헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́09́

(호메로스, 오디세이아, Book 9)

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ἦ τοι μὲν τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ τοιοῦδ’ οἱο͂σ ὅδ’ ἐστί, θεοῖσ ἐναλίγκιοσ αὐδήν. οὐ γὰρ ἐγώ γέ τί φημι τέλοσ χαριέστερον εἶναι ἢ ὅτ’ ἐυφροσύνη μὲν ἔχῃ κάτα δῆμον ἅπαντα, δαιτυμόνεσ δ’ ἀνὰ δώματ’ ἀκουάζωνται ἀοιδοῦ ἥμενοι ἑξείησ, παρὰ δὲ πλήθωσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ δ’ ἐκ κρητῆροσ ἀφύσσων οἰνοχόοσ φορέῃσι καὶ ἐγχείῃ δεπάεσσι· τοῦτό τί μοι κάλλιστον ἐνὶ φρεσὶν εἴδεται εἶναι. σοὶ δ’ ἐμὰ κήδεα θυμὸσ ἐπετράπετο στονόεντα εἴρεσθ’, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενοσ στεναχίζω· τί πρῶτόν τοι ἔπειτα, τί δ’ ὑστάτιον καταλέξω; κήδε’ ἐπεί μοι πολλὰ δόσαν θεοὶ Οὐρανίωνεσ. νῦν δ’ ὄνομα πρῶτον μυθήσομαι, ὄφρα καὶ ὑμεῖσ εἴδετ’, ἐγὼ δ’ ἂν ἔπειτα φυγὼν ὕπο νηλεὲσ ἦμαρ ὑμῖν ξεῖνοσ ἐώ καὶ ἀπόπροθι δώματα ναίων. εἴμ’ Ὀδυσεὺσ Λαερτιάδησ, ὃσ πᾶσι δόλοισιν ἀνθρώποισι μέλω, καί μευ κλέοσ οὐρανὸν ἵκει. ναιετάω δ’ Ἰθάκην ἐυδείελον· ἐν δ’ ὄροσ αὐτῇ Νήριτον εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπέσ· ἀμφὶ δὲ νῆσοι πολλαὶ ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθοσ. αὐτὴ δὲ χθαμαλὴ πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται πρὸσ ζόφον, αἱ δέ τ’ ἄνευθε πρὸσ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, τρηχεῖ’, ἀλλ’ ἀγαθὴ κουροτρόφοσ· οὔ τοι ἐγώ γε ἧσ γαίησ δύναμαι γλυκερώτερον ἄλλο ἰδέσθαι. ἦ μέν μ’ αὐτόθ’ ἔρυκε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι· ὣσ δ’ αὔτωσ Κίρκη κατερήτυεν ἐν μεγάροισιν Αἰαίη δολόεσσα, λιλαιομένη πόσιν εἶναι· ἀλλ’ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον. ὣσ οὐδὲν γλύκιον ἧσ πατρίδοσ οὐδὲ τοκήων γίγνεται, εἴ περ καί τισ ἀπόπροθι πίονα οἶκον γαίῃ ἐν ἀλλοδαπῇ ναίει ἀπάνευθε τοκήων. εἰ δ’ ἄγε τοι καὶ νόστον ἐμὸν πολυκηδέ’ ἐνίσπω, ὅν μοι Ζεὺσ ἐφέηκεν ἀπὸ Τροίηθεν ἰόντι. "Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμοσ Κικόνεσσι πέλασσεν, Ἰσμάρῳ.

ἔνθα δ’ ἐγὼ πόλιν ἔπραθον, ὤλεσα δ’ αὐτούσ· ἐκ πόλιοσ δ’ ἀλόχουσ καὶ κτήματα πολλὰ λαβόντεσ δασσάμεθ’, ὡσ μή τίσ μοι ἀτεμβόμενοσ κίοι ἴσησ. ἔνθ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼ διερῷ ποδὶ φευγέμεν ἡμέασ ἠνώγεα, τοὶ δὲ μέγα νήπιοι οὐκ ἐπίθοντο. ἔνθα δὲ πολλὸν μὲν μέθυ πίνετο, πολλὰ δὲ μῆλα ἔσφαζον παρὰ θῖνα καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ· τόφρα δ’ ἄρ’ οἰχόμενοι Κίκονεσ Κικόνεσσι γεγώνευν, οἵ σφιν γείτονεσ ἦσαν, ἅμα πλέονεσ καὶ ἀρείουσ, ἤπειρον ναίοντεσ, ἐπιστάμενοι μὲν ἀφ’ ἵππων ἀνδράσι μάρνασθαι καὶ ὅθι χρὴ πεζὸν ἐόντα.

ἦλθον ἔπειθ’ ὅσα φύλλα καὶ ἄνθεα γίγνεται ὡρ́ῃ, ἠέριοι· τότε δή ῥα κακὴ Διὸσ αἶσα παρέστη ἡμῖν αἰνομόροισιν, ἵν’ ἄλγεα πολλὰ πάθοιμεν. στησάμενοι δ’ ἐμάχοντο μάχην παρὰ νηυσὶ θοῇσι, βάλλον δ’ ἀλλήλουσ χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ὄφρα μὲν ἠὼσ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ, τόφρα δ’ ἀλεξόμενοι μένομεν πλέονάσ περ ἐόντασ. ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ μετενίσσετο βουλυτόνδε, καὶ τότε δὴ Κίκονεσ κλῖναν δαμάσαντεσ Ἀχαιούσ. ἓξ δ’ ἀφ’ ἑκάστησ νηὸσ ἐυκνήμιδεσ ἑταῖροι ὤλονθ’· οἱ δ’ ἄλλοι φύγομεν θάνατόν τε μόρον τε. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ, ἄσμενοι ἐκ θανάτοιο, φίλουσ ὀλέσαντεσ ἑταίρουσ.

ἀλλά με κῦμα ῥόοσ τε περιγνάμπτοντα Μάλειαν καὶ Βορέησ ἀπέωσε, παρέπλαγξεν δὲ Κυθήρων. οὐδ’ ἄρα μοι προτέρω νῆεσ κίον ἀμφιέλισσαι, πρίν τινα τῶν δειλῶν ἑτάρων τρὶσ ἕκαστον ἀῦσαι, οἳ θάνον ἐν πεδίῳ Κικόνων ὕπο δῃωθέντεσ. νηυσὶ δ’ ἐπῶρσ’ ἄνεμον Βορέην νεφεληγερέτα Ζεὺσ λαίλαπι θεσπεσίῃ, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. αἱ μὲν ἔπειτ’ ἐφέροντ’ ἐπικάρσιαι, ἱστία δέ σφιν τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέσχισεν ἲσ ἀνέμοιο. καὶ τὰ μὲν ἐσ νῆασ κάθεμεν, δείσαντεσ ὄλεθρον, αὐτὰσ δ’ ἐσσυμένωσ προερέσσαμεν ἤπειρόνδε. ἔνθα δύω νύκτασ δύο τ’ ἤματα συνεχὲσ αἰεὶ κείμεθ’, ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἔδοντεσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμοσ τέλεσ’ Ηὤσ, ἱστοὺσ στησάμενοι ἀνά θ’ ἱστία λεύκ’ ἐρύσαντεσ ἥμεθα, τὰσ δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνῆταί τ’ ἴθυνον. καί νύ κεν ἀσκηθὴσ ἱκόμην ἐσ πατρίδα γαῖαν· "ἔνθεν δ’ ἐννῆμαρ φερόμην ὀλοοῖσ ἀνέμοισιν πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα·

