Lucian, Dialogi meretricii, μήτηρ καὶ Φίλιννα. 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, μήτηρ καὶ Φίλιννα. 2:)

τὰ γὰρ αὐτοῦ σοι, ὦ μῆτερ, οὐ διηγήσατο· οὐ γὰρ ἂν συνηγόρευεσ αὐτῷ ὑβριστῇ γε ὄντι, ὃσ ἐμοῦ ἀφέμενοσ ἐκοινολογεῖτο Θαΐδι τῇ Λαμπρίου ἑταίρᾳ, μηδέπω ἐκείνου παρόντοσ· ἐπεὶ δὲ χαλεπαίνουσαν εἶδέ με καὶ διένευσα αὐτῷ οἱᾶ ποιεῖ, τοῦ ὠτὸσ ἄκρου ἐφαψάμενοσ ἀνακλάσασ τὸν αὐχένα τῆσ Θαΐδοσ ἐφίλησεν οὕτω προσφυῶσ, ὥστε μόλισ ἀπέσπασε τὰ χείλη, εἶτ̓ ἐγὼ μὲν ἐδάκρυον, ὁ δὲ ἐγέλα καὶ πρὸσ τὴν Θαΐδα πολλὰ πρὸσ τὸ οὖσ ἔλεγε κατ̓ ἐμοῦ δηλαδή, καὶ ἡ Θαῒσ ἐμειδία βλέπουσα πρὸσ ἐμέ. ὡσ δὲ προσιόντα ᾔσθοντο τὸν Λαμπρίαν καὶ ἐκορέσθησάν ποτε φιλοῦντεσ ἀλλήλουσ, ἐγὼ μὲν ὅμωσ παῤ αὐτὸν κατεκλίθην, ὡσ μὴ καὶ τοῦτο προφασίζοιτο ὕστερον, ἡ Θαῒσ δὲ ἀναστᾶσα ὠρχήσατο πρώτη ἀπογυμνοῦσα ἐπὶ πολὺ τὰ σφυρὰ ὡσ μόνη καλὰ ἔχουσα, καὶ ἐπειδὴ ἐπαύσατο, ὁ Λαμπρίασ μὲν ἐσίγα καὶ εἶπεν οὐδέν, Δίφιλοσ δὲ ὑπερεπῄνει τὸ εὔρυθμον καὶ τὸ κεχορηγημένον, καὶ ὅτι εὖ πρὸσ τὴν κιθάραν ὁ ποὺσ καὶ τὸ σφυρὸν ὡσ καλὸν καὶ ἄλλα μυρία, καθάπερ τὴν Καλάμιδοσ Σωσάνδραν ἐπαινῶν, ἀλλ̓ οὐχὶ Θαΐδα, ἣν καὶ σὺ οἶσθα συλλουομένην ἡμῖν οἱά ἐστί, Θαῒσ δὲ οἱᾶ καὶ ἔσκωψεν εὐθὺσ ἐσ ἐμέ· εἰ γάρ τισ, ἔφη, μὴ αἰσχύνεται λεπτὰ ἔχουσα τὰ σκέλη, ὀρχήσεται καὶ αὐτὴ ἐξαναστᾶσα. τί ἂν λέγοιμι, ὦ μῆτερ; ἀνέστην γὰρ καὶ ὠρχησάμην. τί γὰρ ἔδει ποιεῖν; ἀνασχέσθαι καὶ ἐπαληθεύειν τὸ σκῶμμα καὶ τὴν Θαΐδα ἐᾶν τυραννεῖν τοῦ συμποσίου;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION