헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́22́

(호메로스, 오디세이아, Book 22)

αὐτὰρ ὁ γυμνώθη ῥακέων πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, ἆλτο δ’ ἐπὶ μέγαν οὐδόν, ἔχων βιὸν ἠδὲ φαρέτρην ἰῶν ἐμπλείην, ταχέασ δ’ ἐκχεύατ’ ὀϊστοὺσ αὐτοῦ πρόσθε ποδῶν, μετὰ δὲ μνηστῆρσιν ἐείπεν· "οὗτοσ μὲν δὴ ἀέθλοσ ἀάατοσ ἐκτετέλεσται· νῦν αὖτε σκοπὸν ἄλλον, ὃν οὔ πώ τισ βάλεν ἀνήρ, εἴσομαι, αἴ κε τύχωμι, πόρῃ δέ μοι εὖχοσ Ἀπόλλων. ἦ καὶ ἐπ’ Ἀντινόῳ ἰθύνετο πικρὸν ὀϊστόν.

ἦ τοι ὁ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε, χρύσεον ἄμφωτον, καὶ δὴ μετὰ χερσὶν ἐνώμα, ὄφρα πίοι οἴνοιο· φόνοσ δέ οἱ οὐκ ἐνὶ θυμῷ μέμβλετο· τίσ κ’ οἰοίτο μετ’ ἀνδράσι δαιτυμόνεσσι μοῦνον ἐνὶ πλεόνεσσι, καὶ εἰ μάλα καρτερὸσ εἰή, οἷ τεύξειν θάνατόν τε κακὸν καὶ κῆρα μέλαιναν; τὸν δ’ Ὀδυσεὺσ κατὰ λαιμὸν ἐπισχόμενοσ βάλεν ἰῷ, ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή. ἐκλίνθη δ’ ἑτέρωσε, δέπασ δέ οἱ ἔκπεσε χειρὸσ βλημένου, αὐτίκα δ’ αὐλὸσ ἀνὰ ῥῖνασ παχὺσ ἦλθεν αἵματοσ ἀνδρομέοιο· θοῶσ δ’ ἀπὸ εἱο͂ τράπεζαν ὦσε ποδὶ πλήξασ, ἀπὸ δ’ εἴδατα χεῦεν ἔραζε· σῖτόσ τε κρέα τ’ ὀπτὰ φορύνετο. τοὶ δ’ ὁμάδησαν μνηστῆρεσ κατὰ δώμαθ’, ὅπωσ ἴδον ἄνδρα πεσόντα, ἐκ δὲ θρόνων ἀνόρουσαν ὀρινθέντεσ κατὰ δῶμα, πάντοσε παπταίνοντεσ ἐϋδμήτουσ ποτὶ τοίχουσ· οὐδέ πη ἀσπὶσ ἐήν οὐδ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἑλέσθαι. νείκειον δ’ Ὀδυσῆα χολωτοῖσιν ἐπέεσσι· "ξεῖνε, κακῶσ ἀνδρῶν τοξάζεαι·

οὐκέτ’ ἀέθλων ἄλλων ἀντιάσεισ· νῦν τοι σῶσ αἰπὺσ ὄλεθροσ. καὶ γὰρ δὴ νῦν φῶτα κατέκτανεσ ὃσ μέγ’ ἄριστοσ κούρων εἰν Ἰθάκῃ· τῷ σ’ ἐνθάδε γῦπεσ ἔδονται. ἴσκεν ἕκαστοσ ἀνήρ, ἐπεὶ ἦ φάσαν οὐκ ἐθέλοντα ἄνδρα κατακτεῖναι·

τὸ δὲ νήπιοι οὐκ ἐνόησαν, ὡσ δή σφιν καὶ πᾶσιν ὀλέθρου πείρατ’ ἐφῆπτο. τοὺσ δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "ὦ κύνεσ, οὔ μ’ ἔτ’ ἐφάσκεθ’ ὑπότροπον οἴκαδ’ ἱκέσθαι δήμου ἄπο Τρώων, ὅτι μοι κατεκείρετε οἶκον, δμῳῇσιν δὲ γυναιξὶ παρευνάζεσθε βιαίωσ, αὐτοῦ τε ζώοντοσ ὑπεμνάασθε γυναῖκα, οὔτε θεοὺσ δείσαντεσ, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οὔτε τιν’ ἀνθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν ἔσεσθαι·

νῦν ὑμῖν καὶ πᾶσιν ὀλέθρου πείρατ’ ἐφῆπται. ὣσ φάτο, τοὺσ δ’ ἄρα πάντασ ὑπὸ χλωρὸν δέοσ εἷλεν·

πάπτηνεν δὲ ἕκαστοσ ὅπη φύγοι αἰπὺν ὄλεθρον. Εὐρύμαχοσ δέ μιν οἰο͂σ ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "εἰ μὲν δὴ Ὀδυσεὺσ Ἰθακήσιοσ εἰλήλουθασ, ταῦτα μὲν αἴσιμα εἶπασ, ὅσα ῥέζεσκον Ἀχαιοί, πολλὰ μὲν ἐν μεγάροισιν ἀτάσθαλα, πολλὰ δ’ ἐπ’ ἀγροῦ.

ἀλλ’ ὁ μὲν ἤδη κεῖται ὃσ αἴτιοσ ἔπλετο πάντων, Ἀντίνοοσ· οὗτοσ γὰρ ἐπίηλεν τάδε ἔργα, οὔ τι γάμου τόσσον κεχρημένοσ οὐδὲ χατίζων, ἀλλ’ ἄλλα φρονέων, τά οἱ οὐκ ἐτέλεσσε Κρονίων, ὄφρ’ Ἰθάκησ κατὰ δῆμον ἐϋκτιμένησ βασιλεύοι αὐτόσ, ἀτὰρ σὸν παῖδα κατακτείνειε λοχήσασ. νῦν δ’ ὁ μὲν ἐν μοίρῃ πέφαται, σὺ δὲ φείδεο λαῶν σῶν· ἀτὰρ ἄμμεσ ὄπισθεν ἀρεσσάμενοι κατὰ δῆμον, ὅσσα τοι ἐκπέποται καὶ ἐδήδοται ἐν μεγάροισι, τιμὴν ἀμφὶσ ἄγοντεσ ἐεικοσάβοιον ἕκαστοσ, χαλκόν τε χρυσόν τ’ ἀποδώσομεν, εἰσ ὅ κε σὸν κῆρ ἰανθῇ· πρὶν δ’ οὔ τι νεμεσσητὸν κεχολῶσθαι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Εὐρύμαχ’, οὐδ’ εἴ μοι πατρώϊα πάντ’ ἀποδοῖτε, ὅσσα τε νῦν ὔμμ’ ἐστὶ καὶ εἴ ποθεν ἄλλ’ ἐπιθεῖτε, οὐδέ κεν ὣσ ἔτι χεῖρασ ἐμὰσ λήξαιμι φόνοιο πρὶν πᾶσαν μνηστῆρασ ὑπερβασίην ἀποτῖσαι. νῦν ὑμῖν παράκειται ἐναντίον ἠὲ μάχεσθαι ἢ φεύγειν, ὅσ κεν θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξῃ· ἀλλά τιν’ οὐ φεύξεσθαι ὀί̈ομαι αἰπὺν ὄλεθρον. ὣσ φάτο, τῶν δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ.

τοῖσιν δ’ Εὐρύμαχοσ προσεφώνεε δεύτερον αὖτισ· "ὦ φίλοι, οὐ γὰρ σχήσει ἀνὴρ ὅδε χεῖρασ ἀάπτουσ, ἀλλ’ ἐπεὶ ἔλλαβε τόξον ἐύ̈ξοον ἠδὲ φαρέτρην, οὐδοῦ ἄπο ξεστοῦ τοξάσσεται, εἰσ ὅ κε πάντασ ἄμμε κατακτείνῃ·

ἀλλὰ μνησώμεθα χάρμησ. φάσγανά τε σπάσσασθε καὶ ἀντίσχεσθε τραπέζασ ἰῶν ὠκυμόρων· ἐπὶ δ’ αὐτῷ πάντεσ ἔχωμεν ἀθρόοι, εἴ κέ μιν οὐδοῦ ἀπώσομεν ἠδὲ θυράων, ἔλθωμεν δ’ ἀνὰ ἄστυ, βοὴ δ’ ὤκιστα γένοιτο· τῷ κε τάχ’ οὗτοσ ἀνὴρ νῦν ὕστατα τοξάσσαιτο. ὣσ ἄρα φωνήσασ εἰρύσσατο φάσγανον ὀξὺ χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον, ἆλτο δ’ ἐπ’ αὐτῷ σμερδαλέα ἰάχων·

ὁ δ’ ἁμαρτῆ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἰὸν ἀποπροίει, βάλε δὲ στῆθοσ παρὰ μαζόν, ἐν δέ οἱ ἥπατι πῆξε θοὸν βέλοσ· ἐκ δ’ ἄρα χειρὸσ φάσγανον ἧκε χαμᾶζε, περιρρηδὴσ δὲ τραπέζῃ κάππεσεν ἰδνωθείσ, ἀπὸ δ’ εἴδατα χεῦεν ἔραζε καὶ δέπασ ἀμφικύπελλον· ὁ δὲ χθόνα τύπτε μετώπῳ θυμῷ ἀνιάζων, ποσὶ δὲ θρόνον ἀμφοτέροισι λακτίζων ἐτίνασσε· κατ’ ὀφθαλμῶν δ’ ἔχυτ’ ἀχλύσ. Ἀμφίνομοσ δ’ Ὀδυσῆοσ ἐείσατο κυδαλίμοιο ἀντίοσ ἀί̈ξασ, εἴρυτο δὲ φάσγανον ὀξύ, εἴ πώσ οἱ εἴξειε θυράων.

ἀλλ’ ἄρα μιν φθῆ Τηλέμαχοσ κατόπισθε βαλὼν χαλκήρεϊ δουρὶ ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσεν· δούπησεν δὲ πεσών, χθόνα δ’ ἤλασε παντὶ μετώπῳ. Τηλέμαχοσ δ’ ἀπόρουσε, λιπὼν δολιχόσκιον ἔγχοσ αὐτοῦ ἐν Ἀμφινόμῳ· περὶ γὰρ δίε μή τισ Ἀχαιῶν ἔγχοσ ἀνελκόμενον δολιχόσκιον ἢ ἐλάσειε φασγάνῳ ἀί̈ξασ ἠὲ προπρηνέα τύψασ. βῆ δὲ θέειν, μάλα δ’ ὦκα φίλον πατέρ’ εἰσαφίκανεν, ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ πάτερ, ἤδη τοι σάκοσ οἴσω καὶ δύο δοῦρε καὶ κυνέην πάγχαλκον, ἐπὶ κροτάφοισ ἀραρυῖαν αὐτόσ τ’ ἀμφιβαλεῦμαι ἰών, δώσω δὲ συβώτῃ καὶ τῷ βουκόλῳ ἄλλα·

τετευχῆσθαι γὰρ ἄμεινον. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"οἶσε θέων, ἡο͂́σ μοι ἀμύνεσθαι πάρ’ ὀϊστοί, μή μ’ ἀποκινήσωσι θυράων μοῦνον ἐόντα. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθετο πατρί, βῆ δ’ ἴμεναι θάλαμόνδ’, ὅθι οἱ κλυτὰ τεύχεα κεῖτο.

ἔνθεν τέσσαρα μὲν σάκε’ ἔξελε, δούρατα δ’ ὀκτὼ καὶ πίσυρασ κυνέασ χαλκήρεασ ἱπποδασείασ· βῆ δὲ φέρων, μάλα δ’ ὦκα φίλον πατέρ’ εἰσαφίκανεν, αὐτὸσ δὲ πρώτιστα περὶ χροὶ̈ δύσετο χαλκόν· ὣσ δ’ αὔτωσ τὼ δμῶε δυέσθην τεύχεα καλά, ἔσταν δ’ ἀμφ’ Ὀδυσῆα δαί̈φρονα ποικιλομήτην. αὐτὰρ ὅ γ’, ὄφρα μὲν αὐτῷ ἀμύνεσθαι ἔσαν ἰοί.

τόφρα μνηστήρων ἕνα γ’ αἰεὶ ᾧ ἐνὶ οἴκῳ βάλλε τιτυσκόμενοσ· τοὶ δ’ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον. αὐτὰρ ἐπεὶ λίπον ἰοὶ ὀϊστεύοντα ἄνακτα, τόξον μὲν πρὸσ σταθμὸν ἐϋσταθέοσ μεγάροιο ἔκλιν’ ἑστάμεναι, πρὸσ ἐνώπια παμφανόωντα, αὐτὸσ δ’ ἀμφ’ ὤμοισι σάκοσ θέτο τετραθέλυμνον, κρατὶ δ’ ἐπ’ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν, ἵππουριν, δεινὸν δὲ λόφοσ καθύπερθεν ἔνευεν· εἵλετο δ’ ἄλκιμα δοῦρε δύω κεκορυθμένα χαλκῷ. ὀρσοθύρη δέ τισ ἔσκεν ἐϋδμήτῳ ἐνὶ τοίχῳ, ἀκρότατον δὲ παρ’ οὐδὸν ἐϋσταθέοσ μεγάροιο ἦν ὁδὸσ ἐσ λαύρην, σανίδεσ δ’ ἔχον εὖ ἀραρυῖαι.

τὴν δ’ Ὀδυσεὺσ φράζεσθαι ἀνώγει δῖον ὑφορβὸν ἑσταότ’ ἄγχ’ αὐτῆσ· μία δ’ οἰή γίγνετ’ ἐφορμή. τοῖσ δ’ Ἀγέλεωσ μετέειπεν, ἔποσ πάντεσσι πιφαύσκων· "ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τισ ἀν’ ὀρσοθύρην ἀναβαίη καὶ εἴποι λαοῖσι, βοὴ δ’ ὤκιστα γένοιτο;

τῷ κε τάχ’ οὗτοσ ἀνὴρ νῦν ὕστατα τοξάσσαιτο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν·

"οὔ πωσ ἔστ’, Ἀγέλαε διοτρεφέσ· ἄγχι γὰρ αἰνῶσ αὐλῆσ καλὰ θύρετρα καὶ ἀργαλέον στόμα λαύρησ· καί χ’ εἷσ πάντασ ἐρύκοι ἀνήρ, ὅσ τ’ ἄλκιμοσ εἰή. ἀλλ’ ἄγεθ’, ὑμῖν τεύχε’ ἐνείκω θωρηχθῆναι ἐκ θαλάμου· ἔνδον γάρ, ὀί̈ομαι, οὐδέ πη ἄλλῃ τεύχεα κατθέσθην Ὀδυσεὺσ καὶ φαίδιμοσ υἱόσ. ὣσ εἰπὼν ἀνέβαινε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν, εἰσ θαλάμουσ Ὀδυσῆοσ ἀνὰ ῥῶγασ μεγάροιο.

ἔνθεν δώδεκα μὲν σάκε’ ἔξελε, τόσσα δὲ δοῦρα καὶ τόσσασ κυνέασ χαλκήρεασ ἱπποδασείασ· βῆ δ’ ἴμεναι, μάλα δ’ ὦκα φέρων μνηστῆρσιν ἔδωκεν. καὶ τότ’ Ὀδυσσῆοσ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὡσ περιβαλλομένουσ ἴδε τεύχεα χερσί τε δοῦρα μακρὰ τινάσσοντασ· μέγα δ’ αὐτῷ φαίνετο ἔργον. αἶψα δὲ Τηλέμαχον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "Τηλέμαχ’, ἦ μάλα δή τισ ἐνὶ μεγάροισι γυναικῶν νῶϊν ἐποτρύνει πόλεμον κακὸν ἠὲ Μελανθεύσ.

τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ πάτερ, αὐτὸσ ἐγὼ τόδε γ’ ἤμβροτον ‐ οὐδέ τισ ἄλλοσ αἴτιοσ ‐ ὃσ θαλάμοιο θύρην πυκινῶσ ἀραρυῖαν κάλλιπον ἀγκλίνασ· τῶν δὲ σκοπὸσ ἠε͂ν ἀμείνων. ἀλλ’ ἴθι, δῖ’ Εὔμαιε, θύρην ἐπίθεσ θαλάμοιο καὶ φράσαι ἤ τισ ἄρ’ ἐστὶ γυναικῶν ἣ τάδε ῥέζει, ἢ υἱὸσ Δολίοιο, Μελανθεύσ, τόν περ ὀί̈ω. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, βῆ δ’ αὖτισ θάλαμόνδε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν, οἴσων τεύχεα καλά.

νόησε δὲ δῖοσ ὑφορβόσ, αἶψα δ’ Ὀδυσσῆα προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, κεῖνοσ δ’ αὖτ’ ἀί̈δηλοσ ἀνήρ, ὃν ὀϊόμεθ’ αὐτοί, ἔρχεται ἐσ θάλαμον·

σὺ δέ μοι νημερτὲσ ἐνίσπεσ, ἤ μιν ἀποκτείνω, αἴ κε κρείσσων γε γένωμαι, ἠε͂ σοὶ ἐνθάδ’ ἄγω, ἵν’ ὑπερβασίασ ἀποτίσῃ πολλάσ, ὅσσασ οὗτοσ ἐμήσατο σῷ ἐνὶ οἴκῳ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ἦ τοι ἐγὼ καὶ Τηλέμαχοσ μνηστῆρασ ἀγαυοὺσ σχήσομεν ἔντοσθεν μεγάρων, μάλα περ μεμαῶτασ. σφῶϊ δ’ ἀποστρέψαντε πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν ἐσ θάλαμον βαλέειν, σανίδασ δ’ ἐκδῆσαι ὄπισθε, σειρὴν δὲ πλεκτὴν ἐξ αὐτοῦ πειρήναντε κίον’ ἀν’ ὑψηλὴν ἐρύσαι πελάσαι τε δοκοῖσιν, ὥσ κεν δηθὰ ζωὸσ ἐὼν χαλέπ’ ἄλγεα πάσχῃ· ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, βὰν δ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, λαθέτην δέ μιν ἔνδον ἐόντα.

ἦ τοι ὁ μὲν θαλάμοιο μυχὸν κάτα τεύχε’ ἐρεύνα, τὼ δ’ ἔσταν ἑκάτερθε παρὰ σταθμοῖσι μένοντε. εὖθ’ ὑπὲρ οὐδὸν ἔβαινε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν, τῇ ἑτέρῃ μὲν χειρὶ φέρων καλὴν τρυφάλειαν, τῇ δ’ ἑτέρῃ σάκοσ εὐρὺ γέρον, πεπαλαγμένον ἄζῃ, Λαέρτεω ἡρ́ωοσ, ὃ κουρίζων φορέεσκε· δὴ τότε γ’ ἤδη κεῖτο, ῥαφαὶ δὲ λέλυντο ἱμάντων· τὼ δ’ ἄρ’ ἐπαί̈ξανθ’ ἑλέτην ἔρυσάν τέ μιν εἴσω κουρίξ, ἐν δαπέδῳ δὲ χαμαὶ βάλον ἀχνύμενον κῆρ, σὺν δὲ πόδασ χεῖράσ τε δέον θυμαλγέϊ δεσμῷ εὖ μάλ’ ἀποστρέψαντε διαμπερέσ, ὡσ ἐκέλευσεν υἱὸσ Λαέρταο, πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ· σειρὴν δὲ πλεκτὴν ἐξ αὐτοῦ πειρήναντε κίον’ ἀν’ ὑψηλὴν ἔρυσαν πέλασάν τε δοκοῖσι. τὸν δ’ ἐπικερτομέων προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα· "νῦν μὲν δὴ μάλα πάγχυ, Μελάνθιε, νύκτα φυλάξεισ, εὐνῇ ἔνι μαλακῇ καταλέγμενοσ, ὥσ σε ἐοίκεν·

οὐδέ σέ γ’ ἠριγένεια παρ’ Ὠκεανοῖο ῥοάων λήσει ἐπερχομένη χρυσόθρονοσ, ἡνίκ’ ἀγινεῖσ αἶγασ μνηστήρεσσι δόμον κάτα δαῖτα πένεσθαι. ὣσ ὁ μὲν αὖθι λέλειπτο, ταθεὶσ ὀλοῷ ἐνὶ δεσμῷ·

τὼ δ’ ἐσ τεύχεα δύντε, θύρην ἐπιθέντε φαεινήν, βήτην εἰσ Ὀδυσῆα δαί̈φρονα, ποικιλομήτην. ἔνθα μένοσ πνείοντεσ ἐφέστασαν, οἱ μὲν ἐπ’ οὐδοῦ τέσσαρεσ, οἱ δ’ ἔντοσθε δόμων πολέεσ τε καὶ ἐσθλοί. τοῖσι δ’ ἐπ’ ἀγχίμολον θυγάτηρ Διὸσ ἦλθεν Ἀθήνη, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμασ ἠδὲ καὶ αὐδήν. τὴν δ’ Ὀδυσεὺσ γήθησεν ἰδὼν καὶ μῦθον ἐείπε· "Μέντορ, ἄμυνον ἀρήν, μνῆσαι δ’ ἑτάροιο φίλοιο, ὅσ σ’ ἀγαθὰ ῥέζεσκον·

ὁμηλικίην δέ μοί ἐσσι. ὣσ φάτ’, ὀϊόμενοσ λαοσσόον ἔμμεν Ἀθήνην.

μνηστῆρεσ δ’ ἑτέρωθεν ὁμόκλεον ἐν μεγάροισι· πρῶτοσ τήν γ’ ἐνένιπε Δαμαστορίδησ Ἀγέλαοσ· "Μέντορ, μή σ’ ἐπέεσσι παραιπεπίθῃσιν Ὀδυσσεὺσ μνηστήρεσσι μάχεσθαι, ἀμυνέμεναι δέ οἱ αὐτῷ.

ὧδε γὰρ ἡμέτερόν γε νόον τελέεσθαι ὀί̈ω· ὁππότε κεν τούτουσ κτέωμεν, πατέρ’ ἠδὲ καὶ υἱόν, ἐν δὲ σὺ τοῖσιν ἔπειτα πεφήσεαι, οἱᾶ μενοινᾷσ ἔρδειν ἐν μεγάροισ· σῷ δ’ αὐτοῦ κράατι τίσεισ. αὐτὰρ ἐπὴν ὑμέων γε βίασ ἀφελώμεθα χαλκῷ, κτήμαθ’ ὁπόσσα τοί ἐστι, τά τ’ ἔνδοθι καὶ τὰ θύρηφι, τοῖσιν Ὀδυσσῆοσ μεταμίξομεν· οὐδέ τοι υἱᾶσ ζώειν ἐν μεγάροισιν ἐάσομεν, οὐδέ θύγατρασ οὐδ’ ἄλοχον κεδνὴν Ἰθάκησ κατὰ ἄστυ πολεύειν. ὣσ φάτ’, Ἀθηναίη δὲ χολώσατο κηρόθι μᾶλλον, νείκεσσεν δ’ Ὀδυσῆα χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν·

"οὐκέτι σοί γ’, Ὀδυσεῦ, μένοσ ἔμπεδον οὐδέ τισ ἀλκή οἱή ὅτ’ ἀμφ’ Ἑλένῃ λευκωλένῳ εὐπατερείῃ, εἰνάετεσ Τρώεσσιν ἐμάρναο νωλεμὲσ αἰεί, πολλοὺσ δ’ ἄνδρασ ἔπεφνεσ ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, σῇ δ’ ἥλω βουλῇ Πριάμου πόλισ εὐρυάγυια.

πῶσ δὴ νῦν, ὅτε σόν τε δόμον καὶ κτήμαθ’ ἱκάνεισ, ἄντα μνηστήρων ὀλοφύρεαι ἄλκιμοσ εἶναι; ἀλλ’ ἄγε δεῦρο, πέπον, παρ’ ἔμ’ ἵστασο καὶ ἴδε ἔργον, ὄφρ’ εἰδῇσ οἱο͂́σ τοι ἐν ἀνδράσι δυσμενέεσσιν Μέντωρ Ἀλκιμίδησ εὐεργεσίασ ἀποτίνειν. ἦ ῥα, καὶ οὔ πω πάγχυ δίδου ἑτεραλκέα νίκην, ἀλλ’ ἔτ’ ἄρα σθένεόσ τε καὶ ἀλκῆσ πειρήτιζεν ἠμὲν Ὀδυσσῆοσ ἠδ’ υἱοῦ κυδαλίμοιο.

αὐτὴ δ’ αἰθαλόεντοσ ἀνὰ μεγάροιο μέλαθρον ἕζετ’ ἀναί̈ξασα, χελιδόνι εἰκέλη ἄντην. μνηστῆρασ δ’ ὤτρυνε Δαμαστορίδησ Ἀγέλαοσ, Εὐρύνομόσ τε καὶ Ἀμφιμέδων Δημοπτόλεμόσ τε, Πείσανδρόσ τε Πολυκτορίδησ Πόλυβόσ τε δαί̈φρων·

οἱ γὰρ μνηστήρων ἀρετῇ ἔσαν ἔξοχ’ ἄριστοι, ὅσσοι ἔτ’ ἔζωον περί τε ψυχέων ἐμάχοντο· τοὺσ δ’ ἤδη ἐδάμασσε βιὸσ καὶ ταρφέεσ ἰοί. τοῖσ δ’ Ἀγέλεωσ μετέειπεν, ἔποσ πάντεσσι πιφαύσκων· "ὦ φίλοι, ἤδη σχήσει ἀνὴρ ὅδε χεῖρασ ἀάπτουσ·

καὶ δή οἱ Μέντωρ μὲν ἔβη κενὰ εὔγματα εἰπών, οἱ δ’ οἰοῖ λείπονται ἐπὶ πρώτῃσι θύρῃσι. τῷ νῦν μὴ ἅμα πάντεσ ἐφίετε δούρατα μακρά, ἀλλ’ ἄγεθ’ οἱ ἓξ πρῶτον ἀκοντίσατ’, αἴ κέ ποθι Ζεὺσ δώῃ Ὀδυσσῆα βλῆσθαι καὶ κῦδοσ ἀρέσθαι. τῶν δ’ ἄλλων οὐ κῆδοσ, ἐπὴν οὗτόσ γε πέσῃσιν. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκόντισαν ὡσ ἐκέλευεν, ἱέμενοι·

τὰ δὲ πάντα ἐτώσια θῆκεν Ἀθήνη, τῶν ἄλλοσ μὲν σταθμὸν ἐϋσταθέοσ μεγάροιο βεβλήκει, ἄλλοσ δὲ θύρην πυκινῶσ ἀραρυῖαν· ἄλλου δ’ ἐν τοίχῳ μελίη πέσε χαλκοβάρεια. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δούρατ’ ἀλεύαντο μνηστήρων, τοῖσ δ’ ἄρα μύθων ἦρχε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ· "ὦ φίλοι, ἤδη μέν κεν ἐγὼν εἴποιμι καὶ ἄμμι μνηστήρων ἐσ ὅμιλον ἀκοντίσαι, οἳ μεμάασιν ἡμέασ ἐξεναρίξαι ἐπὶ προτέροισι κακοῖσιν.

ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκόντισαν ὀξέα δοῦρα ἄντα τιτυσκόμενοι·

Δημοπτόλεμον μὲν Ὀδυσσεύσ, Εὐρυάδην δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ, Ἔλατον δὲ συβώτησ, Πείσανδρον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ. οἱ μὲν ἔπειθ’ ἅμα πάντεσ ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδασ, μνηστῆρεσ δ’ ἀνεχώρησαν μεγάροιο μυχόνδε· τοὶ δ’ ἄρ’ ἐπήϊξαν, νεκύων δ’ ἐξ ἔγχε’ ἕλοντο. αὖτισ δὲ μνηστῆρεσ ἀκόντισαν ὀξέα δοῦρα ἱέμενοι·

Κτήσιππον δ’ ἄρ’ ἔπειτα βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνὴρ βεβλήκει πρὸσ στῆθοσ, ἐπευχόμενοσ δὲ προσηύδα· τὰ δὲ πολλὰ ἐτώσια θῆκεν Ἀθήνη. τῶν ἄλλοσ μὲν σταθμὸν ἐϋσταθέοσ μεγάροιο βεβλήκειν, ἄλλοσ δὲ θύρην πυκινῶσ ἀραρυῖαν· ἄλλου δ’ ἐν τοίχῳ μελίη πέσε χαλκοβάρεια. Ἀμφιμέδων δ’ ἄρα Τηλέμαχον βάλε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ λίγδην, ἄκρον δὲ ῥινὸν δηλήσατο χαλκόσ. Κτήσιπποσ δ’ Εὔμαιον ὑπὲρ σάκοσ ἔγχεϊ μακρῷ ὦμον ἐπέγραψεν· τὸ δ’ ὑπέρπτατο, πῖπτε δ’ ἔραζε. τοὶ δ’ αὖτ’ ἀμφ’ Ὀδυσῆα δαί̈φρονα ποικιλομήτην, μνηστήρων ἐσ ὅμιλον ἀκόντισαν ὀξέα δοῦρα. ἔνθ’ αὖτ’ Εὐρυδάμαντα βάλε πτολίπορθοσ Ὀδυσσεύσ, Ἀμφιμέδοντα δὲ Τηλέμαχοσ, Πόλυβον δὲ συβώτησ· "ὦ Πολυθερσεί̈δη φιλοκέρτομε, μή ποτε πάμπαν εἴκων ἀφραδίῃσ μέγα εἰπεῖν, ἀλλὰ θεοῖσιν μῦθον ἐπιτρέψαι, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰσι.

τοῦτό τοι ἀντὶ ποδὸσ ξεινήϊον, ὅν ποτ’ ἔδωκασ ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ δόμον κάτ’ ἀλητεύοντι. ἦ ῥα βοῶν ἑλίκων ἐπιβουκόλοσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ οὖτα Δαμαστορίδην αὐτοσχεδὸν ἔγχεϊ μακρῷ. Τηλέμαχοσ δ’ Εὐηνορίδην Λειώκριτον οὖτα δουρὶ μέσον κενεῶνα, διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν· ἤριπε δὲ πρηνήσ, χθόνα δ’ ἤλασε παντὶ μετώπῳ. δὴ τότ’ Ἀθηναίη φθισίμβροτον αἰγίδ’ ἀνέσχεν ὑψόθεν ἐξ ὀροφῆσ· τῶν δὲ φρένεσ ἐπτοίηθεν. οἱ δ’ ἐφέβοντο κατὰ μέγαρον βόεσ ὣσ ἀγελαῖαι· τὰσ μέν τ’ αἰόλοσ οἶστροσ ἐφορμηθεὶσ ἐδόνησεν ὡρ́ῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τ’ ἤματα μακρὰ πέλονται. οἱ δ’ ὥσ τ’ αἰγυπιοὶ γαμψώνυχεσ ἀγκυλοχεῖλαι, ἐξ ὀρέων ἐλθόντεσ ἐπ’ ὀρνίθεσσι θόρωσι· ταὶ μέν τ’ ἐν πεδίῳ νέφεα πτώσσουσαι ἱένται, οἱ δέ τε τὰσ ὀλέκουσιν ἐπάλμενοι, οὐδέ τισ ἀλκὴ γίγνεται οὐδὲ φυγή· χαίρουσι δέ τ’ ἀνέρεσ ἄγρῃ· ὣσ ἄρα τοὶ μνηστῆρασ ἐπεσσύμενοι κατὰ δῶμα τύπτον ἐπιστροφάδην· τῶν δὲ στόνοσ ὤρνυτ’ ἀεικὴσ κράτων τυπτομένων, δάπεδον δ’ ἅπαν αἵματι θῦε. λειώδησ δ’ Ὀδυσῆοσ ἐπεσσύμενοσ λάβε γούνων, καί μιν λισσόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"γουνοῦμαί σ’, Ὀδυσεῦ·

σὺ δέ μ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον· οὐ γάρ πώ τινά φημι γυναικῶν ἐν μεγάροισιν εἰπεῖν οὐδέ τι ῥέξαι ἀτάσθαλον· ἀλλὰ καὶ ἄλλουσ παύεσκον μνηστῆρασ, ὅτισ τοιαῦτά γε ῥέζοι. ἀλλά μοι οὐ πείθοντο κακῶν ἄπο χεῖρασ ἔχεσθαι· τῷ καὶ ἀτασθαλίῃσιν ἀεικέα πότμον ἐπέσπον. αὐτὰρ ἐγὼ μετὰ τοῖσι θυοσκόοσ οὐδὲν ἐοργὼσ κείσομαι, ὡσ οὐκ ἔστι χάρισ μετόπισθ’ εὐεργέων· τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"εἰ μὲν δὴ μετὰ τοῖσι θυοσκόοσ εὔχεαι εἶναι, πολλάκι που μέλλεισ ἀρήμεναι ἐν μεγάροισι τηλοῦ ἐμοὶ νόστοιο τέλοσ γλυκεροῖο γενέσθαι, σοὶ δ’ ἄλοχόν τε φίλην σπέσθαι καὶ τέκνα τεκέσθαι· τῷ οὐκ ἂν θάνατόν γε δυσηλεγέα προφύγοισθα. ὣσ ἄρα φωνήσασ ξίφοσ εἵλετο χειρὶ παχείῃ κείμενον, ὅ ῥ’ Ἀγέλαοσ ἀποπροέηκε χαμᾶζε κτεινόμενοσ·

τῷ τόν γε κατ’ αὐχένα μέσσον ἔλασσε. φθεγγομένου δ’ ἄρα τοῦ γε κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη. Τερπιάδησ δ’ ἔτ’ ἀοιδὸσ ἀλύσκανε κῆρα μέλαιναν, Φήμιοσ, ὅσ ῥ’ ἠείδε μετὰ μνηστῆρσιν ἀνάγκῃ.

ἔστη δ’ ἐν χείρεσσίν ἔχων φόρμιγγα λίγειαν ἄγχι παρ’ ὀρσοθύρην· δίχα δὲ φρεσὶ μερμήριζεν, ἢ ἐκδὺσ μεγάροιο Διὸσ μεγάλου ποτὶ βωμὸν ἑρκείου ἵζοιτο τετυγμένον, ἔνθ’ ἄρα πολλὰ Λαέρτησ Ὀδυσεύσ τε βοῶν ἐπὶ μηρί’ ἔκηαν, ἦ γούνων λίσσοιτο προσαί̈ξασ Ὀδυσῆα. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, γούνων ἅψασθαι Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ. ἦ τοι ὁ φόρμιγγα γλαφυρὴν κατέθηκε χαμᾶζε μεσσηγὺσ κρητῆροσ ἰδὲ θρόνου ἀργυροήλου, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα προσαί̈ξασ λάβε γούνων, καί μιν λισσόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "γουνοῦμαί σ’, Ὀδυσεῦ·

σὺ δέ μ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον· αὐτῷ τοι μετόπισθ’ ἄχοσ ἔσσεται, εἴ κεν ἀοιδὸν πέφνῃσ, ὅσ τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀείδω. αὐτοδίδακτοσ δ’ εἰμί, θεὸσ δέ μοι ἐν φρεσὶν οἴμασ παντοίασ ἐνέφυσεν· ἐοίκα δέ τοι παραείδειν ὥσ τε θεῷ· τῷ με λιλαίεο δειροτομῆσαι. καί κεν Τηλέμαχοσ τάδε γ’ εἴποι, σὸσ φίλοσ υἱόσ, ὡσ ἐγὼ οὔ τι ἑκὼν ἐσ σὸν δόμον οὐδὲ χατίζων πωλεύμην μνηστῆρσιν ἀεισόμενοσ μετὰ δαῖτασ, ἀλλὰ πολὺ πλέονεσ καὶ κρείσσονεσ ἦγον ἀνάγκῃ. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ ἤκουσ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο, αἶψα δ’ ἑὸν πατέρα προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα·

"ἴσχεο μηδέ τι τοῦτον ἀναίτιον οὔταε χαλκῷ·

καὶ κήρυκα Μέδοντα σαώσομεν, ὅσ τέ μευ αἰεὶ οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ κηδέσκετο παιδὸσ ἐόντοσ, εἰ δὴ μή μιν ἔπεφνε Φιλοίτιοσ ἠὲ συβώτησ, ἠὲ σοὶ ἀντεβόλησεν ὀρινομένῳ κατὰ δῶμα. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ ἤκουσε Μέδων πεπνυμένα εἰδώσ·

πεπτηὼσ γὰρ ἔκειτο ὑπὸ θρόνον, ἀμφὶ δὲ δέρμα ἕστο βοὸσ νεόδαρτον, ἀλύσκων κῆρα μέλαιναν. αἶψα δ’ ἀπὸ θρόνου ὦρτο, θοῶσ δ’ ἀπέδυνε βοείην Τηλέμαχον δ’ ἄρ’ ἔπειτα προσαί̈ξασ λάβε γούνων, καί μιν λισσόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλ’, ἐγὼ μὲν ὅδ’ εἰμί, σὺ δ’ ἴσχεο εἰπὲ δὲ πατρὶ μή με περισθενέων δηλήσεται ὀξέϊ χαλκῷ, ἀνδρῶν μνηστήρων κεχολωμένοσ, οἵ οἱ ἔκειρον κτήματ’ ἐνὶ μεγάροισ, σὲ δὲ νήπιοι οὐδὲν ἔτιον.

τὸν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"θάρσει, ἐπεὶ δή σ’ οὗτοσ ἐρύσσατο καὶ ἐσάωσεν, ὄφρα γνῷσ κατὰ θυμόν, ἀτὰρ εἴπῃσθα καὶ ἄλλῳ, ὡσ κακοεργίησ εὐεργεσίη μέγ’ ἀμείνων. ἀλλ’ ἐξελθόντεσ μεγάρων ἕζεσθε θύραζε ἐκ φόνου εἰσ αὐλήν, σύ τε καὶ πολύφημοσ ἀοιδόσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼ κατὰ δῶμα πονήσομαι ὅττεό με χρή. ὣσ φάτο, τὼ δ’ ἔξω βήτην μεγάροιο κιόντε, ἑζέσθην δ’ ἄρα τώ γε Διὸσ μεγάλου ποτὶ βωμόν, πάντοσε παπταίνοντε, φόνον ποτιδεγμένω αἰεί.

πάπτηνεν δ’ Ὀδυσεὺσ καθ’ ἑὸν δόμον, εἴ τισ ἔτ’ ἀνδρῶν ζωὸσ ὑποκλοπέοιτο, ἀλύσκων κῆρα μέλαιναν. τοὺσ δὲ ἴδεν μάλα πάντασ ἐν αἵματι καὶ κονίῃσι πεπτεῶτασ πολλούσ, ὥστ’ ἰχθύασ, οὕσ θ’ ἁλιῆεσ κοῖλον ἐσ αἰγιαλὸν πολιῆσ ἔκτοσθε θαλάσσησ δικτύῳ ἐξέρυσαν πολυωπῷ· οἱ δέ τε πάντεσ κύμαθ’ ἁλὸσ ποθέοντεσ ἐπὶ ψαμάθοισι κέχυνται· τῶν μέν τ’ Ηἔλιοσ φαέθων ἐξείλετο θυμόν· ὣσ τότ’ ἄρα μνηστῆρεσ ἐπ’ ἀλλήλοισι κέχυντο. δὴ τότε Τηλέμαχον προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "Τηλέμαχ’, εἰ δ’ ἄγε μοι κάλεσον τροφὸν Εὐρύκλειαν, ὄφρα ἔποσ εἴπωμι τό μοι καταθύμιόν ἐστιν.

" ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθετο πατρί, κινήσασ δὲ θύρην προσέφη τροφὸν Εὐρύκλειαν· "δεῦρο δὴ ὄρσο, γρηὺ̈ παλαιγενέσ, ἥ τε γυναικῶν δμῳάων σκοπόσ ἐσσι κατὰ μέγαρ’ ἡμετεράων·

ἔρχεο· κικλήσκει σε πατὴρ ἐμόσ, ὄφρα τι εἴπῃ. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, τῇ δ’ ἄπτεροσ ἔπλετο μῦθοσ, ὠί̈ξεν δὲ θύρασ μεγάρων εὖ ναιεταόντων, βῆ δ’ ἴμεν·

αὐτὰρ Τηλέμαχοσ πρόσθ’ ἡγεμόνευεν. εὑρ͂εν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα μετὰ κταμένοισι νέκυσσιν, αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον ὥστε λέοντα, ὅσ ῥά τε βεβρωκὼσ βοὸσ ἔρχεται ἀγραύλοιο· πᾶν δ’ ἄρα οἱ στῆθόσ τε παρήϊά τ’ ἀμφοτέρωθεν αἱματόεντα πέλει, δεινὸσ δ’ εἰσ ὦπα ἰδέσθαι· ὣσ Ὀδυσεὺσ πεπάλακτο πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν. ἡ δ’ ὡσ οὖν νέκυάσ τε καὶ ἄσπετον εἴσιδεν αἷμα, ἴθυσέν ῥ’ ὀλολύξαι, ἐπεὶ μέγα εἴσιδεν ἔργον· ἀλλ’ Ὀδυσεὺσ κατέρυκε καὶ ἔσχεθεν ἱεμένην περ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἐν θυμῷ, γρηῦ, χαῖρε καὶ ἴσχεο μηδ’ ὀλόλυζε·

οὐχ ὁσίη κταμένοισιν ἐπ’ ἀνδράσιν εὐχετάασθαι. τούσδε δὲ μοῖρ’ ἐδάμασσε θεῶν καὶ σχέτλια ἔργα· οὔ τινα γὰρ τίεσκον ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, οὐ κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ὅτισ σφέασ εἰσαφίκοιτο· τῷ καὶ ἀτασθαλίῃσιν ἀεικέα πότμον ἐπέσπον. ἀλλ’ ἄγε μοι σὺ γυναῖκασ ἐνὶ μεγάροισ κατάλεξον, αἵ τέ μ’ ἀτιμάζουσι καὶ αἳ νηλείτιδέσ εἰσιν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, τέκνον, ἀληθείην καταλέξω. πεντήκοντά τοί εἰσιν ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκεσ δμῳαί, τὰσ μέν τ’ ἔργα διδάξαμεν ἐργάζεσθαι, εἴριά τε ξαίνειν καὶ δουλοσύνην ἀνέχεσθαι· τάων δώδεκα πᾶσαι ἀναιδείησ ἐπέβησαν, οὔτ’ ἐμὲ τίουσαι οὔτ’ αὐτὴν Πηνελόπειαν. Τηλέμαχοσ δὲ νέον μὲν ἀέξετο, οὐδέ ἑ μήτηρ σημαίνειν εἰάσκεν ἐπὶ δμῳῇσι γυναιξίν. ἀλλ’ ἄγ’ ἐγὼν ἀναβᾶσ’ ὑπερώϊα σιγαλόεντα εἴπω σῇ ἀλόχῳ, τῇ τισ θεὸσ ὕπνον ἐπῶρσε. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "μή πω τήνδ’ ἐπέγειρε·

σὺ δ’ ἐνθάδε εἰπὲ γυναιξὶν ἐλθέμεν, αἵ περ πρόσθεν ἀεικέα μηχανόωντο. "ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει ἀγγελέουσα γυναιξὶ καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι.

αὐτὰρ ὁ Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην εἰσ ἓ καλεσσάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἄρχετε νῦν νέκυασ φορέειν καὶ ἄνωχθε γυναῖκασ·

αὐτὰρ ἔπειτα θρόνουσ περικαλλέασ ἠδὲ τραπέζασ ὕδατι καὶ σπόγγοισι πολυτρήτοισι καθαίρειν. αὐτὰρ ἐπὴν δὴ πάντα δόμον κατακοσμήσησθε, δμῳὰσ ἐξαγαγόντεσ ἐϋσταθέοσ μεγάροιο, μεσσηγύσ τε θόλου καὶ ἀμύμονοσ ἑρ́κεοσ αὐλῆσ, θεινέμεναι ξίφεσιν τανυήκεσιν, εἰσ ὅ κε πασέων ψυχὰσ ἐξαφέλησθε καὶ ἐκλελάθωντ’ Ἀφροδίτησ, τὴν ἄρ’ ὑπὸ μνηστῆρσιν ἔχον μίσγοντό τε λάθρη. "ὣσ ἔφαθ’, αἱ δὲ γυναῖκεσ ἀολλέεσ ἦλθον ἅπασαι, αἴν’ ὀλοφυρόμεναι, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέουσαι.

πρῶτα μὲν οὖν νέκυασ φόρεον κατατεθνηῶτασ, κὰδ δ’ ἄρ’ ὑπ’ αἰθούσῃ τίθεσαν εὐερκέοσ αὐλῆσ, ἀλλήλοισιν ἐρείδουσαι· σήμαινε δ’ Ὀδυσσεὺσ αὐτὸσ ἐπισπέρχων· ταὶ δ’ ἐκφόρεον καὶ ἀνάγκῃ. αὐτὰρ ἔπειτα θρόνουσ περικαλλέασ ἠδὲ τραπέζασ ὕδατι καὶ σπόγγοισι πολυτρήτοισι κάθαιρον. αὐτὰρ Τηλέμαχοσ καὶ βουκόλοσ ἠδὲ συβώτῃσ λίστροισιν δάπεδον πύκα ποιητοῖο δόμοιο ξῦον· ταὶ δ’ ἐφόρεον δμῳαί, τίθεσαν δὲ θύραζε. αὐτὰρ ἐπειδὴ πᾶν μέγαρον διεκοσμήσαντο, δμῳὰσ δ’ ἐξαγαγόντεσ ἐϋσταθέοσ μεγάροιο, μεσσηγύσ τε θόλου καὶ ἀμύμονοσ ἑρ́κεοσ αὐλῆσ, εἴλεον ἐν στείνει, ὅθεν οὔ πωσ ἠε͂ν ἀλύξαι. τοῖσι δὲ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἦρχ’ ἀγορεύειν· "μὴ μὲν δὴ καθαρῷ θανάτῳ ἀπὸ θυμὸν ἑλοίμην τάων, αἳ δὴ ἐμῇ κεφαλῇ κατ’ ὀνείδεα χεῦαν μητέρι θ’ ἡμετέρῃ παρά τε μνηστῆρσιν ἰαυόν.

ὣσ ἄρ’ ἔφη, καὶ πεῖσμα νεὸσ κυανοπρῴροιο κίονοσ ἐξάψασ μεγάλησ περίβαλλε θόλοιο, ὑψόσ’ ἐπεντανύσασ, μή τισ ποσὶν οὖδασ ἵκοιτο.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἢ κίχλαι τανυσίπτεροι ἠὲ πέλειαι ἑρ́κει ἐνιπλήξωσι, τό θ’ ἑστήκῃ ἐνὶ θάμνῳ, αὖλιν ἐσιέμεναι, στυγερὸσ δ’ ὑπεδέξατο κοῖτοσ, ὣσ αἵ γ’ ἑξείησ κεφαλὰσ ἔχον, ἀμφὶ δὲ πάσαισ δειρῇσι βρόχοι ἦσαν, ὅπωσ οἴκτιστα θάνοιεν. ἤσπαιρον δὲ πόδεσσι μίνυνθά περ οὔ τι μάλα δήν. ἐκ δὲ Μελάνθιον ἦγον ἀνὰ πρόθυρόν τε καὶ αὐλήν·

τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν ῥῖνάσ τε καὶ οὐάτα νηλέϊ χαλκῷ τάμνον, μήδεά τ’ ἐξέρυσαν, κυσὶν ὠμὰ δάσασθαι, χεῖράσ τ’ ἠδὲ πόδασ κόπτον κεκοτηότι θυμῷ. οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀπονιψάμενοι χεῖράσ τε πόδασ τε εἰσ Ὀδυσῆα δόμονδε κίον, τετέλεστο δὲ ἔργον·

αὐτὰρ ὅ γε προσέειπε φίλην τροφὸν Εὐρύκλειαν· "οἶσε θέειον, γρηύ̈, κακῶν ἄκοσ, οἶσε δέ μοι πῦρ, ὄφρα θεειώσω μέγαρον· σὺ δὲ Πηνελόπειαν ἐλθεῖν ἐνθάδ’ ἄνωχθι σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξί· πάσασ δ’ ὄτρυνον δμῳὰσ κατὰ δῶμα νέεσθαι. " τὸν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια· "ναὶ δὴ ταῦτά γε, τέκνον ἐμόν, κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγε τοι χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἐνείκω, μηδ’ οὕτω ῥάκεσιν πεπυκασμένοσ εὐρέασ ὤμουσ ἕσταθ’ ἐνὶ μεγάροισι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"πῦρ νῦν μοι πρώτιστον ἐνὶ μεγάροισι γενέσθω. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια, ἤνεικεν δ’ ἄρα πῦρ καὶ θήϊον·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ εὖ διεθείωσεν μέγαρον καὶ δῶμα καὶ αὐλήν. γρηὺ̈σ δ’ αὖτ’ ἀπέβη διὰ δώματα κάλ’ Ὀδυσῆοσ ἀγγελέουσα γυναιξὶ καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι· αἱ δ’ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάοσ μετὰ χερσὶν ἔχουσαι. αἱ μὲν ἄρ’ ἀμφεχέοντο καὶ ἠσπάζοντ’ Ὀδυσῆα, καὶ κύνεον ἀγαπαξόμεναι κεφαλήν τε καὶ ὤμουσ χεῖράσ τ’ αἰνύμεναι· τὸν δὲ γλυκὺσ ἵμεροσ ᾕρει κλαυθμοῦ καὶ στοναχῆσ, γίγνωσκε δ’ ἄρα φρεσὶ πάσασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 22

(호메로스, 오디세이아, Book 22)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION