὄντωσ, πειράσομαι ταῦθ’ ὑμῖν κατὰ δύναμιν διεξελθεῖν.

ἐλπίζω δὲ οὐχ ὑμῖν μόνοισ συμβουλεύσειν τὰ συμφέροντα, μάλιστά γε μὴν ὑμῖν, καὶ δευτέροισ πᾶσιν τοῖσ ἐν Συρακούσαισ, τρίτοισ δὲ ὑμῶν καὶ τοῖσ ἐχθροῖσ καὶ πολεμίοισ, πλὴν εἴ τισ αὐτῶν ἀνοσιουργὸσ γέγονεν· ταῦτα γὰρ ἀνίατα καὶ οὐκ ἄν ποτέ τισ αὐτὰ ἐκνίψειν.

νοήσατε δὲ ἃ λέγω νῦν. ἔσθ’ ὑμῖν κατὰ Σικελίαν πᾶσαν λελυμένησ τῆσ τυραννίδοσ πᾶσα μάχη περὶ αὐτῶν τούτων, τῶν μὲν βουλομένων ἀναλαβεῖν πάλιν τὴν ἀρχήν, τῶν δὲ τῇ τῆσ τυραννίδοσ ἀποφυγῇ τέλοσ ἐπιθεῖναι.

συμβουλὴ δὴ περὶ τῶν τοιούτων ὀρθὴ δοκεῖ ἑκάστοτε τοῖσ πολλοῖσ εἶναι ταῦτα συμβουλεύειν δεῖν ἃ τοὺσ μὲν πολεμίουσ ὡσ πλεῖστα κακὰ ἐξεργάσεται, τοὺσ δὲ φίλουσ ὡσ πλεῖστα ἀγαθά· τὸ δὲ οὐδαμῶσ ῥᾴδιον πολλὰ κακὰ δρῶντα τοὺσ ἄλλουσ μὴ οὐ καὶ πάσχειν αὐτὸν πολλὰ ἕτερα.

δεῖ δὲ οὐ μακρὰν ἐλθόντασ ποι τὰ τοιαῦτα ἐναργῶσ ἰδεῖν, ἀλλ’ ὅσα νῦν γέγονεν τῇδε, αὐτοῦ περὶ Σικελίαν, τῶν μὲν ἐπιχειρούντων δρᾶν, τῶν δὲ ἀμύνασθαι τοὺσ δρῶντασ· ἃ κἂν ἄλλοισ μυθολογοῦντεσ ἱκανοὶ γίγνοισθ’ ἂν ἑκάστοτε διδάσκαλοι.

τούτων μὲν δὴ σχεδὸν οὐκ ἀπορία· τῶν δὲ ὅσα γένοιτ’ ἂν ἢ πᾶσιν συμφέροντα ἐχθροῖσ τε καὶ φίλοισ ἢ ὅτι σμικρότατα κακὰ ἀμφοῖν, ταῦτα οὔτε ῥᾴδιον ὁρᾶν οὔτε ἰδόντα ἐπιτελεῖν, εὐχῇ δὲ προσέοικεν ἡ τοιαύτη συμβουλή τε καὶ ἐπιχείρησισ τοῦ λόγου. ἔστω δὴ παντάπασι μὲν εὐχή τισ ‐ ἀπὸ γὰρ θεῶν χρὴ πάντα ἀρχόμενον ἀεὶ λέγειν τε καὶ νοεῖν ‐ ἐπιτελὴσ δ’ εἰή σημαίνουσα ἡμῖν τοιόνδε τινὰ λόγον· νῦν ὑμῖν καὶ τοῖσ πολεμίοισ σχεδόν, ἐξ οὗπερ γέγονεν ὁ πόλεμοσ, συγγένεια ἄρχει μία διὰ τέλουσ, ἥν ποτε κατέστησαν οἱ πατέρεσ ὑμῶν ἐσ ἀπορίαν ἐλθόντεσ τὴν ἅπασαν, τόθ’ ὅτε κίνδυνοσ ἐγένετο ἔσχατοσ Σικελίᾳ τῇ τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ Καρχηδονίων ἀνάστατον ὅλην ἐκβαρβαρωθεῖσαν γενέσθαι.

τότε γὰρ εἵλοντο Διονύσιον μὲν ὡσ νέον καὶ πολεμικὸν ἐπὶ τὰσ τοῦ πολέμου πρεπούσασ αὐτῷ πράξεισ, σύμβουλον δὲ καὶ πρεσβύτερον Ἱππαρῖνον, ἐπὶ σωτηρίᾳ τῆσ Σικελίασ αὐτοκράτορασ, ὥσ φασιν, τυράννουσ ἐπονομάζοντεσ. καὶ εἴτε δὴ θείαν τισ ἡγεῖσθαι βούλεται τύχην καὶ θεὸν εἴτε τὴν τῶν ἀρχόντων ἀρετὴν εἴτε καὶ τὸ συναμφότερον μετὰ τῶν τότε πολιτῶν τῆσ σωτηρίασ αἰτίαν συμβῆναι γενομένην, ἔστω ταύτῃ ὅπῃ τισ ὑπολαμβάνει·

σωτηρία δ’ οὖν οὕτωσ συνέβη τοῖσ τότε γενομένοισ. τοιούτων οὖν αὐτῶν γεγονότων, δίκαιόν που τοῖσ σώσασιν πάντασ χάριν ἔχειν· εἰ δέ τι τὸν μετέπειτα χρόνον ἡ τυραννὶσ οὐκ ὀρθῶσ τῇ τῆσ πόλεωσ δωρεᾷ κατακέχρηται, τούτων δίκασ τὰσ μὲν ἔχει, τὰσ δὲ τινέτω.

τίνεσ οὖν δὴ δίκαι ἀναγκαίωσ ὀρθαὶ γίγνοιντ’ ἂν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖσ; εἰ μὲν ῥᾳδίωσ ὑμεῖσ ἀποφυγεῖν οἱοῖ́ τ’ ἦτε αὐτοὺσ καὶ ἄνευ μεγάλων κινδύνων καὶ πόνων, ἢ ’κεῖνοι ἑλεῖν εὐπετῶσ πάλιν τὴν ἀρχήν, οὐδ’ ἂν συμβουλεύειν οἱο͂́ν τ’ ἦν τὰ μέλλοντα ῥηθήσεσθαι· δ’ ἐννοεῖν ὑμᾶσ ἀμφοτέρουσ χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκισ ἐν ἐλπίδι ἑκάτεροι γεγόνατε τοῦ νῦν οἰέσθαι σχεδὸν ἀεί τινοσ σμικροῦ ἐπιδεεῖσ εἶναι τὸ μὴ πάντα κατὰ νοῦν πράττειν, καὶ δὴ καὶ ὅτι τὸ σμικρὸν τοῦτο μεγάλων καὶ μυρίων κακῶν αἴτιον ἑκάστοτε συμβαίνει γιγνόμενον, καὶ πέρασ οὐδέν ποτε τελεῖται, συνάπτει δὲ ἀεὶ παλαιὰ τελευτὴ δοκοῦσα ἀρχῇ φυομένῃ νέᾳ, διολέσθαι δ’ ὑπὸ τοῦ κύκλου τούτου κινδυνεύσει καὶ τὸ τυραννικὸν ἅπαν καὶ τὸ δημοτικὸν γένοσ, ἥξει δέ, ἐάνπερ τῶν εἰκότων γίγνηταί τι καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν εἰσ ἐρημίαν τῆσ Ἑλληνικῆσ φωνῆσ Σικελία πᾶσα, Φοινίκων ἢ Ὀπικῶν μεταβαλοῦσα εἴσ τινα δυναστείαν καὶ κράτοσ.

τούτων δὴ χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ πάντασ τοὺσ Ἕλληνασ τέμνειν φάρμακον.

εἰ μὲν δή τισ ὀρθότερον ἄμεινόν τ’ ἔχει τοῦ ὑπ’ ἐμοῦ ῥηθησομένου, ἐνεγκὼν εἰσ τὸ μέσον ὀρθότατα φιλέλλην ἂν λεχθείη· ὃ δέ μοι φαίνεταί πῃ τὰ νῦν, ἐγὼ πειράσομαι πάσῃ παρρησίᾳ καὶ κοινῷ τινι δικαίῳ λόγῳ χρώμενοσ δηλοῦν.

λέγω γὰρ δὴ διαιτητοῦ τινα τρόπον διαλεγόμενοσ ὡσ δυοῖν, τυραννεύσαντί τε καὶ τυραννευθέντι, ὡσ ἑνὶ ἑκατέρῳ παλαιὰν ἐμὴν συμβουλήν· εἰή, μεταβαλεῖν.

δυνατὸν δέ, ὡσ ἔδειξεν ἔργῳ σοφὸσ ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸσ Λυκοῦργοσ, ὃσ ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων γένοσ ἐν Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ ἐκ βασιλέων εἰσ τυράννων δύναμιν ἀφικομένουσ καὶ διαφθείραντασ ἑαυτούσ τε καὶ τὴν πόλιν ἑκατέρουσ ἑκατέραν, δείσασ περὶ τῆσ αὑτοῦ πόλεωσ ἅμα καὶ γένουσ, φάρμακον ἐπήνεγκεν τὴν τῶν γερόντων ἀρχὴν καὶ τὸν τῶν ἐφόρων δεσμὸν τῆσ βασιλικῆσ ἀρχῆσ σωτήριον, ὥστε γενεὰσ τοσαύτασ ἤδη μετ’ εὐκλείασ σῴζεσθαι, νόμοσ ἐπειδὴ κύριοσ ἐγένετο βασιλεὺσ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ’ οὐκ ἄνθρωποι τύραννοι νόμων. ὃ δὴ καὶ νῦν οὑμὸσ λόγοσ πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖσ μὲν τυραννίδοσ ἐφιεμένοισ ἀποτρέπεσθαι καὶ φεύγειν φυγῇ ἀπλήστωσ πεινώντων εὐδαιμόνισμα ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων, εἰσ βασιλέωσ δ’ εἶδοσ πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι νόμοισ βασιλικοῖσ, τὰσ μεγίστασ τιμὰσ κεκτημένουσ παρ’ ἑκόντων τε ἀνθρώπων καὶ τῶν νόμων·

τοῖσ δὲ δὴ ἐλεύθερα διώκουσιν ἤθη καὶ φεύγουσιν τὸν δούλειον ζυγὸν ὡσ ὂν κακόν, εὐλαβεῖσθαι συμβουλεύοιμ’ ἂν μή ποτε ἀπληστίᾳ ἐλευθερίασ ἀκαίρου τινὸσ εἰσ τὸ τῶν προγόνων νόσημα ἐμπέσωσιν, ὃ διὰ τὴν ἄγαν ἀναρχίαν οἱ τότε ἔπαθον, ἀμέτρῳ ἐλευθερίασ χρώμενοι ἔρωτι.

οἱ γὰρ πρὸ Διονυσίου καὶ Ἱππαρίνου ἀρξάντων Σικελιῶται τότε ὡσ ᾤοντο εὐδαιμόνωσ ἔζων, τρυφῶντέσ τε καὶ ἅμα ἀρχόντων ἄρχοντεσ· οἳ καὶ τοὺσ δέκα στρατηγοὺσ κατέλευσαν βάλλοντεσ τοὺσ πρὸ Διονυσίου, κατὰ νόμον οὐδένα κρίναντεσ, ἵνα δὴ δουλεύοιεν μηδενὶ μήτε σὺν δίκῃ μήτε νόμῳ δεσπότῃ, ἐλεύθεροι δ’ εἰε͂ν πάντῃ πάντωσ· ὅθεν αἱ τυραννίδεσ ἐγένοντο αὐτοῖσ.

δουλεία γὰρ καὶ ἐλευθερία ὑπερβάλλουσα μὲν ἑκατέρα πάγκακον, ἔμμετροσ δὲ οὖσα πανάγαθον· μετρία δὲ ἡ θεῷ δουλεία, ἄμετροσ δὲ ἡ τοῖσ ἀνθρώποισ· θεὸσ δὲ ἀνθρώποισ σώφροσιν νόμοσ, ἄφροσιν δὲ ἡδονή. τούτων δὴ ταύτῃ πεφυκότων, ἃ συμβουλεύω Συρακοσίοισ πᾶσιν φράζειν παρακελεύομαι τοῖσ Δίωνοσ φίλοισ ἐκείνου καὶ ἐμὴν κοινὴν συμβουλήν· ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω ἃν ἐκεῖνοσ ἔμπνουσ ὢν καὶ δυνάμενοσ εἶπεν νῦν πρὸσ ὑμᾶσ.

τίν’ οὖν δή, τισ ἂν εἴποι, λόγον ἀποφαίνεται ἡμῖν περὶ τῶν νῦν παρόντων ἡ Δίωνοσ συμβουλή; τόνδε. ἂν ὑμῖν φαίνωνται μὴ πρὸσ χρηματισμὸν καὶ πλοῦτον τρέψοντεσ τὰσ γνώμασ ὑμῶν μετ’ ἐπιθυμίασ, ἀλλ’ ὄντων τριῶν, ψυχῆσ καὶ σώματοσ ἔτι δὲ χρημάτων, τὴν τῆσ ψυχῆσ ἀρετὴν ἐντιμοτάτην ποιοῦντεσ, δευτέραν δὲ τὴν τοῦ σώματοσ, ὑπὸ τῇ τῆσ ψυχῆσ κειμένην, τρίτην δὲ καὶ ὑστάτην τὴν τῶν χρημάτων τιμήν, δουλεύουσαν τῷ σώματί τε καὶ ψυχῇ.

καὶ ὁ μὲν ταῦτα ἀπεργαζόμενοσ θεσμὸσ νόμοσ ἂν ὀρθῶσ ὑμῖν εἰή κείμενοσ, ὄντωσ εὐδαίμονασ ἀποτελῶν τοὺσ χρωμένουσ· ὁ δὲ τοὺσ πλουσίουσ εὐδαίμονασ ὀνομάζων λόγοσ αὐτόσ τε ἄθλιοσ, γυναικῶν καὶ παίδων ὢν λόγοσ ἄνουσ, τοὺσ πειθομένουσ τε ἀπεργάζεται τοιούτουσ.

ὅτι δ’ ἀληθῆ ταῦτ’ ἐγὼ παρακελεύομαι, ἐὰν γεύσησθε τῶν νῦν λεγομένων περὶ νόμων, ἔργῳ γνώσεσθε· ἣ δὴ βάσανοσ ἀληθεστάτη δοκεῖ γίγνεσθαι τῶν πάντων πέρι. δεξάμενοι δὲ τοὺσ τοιούτουσ νόμουσ, ἐπειδὴ κατέχει κίνδυνοσ Σικελίαν, καὶ οὔτε κρατεῖτε ἱκανῶσ οὔτ’ αὖ διαφερόντωσ κρατεῖσθε, δίκαιον ἂν ἴσωσ καὶ συμφέρον γίγνοιτο ὑμῖν πᾶσιν μέσον τεμεῖν, τοῖσ τε φεύγουσιν τῆσ ἀρχῆσ τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ τοῖσ τῆσ ἀρχῆσ πάλιν ἐρῶσιν τυχεῖν, ὧν οἱ πρόγονοι τότε, <τὸ> μέγιστον, ἔσωσαν ἀπὸ βαρβάρων τοὺσ Ἕλληνασ, ὥστ’ ἐξεῖναι περὶ πολιτείασ νῦν ποιεῖσθαι λόγουσ· ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε λόγοσ οὔτ’ ἐλπὶσ ἐλείπετ’ ἂν οὐδαμῇ οὐδαμῶσ.

νῦν οὖν τοῖσ μὲν ἐλευθερία γιγνέσθω μετὰ βασιλικῆσ ἀρχῆσ, τοῖσ δὲ ἀρχὴ ὑπεύθυνοσ βασιλική, δεσποζόντων νόμων τῶν τε ἄλλων πολιτῶν καὶ τῶν βασιλέων αὐτῶν, ἄν τι παράνομον πράττωσιν· ἐπὶ δὲ τούτοισ σύμπασιν ἀδόλῳ γνώμῃ καὶ ὑγιεῖ μετὰ θεῶν βασιλέα στήσασθε, πρῶτον μὲν τὸν ἐμὸν ὑὸν χαρίτων ἕνεκα διττῶν, τῆσ τε παρ’ ἐμοῦ καὶ τῆσ παρὰ τοῦ ἐμοῦ πατρόσ ‐ ὁ μὲν γὰρ ἀπὸ βαρβάρων ἠλευθέρωσεν ἐν τῷ τότε χρόνῳ τὴν πόλιν, ἐγὼ δὲ ἀπὸ τυράννων νῦν δίσ, ὧν αὐτοὶ μάρτυρεσ ὑμεῖσ γεγόνατε ‐ δεύτερον δὲ δὴ ποιεῖσθε βασιλέα τὸν τῷ μὲν ἐμῷ πατρὶ ταὐτὸν κεκτημένον ὄνομα, ὑὸν δὲ Διονυσίου, χάριν τῆσ τε δὴ νῦν βοηθείασ καὶ ὁσίου τρόπου·

ὃσ γενόμενοσ τυράννου πατρὸσ ἑκὼν τὴν πόλιν ἐλευθεροῖ, τιμὴν αὑτῷ καὶ γένει ἀείζωον ἀντὶ τυραννίδοσ ἐφημέρου καὶ ἀδίκου κτώμενοσ.

τρίτον δὲ προκαλεῖσθαι χρὴ βασιλέα γίγνεσθαι Συρακουσῶν, ἑκόντα ἑκούσησ τῆσ πόλεωσ, τὸν νῦν τοῦ τῶν πολεμίων ἄρχοντα στρατοπέδου, Διονύσιον τὸν Διονυσίου, ἐὰν ἐθέλῃ ἑκὼν εἰσ βασιλέωσ σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼσ μὲν τὰσ τύχασ, ἐλεῶν δὲ πατρίδα καὶ ἱερῶν ἀθεραπευσίαν καὶ τάφουσ, μὴ διὰ φιλονικίαν πάντωσ πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροισ ἐπίχαρτοσ γενόμενοσ. τρεῖσ δ’ ὄντασ βασιλέασ, εἴτ’ οὖν τὴν Λακωνικὴν δύναμιν αὐτοῖσ δόντεσ εἴτε ἀφελόντεσ καὶ συνομολογησάμενοι, καταστήσασθε τρόπῳ τινὶ τοιῷδε, ὃσ εἴρηται μὲν καὶ πρότερον ὑμῖν, ὅμωσ δ’ ἔτι καὶ νῦν ἀκούετε.

ἐὰν ἐθέλῃ τὸ γένοσ ὑμῖν τὸ Διονυσίου τε καὶ Ἱππαρίνου ἐπὶ σωτηρίᾳ Σικελίασ παύσασθαι τῶν νῦν παρόντων κακῶν, τιμὰσ αὑτοῖσ καὶ γένει λαβόντεσ εἴσ τε τὸν ἔπειτα καὶ τὸν νῦν χρόνον, ἐπὶ τούτοισ καλεῖτε, ὥσπερ καὶ πρότερον ἐρρήθη, πρέσβεισ οὓσ ἂν ἐθελήσωσιν κυρίουσ ποιησάμενοι τῶν διαλλαγῶν ‐ εἴτε τινὰσ αὐτόθεν εἴτε ἔξωθεν εἴτε ἀμφότερα ‐ καὶ ὁπόσουσ ἂν συγχωρήσωσιν·

τούτουσ δ’ ἐλθόντασ νόμουσ μὲν πρῶτον θεῖναι καὶ πολιτείαν τοιαύτην, ἐν ᾗ βασιλέασ ἁρμόττει γίγνεσθαι κυρίουσ ἱερῶν τε καὶ ὅσων ἄλλων πρέπει τοῖσ γενομένοισ ποτὲ εὐεργέταισ, πολέμου δὲ καὶ εἰρήνησ ἄρχοντασ νομοφύλακασ ποιήσασθαι ἀριθμὸν τριάκοντα καὶ πέντε μετά τε δήμου καὶ βουλῆσ. δικαστήρια δὲ ἄλλα μὲν ἄλλων, θανάτου δὲ καὶ φυγῆσ τούσ τε πέντε καὶ τριάκοντα ὑπάρχειν· πρὸσ τούτοισ τε ἐκλεκτοὺσ γίγνεσθαι δικαστὰσ ἐκ τῶν νῦν ἀεὶ περυσινῶν ἀρχόντων, ἕνα ἀφ’ ἑκάστησ τῆσ ἀρχῆσ τὸν ἄριστον δόξαντ’ εἶναι καὶ δικαιότατον·

τούτουσ δὲ τὸν ἐπιόντα ἐνιαυτὸν δικάζειν ὅσα θανάτου καὶ δεσμοῦ καὶ μεταστάσεωσ τῶν πολιτῶν·

καθάπερ ἱερέα φόνου καθαρεύοντα καὶ δεσμοῦ καὶ φυγῆσ.

ταῦθ’ ὑμῖν ἐγὼ καὶ ζῶν διενοήθην γίγνεσθαι καὶ νῦν διανοοῦμαι, καὶ τότε κρατήσασ τῶν ἐχθρῶν μεθ’ ὑμῶν, εἰ μὴ ξενικαὶ ἐρινύεσ ἐκώλυσαν, κατέστησα <ἂν> ᾗπερ καὶ διενοούμην, καὶ μετὰ ταῦτα Σικελίαν ἂν τὴν ἄλλην, εἴπερ ἔργα ἐπὶ νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα, τοὺσ μὲν βαρβάρουσ ἣν νῦν ἔχουσιν ἀφελόμενοσ, ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆσ κοινῆσ ἐλευθερίασ διεπολέμησαν πρὸσ τὴν τυραννίδα, τοὺσ δ’ ἔμπροσθεν οἰκητὰσ τῶν Ἑλληνικῶν τόπων εἰσ τὰσ ἀρχαίασ καὶ πατρῴασ οἰκήσεισ κατοικίσασ· ταὐτὰ δὲ ταῦτα καὶ νῦν πᾶσιν συμβουλεύω κοινῇ διανοηθῆναι καὶ πράττειν τε καὶ παρακαλεῖν ἐπὶ ταύτασ τὰσ πράξεισ πάντασ, τὸν μὴ ’θέλοντα δὲ πολέμιον ἡγεῖσθαι κοινῇ.

ἔστιν δὲ ταῦτα οὐκ ἀδύνατα· ἃ γὰρ ἐν δυοῖν τε ὄντα ψυχαῖν τυγχάνει καὶ λογισαμένοισ εὑρεῖν βέλτιστα ἑτοίμωσ ἔχει, ταῦτα δὲ σχεδὸν ὁ κρίνων ἀδύνατα οὐκ εὖ φρονεῖ. λέγω δὲ τὰσ δύο τήν τε Ἱππαρίνου τοῦ Διονυσίου ὑέοσ καὶ τὴν τοῦ ἐμοῦ ὑέοσ· τούτοιν γὰρ συνομολογησάντοιν τοῖσ γε ἄλλοισ Συρακουσίοισ οἶμαι πᾶσιν ὅσοιπερ τῆσ πόλεωσ κήδονται συνδοκεῖν.

νῦν ὑφ’ ἡμῶν λεχθέντα, οἱο͂ν ὀνείρατα θεῖα ἐπιστάντα ἐγρηγορόσιν, ἐναργῆ τε ἐξεργάσησθε τελεσθέντα καὶ εὐτυχῆ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Epistles, Letter 8

(플라톤, Epistles, Letter 8)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION