Lucian, Dialogi meretricii, Δορκὰς, Παννυχὶς, Φιλόστρατος, Πολέμων.? 4:

τί οὐ πίνομεν, ὦ Παννυχί· ἄνθρωπε, ἀπολώλεκάς με. σὺ δὲ χαῖρε, Πολέμων, χρόνιος φανείς. οὗτος οὖν τίς ἐστιν ὁ προσιὼν ὑμῖν· σιωπᾷς· εὖ γε, ὦ Παννυχί. ἐγὼ δὲ πεμπταῖος ἐκ Πυλῶν διέπτην ἐπειγόμενος ἐπὶ τοιαύτην γυναῖκα. καὶ δίκαια μέντοι πέπονθα, καί σοι χάριν ἔχω: οὐκέτι γὰρ ἁρπασθήσομαι ὑπὸ σοῦ. σὺ δὲ τίς εἶ, ὦ βέλτιστε· ὅτι Πολέμων ὁ Στειριεὺς Πανδιονίδος φυγῆς, ἀκούεις· χιλιαρχήσας τὸ πρῶτον, νῦν δὲ ἐξαναστήσας πεντακισχιλίαν ἀσπίδα, ἐραστὴς Παννυχίδος, ὅτε ᾤμην ἔτι ἀνθρώπινα φρονεῖν αὐτήν. ἀλλὰ τὰ νῦν σοι, ὦ ξεναγέ, Παννυχὶς ἐμή ἐστι, καὶ τάλαντον εἴληφε, λήψεται δὲ ἤδη καὶ ἕτερον, ἐπειδὰν τὰ φορτία διαθώμεθα. καὶ νῦν ἀκολούθει μοι, ὦ Παννυχί, τοῦτον δὲ παῤ Ὀδρύσαις χιλιαρχεῖν ἐά. ἐλευθέρα μέν ἐστι καὶ ἀκολουθήσει, ἢν ἐθέλῃ. τί ποιῶ, Δορκάς· εἰσιέναι ἄμεινον, ὀργιζομένῳ οὐχ οἱό῀ν τε παρεῖναι Πολέμωνι, καὶ μᾶλλον ἐπιταθήσεται ζηλοτυπῶν. εἰ θέλεις, εἰσίωμεν.