Lucian, Dialogi meretricii, Κλωνάριον καὶ Λέαινα. 2:

οὐ μανθάνω ὅ τι καὶ λέγεισ, εἰ μή τισ ἑταιρίστρια τυγχάνει οὖσα· τοιαύτασ γάρ ἐν Λέσβῳ λέγουσι γυναῖκασ ἀρρενωπούσ, ὑπ̓ ἀνδρῶν μὲν οὐκ ἐθελούσασ αὐτὸ πάσχειν, γυναιξὶ δὲ αὐτὰσ πλησιαζούσασ ὥσπερ ἄνδρασ. τοιοῦτόν τι. οὐκοῦν, ὦ Λέαινα, τοῦτο αὐτὸ καὶ διήγησαι, ὅπωσ μὲν ἐπείρα τὸ πρῶτον, ὅπωσ δὲ καὶ σὺ συνεπείσθησ καὶ τὰ μετὰ ταῦτα. πότον τινὰ συγκροτοῦσαι αὐτ1ή τε καὶ Δημώνασσα ἡ Κορινθία, πλουτοῦσα δὲ καὶ αὐτὴ καὶ ὁμότεχνοσ οὖσα τῇ Μεγίλλῃ, παρέλαβον κἀμὲ κιθαρίζειν αὐταῖσ· ἐπεὶ δὲ ἐκιθάρισα καὶ ἀωρὶ ἦν καὶ ἔδει καθεύδειν, αἱ δὲ ἐμέθυον, Ἄγε δή, ἔφη, ὦ Λέαινα, ἡ Μέγιλλα, 16%2 κοιμᾶσθαι γὰρ ἤδη καλόν, ἐνταῦθα κάθευδε μεθ̓ ἡμῶν μέση ἀμφοτέρων. ἐκάθευδεσ; τὸ μετὰ τοῦτο τί ἐγένετο;