Lucian, Dialogi meretricii, Ιὄεσσα καὶ Πυθίασ και Λυσιάσ. 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Ιὄεσσα καὶ Πυθίασ και Λυσιάσ. 2:)

ταῦτα οὖν τίνοσ ἕνεκα ποιεῖσ; τί σε ἢ μέγα ἢ μικρὸν ἠδίκησα, ἢ ἐλύπησα ἐγώ; τίνα ἕτερον εἶδον; οὐ πρὸσ μόνον σὲ ζῶ; οὐ μέγα, ὦ Λυσία, τοῦτο ποιεῖσ γύναιον ἄθλιον λυπῶν μεμηνὸσ ἐπὶ σοί; ἔστι τισ θεὸσ ἡ Ἀδράστεια καὶ τὰ τοιαῦτα ὁρᾷ· σὺ δέ ποτε λυπήσῃ τάχα, ἂν ἀκούσῃσ τι περὶ ἐμοῦ, κειμένην με ἤτοι βρόχῳ ἐμαυτὴν ἀποπνίξασαν ἤ ἐσ τὸ φρέαρ ἐπὶ κεφαλὴν ἐμπεσοῦσαν, ἢ ἕνα γέ τινα τρόπον εὑρήσω θανάτου, ὡσ μηκέτ̓ ἐνοχλοίην βλεπομένη. πομπεύσεισ τότε ὡσ μέγα καὶ λαμπρὸν ἔργον ἐργασάμενοσ. τί με ὑποβλέπεισ καὶ πρίῃ τοὺσ ὀδόντασ; εἰ γάρ τι ἐγκαλεῖσ, εἰπε, Πυθιὰσ ἡμῖν αὕτη δικασάτω. τί τοῦτο; οὐδὲ ἀποκρινάμενοσ ἀπέρχῃ καταλιπών με; ὁρᾷσ, ὦ Πυθιάσ, οἱᾶ πάσχω ὑπὸ Λυσίου; ὢ τῆσ ἀγριότητοσ, τὸ μηδὲ ἐπικλασθῆναι δακρυούσησ· λίθοσ, οὐκ ἄνθρωπόσ ἐστι. πλὴν ἀλλ̓ εἴ γε χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, σύ, ὦ Ιὄεσσα, διέφθειρασ αὐτὸν ὑπεραγαπῶσα καὶ τοῦτο ἐμφαίνουσα. ἐχρῆν δὲ μὴ πάνυ αὐτὸν ζηλοῦν· ὑπερόπται γὰρ αἰσθανόμενοι γίγνονται παῦ̓, ὦ τάλαινα, δακρύουσα, καὶ ἤν μοι πείθῃ, ἅπαξ ἢ δὶσ ἀπόκλεισον ἐλθόντα· ὄψει γὰρ ἀνακαιόμενον αὐτὸν πάνυ καὶ ἀντιμεμηνότα ἀληθῶσ. ἀλλὰ μηδ̓ εἴπῃσ, ἄπαγε. ἀποκλείσω Λυσίαν; εἴθε μὴ αὐτὸσ ἀποσταίη φθάσασ. ἀλλ̓ ἐπανέρχεται αὖθισ. ἀπολώλεκασ ἡμᾶσ, ὦ Πυθιάσ· λεγούσησ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION