Lucian, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 2:)

καὶ τοῦτο ἡδὺ τὸ ὑπὸ πλουσίων οἰέσθαι σπουδάζεσθαί σε· οὕτω γὰρ ἀνιάσεται μᾶλλον καὶ φιλοτιμήσεται, ὡσ μὴ ὑπερβάλοιντο αὐτὸν οἱ ἀντερασταί. καὶ μὴν οὗτόσ γε μόνον ὀργίζεται καὶ ῥαπίζει, δίδωσι δὲ οὐδέν. ἀλλὰ δώσει· ζηλότυποι γὰρ καὶ μάλιστα λυπηθήσονται. οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ ῥαπίσματα λαμβάνειν βούλει με, ὦ Ἀμπελίδιον. οὔκ, ἀλλ̓. ὡσ οἶμαι, μεγάλοι ἔρωτεσ γίγνονται, εἰ πύθοιτο ἀμελεῖσθαι, εἰ δὲ πιστεύσει μόνοσ ἔχειν, ἀπομαραίνεταί πωσ ἡ ἐπιθυμία. ταῦτα λέγω πρὸσ σὲ εἴκοσιν ὅλοισ ἔτεσιν ἑταιρήσασα, σὺ δὲ ὀκτωκαιδεκαέτισ, οἶμαι, ἢ ἔλαττον οὖσα τυγχάνεισ. εἰ βούλει δέ, καὶ διηγήσομαι ἃ ἔπαθόν ποτε οὐ πάνυ πρὸ πολλῶν ἐτῶν· ἤρα μου Δημόφαντοσ ὁ δανειστὴσ ὁ κατόπιν οἰκῶν τῆσ Ποικίλησ. οὗτοσ οὐδεπώποτε πλέον τι πέντε δραχμῶν δέδωκε καὶ ἠξίου δεσπότησ εἶναι. ἤρα δέ, ὦ Χρυσί, ἐπιπόλαιόν τινα ἔρωτα οὔτε ὑποστένων οὔτε δακρύων οὔτε ἀωρὶ παραγιγνόμενοσ ἐπὶ τὰσ θύρασ, ἀλλ̓ αὐτὸ μόνον συνεκάθευδέ μοι ἐνίοτε, καὶ τοῦτο διὰ μακροῦ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION