Lucian, Dialogi meretricii, Δωρίων και Μυρτάλη. 1:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Δωρίων και Μυρτάλη. 1:)

νῦν με ἀποκλείεισ, ὦ Μυρτάλη, νῶν, ὅτε πένησ ἐγενόμην διὰ σέ, ὅτε δέ σοι τὰ τοσαῦτα ἐκόμιζον, ἐρώμενοσ, ἀνήρ, δεσπότησ, πάντ̓ ἦν ἐγώ. ἐπεὶ δ̓ ἐγὼ μὲν αὐο͂σ ἤδη ἀκριβῶσ, σὺ δὲ τὸν Βιθυνὸν ἔμπορον εὑρ́ηκασ ἐραστήν, ἀποκλείομαι μὲν ἐγὼ καὶ πρὸ τῶν θυρῶν ἕστηκα δακρύων, ὁ δὲ τῶν νυκτῶν φιλεῖται καὶ μόνοσ ἔνδον ἐστὶ καὶ παννυχίζεται, καὶ κυεῖν φὴσ ἀπ̓ αὐτοῦ. ταῦτά με ἀποπνίγει, Δωρίων, καὶ μάλιστα ὁπόταν λέγῃσ ὡσ πολλὰ ἔδωκασ καὶ πένησ γεγένησαι δἰ ἐμέ. λόγισαι γοῦν ἅπαντα ἐξ ἀρχῆσ ὁπόσα μοι ἐκόμισασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION