Lucian, Dialogi meretricii, Κλωνάριον καὶ Λέαινα. 1:

καινὰ περὶ σοῦ ἀκούομεν, ὦ Λέαινα, τὴν Λεσβίαν Μέγιλλαν τὴν πλουσίαν ἐρᾶν σου ὥσπερ ἄνδρα καὶ συνεῖναι ὑμᾶσ οὐκ οἶδ̓ ὅ τι ποιούσασ μετ̓ ἀλλήλων. τί τοῦτο; ἠρυθρίασασ; ἀλλ̓ εἰπὲ εἰ ἀληθῆ ταῦτά ἐστιν. ἀληθῆ, ὦ Κλωνάριον· αἰσχύνομαι δέ, ἀλλόκοτον γάρ τί ἐστι. πρὸσ τῆσ κουροτρόφου τί τὸ πρᾶγμα, ἢ τί βούλεται ἡ γυνή; τί δὲ καὶ πράττετε, ὅταν συνῆτε; ὁρᾷσ; οὐ φιλεῖσ με· οὐ γὰρ ἂν ἀπεκρύπτου τὰ τοιαῦτα. φιλῶ μέν σε, εἰ καί τινα ἄλλην. ἡ γυνὴ δὲ δεινῶσ ἀνδρική ἐστιν.