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀτὰρ δεκάτῃ ἐπέβημεν γαίησ Λωτοφάγων, οἵ τ’ ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσιν. ἔνθα δ’ ἐπ’ ἠπείρου βῆμεν καὶ ἀφυσσάμεθ’ ὕδωρ, αἶψα δὲ δεῖπνον ἕλοντο θοῇσ παρὰ νηυσὶν ἑταῖροι. αὐτὰρ ἐπεὶ σίτοιό τ’ ἐπασσάμεθ’ ἠδὲ ποτῆτοσ, δὴ τοτ’ ἐγὼν ἑτάρουσ προί̈ειν πεύθεσθαι ἰόντασ, οἵ τινεσ ἀνέρεσ εἰε͂ν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντεσ ἄνδρε δύω κρίνασ, τρίτατον κήρυχ’ ἅμ’ ὀπάσσασ. οἱ δ’ αἶψ’ οἰχόμενοι μίγεν ἀνδράσι Λωτοφάγοισιν· οὐδ’ ἄρα Λωτοφάγοι μήδονθ’ ἑτάροισιν ὄλεθρον ἡμετέροισ, ἀλλά σφι δόσαν λωτοῖο πάσασθαι. τῶν δ’ ὅσ τισ λωτοῖο φάγοι μελιηδέα καρπόν, οὐκέτ’ ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤθελεν οὐδὲ νέεσθαι, ἀλλ’ αὐτοῦ βούλοντο μετ’ ἀνδράσι Λωτοφάγοισι λωτὸν ἐρεπτόμενοι μενέμεν νόστου τε λαθέσθαι. τοὺσ μὲν ἐγὼν ἐπὶ νῆασ ἄγον κλαίοντασ ἀνάγκῃ, νηυσὶ δ’ ἐνὶ γλαφυρῇσιν ὑπὸ ζυγὰ δῆσα ἐρύσσασ. αὐτὰρ τοὺσ ἄλλουσ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ σπερχομένουσ νηῶν ἐπιβαινέμεν ὠκειάων, μή πώσ τισ λωτοῖο φαγὼν νόστοιο λάθηται. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ·

Κυκλώπων δ’ ἐσ γαῖαν ὑπερφιάλων ἀθεμίστων ἱκόμεθ’, οἵ ῥα θεοῖσι πεποιθότεσ ἀθανάτοισιν οὔτε φυτεύουσιν χερσὶν φυτὸν οὔτ’ ἀρόωσιν, ἀλλὰ τά γ’ ἄσπαρτα καὶ ἀνήροτα πάντα φύονται, πυροὶ καὶ κριθαὶ ἠδ’ ἄμπελοι, αἵ τε φέρουσιν οἶνον ἐριστάφυλον, καί σφιν Διὸσ ὄμβροσ ἀέξει. τοῖσιν δ’ οὔτ’ ἀγοραὶ βουληφόροι οὔτε θέμιστεσ, ἀλλ’ οἵ γ’ ὑψηλῶν ὀρέων ναίουσι κάρηνα ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, θεμιστεύει δὲ ἕκαστοσ παίδων ἠδ’ ἀλόχων, οὐδ’ ἀλλήλων ἀλέγουσιν. "νῆσοσ ἔπειτα λάχεια παρὲκ λιμένοσ τετάνυσται, γαίησ Κυκλώπων οὔτε σχεδὸν οὔτ’ ἀποτηλοῦ, ὑλήεσσ’·

ἐν δ’ αἶγεσ ἀπειρέσιαι γεγάασιν ἄγριαι· οὐ μὲν γὰρ πάτοσ ἀνθρώπων ἀπερύκει, οὐδέ μιν εἰσοιχνεῦσι κυνηγέται, οἵ τε καθ’ ὕλην ἄλγεα πάσχουσιν κορυφὰσ ὀρέων ἐφέποντεσ. οὔτ’ ἄρα ποίμνῃσιν καταί̈σχεται οὔτ’ ἀρότοισιν, ἀλλ’ ἥ γ’ ἄσπαρτοσ καὶ ἀνήροτοσ ἤματα πάντα ἀνδρῶν χηρεύει, βόσκει δέ τε μηκάδασ αἶγασ. οὐ γὰρ Κυκλώπεσσι νέεσ πάρα μιλτοπάρῃοι, οὐδ’ ἄνδρεσ νηῶν ἔνι τέκτονεσ, οἵ κε κάμοιεν νῆασ ἐυσσέλμουσ, αἵ κεν τελέοιεν ἕκαστα ἄστε’ ἐπ’ ἀνθρώπων ἱκνεύμεναι, οἱᾶ́ τε πολλὰ ἄνδρεσ ἐπ’ ἀλλήλουσ νηυσὶν περόωσι θάλασσαν· οἵ κέ σφιν καὶ νῆσον ἐυκτιμένην ἐκάμοντο. οὐ μὲν γάρ τι κακή γε, φέροι δέ κεν ὡρ́ια πάντα· ἐν μὲν γὰρ λειμῶνεσ ἁλὸσ πολιοῖο παρ’ ὄχθασ ὑδρηλοὶ μαλακοί· μάλα κ’ ἄφθιτοι ἄμπελοι εἰε͂ν. ἐν δ’ ἄροσισ λείη· μάλα κεν βαθὺ λήιον αἰεὶ εἰσ ὡρ́ασ ἀμῷεν, ἐπεὶ μάλα πῖαρ ὑπ’ οὖδασ. ἐν δὲ λιμὴν ἐύορμοσ, ἵν’ οὐ χρεὼ πείσματόσ ἐστιν, οὔτ’ εὐνὰσ βαλέειν οὔτε πρυμνήσι’ ἀνάψαι, ἀλλ’ ἐπικέλσαντασ μεῖναι χρόνον εἰσ ὅ κε ναυτέων θυμὸσ ἐποτρύνῃ καὶ ἐπιπνεύσωσιν ἀῆται. αὐτὰρ ἐπὶ κρατὸσ λιμένοσ ῥέει ἀγλαὸν ὕδωρ, κρήνη ὑπὸ σπείουσ· περὶ δ’ αἴγειροι πεφύασιν. ἔνθα κατεπλέομεν, καί τισ θεὸσ ἡγεμόνευεν νύκτα δι’ ὀρφναίην, οὐδὲ προυφαίνετ’ ἰδέσθαι· ἀὴρ γὰρ περὶ νηυσὶ βαθεῖ’ ἦν, οὐδὲ σελήνη οὐρανόθεν προύφαινε, κατείχετο δὲ νεφέεσσιν. ἔνθ’ οὔ τισ τὴν νῆσον ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν, οὔτ’ οὖν κύματα μακρὰ κυλινδόμενα προτὶ χέρσον εἰσίδομεν, πρὶν νῆασ ἐυσσέλμουσ ἐπικέλσαι. κελσάσῃσι δὲ νηυσὶ καθείλομεν ἱστία πάντα, ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ· ἔνθα δ’ ἀποβρίξαντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, νῆσον θαυμάζοντεσ ἐδινεόμεσθα κατ’ αὐτήν.

ὦρσαν δὲ νύμφαι, κοῦραι Διὸσ αἰγιόχοιο, αἶγασ ὀρεσκῴουσ, ἵνα δειπνήσειαν ἑταῖροι. αὐτίκα καμπύλα τόξα καὶ αἰγανέασ δολιχαύλουσ εἱλόμεθ’ ἐκ νηῶν, διὰ δὲ τρίχα κοσμηθέντεσ βάλλομεν· αἶψα δ’ ἔδωκε θεὸσ μενοεικέα θήρην. νῆεσ μέν μοι ἕποντο δυώδεκα, ἐσ δὲ ἑκάστην ἐννέα λάγχανον αἶγεσ· ἐμοὶ δὲ δέκ’ ἔξελον οἰῴ. "ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ·

οὐ γάρ πω νηῶν ἐξέφθιτο οἶνοσ ἐρυθρόσ, ἀλλ’ ἐνέην· πολλὸν γὰρ ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἕκαστοι ἠφύσαμεν Κικόνων. ἱερὸν πτολίεθρον ἑλόντεσ. Κυκλώπων δ’ ἐσ γαῖαν ἐλεύσσομεν ἐγγὺσ ἐόντων, καπνόν τ’ αὐτῶν τε φθογγὴν ὀίων τε καὶ αἰγῶν. ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε, δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενοσ μετὰ πᾶσιν ἐείπον· "ἄλλοι μὲν νῦν μίμνετ’, ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι·

αὐτὰρ ἐγὼ σὺν νηί τ’ ἐμῇ καὶ ἐμοῖσ ἑτάροισιν ἐλθὼν τῶνδ’ ἀνδρῶν πειρήσομαι, οἵ τινέσ εἰσιν, ἤ ῥ’ οἵ γ’ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, ἠε͂ φιλόξεινοι, καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ. "ὣσ εἰπὼν ἀνὰ νηὸσ ἔβην, ἐκέλευσα δ’ ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸν χῶρον ἀφικόμεθ’ ἐγγὺσ ἐόντα, ἔνθα δ’ ἐπ’ ἐσχατιῇ σπέοσ εἴδομεν ἄγχι θαλάσσησ, ὑψηλόν, δάφνῃσι κατηρεφέσ. ἔνθα δὲ πολλὰ μῆλ’, ὀιέ́σ τε καὶ αἶγεσ, ἰαύεσκον· περὶ δ’ αὐλὴ ὑψηλὴ δέδμητο κατωρυχέεσσι λίθοισι μακρῇσίν τε πίτυσσιν ἰδὲ δρυσὶν ὑψικόμοισιν. ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἐνίαυε πελώριοσ, ὅσ ῥα τὰ μῆλα οἰο͂σ ποιμαίνεσκεν ἀπόπροθεν· οὐδὲ μετ’ ἄλλουσ πωλεῖτ’, ἀλλ’ ἀπάνευθεν ἐὼν ἀθεμίστια ᾔδη. καὶ γὰρ θαῦμ’ ἐτέτυκτο πελώριον, οὐδὲ ἐῴκει ἀνδρί γε σιτοφάγῳ, ἀλλὰ ῥίῳ ὑλήεντι ὑψηλῶν ὀρέων, ὅ τε φαίνεται οἰο͂ν ἀπ’ ἄλλων. "δὴ τότε τοὺσ ἄλλουσ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ αὐτοῦ πὰρ νηί τε μένειν καὶ νῆα ἔρυσθαι, αὐτὰρ ἐγὼ κρίνασ ἑτάρων δυοκαίδεκ’ ἀρίστουσ βῆν·

αὐτίκα γάρ μοι ὀίσατο θυμὸσ ἀγήνωρ ἄνδρ’ ἐπελεύσεσθαι μεγάλην ἐπιειμένον ἀλκήν, ἄγριον, οὔτε δίκασ ἐὺ εἰδότα οὔτε θέμιστασ. ἀτὰρ αἴγεον ἀσκὸν ἔχον μέλανοσ οἴνοιο ἡδέοσ, ὅν μοι ἔδωκε Μάρων, Εὐάνθεοσ υἱόσ, ἱρεὺσ Ἀπόλλωνοσ, ὃσ Ἴσμαρον ἀμφιβεβήκει, οὕνεκά μιν σὺν παιδὶ περισχόμεθ’ ἠδὲ γυναικὶ ἁζόμενοι· ᾤκει γὰρ ἐν ἄλσεϊ δενδρήεντι Φοίβου Ἀπόλλωνοσ. ὁ δέ μοι πόρεν ἀγλαὰ δῶρα· χρυσοῦ μέν μοι ἔδωκ’ ἐυεργέοσ ἑπτὰ τάλαντα, δῶκε δέ μοι κρητῆρα πανάργυρον, αὐτὰρ ἔπειτα οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι δυώδεκα πᾶσιν ἀφύσσασ ἡδὺν ἀκηράσιον, θεῖον ποτόν· οὐδέ τισ αὐτὸν ἠείδη δμώων οὐδ’ ἀμφιπόλων ἐνὶ οἴκῳ, ἀλλ’ αὐτὸσ ἄλοχόσ τε φίλη ταμίη τε μί’ οἰή. τὸν δ’ ὅτε πίνοιεν μελιηδέα οἶνον ἐρυθρόν, ἓν δέπασ ἐμπλήσασ ὕδατοσ ἀνὰ εἴκοσι μέτρα χεῦ’, ὀδμὴ δ’ ἡδεῖα ἀπὸ κρητῆροσ ὀδώδει θεσπεσίη· τότ’ ἂν οὔ τοι ἀποσχέσθαι φίλον ἠε͂ν. τοῦ φέρον ἐμπλήσασ ἀσκὸν μέγαν, ἐν δὲ καὶ ᾖα κωρύκῳ· "καρπαλίμωσ δ’ εἰσ ἄντρον ἀφικόμεθ’, οὐδέ μιν ἔνδον εὑρ́ομεν, ἀλλ’ ἐνόμευε νομὸν κάτα πίονα μῆλα.

ἐλθόντεσ δ’ εἰσ ἄντρον ἐθηεύμεσθα ἕκαστα. ταρσοὶ μὲν τυρῶν βρῖθον, στείνοντο δὲ σηκοὶ ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων· διακεκριμέναι δὲ ἕκασται ἔρχατο, χωρὶσ μὲν πρόγονοι, χωρὶσ δὲ μέτασσαι, χωρὶσ δ’ αὖθ’ ἑρ́σαι. ναῖον δ’ ὀρῷ ἄγγεα πάντα, γαυλοί τε σκαφίδεσ τε, τετυγμένα, τοῖσ ἐνάμελγεν. ἔνθ’ ἐμὲ μὲν πρώτισθ’ ἕταροι λίσσοντ’ ἐπέεσσιν τυρῶν αἰνυμένουσ ἰέναι πάλιν, αὐτὰρ ἔπειτα καρπαλίμωσ ἐπὶ νῆα θοὴν ἐρίφουσ τε καὶ ἄρνασ σηκῶν ἐξελάσαντασ ἐπιπλεῖν ἁλμυρὸν ὕδωρ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην, ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν, ὄφρ’ αὐτόν τε ἴδοιμι, καὶ εἴ μοι ξείνια δοίη. οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλ’ ἑτάροισι φανεὶσ ἐρατεινὸσ ἔσεσθαι. "ἔνθα δὲ πῦρ κήαντεσ ἐθύσαμεν ἠδὲ καὶ αὐτοὶ τυρῶν αἰνύμενοι φάγομεν, μένομέν τέ μιν ἔνδον ἥμενοι, ἡο͂σ ἐπῆλθε νέμων.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, καὶ τότε πῦρ ἀνέκαιε καὶ εἴσιδεν, εἴρετο δ’ ἡμέασ· φέρε δ’ ὄβριμον ἄχθοσ ὕλησ ἀζαλέησ, ἵνα οἱ ποτιδόρπιον εἰή, ἔντοσθεν δ’ ἄντροιο βαλὼν ὀρυμαγδὸν ἔθηκεν· ἡμεῖσ δὲ δείσαντεσ ἀπεσσύμεθ’ ἐσ μυχὸν ἄντρου. αὐτὰρ ὅ γ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλασε πίονα μῆλα πάντα μάλ’ ὅσσ’ ἤμελγε, τὰ δ’ ἄρσενα λεῖπε θύρηφιν, ἀρνειούσ τε τράγουσ τε, βαθείησ ἔκτοθεν αὐλῆσ. αὐτὰρ ἔπειτ’ ἐπέθηκε θυρεὸν μέγαν ὑψόσ’ ἀείρασ, ὄβριμον· οὐκ ἂν τόν γε δύω καὶ εἴκοσ’ ἄμαξαι ἐσθλαὶ τετράκυκλοι ἀπ’ οὔδεοσ ὀχλίσσειαν· τόσσην ἠλίβατον πέτρην ἐπέθηκε θύρῃσιν. ἑζόμενοσ δ’ ἤμελγεν ὀίσ καὶ μηκάδασ αἶγασ, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ. αὐτίκα δ’ ἥμισυ μὲν θρέψασ λευκοῖο γάλακτοσ πλεκτοῖσ ἐν ταλάροισιν ἀμησάμενοσ κατέθηκεν, ἥμισυ δ’ αὖτ’ ἔστησεν ἐν ἄγγεσιν, ὄφρα οἱ εἰή πίνειν αἰνυμένῳ καί οἱ ποτιδόρπιον εἰή. " ὦ ξεῖνοι, τίνεσ ἐστέ;

πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν ἦ μαψιδίωσ ἀλάλησθε, οἱᾶ́ τε ληιστῆρεσ, ὑπεὶρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰσ παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντεσ; "ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτε κατεκλάσθη φίλον ἦτορ, δεισάντων φθόγγον τε βαρὺν αὐτόν τε πέλωρον.

ἀλλὰ καὶ ὥσ μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον· " ἡμεῖσ τοι Τροίηθεν ἀποπλαγχθέντεσ Ἀχαιοὶ παντοίοισ ἀνέμοισιν ὑπὲρ μέγα λαῖτμα θαλάσσησ, οἴκαδε ἱέμενοι, ἄλλην ὁδὸν ἄλλα κέλευθα ἤλθομεν·

οὕτω που Ζεὺσ ἤθελε μητίσασθαι. λαοὶ δ’ Ἀτρεί̈δεω Ἀγαμέμνονοσ εὐχόμεθ’ εἶναι, τοῦ δὴ νῦν γε μέγιστον ὑπουράνιον κλέοσ ἐστί· τόσσην γὰρ διέπερσε πόλιν καὶ ἀπώλεσε λαοὺσ πολλούσ. ἡμεῖσ δ’ αὖτε κιχανόμενοι τὰ σὰ γοῦνα ἱκόμεθ’, εἴ τι πόροισ ξεινήιον ἠὲ καὶ ἄλλωσ δοίησ δωτίνην, ἥ τε ξείνων θέμισ ἐστίν. ἀλλ’ αἰδεῖο, φέριστε, θεούσ· ἱκέται δέ τοί εἰμεν, Ζεὺσ δ’ ἐπιτιμήτωρ ἱκετάων τε ξείνων τε, ξείνιοσ, ὃσ ξείνοισιν ἅμ’ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ. ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο νηλέι θυμῷ·

"νήπιόσ εἰσ, ὦ ξεῖν’, ἢ τηλόθεν εἰλήλουθασ, ὅσ με θεοὺσ κέλεαι ἢ δειδίμεν ἢ ἀλέασθαι· οὐ γὰρ Κύκλωπεσ Διὸσ αἰγιόχου ἀλέγουσιν οὐδὲ θεῶν μακάρων, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· οὐδ’ ἂν ἐγὼ Διὸσ ἔχθοσ ἀλευάμενοσ πεφιδοίμην οὔτε σεῦ οὔθ’ ἑτάρων, εἰ μὴ θυμόσ με κελεύοι. ἀλλά μοι εἴφ’ ὅπῃ ἔσχεσ ἰὼν ἐυεργέα νῆα, ἤ που ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ἦ καὶ σχεδόν, ὄφρα δαείω. "ὣσ φάτο πειράζων, ἐμὲ δ’ οὐ λάθεν εἰδότα πολλά, ἀλλά μιν ἄψορρον προσέφην δολίοισ ἐπέεσσι·

" νέα μέν μοι κατέαξε Ποσειδάων ἐνοσίχθων πρὸσ πέτρῃσι βαλὼν ὑμῆσ ἐπὶ πείρασι γαίησ, ἄκρῃ προσπελάσασ·

ἄνεμοσ δ’ ἐκ πόντου ἔνεικεν· αὐτὰρ ἐγὼ σὺν τοῖσδε ὑπέκφυγον αἰπὺν ὄλεθρον. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οὐδὲν ἀμείβετο νηλέι θυμῷ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἀναί̈ξασ ἑτάροισ ἐπὶ χεῖρασ ἰάλλε, σὺν δὲ δύω μάρψασ ὥσ τε σκύλακασ ποτὶ γαίῃ κόπτ’·

ἐκ δ’ ἐγκέφαλοσ χαμάδισ ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. τοὺσ δὲ διὰ μελεϊστὶ ταμὼν ὡπλίσσατο δόρπον· ἤσθιε δ’ ὥσ τε λέων ὀρεσίτροφοσ, οὐδ’ ἀπέλειπεν, ἔγκατά τε σάρκασ τε καὶ ὀστέα μυελόεντα. ἡμεῖσ δὲ κλαίοντεσ ἀνεσχέθομεν Διὶ χεῖρασ, σχέτλια ἔργ’ ὁρόωντεσ, ἀμηχανίη δ’ ἔχε θυμόν. αὐτὰρ ἐπεὶ Κύκλωψ μεγάλην ἐμπλήσατο νηδὺν ἀνδρόμεα κρέ’ ἔδων καὶ ἐπ’ ἄκρητον γάλα πίνων, κεῖτ’ ἔντοσθ’ ἄντροιο τανυσσάμενοσ διὰ μήλων. τὸν μὲν ἐγὼ βούλευσα κατὰ μεγαλήτορα θυμὸν ἆσσον ἰών, ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ, οὐτάμεναι πρὸσ στῆθοσ, ὅθι φρένεσ ἧπαρ ἔχουσι, χείρ’ ἐπιμασσάμενοσ· ἕτεροσ δέ με θυμὸσ ἔρυκεν. αὐτοῦ γάρ κε καὶ ἄμμεσ ἀπωλόμεθ’ αἰπὺν ὄλεθρον· οὐ γάρ κεν δυνάμεσθα θυράων ὑψηλάων χερσὶν ἀπώσασθαι λίθον ὄβριμον, ὃν προσέθηκεν. ὣσ τότε μὲν στενάχοντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότε πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἤμελγε κλυτὰ μῆλα, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, σὺν δ’ ὅ γε δὴ αὖτε δύω μάρψασ ὡπλίσσατο δεῖπνον. δειπνήσασ δ’ ἄντρου ἐξήλασε πίονα μῆλα, ῥηιδίωσ ἀφελὼν θυρεὸν μέγαν· αὐτὰρ ἔπειτα ἂψ ἐπέθηχ’, ὡσ εἴ τε φαρέτρῃ πῶμ’ ἐπιθείη. πολλῇ δὲ ῥοίζῳ πρὸσ ὄροσ τρέπε πίονα μῆλα Κύκλωψ· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην κακὰ βυσσοδομεύων, εἴ πωσ τισαίμην, δοίη δέ μοι εὖχοσ Ἀθήνη. "ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή.

Κύκλωποσ γὰρ ἔκειτο μέγα ῥόπαλον παρὰ σηκῷ, χλωρὸν ἐλαί̈νεον· τὸ μὲν ἔκταμεν, ὄφρα φοροίη αὐανθέν. τὸ μὲν ἄμμεσ ἐίσκομεν εἰσορόωντεσ ὅσσον θ’ ἱστὸν νηὸσ ἐεικοσόροιο μελαίνησ, φορτίδοσ εὐρείησ, ἥ τ’ ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα· τόσσον ἐήν μῆκοσ, τόσσον πάχοσ εἰσοράασθαι. τοῦ μὲν ὅσον τ’ ὄργυιαν ἐγὼν ἀπέκοψα παραστὰσ καὶ παρέθηχ’ ἑτάροισιν, ἀποξῦναι δ’ ἐκέλευσα· οἱ δ’ ὁμαλὸν ποίησαν· ἐγὼ δ’ ἐθόωσα παραστὰσ ἄκρον, ἄφαρ δὲ λαβὼν ἐπυράκτεον ἐν πυρὶ κηλέῳ. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκα κατακρύψασ ὑπὸ κόπρῳ, ἥ ῥα κατὰ σπείουσ κέχυτο μεγάλ’ ἤλιθα πολλή· αὐτὰρ τοὺσ ἄλλουσ κλήρῳ πεπαλάσθαι ἄνωγον, ὅσ τισ τολμήσειεν ἐμοὶ σὺν μοχλὸν ἀείρασ τρῖψαι ἐν ὀφθαλμῷ, ὅτε τὸν γλυκὺσ ὕπνοσ ἱκάνοι. οἱ δ’ ἔλαχον τοὺσ ἄν κε καὶ ἤθελον αὐτὸσ ἑλέσθαι, τέσσαρεσ, αὐτὰρ ἐγὼ πέμπτοσ μετὰ τοῖσιν ἐλέγμην. ἑσπέριοσ δ’ ἦλθεν καλλίτριχα μῆλα νομεύων. αὐτίκα δ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλασε πίονα μῆλα πάντα μάλ’, οὐδέ τι λεῖπε βαθείησ ἔκτοθεν αὐλῆσ, ἤ τι ὀισάμενοσ, ἢ καὶ θεὸσ ὣσ ἐκέλευσεν. αὐτὰρ ἔπειτ’ ἐπέθηκε θυρεὸν μέγαν ὑψόσ’ ἀείρασ, ἑζόμενοσ δ’ ἤμελγεν ὀίσ καὶ μηκάδασ αἶγασ, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, σὺν δ’ ὅ γε δὴ αὖτε δύω μάρψασ ὡπλίσσατο δόρπον. καὶ τότ’ ἐγὼ Κύκλωπα προσηύδων ἄγχι παραστάσ, κισσύβιον μετὰ χερσὶν ἔχων μέλανοσ οἴνοιο· "Κύκλωψ, τῆ, πίε οἶνον, ἐπεὶ φάγεσ ἀνδρόμεα κρέα, ὄφρ’ εἰδῇσ οἱο͂́ν τι ποτὸν τόδε νηῦσ ἐκεκεύθει ἡμετέρη.

σοὶ δ’ αὖ λοιβὴν φέρον, εἴ μ’ ἐλεήσασ οἴκαδε πέμψειασ· σὺ δὲ μαίνεαι οὐκέτ’ ἀνεκτῶσ. σχέτλιε, πῶσ κέν τίσ σε καὶ ὕστερον ἄλλοσ ἵκοιτο ἀνθρώπων πολέων, ἐπεὶ οὐ κατὰ μοῖραν ἔρεξασ; "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔδεκτο καὶ ἔκπιεν·

ἥσατο δ’ αἰνῶσ ἡδὺ ποτὸν πίνων καὶ μ’ ᾔτεε δεύτερον αὖτισ· "δόσ μοι ἔτι πρόφρων, καί μοι τεὸν οὔνομα εἰπὲ αὐτίκα νῦν, ἵνα τοι δῶ ξείνιον, ᾧ κε σὺ χαίρῃσ·

καὶ γὰρ Κυκλώπεσσι φέρει ζείδωροσ ἄρουρα οἶνον ἐριστάφυλον, καί σφιν Διὸσ ὄμβροσ ἀέξει· ἀλλὰ τόδ’ ἀμβροσίησ καὶ νέκταρόσ ἐστιν ἀπορρώξ. "ὣσ φάτ’, ἀτάρ οἱ αὖτισ ἐγὼ πόρον αἴθοπα οἶνον.

τρὶσ μὲν ἔδωκα φέρων, τρὶσ δ’ ἔκπιεν ἀφραδίῃσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ Κύκλωπα περὶ φρένασ ἤλυθεν οἶνοσ, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσι προσηύδων μειλιχίοισι· "Κύκλωψ, εἰρωτᾷσ μ’ ὄνομα κλυτόν, αὐτὰρ ἐγώ τοι ἐξερέω·

σὺ δέ μοι δὸσ ξείνιον, ὥσ περ ὑπέστησ. Οὖτισ ἐμοί γ’ ὄνομα· Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ πατὴρ ἠδ’ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο νηλέι θυμῷ·

"Οὖτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι μετὰ οἷσ ἑτάροισιν, τοὺσ δ’ ἄλλουσ πρόσθεν· τὸ δέ τοι ξεινήιον ἔσται. "ἦ καὶ ἀνακλινθεὶσ πέσεν ὕπτιοσ, αὐτὰρ ἔπειτα κεῖτ’ ἀποδοχμώσασ παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνοσ ᾕρει πανδαμάτωρ·

φάρυγοσ δ’ ἐξέσσυτο οἶνοσ ψωμοί τ’ ἀνδρόμεοι· ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων. καὶ τότ’ ἐγὼ τὸν μοχλὸν ὑπὸ σποδοῦ ἤλασα πολλῆσ, ἡο͂σ θερμαίνοιτο· ἔπεσσι δὲ πάντασ ἑταίρουσ θάρσυνον, μή τίσ μοι ὑποδείσασ ἀναδύη. ἀλλ’ ὅτε δὴ τάχ’ ὁ μοχλὸσ ἐλάινοσ ἐν πυρὶ μέλλεν ἅψεσθαι, χλωρόσ περ ἐών, διεφαίνετο δ’ αἰνῶσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἆσσον φέρον ἐκ πυρόσ, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι ἵσταντ’· αὐτὰρ θάρσοσ ἐνέπνευσεν μέγα δαίμων. οἱ μὲν μοχλὸν ἑλόντεσ ἐλάινον, ὀξὺν ἐπ’ ἄκρῳ, ὀφθαλμῷ ἐνέρεισαν· ἐγὼ δ’ ἐφύπερθεν ἐρεισθεὶσ δίνεον, ὡσ ὅτε τισ τρυπῷ δόρυ νήιον ἀνὴρ τρυπάνῳ, οἱ δέ τ’ ἔνερθεν ὑποσσείουσιν ἱμάντι ἁψάμενοι ἑκάτερθε, τὸ δὲ τρέχει ἐμμενὲσ αἰεί. ὣσ τοῦ ἐν ὀφθαλμῷ πυριήκεα μοχλὸν ἑλόντεσ δινέομεν, τὸν δ’ αἷμα περίρρεε θερμὸν ἐόντα. πάντα δέ οἱ βλέφαρ’ ἀμφὶ καὶ ὀφρύασ εὗσεν ἀυτμὴ γλήνησ καιομένησ, σφαραγεῦντο δέ οἱ πυρὶ ῥίζαι. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ χαλκεὺσ πέλεκυν μέγαν ἠὲ σκέπαρνον εἰν ὕδατι ψυχρῷ βάπτῃ μεγάλα ἰάχοντα φαρμάσσων· τὸ γὰρ αὖτε σιδήρου γε κράτοσ ἐστίν ὣσ τοῦ σίζ’ ὀφθαλμὸσ ἐλαϊνέῳ περὶ μοχλῷ. σμερδαλέον δὲ μέγ’ ᾤμωξεν, περὶ δ’ ἰάχε πέτρη, ἡμεῖσ δὲ δείσαντεσ ἀπεσσύμεθ’· αὐτὰρ ὁ μοχλὸν ἐξέρυσ’ ὀφθαλμοῖο πεφυρμένον αἵματι πολλῷ. τὸν μὲν ἔπειτ’ ἔρριψεν ἀπὸ ἑό χερσὶν ἀλύων, αὐτὰρ ὁ Κύκλωπασ μεγάλ’ ἤπυεν, οἵ ῥά μιν ἀμφὶσ ᾤκεον ἐν σπήεσσι δι’ ἄκριασ ἠνεμοέσσασ. οἱ δὲ βοῆσ ἀίοντεσ ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλοσ, ἱστάμενοι δ’ εἴροντο περὶ σπέοσ ὅττι ἑ κήδοι· "τίπτε τόσον, Πολύφημ’, ἀρημένοσ ὧδ’ ἐβόησασ νύκτα δι’ ἀμβροσίην καὶ ἀύπνουσ ἄμμε τίθησθα;

ἦ μή τίσ σευ μῆλα βροτῶν ἀέκοντοσ ἐλαύνει; ἦ μή τίσ σ’ αὐτὸν κτείνει δόλῳ ἠὲ βίηφιν; "τοὺσ δ’ αὖτ’ ἐξ ἄντρου προσέφη κρατερὸσ Πολύφημοσ·

ὦ φίλοι, Οὖτίσ με κτείνει δόλῳ οὐδὲ βίηφιν. "οἱ δ’ ἀπαμειβόμενοι ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον·

εἰ μὲν δὴ μή τίσ σε βιάζεται οἰο͂ν ἐόντα, νοῦσον γ’ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ μεγάλου ἀλέασθαι, ἀλλὰ σύ γ’ εὔχεο πατρὶ Ποσειδάωνι ἄνακτι. "ὣσ ἄρ’ ἔφαν ἀπιόντεσ, ἐμὸν δ’ ἐγέλασσε φίλον κῆρ, ὡσ ὄνομ’ ἐξαπάτησεν ἐμὸν καὶ μῆτισ ἀμύμων.

Κύκλωψ δὲ στενάχων τε καὶ ὠδίνων ὀδύνῃσι χερσὶ ψηλαφόων ἀπὸ μὲν λίθον εἷλε θυράων, αὐτὸσ δ’ εἰνὶ θύρῃσι καθέζετο χεῖρε πετάσσασ, εἴ τινά που μετ’ ὀέσσι λάβοι στείχοντα θύραζε· οὕτω γάρ πού μ’ ἤλπετ’ ἐνὶ φρεσὶ νήπιον εἶναι. αὐτὰρ ἐγὼ βούλευον, ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένοιτο, εἴ τιν’ ἑταίροισιν θανάτου λύσιν ἠδ’ ἐμοὶ αὐτῷ εὑροίμην· πάντασ δὲ δόλουσ καὶ μῆτιν ὕφαινον ὥσ τε περὶ ψυχῆσ· μέγα γὰρ κακὸν ἐγγύθεν ἠε͂ν. ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή. ἄρσενεσ ὀιέσ ἦσαν ἐυτρεφέεσ, δασύμαλλοι, καλοί τε μεγάλοι τε, ἰοδνεφὲσ εἶροσ ἔχοντεσ· τοὺσ ἀκέων συνέεργον ἐυστρεφέεσσι λύγοισιν, τῇσ ἔπι Κύκλωψ εὗδε πέλωρ, ἀθεμίστια εἰδώσ, σύντρεισ αἰνύμενοσ· ὁ μὲν ἐν μέσῳ ἄνδρα φέρεσκε, τὼ δ’ ἑτέρω ἑκάτερθεν ἴτην σώοντεσ ἑταίρουσ. τρεῖσ δὲ ἕκαστον φῶτ’ ὀιέσ φέρον· αὐτὰρ ἐγώ γε ‐ ἀρνειὸσ γὰρ ἐήν μήλων ὄχ’ ἄριστοσ ἁπάντων, τοῦ κατὰ νῶτα λαβών, λασίην ὑπὸ γαστέρ’ ἐλυσθεὶσ κείμην· αὐτὰρ χερσὶν ἀώτου θεσπεσίοιο νωλεμέωσ στρεφθεὶσ ἐχόμην τετληότι θυμῷ. ὣσ τότε μὲν στενάχοντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἔπειτα νομόνδ’ ἐξέσσυτο ἄρσενα μῆλα, θήλειαι δὲ μέμηκον ἀνήμελκτοι περὶ σηκούσ·

οὔθατα γὰρ σφαραγεῦντο. ἄναξ δ’ ὀδύνῃσι κακῇσι τειρόμενοσ πάντων ὀίων ἐπεμαίετο νῶτα ὀρθῶν ἑσταότων· τὸ δὲ νήπιοσ οὐκ ἐνόησεν, ὥσ οἱ ὑπ’ εἰροπόκων ὀίων στέρνοισι δέδεντο. ὕστατοσ ἀρνειὸσ μήλων ἔστειχε θύραζε λάχνῳ στεινόμενοσ καὶ ἐμοὶ πυκινὰ φρονέοντι. τὸν δ’ ἐπιμασσάμενοσ προσέφη κρατερὸσ Πολύφημοσ· "κριὲ πέπον, τί μοι ὧδε διὰ σπέοσ ἔσσυο μήλων ὕστατοσ;

οὔ τι πάροσ γε λελειμμένοσ ἔρχεαι οἰῶν, ἀλλὰ πολὺ πρῶτοσ νέμεαι τέρεν’ ἄνθεα ποίησ μακρὰ βιβάσ, πρῶτοσ δὲ ῥοὰσ ποταμῶν ἀφικάνεισ, πρῶτοσ δὲ σταθμόνδε λιλαίεαι ἀπονέεσθαι ἑσπέριοσ· νῦν αὖτε πανύστατοσ. ἦ σύ γ’ ἄνακτοσ ὀφθαλμὸν ποθέεισ, τὸν ἀνὴρ κακὸσ ἐξαλάωσε σὺν λυγροῖσ ἑτάροισι δαμασσάμενοσ φρένασ οἴνῳ, Οὖτισ, ὃν οὔ πώ φημι πεφυγμένον εἶναι ὄλεθρον. εἰ δὴ ὁμοφρονέοισ ποτιφωνήεισ τε γένοιο εἰπεῖν ὅππῃ κεῖνοσ ἐμὸν μένοσ ἠλασκάζει· τῷ κέ οἱ ἐγκέφαλόσ γε διὰ σπέοσ ἄλλυδισ ἄλλῃ θεινομένου ῥαίοιτο πρὸσ οὔδεϊ, κὰδ δέ κ’ ἐμὸν κῆρ λωφήσειε κακῶν, τά μοι οὐτιδανὸσ πόρεν Οὖτισ. "ὣσ εἰπὼν τὸν κριὸν ἀπὸ ἑό πέμπε θύραζε.

ἐλθόντεσ δ’ ἠβαιὸν ἀπὸ σπείουσ τε καὶ αὐλῆσ πρῶτοσ ὑπ’ ἀρνειοῦ λυόμην, ὑπέλυσα δ’ ἑταίρουσ. καρπαλίμωσ δὲ τὰ μῆλα ταναύποδα, πίονα δημῷ, πολλὰ περιτροπέοντεσ ἐλαύνομεν, ὄφρ’ ἐπὶ νῆα ἱκόμεθ’. ἀσπάσιοι δὲ φίλοισ ἑτάροισι φάνημεν, οἳ φύγομεν θάνατον, τοὺσ δὲ στενάχοντο γοῶντεσ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ εἰών, ἀνὰ δ’ ὀφρύσι νεῦον ἑκάστῳ, κλαίειν, ἀλλ’ ἐκέλευσα θοῶσ καλλίτριχα μῆλα πόλλ’ ἐν νηὶ βαλόντασ ἐπιπλεῖν ἁλμυρὸν ὕδωρ. οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆν, ὅσσον τε γέγωνε βοήσασ, καὶ τότ’ ἐγὼ Κύκλωπα προσηύδων κερτομίοισι· "Κύκλωψ, οὐκ ἄρ’ ἔμελλεσ ἀνάλκιδοσ ἀνδρὸσ ἑταίρουσ ἔδμεναι ἐν σπῆι γλαφυρῷ κρατερῆφι βίηφι.

καὶ λίην σέ γ’ ἔμελλε κιχήσεσθαι κακὰ ἔργα, σχέτλι’, ἐπεὶ ξείνουσ οὐχ ἅζεο σῷ ἐνὶ οἴκῳ ἐσθέμεναι· τῷ σε Ζεὺσ τίσατο καὶ θεοὶ ἄλλοι. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα χολώσατο κηρόθι μᾶλλον, ἧκε δ’ ἀπορρήξασ κορυφὴν ὄρεοσ μεγάλοιο, κὰδ δ’ ἔβαλε προπάροιθε νεὸσ κυανοπρῴροιο τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι, ἐκλύσθη δὲ θάλασσα κατερχομένησ ὑπὸ πέτρησ·

τὴν δ’ αἶψ’ ἤπειρόνδε παλιρρόθιον φέρε κῦμα, πλημυρὶσ ἐκ πόντοιο, θέμωσε δὲ χέρσον ἱκέσθαι. αὐτὰρ ἐγὼ χείρεσσι λαβὼν περιμήκεα κοντὸν ὦσα παρέξ, ἑτάροισι δ’ ἐποτρύνασ ἐκέλευσα ἐμβαλέειν κώπῃσ, ἵν’ ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν, κρατὶ κατανεύων· οἱ δὲ προπεσόντεσ ἔρεσσον. ἀλλ’ ὅτε δὴ δὶσ τόσσον ἅλα πρήσσοντεσ ἀπῆμεν, καὶ τότε δὴ Κύκλωπα προσηύδων· ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι μειλιχίοισ ἐπέεσσιν ἐρήτυον ἄλλοθεν ἄλλοσ· "σχέτλιε, τίπτ’ ἐθέλεισ ἐρεθιζέμεν ἄγριον ἄνδρα;

ὃσ καὶ νῦν πόντονδε βαλὼν βέλοσ ἤγαγε νῆα αὖτισ ἐσ ἤπειρον, καὶ δὴ φάμεν αὐτόθ’ ὀλέσθαι. εἰ δὲ φθεγξαμένου τευ ἢ αὐδήσαντοσ ἄκουσε, σύν κεν ἄραξ’ ἡμέων κεφαλὰσ καὶ νήια δοῦρα μαρμάρῳ ὀκριόεντι βαλών· τόσσον γὰρ ἱήσιν. "ὣσ φάσαν, ἀλλ’ οὐ πεῖθον ἐμὸν μεγαλήτορα θυμόν, ἀλλά μιν ἄψορρον προσέφην κεκοτηότι θυμῷ·

"Κύκλωψ, αἴ κέν τίσ σε καταθνητῶν ἀνθρώπων ὀφθαλμοῦ εἴρηται ἀεικελίην ἀλαωτύν, φάσθαι Ὀδυσσῆα πτολιπόρθιον ἐξαλαῶσαι, υἱὸν Λαέρτεω, Ἰθάκῃ ἔνι οἰκί’ ἔχοντα.

"ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οἰμώξασ ἠμείβετο μύθῳ·

ὢ πόποι, ἦ μάλα δή με παλαίφατα θέσφαθ’ ἱκάνει. ἔσκε τισ ἐνθάδε μάντισ ἀνὴρ ἠύσ τε μέγασ τε, Τήλεμοσ Εὐρυμίδησ, ὃσ μαντοσύνῃ ἐκέκαστο καὶ μαντευόμενοσ κατεγήρα Κυκλώπεσσιν· ὅσ μοι ἔφη τάδε πάντα τελευτήσεσθαι ὀπίσσω, χειρῶν ἐξ Ὀδυσῆοσ ἁμαρτήσεσθαι ὀπωπῆσ. ἀλλ’ αἰεί τινα φῶτα μέγαν καὶ καλὸν ἐδέγμην ἐνθάδ’ ἐλεύσεσθαι, μεγάλην ἐπιειμένον ἀλκήν· νῦν δέ μ’ ἐὼν ὀλίγοσ τε καὶ οὐτιδανὸσ καὶ ἄκικυσ ὀφθαλμοῦ ἀλάωσεν, ἐπεί μ’ ἐδαμάσσατο οἴνῳ. ἀλλ’ ἄγε δεῦρ’, Ὀδυσεῦ, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω πομπήν τ’ ὀτρύνω δόμεναι κλυτὸν ἐννοσίγαιον· τοῦ γὰρ ἐγὼ πάϊσ εἰμί, πατὴρ δ’ ἐμὸσ εὔχεται εἶναι. αὐτὸσ δ’, αἴ κ’ ἐθέλῃσ’, ἰήσεται, οὐδέ τισ ἄλλοσ οὔτε θεῶν μακάρων οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

αἲ γὰρ δὴ ψυχῆσ τε καὶ αἰῶνόσ σε δυναίμην εὖνιν ποιήσασ πέμψαι δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, ὡσ οὐκ ὀφθαλμόν γ’ ἰήσεται οὐδ’ ἐνοσίχθων. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα Ποσειδάωνι ἄνακτι εὔχετο χεῖρ’ ὀρέγων εἰσ οὐρανὸν ἀστερόεντα·

κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαῖτα, εἰ ἐτεόν γε σόσ εἰμι, πατὴρ δ’ ἐμὸσ εὔχεαι εἶναι, δὸσ μὴ Ὀδυσσῆα πτολιπόρθιον οἴκαδ’ ἱκέσθαι υἱὸν Λαέρτεω, Ἰθάκῃ ἔνι οἰκί’ ἔχοντα. ἀλλ’ εἴ οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐυκτίμενον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν, ὀψὲ κακῶσ ἔλθοι, ὀλέσασ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ, νηὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ, εὑρ́οι δ’ ἐν πήματα οἴκῳ. "ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε κυανοχαίτησ.

αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξαῦτισ πολὺ μείζονα λᾶαν ἀείρασ ἧκ’ ἐπιδινήσασ, ἐπέρεισε δὲ ἶν’ ἀπέλεθρον, κὰδ’ δ’ ἔβαλεν μετόπισθε νεὸσ κυανοπρῴροιο τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι. ἐκλύσθη δὲ θάλασσα κατερχομένησ ὑπὸ πέτρησ· τὴν δὲ πρόσω φέρε κῦμα, θέμωσε δὲ χέρσον ἱκέσθαι. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφικόμεθ’, ἔνθα περ ἄλλαι νῆεσ ἐύσσελμοι μένον ἁθρόαι, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι ἡάτ’ ὀδυρόμενοι, ἡμέασ ποτιδέγμενοι αἰεί, νῆα μὲν ἔνθ’ ἐλθόντεσ ἐκέλσαμεν ἐν ψαμάθοισιν, ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ.

μῆλα δὲ Κύκλωποσ γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἑλόντεσ δασσάμεθ’, ὡσ μή τίσ μοι ἀτεμβόμενοσ κίοι ἴσησ. ἀρνειὸν δ’ ἐμοὶ οἰῴ ἐυκνήμιδεσ ἑταῖροι μήλων δαιομένων δόσαν ἔξοχα· τὸν δ’ ἐπὶ θινὶ Ζηνὶ κελαινεφέι Κρονίδῃ, ὃσ πᾶσιν ἀνάσσει, ῥέξασ μηρί’ ἔκαιον· ὁ δ’ οὐκ ἐμπάζετο ἱρῶν, ἀλλ’ ὅ γε μερμήριξεν ὅπωσ ἀπολοίατο πᾶσαι νῆεσ ἐύσσελμοι καὶ ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι. "ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ·

ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε, δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσα αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι· οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ, ἄσμενοι ἐκ θανάτοιο, φίλουσ ὀλέσαντεσ ἑταίρουσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 9

(호메로스, 오디세이아, Book 9)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION