헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́05́

(호메로스, 오디세이아, Book 5)

Ηὢσ δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο ὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόωσ φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν· οἱ δὲ θεοὶ θῶκόνδε καθίζανον, ἐν δ’ ἄρα τοῖσι Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ, οὗ τε κράτοσ ἐστὶ μέγιστον. τοῖσι δ’ Ἀθηναίη λέγε κήδεα πόλλ’ Ὀδυσῆοσ μνησαμένη· μέλε γάρ οἱ ἐὼν ἐν δώμασι νύμφησ· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, μή τισ ἔτι πρόφρων ἀγανὸσ καὶ ἤπιοσ ἔστω σκηπτοῦχοσ βασιλεύσ, μηδὲ φρεσὶν αἴσιμα εἰδώσ, ἀλλ’ αἰεὶ χαλεπόσ τ’ εἰή καὶ αἴσυλα ῥέζοι·

ὡσ οὔ τισ μέμνηται Ὀδυσσῆοσ θείοιο λαῶν οἷσιν ἄνασσε, πατὴρ δ’ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν. ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων νύμφησ ἐν μεγάροισι Καλυψοῦσ, ἥ μιν ἀνάγκῃ ἴσχει· ὁ δ’ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι· οὐ γάρ οἱ πάρα νῆεσ ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι, οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. νῦν αὖ παῖδ’ ἀγαπητὸν ἀποκτεῖναι μεμάασιν οἴκαδε νισόμενον· ὁ δ’ ἔβη μετὰ πατρὸσ ἀκουὴν ἐσ Πύλον ἠγαθέην ἠδ’ ἐσ Λακεδαίμονα δῖαν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσασ νόον αὐτή, ὡσ ἦ τοι κείνουσ Ὀδυσεὺσ ἀποτίσεται ἐλθών; Τηλέμαχον δὲ σὺ πέμψον ἐπισταμένωσ, δύνασαι γάρ, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται, μνηστῆρεσ δ’ ἐν νηὶ· παλιμπετὲσ ἀπονέωνται. ἦ ῥα καὶ Ἑρμείαν, υἱὸν φίλον, ἀντίον ηὔδα·

"Ἑρμεία, σὺ γὰρ αὖτε τά τ’ ἄλλα περ ἄγγελόσ ἐσσι, νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ εἰπεῖν νημερτέα βουλήν, νόστον Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ, ὥσ κε νέηται οὔτε θεῶν πομπῇ οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων· ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπὶ σχεδίησ πολυδέσμου πήματα πάσχων ἤματί κ’ εἰκοστῷ Σχερίην ἐρίβωλον ἵκοιτο, Φαιήκων ἐσ γαῖαν, οἳ ἀγχίθεοι γεγάασιν, οἵ κέν μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣσ τιμήσουσιν, πέμψουσιν δ’ ἐν νηὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν, χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά τε δόντεσ, πόλλ’, ὅσ’ ἂν οὐδέ ποτε Τροίησ ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύσ, εἴ περ ἀπήμων ἦλθε, λαχὼν ἀπὸ ληίδοσ αἶσαν. ὣσ γάρ οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ.

αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇσ ἀνέμοιο. εἵλετο δὲ ῥάβδον, τῇ τ’ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει, ὧν ἐθέλει, τοὺσ δ’ αὖτε καὶ ὑπνώοντασ ἐγείρει. τὴν μετὰ χερσὶν ἔχων πέτετο κρατὺσ ἀργεϊφόντησ. Πιερίην δ’ ἐπιβὰσ ἐξ αἰθέροσ ἔμπεσε πόντῳ·

σεύατ’ ἔπειτ’ ἐπὶ κῦμα λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώσ, ὅσ τε κατὰ δεινοὺσ κόλπουσ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο ἰχθῦσ ἀγρώσσων πυκινὰ πτερὰ δεύεται ἅλμῃ· τῷ ἴκελοσ πολέεσσιν ὀχήσατο κύμασιν Ἑρμῆσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ’ ἐοῦσαν, ἔνθ’ ἐκ πόντου βὰσ ἰοειδέοσ ἤπειρόνδε ἠιέν, ὄφρα μέγα σπέοσ ἵκετο, τῷ ἔνι νύμφη ναῖεν ἐυπλόκαμοσ· τὴν δ’ ἔνδοθι τέτμεν ἐοῦσαν. πῦρ μὲν ἐπ’ ἐσχαρόφιν μέγα καίετο, τηλόσε δ’ ὀδμὴ κέδρου τ’ εὐκεάτοιο θύου τ’ ἀνὰ νῆσον ὀδώδει δαιομένων· ἡ δ’ ἔνδον ἀοιδιάουσ’ ὀπὶ καλῇ ἱστὸν ἐποιχομένη χρυσείῃ κερκίδ’ ὕφαινεν. ὕλη δὲ σπέοσ ἀμφὶ πεφύκει τηλεθόωσα, κλήθρη τ’ αἴγειρόσ τε καὶ εὐώδησ κυπάρισσοσ. ἔνθα δέ τ’ ὄρνιθεσ τανυσίπτεροι εὐνάζοντο, σκῶπέσ τ’ ἴρηκέσ τε τανύγλωσσοί τε κορῶναι εἰνάλιαι, τῇσίν τε θαλάσσια ἔργα μέμηλεν. ἡ δ’ αὐτοῦ τετάνυστο περὶ σπείουσ γλαφυροῖο ἡμερὶσ ἡβώωσα, τεθήλει δὲ σταφυλῇσι. κρῆναι δ’ ἑξείησ πίσυρεσ ῥέον ὕδατι λευκῷ, πλησίαι ἀλλήλων τετραμμέναι ἄλλυδισ ἄλλη. ἀμφὶ δὲ λειμῶνεσ μαλακοὶ ἰού ἠδὲ σελίνου θήλεον. ἔνθα κ’ ἔπειτα καὶ ἀθάνατόσ περ ἐπελθὼν θηήσαιτο ἰδὼν καὶ τερφθείη φρεσὶν ᾗσιν. ἔνθα στὰσ θηεῖτο διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ, αὐτίκ’ ἄρ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλυθεν. οὐδέ μιν ἄντην ἠγνοίησεν ἰδοῦσα Καλυψώ, δῖα θεάων· οὐ γάρ τ’ ἀγνῶτεσ θεοὶ ἀλλήλοισι πέλονται ἀθάνατοι, οὐδ’ εἴ τισ ἀπόπροθι δώματα ναίει. οὐδ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα ἔνδον ἔτετμεν, ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπ’ ἀκτῆσ κλαῖε καθήμενοσ, ἔνθα πάροσ περ, δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων. πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. Ἑρμείαν δ’ ἐρέεινε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἐν θρόνῳ ἱδρύσασα φαεινῷ σιγαλόεντι· "τίπτε μοι, Ἑρμεία χρυσόρραπι, εἰλήλουθασ αἰδοῖόσ τε φίλοσ τε;

πάροσ γε μὲν οὔ τι θαμίζεισ. αὔδα ὅ τι φρονέεισ· τελέσαι δέ με θυμὸσ ἄνωγεν, εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν. ἀλλ’ ἕπεο προτέρω, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω. ὥσ ἄρα φωνήσασα θεὰ παρέθηκε τράπεζαν ἀμβροσίησ πλήσασα, κέρασσε δὲ νέκταρ ἐρυθρόν.

αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ. αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "εἰρωτᾷσ μ’ ἐλθόντα θεὰ θεόν·

αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέωσ τὸν μῦθον ἐνισπήσω· κέλεαι γάρ. Ζεὺσ ἐμέ γ’ ἠνώγει δεῦρ’ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίσ δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τισ ἄγχι βροτῶν πόλισ, οἵ τε θεοῖσιν ἱερά τε ῥέζουσι καὶ ἐξαίτουσ ἑκατόμβασ. ἀλλὰ μάλ’ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ νόον αἰγιόχοιο οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ’ ἁλιῶσαι. φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων, τῶν ἀνδρῶν, οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο εἰνάετεσ, δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντεσ ἔβησαν οἴκαδ’· ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο, ἥ σφιν ἐπῶρσ’ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμόσ τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε. τὸν νῦν σ’ ἠνώγειν ἀποπεμπέμεν ὅττι τάχιστα· οὐ γάρ οἱ τῇδ’ αἶσα φίλων ἀπονόσφιν ὀλέσθαι, ἀλλ’ ἔτι οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ Καλυψώ, δῖα θεάων, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονεσ ἔξοχον ἄλλων, οἵ τε θεαῖσ ἀγάασθε παρ’ ἀνδράσιν εὐνάζεσθαι ἀμφαδίην, ἤν τίσ τε φίλον ποιήσετ’ ἀκοίτην. ὣσ μὲν ὅτ’ Ὠρίων’ ἕλετο ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, τόφρα οἱ ἠγάασθε θεοὶ ῥεῖα ζώοντεσ, ἡο͂σ ἐν Ὀρτυγίῃ χρυσόθρονοσ Ἄρτεμισ ἁγνὴ οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν. ὣσ δ’ ὁπότ’ Ιἀσίωνι ἐυπλόκαμοσ Δημήτηρ, ᾧ θυμῷ εἴξασα, μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ νειῷ ἔνι τριπόλῳ· οὐδὲ δὴν ἠε͂ν ἄπυστοσ Ζεύσ, ὅσ μιν κατέπεφνε βαλὼν ἀργῆτι κεραυνῷ. ὥσ δ’ αὖ νῦν μοι ἄγασθε, θεοί, βροτὸν ἄνδρα παρεῖναι. τὸν μὲν ἐγὼν ἐσάωσα περὶ τρόπιοσ βεβαῶτα οἰο͂ν, ἐπεί οἱ νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ Ζεὺσ ἔλσασ ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμόσ τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε. τὸν μὲν ἐγὼ φίλεόν τε καὶ ἔτρεφον, ἠδὲ ἔφασκον θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα. ἀλλ’ ἐπεὶ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ νόον αἰγιόχοιο οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ’ ἁλιῶσαι, ἐρρέτω, εἴ μιν κεῖνοσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει, πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον· πέμψω δέ μιν οὔ πῃ ἐγώ γε· οὐ γάρ μοι πάρα νῆεσ ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι, οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. αὐτάρ οἱ πρόφρων ὑποθήσομαι, οὐδ’ ἐπικεύσω, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

"οὕτω νῦν ἀπόπεμπε, Διὸσ δ’ ἐποπίζεο μῆνιν, μή πώσ τοι μετόπισθε κοτεσσάμενοσ χαλεπήνῃ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κρατὺσ ἀργεϊφόντησ·

ἡ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα πότνια νύμφη ἠί’, ἐπεὶ δὴ Ζηνὸσ ἐπέκλυεν ἀγγελιάων. τὸν δ’ ἄρ’ ἐπ’ ἀκτῆσ εὑρ͂ε καθήμενον· οὐδέ ποτ’ ὄσσε δακρυόφιν τέρσοντο, κατείβετο δὲ γλυκὺσ αἰὼν νόστον ὀδυρομένῳ, ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη. ἀλλ’ ἦ τοι νύκτασ μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ· ἤματα δ’ ἂμ πέτρῃσι καὶ ἠιόνεσσι καθίζων δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσεφώνεε δῖα θεάων· "κάμμορε, μή μοι ἔτ’ ἐνθάδ’ ὀδύρεο, μηδέ τοι αἰὼν φθινέτω·

ἤδη γάρ σε μάλα πρόφρασσ’ ἀποπέμψω. ἀλλ’ ἄγε δούρατα μακρὰ ταμὼν ἁρμόζεο χαλκῷ εὐρεῖαν σχεδίην· ἀτὰρ ἴκρια πῆξαι ἐπ’ αὐτῆσ ὑψοῦ, ὥσ σε φέρῃσιν ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον. αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρὸν ἐνθήσω μενοεικέ’, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι, εἵματά τ’ ἀμφιέσω· πέμψω δέ τοι οὖρον ὄπισθεν, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι, αἴ κε θεοί γ’ ἐθέλωσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οἵ μευ φέρτεροί εἰσι νοῆσαί τε κρῆναί τε. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"ἄλλο τι δὴ σύ, θεά, τόδε μήδεαι, οὐδέ τι πομπήν, ἥ με κέλεαι σχεδίῃ περάαν μέγα λαῖτμα θαλάσσησ, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε· τὸ δ’ οὐδ’ ἐπὶ νῆεσ ἐῖσαι ὠκύποροι περόωσιν, ἀγαλλόμεναι Διὸσ οὔρῳ. οὐδ’ ἂν ἐγὼν ἀέκητι σέθεν σχεδίησ ἐπιβαίην, εἰ μή μοι τλαίησ γε, θεά, μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι μή τί μοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ Καλυψὼ δῖα θεάων, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν·

"ἦ δὴ ἀλιτρόσ γ’ ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώσ, οἱο͂ν δὴ τὸν μῦθον ἐπεφράσθησ ἀγορεῦσαι. ἴστω νῦν τόδε γαῖα καὶ οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθε καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸσ ὕδωρ, ὅσ τε μέγιστοσ ὁρ́κοσ δεινότατόσ τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσι, μή τί τοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο. ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράσσομαι, ἅσσ’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ μηδοίμην, ὅτε με χρειὼ τόσον ἵκοι· καὶ γὰρ ἐμοὶ νόοσ ἐστὶν ἐναίσιμοσ, οὐδέ μοι αὐτῇ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι σιδήρεοσ, ἀλλ’ ἐλεήμων. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο δῖα θεάων καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. ἷξον δὲ σπεῖοσ γλαφυρὸν θεὸσ ἠδὲ καὶ ἀνήρ, καί ῥ’ ὁ μὲν ἔνθα καθέζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη Ἑρμείασ, νύμφη δ’ ἐτίθει πάρα πᾶσαν ἐδωδήν, ἔσθειν καὶ πίνειν, οἱᾶ βροτοὶ ἄνδρεσ ἔδουσιν· αὐτὴ δ’ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆοσ θείοιο, τῇ δὲ παρ’ ἀμβροσίην δμῳαὶ καὶ νέκταρ ἔθηκαν. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ἐδητύοσ ἠδὲ ποτῆτοσ, τοῖσ ἄρα μύθων ἦρχε Καλυψώ, δῖα θεάων· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, οὕτω δὴ οἶκόνδε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν αὐτίκα νῦν ἐθέλεισ ἰέναι;

σὺ δὲ χαῖρε καὶ ἔμπησ. εἴ γε μὲν εἰδείησ σῇσι φρεσὶν ὅσσα τοι αἶσα κήδε’ ἀναπλῆσαι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι, ἐνθάδε κ’ αὖθι μένων σὺν ἐμοὶ τόδε δῶμα φυλάσσοισ ἀθάνατόσ τ’ εἰήσ, ἱμειρόμενόσ περ ἰδέσθαι σὴν ἄλοχον, τῆσ τ’ αἰὲν ἐέλδεαι ἤματα πάντα. οὐ μέν θην κείνησ γε χερείων εὔχομαι εἶναι, οὐ δέμασ οὐδὲ φυήν, ἐπεὶ οὔ πωσ οὐδὲ ἐοίκεν θνητὰσ ἀθανάτῃσι δέμασ καὶ εἶδοσ ἐρίζειν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"πότνα θεά, μή μοι τόδε χώεο· οἶδα καὶ αὐτὸσ πάντα μάλ’, οὕνεκα σεῖο περίφρων Πηνελόπεια εἶδοσ ἀκιδνοτέρη μέγεθόσ τ’ εἰσάντα ἰδέσθαι· ἡ μὲν γὰρ βροτόσ ἐστι, σὺ δ’ ἀθάνατοσ καὶ ἀγήρωσ. ἀλλὰ καὶ ὣσ ἐθέλω καὶ ἐέλδομαι ἤματα πάντα οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι. εἰ δ’ αὖ τισ ῥαίῃσι θεῶν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, τλήσομαι ἐν στήθεσσιν ἔχων ταλαπενθέα θυμόν· ἤδη γὰρ μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα κύμασι καὶ πολέμῳ· μετὰ καὶ τόδε τοῖσι γενέσθω. ὣσ ἔφατ’, ἠέλιοσ δ’ ἄρ’ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν·

ἐλθόντεσ δ’ ἄρα τώ γε μυχῷ σπείουσ γλαφυροῖο τερπέσθην φιλότητι, παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, αὐτίχ’ ὁ μὲν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε ἕννυτ’ Ὀδυσσεύσ, αὐτὴ δ’ ἀργύφεον φᾶροσ μέγα ἕννυτο νύμφη, λεπτὸν καὶ χαρίεν, περὶ δὲ ζώνην βάλετ’ ἰξυῖ καλὴν χρυσείην, κεφαλῇ δ’ ἐφύπερθε καλύπτρην.

καὶ τότ’ Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μήδετο πομπήν· δῶκέν οἱ πέλεκυν μέγαν, ἄρμενον ἐν παλάμῃσι, χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον· αὐτὰρ ἐν αὐτῷ στειλειὸν περικαλλὲσ ἐλάινον, εὖ ἐναρηρόσ· δῶκε δ’ ἔπειτα σκέπαρνον ἐύξοον· ἦρχε δ’ ὁδοῖο νήσου ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει, κλήθρη τ’ αἴγειρόσ τ’, ἐλάτη τ’ ἦν οὐρανομήκησ, αὐᾶ πάλαι, περίκηλα, τά οἱ πλώοιεν ἐλαφρῶσ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δεῖξ’, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει, ἡ μὲν ἔβη πρὸσ δῶμα Καλυψώ, δῖα θεάων, αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῦρα· θοῶσ δέ οἱ ἤνυτο ἔργον. εἴκοσι δ’ ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ’ ἄρα χαλκῷ, ξέσσε δ’ ἐπισταμένωσ καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν. τόφρα δ’ ἔνεικε τέρετρα Καλυψώ, δῖα θεάων· τέτρηνεν δ’ ἄρα πάντα καὶ ἡρ́μοσεν ἀλλήλοισιν, γόμφοισιν δ’ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονίῃσιν ἄρασσεν. ὅσσον τίσ τ’ ἔδαφοσ νηὸσ τορνώσεται ἀνὴρ φορτίδοσ εὐρείησ, ἐὺ εἰδὼσ τεκτοσυνάων, τόσσον ἔπ’ εὐρεῖαν σχεδίην ποιήσατ’ Ὀδυσσεύσ. ἴκρια δὲ στήσασ, ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι, ποίει· ἀτὰρ μακρῇσιν ἐπηγκενίδεσσι τελεύτα. ἐν δ’ ἱστὸν ποίει καὶ ἐπίκριον ἄρμενον αὐτῷ· πρὸσ δ’ ἄρα πηδάλιον ποιήσατο, ὄφρ’ ἰθύνοι. φράξε δέ μιν ῥίπεσσι διαμπερὲσ οἰσυί̈νῃσι κύματοσ εἶλαρ ἔμεν· πολλὴν δ’ ἐπεχεύατο ὕλην. τόφρα δὲ φάρε’ ἔνεικε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἱστία ποιήσασθαι· ὁ δ’ εὖ τεχνήσατο καὶ τά. ἐν δ’ ὑπέρασ τε κάλουσ τε πόδασ τ’ ἐνέδησεν ἐν αὐτῇ, μοχλοῖσιν δ’ ἄρα τήν γε κατείρυσεν εἰσ ἅλα δῖαν. τέτρατον ἦμαρ ἐήν, καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα·

εἴσατο δ’ ὡσ ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ. τῷ δ’ ἄρα πέμπτῳ πέμπ’ ἀπὸ νήσου δῖα Καλυψώ, εἵματά τ’ ἀμφιέσασα θυώδεα καὶ λούσασα. ἐν δέ οἱ ἀσκὸν ἔθηκε θεὰ μέλανοσ οἴνοιο τὸν ἕτερον, ἕτερον δ’ ὕδατοσ μέγαν, ἐν δὲ καὶ ᾖα κωρύκῳ· ἐν δέ οἱ ὄψα τίθει μενοεικέα πολλά· οὖρον δὲ προέηκεν ἀπήμονά τε λιαρόν τε. γηθόσυνοσ δ’ οὔρῳ πέτασ’ ἱστία δῖοσ Ὀδυσσεύσ. αὐτὰρ ὁ πηδαλίῳ ἰθύνετο τεχνηέντωσ ἥμενοσ, οὐδέ οἱ ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν Πληιάδασ τ’ ἐσορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην Ἄρκτον θ’, ἣν καὶ ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ’ αὐτοῦ στρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει, οἰή δ’ ἄμμορόσ ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο· τὴν γὰρ δή μιν ἄνωγε Καλυψώ, δῖα θεάων, ποντοπορευέμεναι ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸσ ἔχοντα. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέεν ἤματα ποντοπορεύων, ὀκτωκαιδεκάτῃ δ’ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα γαίησ Φαιήκων, ὅθι τ’ ἄγχιστον πέλεν αὐτῷ· τὸν δ’ ἐξ Αἰθιόπων ἀνιὼν κρείων ἐνοσίχθων τηλόθεν ἐκ Σολύμων ὀρέων ἴδεν·

εἴσατο γάρ οἱ πόντον ἐπιπλώων. ὁ δ’ ἐχώσατο κηρόθι μᾶλλον, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· "ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μετεβούλευσαν θεοὶ ἄλλωσ ἀμφ’ Ὀδυσῆι ἐμεῖο μετ’ Αἰθιόπεσσιν ἐόντοσ, καὶ δὴ Φαιήκων γαίησ σχεδόν, ἔνθα οἱ αἶσα ἐκφυγέειν μέγα πεῖραρ ὀιζύοσ, ἥ μιν ἱκάνει.

ἀλλ’ ἔτι μέν μίν φημι ἅδην ἐλάαν κακότητοσ. ὣσ εἰπὼν σύναγεν νεφέλασ, ἐτάραξε δὲ πόντον χερσὶ τρίαιναν ἑλών·

πάσασ δ’ ὀρόθυνεν ἀέλλασ παντοίων ἀνέμων, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. σὺν δ’ Εὖρόσ τε Νότοσ τ’ ἔπεσον Ζέφυρόσ τε δυσαὴσ καὶ Βορέησ αἰθρηγενέτησ, μέγα κῦμα κυλίνδων. καὶ τότ’ Ὀδυσσῆοσ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγὼ δειλόσ, τί νύ μοι μήκιστα γένηται;

