Lucian, Dialogi meretricii, Κρωβύλη καὶ Κόρινανα. 4:

εἰπέ μοι, ὦ μῆτερ, οἱ μισθούμενοι παντεσ τοιοῦτοί εἰσιν οἱο͂σ ὁ Εὔκριτοσ, μεθ̓ οὗ χθὲσ ἐκάθευδον; οὐ πάντεσ, ἀλλ̓ ἔνιοι μὲν ἀμείνουσ, οἱ δὲ καὶ ἤδη ἀνδρώδεισ, οἱ δὲ καὶ οὐ πάνυ μορφῆσ εὐφυῶσ ἔχοντεσ. καὶ τοιούτοισ συγκαθεύδειν δεήσει; μάλιστα, ὦ θύγατερ· οὗτοι μέν τοι καὶ πλείονα διδόασιν· οἱ καλοὶ δὲ αὐτὸ μόνον καλοὶ θέλουσιν εἶναι. καὶ σοὶ δὲ μελέτω ἀεὶ τοῦ πλείονοσ, εἰ θέλεισ ἐν βραχεῖ λέγειν ἁπάσασ ἐνδειξάσασ σε τῷ δακτύλῳ, Οὐχ ὁρᾷσ τὴν Κόρινναν τὴν τῆσ Κρωβύλησ θυγατέρα ὡσ ὑπερπλουτεῖ καὶ τρισευδαίμονα πεποίηκε τὴν μητέρα; τί φήσ; ποιήσεισ ταῦτα; ποιήσεισ, οἶδα ἐγώ, καὶ προέξεισ ἁπασῶν ῥᾳδίωσ. νῦν δ̓ ἄπιθι λουσομένη, εἰ ἀφίκοιτο καὶ τήμερον τὸ μειράκιον ὁ Εὔκριτοσ· ὑπισχνεῖτο γάρ.