Lucian, Dialogi meretricii, Κλωνάριον καὶ Λέαινα. 3:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Κλωνάριον καὶ Λέαινα. 3:)

κατεφίλουν με τὸ πρῶτον ὥσπερ οἱ ἄνδρεσ, οὐκ αὐτὸ μόνον προσαρμόζουσαι τὰ χείλη, ἀλλ̓ ὑπανοίγουσαι τὸ στόμα, καὶ περιέβαλλον καὶ τοὺσ μαστοὺσ ἀπέθλιβον· ἡ Δημώνασσα δὲ καὶ ἔδακνε μεταξὺ καταφιλοῦσα· ἐγὼ δὲ οὐκ εἶχον εἰκάσαι ὅ τι τὸ πρᾶγμα εἰή. χρόνῳ δὲ ἡ Μέγιλλα ὑπόθερμοσ ἤδη οὖσα τὴν μὲν πηνήκην ἀφείλετο τῆσ κεφαλῆσ, ἐπέκειτο δὲ πάνυ ὁμοία καὶ προσφυήσ, καὶ ἐν χρῷ ὤφθη αὐτὴ καθάπερ οἱ σφόδρα ἀνδρώδεισ τῶν ἀθλητῶν ἀποκεκαρμένη· κἀγὼ ἐταράχθην ἰδοῦσα. ἡ δέ, Ὦ Λέαινα, φησίν, ἑώρακασ ἤδη οὕτω καλὸν νεανίσκον; ἀλλ̓ οὐχ ὁρῶ γε, ἔφην ἐγώ, νεανίσκον ἐνταῦθα, ὦ Μέγιλλα. μή με καταθήλυνε, ἔφη, Μέγιλλοσ γὰρ ἐγὼ λέγομαι καὶ γεγάμηκα πρόπαλαι ταύτην τὴν Δημώνασσαν, καὶ ἔστιν ἐμὴ γυνή. ἐγέλασα, ὦ Κλωνάριον, ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφην, Οὐκοῦν σύ, ὦ Μέγιλλε, ἀνήρ τισ ὢν ἐλελήθεισ ἡμᾶσ, καθάπερ τὸν Ἀχιλλέα φασὶν ἐν ταῖσ παρθένοισ κρυπτόμενον ταῖσ ἁλουργίσι; καὶ ὅπερ οἱ ἄνδρεσ; ἐκεῖνο μέν ἔφη, ὦ Λέαινα, οὐκ ἔχω· δέομαι δὲ οὐδὲ πάνυ αὐτοῦ· ἴδιον δέ τινα τρόπον ἡδίω παρὰ πολὺ ὁμιλοῦντα ὄψει με. ἀλλὰ μὴ Ἑρμαφρόδιτοσ εἶ, ἔφην, οἱοῖ πολλοὶ εἶναι λέγονται ἀμφότερα ἔχοντεσ; ἔτι γὰρ ἠγνόουν, ὦ Κλωνάριον, τὸ πρᾶγμα. οὔ, φησίν, ἀλλὰ τὸ πὰν ἀνήρ εἰμι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION