Lucian, Dialogi meretricii, Μύρτιον καὶ Πάμφιλος και Δῶρις.? 3:

οὔκουν γαμεῖς, ὦ Πάμφιλε· μέμηνας, ὦ Μύρτιον, ἢ κραιπαλᾷς· καίτοι χθὲς οὐ πάνυ ἐμεθύσθημεν. ἡ Δωρὶς αὕτη ἐλύπησέ με: πεμφθεῖσα γὰρ ὡς ἔρια ὠνήσαιτό μοι ἐπὶ τὴν γαστέρα καὶ εὔξαιτο τῇ Λοχείᾳ ὡς ὑπὲρ ἐμοῦ, Λεσβίαν ἔφη ἐντυχοῦσαν αὐτῇ . . . μᾶλλον δὲ σὺ αὐτή, ὦ Δωρί, λέγε ἅπερ ἀκήκοας, εἴ γε μὴ ἐπλάσω ταῦτα. ἀλλ᾿ ἐπιτριβείην, ὦ δέσποινα, εἴ τι ἐψευσάμην: ἐπεὶ γὰρ κατὰ τὸ πρυτανεῖον ἐγενόμην, ἐνέτυχέ μοι ἡ Λεσβία μειδιῶσα καὶ φησίν, Ὁ ἐραστὴς ὑμῶν ὁ Πάμφιλος γαμεῖ τὴν Φείδωνος θυγατέρα: εἰ δὲ ἀπιστοίην, ἠξίου με παρακύψασαν ἐς τὸν στενωπὸν ὑμῶν ἰδεῖν πάντα κατεστεφανωμένα καὶ αὐλητρίδας καὶ θόρυβον καὶ ὑμέναιον ᾅδοντάς τινας. τί οὖν· παρέκυψας, ὦ Δωρί· καὶ μάλα, καὶ εἶδον ἅπαντα ὡς ἔφη.