헬라어 문장 검색 - ΠλατόΕπιστλέ02́

(플라톤, Epistles, Letter 2)

Πλάτων Διονυσίῳ εὖ πράττειν. ἤκουσα Ἀρχεδήμου ὅτι σὺ ἡγῇ χρῆναι περὶ σοῦ μὴ μόνον ἐμὲ ἡσυχίαν ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἐμοὺσ ἐπιτηδείουσ τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν ἢ λέγειν περὶ σέ·

Δίωνα δὲ μόνον ἐξαίρετον ποιῇ. οὗτοσ δὲ ὁ λόγοσ σημαίνει, τὸ Δίωνα ἐξαίρετον εἶναι, ὅτι οὐκ ἄρχω ἐγὼ τῶν ἐμῶν ἐπιτηδείων· εἰ γὰρ ἦρχον ἐγὼ οὕτω τῶν τε ἄλλων καὶ σοῦ καὶ Δίωνοσ, πλείω ἂν ἦν ἡμῖν τε πᾶσιν ἀγαθὰ τοῖσ τε ἄλλοισ Ἕλλησιν, ὡσ ἐγώ φημι.

νῦν δὲ μέγασ ἐγώ εἰμι ἐμαυτὸν παρέχων τῷ ἐμῷ λόγῳ ἑπόμενον. καὶ ταῦτα λέγω ὡσ οὐχ ὑγιέσ τι Κρατιστόλου καὶ Πολυξένου πρὸσ σὲ εἰρηκότων, ὧν φασὶ λέγειν τὸν ἕτερον ὅτι ἀκούοι Ὀλυμπίασι πολλῶν τινων τῶν μετ’ ἐμοῦ σε κακηγορούντων. ἴσωσ γὰρ ὀξύτερον ἐμοῦ ἀκούει·

ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἤκουσα. χρὴ δέ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, οὑτωσί σε ποιεῖν τοῦ λοιποῦ, ὅταν τι τοιοῦτον λέγῃ τισ περὶ ἡμῶν τινοσ, γράμματα πέμψαντα ἐμὲ ἐρέσθαι· ἐγὼ γὰρ τἀληθῆ λέγειν οὔτε ὀκνήσω οὔτε αἰσχυνοῦμαι. ἐμοὶ δὲ δὴ καὶ σοὶ τὰ πρὸσ ἀλλήλουσ οὑτωσὶ τυγχάνει ἔχοντα· οὔτε αὐτοὶ ἂν ἀγνῶτέσ ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, οὔτε ἡ συνουσία ἡμῶν σιγᾶται. μὴ λανθανέτω δέ σε ὅτι οὐδ’ εἰσ τὸν ἔπειτα χρόνον σιγηθήσεται·

τοιοῦτοι οἱ παραδεδεγμένοι εἰσὶν αὐτήν, ἅτε οὐκ ὀλίγην γεγενημένην οὐδ’ ἠρέμα. τί οὖν δὴ λέγω νυνί; ἐρῶ ἄνωθεν ἀρξάμενοσ. πέφυκε συνιέναι εἰσ ταὐτὸν φρόνησίσ τε καὶ δύναμισ μεγάλη, καὶ ταῦτ’ ἄλληλα ἀεὶ διώκει καὶ ζητεῖ καὶ συγγίγνεται· ἔπειτα καὶ οἱ ἄνθρωποι χαίρουσιν περὶ τούτων αὐτοί τε διαλεγόμενοι καὶ ἄλλων ἀκούοντεσ ἔν τε ἰδίαισ συνουσίαισ καὶ ἐν ταῖσ ποιήσεσιν. οἱο͂ν καὶ περὶ Ιἕρωνοσ ὅταν διαλέγωνται ἄνθρωποι καὶ Παυσανίου τοῦ Λακεδαιμονίου, χαίρουσι τὴν Σιμωνίδου συνουσίαν παραφέροντεσ, ἅ τε ἔπραξεν καὶ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ·

καὶ Περίανδρον τὸν Κορίνθιον καὶ Θαλῆν τὸν Μιλήσιον ὑμνεῖν εἰώθασιν ἅμα, καὶ Περικλέα καὶ Ἀναξαγόραν, καὶ Κροῖσον αὖ καὶ Σόλωνα ὡσ σοφοὺσ καὶ Κῦρον ὡσ δυνάστην. καὶ δὴ ταῦτα μιμούμενοι οἱ ποιηταὶ Κρέοντα μὲν καὶ Τειρεσίαν συνάγουσιν, Πολύειδον δὲ καὶ Μίνω, Ἀγαμέμνονα δὲ καὶ Νέστορα καὶ Ὀδυσσέα καὶ Παλαμήδη ‐ ὡσ δ’ ἐμοὶ δοκεῖ, καὶ Προμηθέα Διὶ ταύτῃ πῃ συνῆγον οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ‐ τούτων δὲ τοὺσ μὲν εἰσ διαφοράν, τοὺσ δ’ εἰσ φιλίαν ἀλλήλοισ ἰόντασ, τοὺσ δὲ τοτὲ μὲν εἰσ φιλίαν, τοτὲ δ’ εἰσ διαφοράν, καὶ τὰ μὲν ὁμονοοῦντασ, τὰ δὲ διαφερομένουσ ᾄδουσι. πάντα δὴ ταῦτα λέγω τόδε βουλόμενοσ ἐνδείξασθαι, ὅτι οὐκ, ἐπειδὰν ἡμεῖσ τελευτήσωμεν, καὶ οἱ λόγοι οἱ περὶ ἡμῶν αὐτῶν σεσιγήσονται·

ὥστ’ ἐπιμελητέον αὐτῶν ἐστιν.

ἀνάγκη γάρ, ὡσ ἐοίκε, μέλειν ἡμῖν καὶ τοῦ ἔπειτα χρόνου, ἐπειδὴ καὶ τυγχάνουσιν κατά τινα φύσιν οἱ μὲν ἀνδραποδωδέστατοι οὐδὲν φροντίζοντεσ αὐτοῦ, οἱ δ’ ἐπιεικέστατοι πᾶν ποιοῦντεσ ὅπωσ ἂν εἰσ τὸν ἔπειτα χρόνον εὖ ἀκούσωσιν. ὃ δὴ καὶ ἐγὼ τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν τισ αἴσθησισ τοῖσ τεθνεῶσιν τῶν ἐνθάδε· αἱ γὰρ βέλτισται ψυχαὶ μαντεύονται ταῦτα οὕτωσ ἔχειν, αἱ δὲ μοχθηρόταται οὔ φασι, κυριώτερα δὲ τὰ τῶν θείων ἀνδρῶν μαντεύματα ἢ τὰ τῶν μή. οἶμαι δ’ ἔγωγε τοῖσ ἔμπροσθεν, περὶ ὧν λέγω, εἰ ἐξείη αὐτοῖσ ἐπανορθώσασθαι τὰσ αὑτῶν συνουσίασ, πάνυ ἂν σπουδάσαι ὥστε βελτίω λέγεσθαι περὶ αὑτῶν ἢ νῦν. τοῦτο οὖν ἡμῖν ἔτι, σὺν θεῷ εἰπεῖν, ἔξεστιν, εἴ τι ἄρα μὴ καλῶσ πέπρακται κατὰ τὴν ἔμπροσθεν συνουσίαν, ἐπανορθώσασθαι καὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ· περὶ γὰρ φιλοσοφίαν φημὶ ἐγὼ τὴν ἀληθινὴν δόξαν ἔσεσθαι καὶ λόγον ἡμῶν μὲν ὄντων ἐπιεικῶν βελτίω, φαύλων δέ, τοὐναντίον.

καίτοι περὶ τούτου ἡμεῖσ ἐπιμελούμενοι οὐδὲν ἂν εὐσεβέστερον πράττοιμεν, οὐδ’ ἀμελοῦντεσ ἀσεβέστερον.

ὡσ δὴ δεῖ γίγνεσθαι, καὶ τὸ δίκαιον ᾗ ἔχει, ἐγὼ φράσω. ἦλθον ἐγὼ εἰσ Σικελίαν δόξαν ἔχων πολὺ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ διαφέρειν, βουλόμενοσ δὲ ἐλθὼν εἰσ Συρακούσασ συμμάρτυρα λαβεῖν σέ, ἵνα μοι τιμῷτο φιλοσοφία καὶ παρὰ τῷ πλήθει. τοῦτο δ’ οὐκ εὐαγέσ μοι ἀπέβη.

τὸ δ’ αἴτιον οὐ λέγω ὅπερ ἂν πολλοὶ εἴποιεν, ἀλλ’ ὅτι ἐφαίνου οὐ πάνυ ἐμοὶ πιστεύειν σύ, ἀλλ’ ἐμὲ μέν πωσ ἀποπέμψασθαι ἐθέλειν, ἑτέρουσ δὲ μεταπέμψασθαι, καὶ ζητεῖν τὸ πρᾶγμα τί τὸ ἐμόν ἐστιν, ἀπιστῶν, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ οἱ ἐπὶ τούτοισ βοῶντεσ πολλοὶ ἦσαν, λέγοντεσ ὡσ σὺ ἐμοῦ μὲν καταπεφρόνηκασ, ἄλλα δ’ ἐσπούδακασ. ταῦτα δὴ διαβεβόηται.

ὃ δὴ μετὰ ταῦτα δίκαιόν ἐστι ποιεῖν, ἄκουε, ἵνα σοι καὶ ἀποκρίνωμαι ὃ σὺ ἐρωτᾷσ, πῶσ χρὴ ἔχειν ἐμὲ καὶ σὲ πρὸσ ἀλλήλουσ. εἰ μὲν ὅλωσ φιλοσοφίασ καταπεφρόνηκασ, ἐᾶν χαίρειν, εἰ δὲ παρ’ ἑτέρου ἀκήκοασ ἢ αὐτὸσ βελτίονα ηὑρ́ηκασ τῶν παρ’ ἐμοί, ἐκεῖνα τίμα· εἰ δ’ ἄρα τὰ παρ’ ἡμῶν σοι ἀρέσκει, τιμητέον καὶ ἐμὲ μάλιστα. νῦν οὖν, ὥσπερ καὶ ἐξ ἀρχῆσ, σὺ καθηγοῦ, ἕψομαι δὲ ἐγώ· τιμώμενοσ γὰρ ὑπὸ σοῦ τιμήσω σέ, μὴ τιμώμενοσ δὲ ἡσυχίαν ἕξω. ἔτι δὲ σὺ μὲν ἐμὲ τιμῶν καὶ τούτου καθηγούμενοσ φιλοσοφίαν δόξεισ τιμᾶν, καὶ αὐτὸ τοῦτο, ὅτι διεσκόπεισ καὶ ἄλλουσ, πρὸσ πολλῶν εὐδοξίαν σοι οἴσει ὡσ φιλοσόφῳ ὄντι.

ἐγὼ δὲ σὲ τιμῶν μὴ τιμῶντα πλοῦτον δόξω θαυμάζειν τε καὶ διώκειν, τοῦτο δ’ ἴσμεν ὅτι παρὰ πᾶσιν ὄνομα οὐ καλὸν ἔχει· ἐμοῦ δὲ ὄνειδοσ ἀμφοῖν.

περὶ μὲν οὖν τούτων ταῦτα. τὸ δὲ σφαιρίον οὐκ ὀρθῶσ ἔχει·

δηλώσει δέ σοι Ἀρχέδημοσ, ἐπειδὰν ἔλθῃ. καὶ δὴ καὶ περὶ τοῦδε, ὃ δὴ τούτου τιμιώτερόν τ’ ἐστὶν καὶ θειότερον, καὶ μάλα σφόδρ’ αὐτῷ δηλωτέον, ὑπὲρ οὗ σὺ πέπομφασ ἀπορούμενοσ. φῂσ γὰρ δὴ κατὰ τὸν ἐκείνου λόγον, οὐχ ἱκανῶσ ἀποδεδεῖχθαί σοι περὶ τῆσ τοῦ πρώτου φύσεωσ. φραστέον δή σοι δι’ αἰνιγμῶν, ἵν’ ἄν τι ἡ δέλτοσ ἢ πόντου ἢ γῆσ ἐν πτυχαῖσ πάθῃ, ὁ ἀναγνοὺσ μὴ γνῷ. ὧδε γὰρ ἔχει. περὶ τὸν πάντων βασιλέα πάντ’ ἐστὶ καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα, καὶ ἐκεῖνο αἴτιον ἁπάντων τῶν καλῶν·

δεύτερον δὲ πέρι τὰ δεύτερα, καὶ τρίτον πέρι τὰ τρίτα. ἡ οὖν ἀνθρωπίνη ψυχὴ περὶ αὐτὰ ὀρέγεται μαθεῖν ποῖ’ ἄττα ἐστίν, βλέπουσα εἰσ τὰ αὑτῆσ συγγενῆ, ὧν οὐδὲν ἱκανῶσ ἔχει. τοῦ δὴ βασιλέωσ πέρι καὶ ὧν εἶπον, οὐδέν ἐστιν τοιοῦτον ‐ τὸ δὴ μετὰ τοῦτο ἡ ψυχή φησιν ‐ ἀλλὰ ποῖόν τι μήν;

τοῦτ’ ἐστίν, ὦ παῖ Διονυσίου καὶ Δωρίδοσ, τὸ ἐρώτημα ὃ πάντων αἴτιόν ἐστιν κακῶν, μᾶλλον δὲ ἡ περὶ τούτου ὠδὶσ ἐν τῇ ψυχῇ ἐγγιγνομένη, ἣν εἰ μή τισ ἐξαιρεθήσεται, τῆσ ἀληθείασ ὄντωσ οὐ μή ποτε τύχῃ. σὺ δὲ τοῦτο πρὸσ ἐμὲ ἐν τῷ κήπῳ ὑπὸ ταῖσ δάφναισ αὐτὸσ ἔφησθα ἐννενοηκέναι καὶ εἶναι σὸν εὑρ́ημα· καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι τοῦτο εἰ φαίνοιτό σοι οὕτωσ ἔχειν, πολλῶν ἂν εἰήσ λόγων ἐμὲ ἀπολελυκώσ.

οὐ μὴν ἄλλῳ γέ ποτ’ ἔφην ἐντετυχηκέναι τοῦθ’ ηὑρηκότι, ἀλλὰ ἡ πολλή μοι πραγματεία περὶ τοῦτ’ εἰή· σὺ δὲ ἴσωσ μὲν ἀκούσασ του, τάχα δ’ ἂν θείᾳ μοίρᾳ κατὰ τοῦθ’ ὁρμήσασ, ἔπειτα αὐτοῦ τὰσ ἀποδείξεισ ὡσ ἔχων βεβαίωσ οὐ κατέδησασ, ἀλλ’ ᾄττει σοι τοτὲ μὲν οὕτωσ, τοτὲ δὲ ἄλλωσ περὶ τὸ φανταζόμενον, τὸ δὲ οὐδέν ἐστιν τοιοῦτον. καὶ τοῦτο οὐ σοὶ μόνῳ γέγονεν, ἀλλ’ εὖ ἴσθι μηδένα πώποτέ μου τὸ πρῶτον ἀκούσαντα ἔχειν ἄλλωσ πωσ ἢ οὕτωσ κατ’ ἀρχάσ, καὶ ὁ μὲν πλείω ἔχων πράγματα, ὁ δὲ ἐλάττω, μόγισ ἀπαλλάττονται, σχεδὸν δὲ οὐδεὶσ ὀλίγα.

τούτων δὴ γεγονότων καὶ ἐχόντων οὕτω, σχεδὸν κατὰ τὴν ἐμὴν δόξαν ηὑρήκαμεν ὃ σὺ ἐπέστειλασ, ὅπωσ δεῖ πρὸσ ἀλλήλουσ ἡμᾶσ ἔχειν. ἐπεὶ γὰρ βασανίζεισ αὐτὰ συγγιγνόμενόσ τε ἄλλοισ καὶ παραθεώμενοσ παρὰ τὰ τῶν ἄλλων καὶ αὐτὰ καθ’ αὑτά, νῦν σοι ταῦτά τε, εἰ ἀληθὴσ ἡ βάσανοσ, προσφύσεται, καὶ οἰκεῖοσ τούτοισ τε καὶ ἡμῖν ἔσῃ. πῶσ οὖν αὐτά τ’ ἔσται καὶ πάντα ἃ εἰρήκαμεν; τὸν Ἀρχέδημον νῦν τε ὀρθῶσ ἐποίησασ πέμψασ, καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν ἔλθῃ πρὸσ σὲ καὶ ἀπαγγείλῃ τὰ παρ’ ἐμοῦ, μετὰ ταῦτα ἴσωσ ἄλλαι σε ἀπορίαι λήψονται.

πέμψεισ οὖν αὖθισ, ἂν ὀρθῶσ βουλεύῃ, παρ’ ἐμὲ τὸν Ἀρχέδημον, ὁ δ’ ἐμπορευσάμενοσ ἥξει πάλιν· καὶ τοῦτο ἐὰν δὶσ ἢ τρὶσ ποιήσῃσ καὶ βασανίσῃσ τὰ παρ’ ἐμοῦ πεμφθέντα ἱκανῶσ, θαυμάζοιμ’ ἂν εἰ μὴ τὰ νῦν ἀπορούμενα πολύ σοι διοίσει ἢ νῦν. θαρροῦντεσ οὖν ποιεῖτε οὕτωσ· οὐ μὴ γάρ ποτε τῆσ ἐμπορίασ ταύτησ οὔτε σὺ στείλῃσ οὔτε Ἀρχέδημοσ ἐμπορεύσεται καλλίω καὶ θεοφιλεστέραν.

εὐλαβοῦ μέντοι μή ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα εἰσ ἀνθρώπουσ ἀπαιδεύτουσ·

σχεδὸν γάρ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ ἔστιν τούτων πρὸσ τοὺσ πολλοὺσ καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ’ αὖ πρὸσ τοὺσ εὐφυεῖσ θαυμαστότερά τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα. πολλάκισ δὲ λεγόμενα καὶ ἀεὶ ἀκουόμενα καὶ πολλὰ ἔτη, μόγισ ὥσπερ χρυσὸσ ἐκκαθαίρεται μετὰ πολλῆσ πραγματείασ. ὃ δὲ θαυμαστὸν αὐτοῦ γέγονεν, ἄκουσον. εἰσὶν γὰρ ἄνθρωποι ταῦτα ἀκηκοότεσ καὶ πλείουσ, δυνατοὶ μὲν μαθεῖν, δυνατοὶ δὲ μνημονεῦσαι καὶ βασανίσαντεσ πάντῃ πάντωσ κρῖναι, γέροντεσ ἤδη καὶ οὐκ ἐλάττω τριάκοντα ἐτῶν ἀκηκοότεσ, οἳ νῦν ἄρτι σφίσι φασὶν τὰ μὲν τότε ἀπιστότατα δόξαντα εἶναι νῦν πιστότατα καὶ ἐναργέστατα φαίνεσθαι, ἃ δὲ τότε πιστότατα, νῦν τοὐναντίον. πρὸσ ταῦτ’ οὖν σκοπῶν εὐλαβοῦ μή ποτέ σοι μεταμελήσῃ τῶν νῦν ἀναξίωσ ἐκπεσόντων.

μεγίστη δὲ φυλακὴ τὸ μὴ γράφειν ἀλλ’ ἐκμανθάνειν· οὐ γὰρ ἔστιν τὰ γραφέντα μὴ οὐκ ἐκπεσεῖν.

διὰ ταῦτα οὐδὲν πώποτ’ ἐγὼ περὶ τούτων γέγραφα, οὐδ’ ἔστιν σύγγραμμα Πλάτωνοσ οὐδὲν οὐδ’ ἔσται, τὰ δὲ νῦν λεγόμενα Σωκράτουσ ἐστὶν καλοῦ καὶ νέου γεγονότοσ. ἔρρωσο καὶ πείθου, καὶ τὴν ἐπιστολὴν ταύτην νῦν πρῶτον πολλάκισ ἀναγνοὺσ κατάκαυσον. ταῦτα μὲν ταύτῃ.

περὶ δὲ Πολυξένου ἐθαύμασασ ὅτι πέμψαιμί σοι· ἐγὼ δὲ καὶ περὶ Λυκόφρονοσ καὶ τῶν ἄλλων τῶν παρὰ σοὶ ὄντων λέγω καὶ πάλαι καὶ νῦν τὸν αὐτὸν λόγον, ὅτι πρὸσ τὸ διαλεχθῆναι καὶ φύσει καὶ τῇ μεθόδῳ τῶν λόγων πάμπολυ διαφέρεισ αὐτῶν, καὶ οὐδεὶσ αὐτῶν ἑκὼν ἐξελέγχεται, ὥσ τινεσ ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ’ ἄκοντεσ.

καὶ δοκεῖσ μέντοι πάνυ μετρίωσ κεχρῆσθαί τε αὐτοῖσ καὶ δεδωρῆσθαι. ταῦτα μὲν περὶ τούτων, πολλὰ ὡσ περὶ τοιούτων· Φιλιστίωνι δέ, εἰ μὲν αὐτὸσ χρῇ, σφόδρα χρῶ, εἰ δὲ οἱο͂́ν τε, Σπευσίππῳ χρῆσον καὶ ἀπόπεμψον.

δεῖται δὲ σοῦ καὶ Σπεύσιπποσ· ὑπέσχετο δέ μοι καὶ Φιλιστίων, εἰ σὺ ἀφείησ αὐτόν, ἥξειν προθύμωσ Ἀθήναζε. τὸν ἐκ τῶν λατομιῶν εὖ ἐποίησασ ἀφείσ, ἐλαφρὰ δὲ ἡ δέησισ καὶ περὶ τῶν οἰκετῶν αὐτοῦ καὶ περὶ Ἡγησίππου τοῦ Ἀρίστωνοσ· ἐπέστειλασ γάρ μοι, ἄν τισ ἀδικῇ ἢ τοῦτον ἢ ἐκείνουσ καὶ σὺ αἴσθῃ, μὴ ἐπιτρέψειν. καὶ περὶ Λυσικλείδου τἀληθὲσ εἰπεῖν ἄξιον·

μόνοσ γὰρ τῶν ἐκ Σικελίασ Ἀθήναζε ἀφικομένων οὐδὲν μετεβάλετο περὶ τῆσ σῆσ καὶ ἐμῆσ συνουσίασ, ἀλλ’ ἀεί τι ἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τὰ βελτίω λέγων περὶ τῶν γεγονότων διατελεῖ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Epistles, Letter 2

(플라톤, Epistles, Letter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION