Lucian, Dialogi meretricii, Τρύφαινα καὶ Χαρμίδης.? 1:

ἑταίραν δέ τις παραλαβὼν πέντε δραχμὰς τὸ μίσθωμα δοὺς καθεύδει ἀποστραφεὶς δακρύων καὶ στένων· ἀλλ᾿ οὔτε πέπωκας ἡδέως, οἶμαι, οὔτε δειπνῆσαι μόνος ἠθέλησας: ἔκλαες γὰρ καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον, ἑώρων γάρ: καὶ νῦν δὲ οὐ διαλέλοιπας ἀνολολύζων ὥσ2περ βρέφος. ταῦτα οὖν, ὦ Χαρμίδη, τίνος ἕνεκα ποιεῖς· μὴ ἀποκρύψῃ με, ὡς ἂν καὶ τοῦτο ἀπολαύσω τῆς νυκτὸς ἀγρυπνήσασα μετὰ σοῦ. ἔρως με ἀπόλλυσιν, ὦ Τρύφαινα, καὶ οὐκέτ᾿ ἀντέχω πρὸς τὸ δεινόν. ἀλλ᾿ ὅτι μὲν οὐκ ἐμοῦ ἐρᾷς, δῆλον: οὐ γὰρ ἂν ἔχων με ἠμέλεις καὶ ἀπωθοῦ περιπλέκεσθαι θέλουσαν καὶ τέλος διετείχιζες τὸ μεταξὺ ἡμῶν τῷ ἱματίῳ δεδιὼς μὴ ψαύσαιμί σου. τίς δὲ ὅμως ἐκείνη ἐστίν, εἰπέ: τάχα γὰρ ἄν τι καὶ συντελέσαιμι πρὸ τὸν ἔρωτα, οἶδα γὰρ ὡς χρὴ τὰ τοιαῦτα διακονεῖσθαι. καὶ μὴν οἶσθα καὶ πάνυ ἀκριβῶς αὐτὴν κἀκείνη σέ: οὐ γὰρ ἀφανὴς ἑταίρα ἐστίν.