Lucian, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 1:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Ἀμπελὶσ καὶ Χρυσίσ. 1:)

ὅστισ δέ, ὦ Χρυσί, μήτε ζηλοτυπεῖ μήτε ὀργίζεται μήτε ἐρράπισέ ποτε ἢ περιέκειρεν ἢ τὰ ἱμάτια περιέσχισεν, ἔτι ἐραστὴσ ἐκεῖνόσ ἐστιν; οὐκοῦν ταῦτα μόνα ἐρῶντοσ, ὦ Ἀμπελί, δείγματα; ναί, τοῦτ̓ ἀνδρὸσ θερμοῦ· ἐπεὶ τἆλλα, φιλήματα καὶ δάκρυα καὶ ὁρ́κοι καὶ τὸ πολλάκισ ἥκειν ἀρχομένου ἔρωτοσ σημεῖον καὶ φυομένου ἔτι· τὸ δὲ πῦρ ὅλον ἐκ τῆσ ζηλοτυπίασ ἐστίν. ὥστε εἰ καὶ σέ, ὡσ φήσ, ὁ Γοργίασ ῥαπίζει καὶ ζηλοτυπεῖ, χρηστὰ ἔλπιζε καὶ εὔχου ἀεὶ τὰ αὐτὰ ποιεῖν. τὰ αὐτά; τί λέγεισ; ἀεὶ ῥαπίζειν με; οὐχί, ἀλλ̓ ἀνιᾶσθαι, εἰ μὴ πρὸσ μόνον αὐτὸν βλέποισ. ἐπεὶ εἰ μὴ ἐρᾷ γε, τί ἂν ἔτι ὀργίζοιτο, εἰ σύ τινα ἕτερον ἐραστὴν ἔχεισ; ἀλλ̓ οὐδὲ ἔχω ἔγωγε· ὁ δὲ μάτην ὑπέλαβε τὸν πλούσιόν μου ἐρᾶν, διότι ἄλλωσ ἐμνημόνευσά ποτε αὐτοῦ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION