Lucian, Dialogi meretricii, Μύρτιον καὶ Πάμφιλος και Δῶρις.? 4:

μανθάνω τὴν ἀπάτην: οὔτε πάντα ἡ Λεσβία, Δωρί, πρὸς σὲ ἐψεύσατο καὶ σὺ τἀληθῆ ἀπήγγελκας Μυρτίω. πλὴν μάτην γε ἐταράχθητε οὔτε γα χρ παῤ ἡμῖν οἱ γάμοι, ἀλλὰ νῦν ἀνεμνήσθην ἀκούσας τῆς μητρός, ὁπότε χθὲς ἀνέστρεψα παῤ ὑμῶν: ἔφη γάρ, Ὦ Πάμφιλε, ὁ μὲν ἡλικιώτης σοι Χαρμίδης τοῦ γείτονος Αρισταινέτου υἱὸς γαμεῖ ἤδη καὶ σωφρονεῖ, σὺ δὲ μέχρι τίνος ἑταίρᾳ σύνει· τοιαῦτα παρακούων αὐτῆς ἐς ὕπνον κατηνέχθην: εἶτα ἑώθεν προῆλθον ἀπὸ τῆς οἰκίας, ὥστε οὐδὲν εἶδον ὧν ἡ Δωρὶς ὕστερον εἶδεν. εἰ δὲ ἀπιστεῖς, αὖθις ἀπελθοῦσα, ὦ Δωρί, ἀκριβῶς ἰδὲ μὴ τὸν στενωπόν, ἀλλὰ τὴν θύραν, ποτέρα ἐστὶν ἡ κατεστεφανωμένη: εὑρήσεις γὰρ τὴν τῶν γειτόνων. Ἀπέσωσας, ὦ Πάμφιλε: ἀπηγξάμην γὰρ ἄν, εἴ τι τοιοῦτο ἐγένετο. ἀλλ᾿ οὐκ ἂν ἐγένετο, μηδ᾿ οὕτω μανείην, ὡς ἐκλαθέσθαι Μυρτίου, καὶ ταῦτα ἤδη μοι κυούσης παιδίον.