Lucian, Dialogi meretricii, Κρωβύλη καὶ Κόρινανα.? 2:

τὴν μνᾶν λέγεις· οὔκ, ἀλλὰ ἐλογιζόμην ὡς τηλικαύτη γενομένη θρέψεις μὲν ἐμέ, σεαυτὴν δὲ κατακοσμήσεις ῥᾳδίως καὶ πλουτήσεις καὶ ἐσθῆτας ἕξεις ἁλουργεῖς καὶ θεραπαίνας. πῶς ἔφης, μῆτερ, ἢ τί λέγεις· συνοῦσα μὲν τοῖς νεανίσκοις καὶ συμπίνουσα μετ᾿ αὐτῶν καὶ συγκαθεύδουσα ἐπὶ μισθῷ. καθάπερ ἡ Δαφνίδος θυγάτηρ Λύρα· ναί. ἀλλ᾿ ἐκείνη ἑταίρα ἐστίν. οὐδὲν τοῦτο δεινόν: καὶ σὺ γὰρ πλουτήσεις ὡς ἐκείνη καὶ πολλοὺς ἐραστὰς ἕξεις. τί ἐδάκρυσας, ὦ Κόριννα· οὐχ ὁρᾷς ὁπόσαι καὶ ὡς περισπούδαστοί εἰσιν αἱ ἑταῖραι καὶ ὁρ´α χρήματα λαμβάνουσι· τὴν Δαφνίδα γοῦν ἐγὼ οἶδα, ὦ φίλη Ἀδράστεια, ῥάκη, πρὶν αὐτὴν ἀκμάσαι τὴν ὡρ´αν, περιβεβλημένην: ἀλλὰ νῦν ὁρᾷς οἱά πρόεισι, χρυσὸς καὶ ἐσθῆτες εὐανθεῖς καὶ θεράπαιναι τέτταρες.