δείδω μὴ δὴ πάντα θεὰ νημερτέα εἶπεν, ἥ μ’ ἔφατ’ ἐν πόντῳ, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι, ἄλγε’ ἀναπλήσειν· τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. οἱοίσιν νεφέεσσι περιστέφει οὐρανὸν εὐρὺν Ζεύσ, ἐτάραξε δὲ πόντον, ἐπισπέρχουσι δ’ ἀέλλαι παντοίων ἀνέμων. νῦν μοι σῶσ αἰπὺσ ὄλεθροσ. τρὶσ μάκαρεσ Δαναοὶ καὶ τετράκισ, οἳ τότ’ ὄλοντο Τροίῃ ἐν εὐρείῃ χάριν Ἀτρεί̈δῃσι φέροντεσ. ὡσ δὴ ἐγώ γ’ ὄφελον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν ἤματι τῷ ὅτε μοι πλεῖστοι χαλκήρεα δοῦρα Τρῶεσ ἐπέρριψαν περὶ Πηλεί̈ωνι θανόντι. τῷ κ’ ἔλαχον κτερέων, καί μευ κλέοσ ἦγον Ἀχαιοί· νῦν δέ λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι. ὣσ ἄρα μιν εἰπόντ’ ἔλασεν μέγα κῦμα κατ’ ἄκρησ δεινὸν ἐπεσσύμενον, περὶ δὲ σχεδίην ἐλέλιξε.

ἄλλοτε μέν τε Νότοσ Βορέῃ προβάλεσκε φέρεσθαι, ἄλλοτε δ’ αὖτ’ Εὖροσ Ζεφύρῳ εἴξασκε διώκειν. τῆλε δ’ ἀπὸ σχεδίησ αὐτὸσ πέσε, πηδάλιον δὲ ἐκ χειρῶν προέηκε· μέσον δέ οἱ ἱστὸν ἐάξεν δεινὴ μισγομένων ἀνέμων ἐλθοῦσα θύελλα, τηλοῦ δὲ σπεῖρον καὶ ἐπίκριον ἔμπεσε πόντῳ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόβρυχα θῆκε πολὺν χρόνον, οὐδ’ ἐδυνάσθη αἶψα μάλ’ ἀνσχεθέειν μεγάλου ὑπὸ κύματοσ ὁρμῆσ· εἵματα γάρ ῥ’ ἐβάρυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ. ὀψὲ δὲ δή ῥ’ ἀνέδυ, στόματοσ δ’ ἐξέπτυσεν ἅλμην πικρήν, ἥ οἱ πολλὴ ἀπὸ κρατὸσ κελάρυζεν. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ σχεδίησ ἐπελήθετο, τειρόμενόσ περ, ἀλλὰ μεθορμηθεὶσ ἐνὶ κύμασιν ἐλλάβετ’ αὐτῆσ, ἐν μέσσῃ δὲ καθῖζε τέλοσ θανάτου ἀλεείνων. τὴν δ’ ἐφόρει μέγα κῦμα κατὰ ῥόον ἔνθα καὶ ἔνθα. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπωρινὸσ Βορέησ φορέῃσιν ἀκάνθασ ἂμ πεδίον, πυκιναὶ δὲ πρὸσ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣσ τὴν ἂμ πέλαγοσ ἄνεμοι φέρον ἔνθα καὶ ἔνθα· τὸν δὲ ἴδεν Κάδμου θυγάτηρ, καλλίσφυροσ Ἰνώ, Λευκοθέη, ἣ πρὶν μὲν ἐήν βροτὸσ αὐδήεσσα, νῦν δ’ ἁλὸσ ἐν πελάγεσσι θεῶν ἒξ ἔμμορε τιμῆσ.

ἥ ῥ’ Ὀδυσῆ’ ἐλέησεν ἀλώμενον, ἄλγε’ ἔχοντα, αἰθυίῃ δ’ ἐικυῖα ποτῇ ἀνεδύσετο λίμνησ, ἷζε δ’ ἐπὶ σχεδίησ πολυδέσμου εἶπέ τε μῦθον· "κάμμορε, τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ἐνοσίχθων ὠδύσατ’ ἐκπάγλωσ, ὅτι τοι κακὰ πολλὰ φυτεύει;

οὐ μὲν δή σε καταφθίσει μάλα περ μενεαίνων. ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρξαι, δοκέεισ δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν· εἵματα ταῦτ’ ἀποδὺσ σχεδίην ἀνέμοισι φέρεσθαι κάλλιπ’, ἀτὰρ χείρεσσι νέων ἐπιμαίεο νόστου γαίησ Φαιήκων, ὅθι τοι μοῖρ’ ἐστὶν ἀλύξαι. τῆ δέ, τόδε κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τανύσσαι ἄμβροτον· οὐδέ τί τοι παθέειν δέοσ οὐδ’ ἀπολέσθαι. αὐτὰρ ἐπὴν χείρεσσιν ἐφάψεαι ἠπείροιο, ἂψ ἀπολυσάμενοσ βαλέειν εἰσ οἴνοπα πόντον πολλὸν ἀπ’ ἠπείρου, αὐτὸσ δ’ ἀπονόσφι τραπέσθαι. ὣσ ἄρα φωνήσασα θεὰ κρήδεμνον ἔδωκεν, αὐτὴ δ’ ἂψ ἐσ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα αἰθυίῃ ἐικυῖα·

μέλαν δέ ἑ κῦμα κάλυψεν. αὐτὰρ ὁ μερμήριξε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγώ, μή τίσ μοι ὑφαίνῃσιν δόλον αὖτε ἀθανάτων, ὅ τέ με σχεδίησ ἀποβῆναι ἀνώγει.

ἀλλὰ μάλ’ οὔ πω πείσομ’, ἐπεὶ ἑκὰσ ὀφθαλμοῖσιν γαῖαν ἐγὼν ἰδόμην, ὅθι μοι φάτο φύξιμον εἶναι. ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρξω, δοκέει δέ μοι εἶναι ἄριστον· ὄφρ’ ἂν μέν κεν δούρατ’ ἐν ἁρμονίῃσιν ἀρήρῃ, τόφρ’ αὐτοῦ μενέω καὶ τλήσομαι ἄλγεα πάσχων· αὐτὰρ ἐπὴν δή μοι σχεδίην διὰ κῦμα τινάξῃ, νήξομ’, ἐπεὶ οὐ μέν τι πάρα προνοῆσαι ἄμεινον. ἡο͂σ ὁ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ὦρσε δ’ ἐπὶ μέγα κῦμα Ποσειδάων ἐνοσίχθων, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε, κατηρεφέσ, ἤλασε δ’ αὐτόν.

ὡσ δ’ ἄνεμοσ ζαὴσ ἠί̈ων θημῶνα τινάξῃ καρφαλέων· τὰ μὲν ἄρ τε διεσκέδασ’ ἄλλυδισ ἄλλῃ· ὣσ τῆσ δούρατα μακρὰ διεσκέδασ’. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἀμφ’ ἑνὶ δούρατι βαῖνε, κέληθ’ ὡσ ἵππον ἐλαύνων, εἵματα δ’ ἐξαπέδυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ. αὐτίκα δὲ κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τάνυσσεν, αὐτὸσ δὲ πρηνὴσ ἁλὶ κάππεσε, χεῖρε πετάσσασ, νηχέμεναι μεμαώσ. ἴδε δὲ κρείων ἐνοσίχθων, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· "οὕτω νῦν κακὰ πολλὰ παθὼν ἀλόω κατὰ πόντον, εἰσ ὅ κεν ἀνθρώποισι διοτρεφέεσσι μιγήῃσ.

ἀλλ’ οὐδ’ ὥσ σε ἐόλπα ὀνόσσεσθαι κακότητοσ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ, ἵκετο δ’ εἰσ Αἰγάσ, ὅθι οἱ κλυτὰ δώματ’ ἐάσιν.

αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ ἄλλ’ ἐνόησεν.

ἦ τοι τῶν ἄλλων ἀνέμων κατέδησε κελεύθουσ, παύσασθαι δ’ ἐκέλευσε καὶ εὐνηθῆναι ἅπαντασ· ὦρσε δ’ ἐπὶ κραιπνὸν Βορέην, πρὸ δὲ κύματ’ ἐάξεν, ἡο͂σ ὃ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγείη διογενὴσ Ὀδυσεὺσ θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξασ. ἔνθα δύω νύκτασ δύο τ’ ἤματα κύματι πηγῷ πλάζετο, πολλὰ δέ οἱ κραδίη προτιόσσετ’ ὄλεθρον.

ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμοσ τέλεσ’ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἄνεμοσ μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη· ὁ δ’ ἄρα σχεδὸν εἴσιδε γαῖαν ὀξὺ μάλα προϊδών, μεγάλου ὑπὸ κύματοσ ἀρθείσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀσπάσιοσ βίοτοσ παίδεσσι φανήῃ πατρόσ, ὃσ ἐν νούσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων, δηρὸν τηκόμενοσ, στυγερὸσ δέ οἱ ἔχραε δαίμων, ἀσπάσιον δ’ ἄρα τόν γε θεοὶ κακότητοσ ἔλυσαν, ὣσ Ὀδυσεῖ ἀσπαστὸν ἐείσατο γαῖα καὶ ὕλη, νῆχε δ’ ἐπειγόμενοσ ποσὶν ἠπείρου ἐπιβῆναι. ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσασ, καὶ δὴ δοῦπον ἄκουσε ποτὶ σπιλάδεσσι θαλάσσησ· ῥόχθει γὰρ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἠπείροιο δεινὸν ἐρευγόμενον, εἴλυτο δὲ πάνθ’ ἁλὸσ ἄχνῃ· οὐ γὰρ ἔσαν λιμένεσ νηῶν ὄχοι, οὐδ’ ἐπιωγαί. ἀλλ’ ἀκταὶ προβλῆτεσ ἔσαν σπιλάδεσ τε πάγοι τε· καὶ τότ’ Ὀδυσσῆοσ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι, ἐπεὶ δὴ γαῖαν ἀελπέα δῶκεν ἰδέσθαι Ζεύσ, καὶ δὴ τόδε λαῖτμα διατμήξασ ἐπέρησα, ἔκβασισ οὔ πῃ φαίνεθ’ ἁλὸσ πολιοῖο θύραζε·

ἔκτοσθεν μὲν γὰρ πάγοι ὀξέεσ, ἀμφὶ δὲ κῦμα βέβρυχεν ῥόθιον, λισσὴ δ’ ἀναδέδρομε πέτρη, ἀγχιβαθὴσ δὲ θάλασσα, καὶ οὔ πωσ ἔστι πόδεσσι στήμεναι ἀμφοτέροισι καὶ ἐκφυγέειν κακότητα· μή πώσ μ’ ἐκβαίνοντα βάλῃ λίθακι ποτὶ πέτρῃ κῦμα μέγ’ ἁρπάξαν· μελέη δέ μοι ἔσσεται ὁρμή. εἰ δέ κ’ ἔτι προτέρω παρανήξομαι, ἤν που ἐφεύρω ἠιόνασ τε παραπλῆγασ λιμένασ τε θαλάσσησ, δείδω μή μ’ ἐξαῦτισ ἀναρπάξασα θύελλα πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα φέρῃ βαρέα στενάχοντα, ἠέ τί μοι καὶ κῆτοσ ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλόσ, οἱᾶ́ τε πολλὰ τρέφει κλυτὸσ Ἀμφιτρίτη· οἶδα γάρ, ὥσ μοι ὀδώδυσται κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ. ἡο͂σ ὁ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τόφρα δέ μιν μέγα κῦμα φέρε τρηχεῖαν ἐπ’ ἀκτήν.

ἔνθα κ’ ἀπὸ ῥινοὺσ δρύφθη, σὺν δ’ ὀστέ’ ἀράχθη, εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἐπεσσύμενοσ λάβε πέτρησ, τῆσ ἔχετο στενάχων, ἡο͂σ μέγα κῦμα παρῆλθε. καὶ τὸ μὲν ὣσ ὑπάλυξε, παλιρρόθιον δέ μιν αὖτισ πλῆξεν ἐπεσσύμενον, τηλοῦ δέ μιν ἔμβαλε πόντῳ. ὡσ δ’ ὅτε πουλύποδοσ θαλάμησ ἐξελκομένοιο πρὸσ κοτυληδονόφιν πυκιναὶ λάιγγεσ ἔχονται, ὣσ τοῦ πρὸσ πέτρῃσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ῥινοὶ ἀπέδρυφθεν· τὸν δὲ μέγα κῦμα κάλυψεν. ἔνθα κε δὴ δύστηνοσ ὑπὲρ μόρον ὤλετ’ Ὀδυσσεύσ, εἰ μὴ ἐπιφροσύνην δῶκε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. κύματοσ ἐξαναδύσ, τά τ’ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε, νῆχε παρέξ, ἐσ γαῖαν ὁρώμενοσ, εἴ που ἐφεύροι ἠιόνασ τε παραπλῆγασ λιμένασ τε θαλάσσησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ ποταμοῖο κατὰ στόμα καλλιρόοιο ἷξε νέων, τῇ δή οἱ ἐείσατο χῶροσ ἄριστοσ, λεῖοσ πετράων, καὶ ἐπὶ σκέπασ ἦν ἀνέμοιο, ἔγνω δὲ προρέοντα καὶ εὔξατο ὃν κατὰ θυμόν· "κλῦθι, ἄναξ, ὅτισ ἐσσί·

πολύλλιστον δέ σ’ ἱκάνω, φεύγων ἐκ πόντοιο Ποσειδάωνοσ ἐνιπάσ. αἰδοῖοσ μέν τ’ ἐστὶ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν ἀνδρῶν ὅσ τισ ἵκηται ἀλώμενοσ, ὡσ καὶ ἐγὼ νῦν σόν τε ῥόον σά τε γούναθ’ ἱκάνω πολλὰ μογήσασ. ἀλλ’ ἐλέαιρε, ἄναξ· ἱκέτησ δέ τοι εὔχομαι εἶναι. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ αὐτίκα παῦσεν ἑὸν ῥόον, ἔσχε δὲ κῦμα, πρόσθε δέ οἱ ποίησε γαλήνην, τὸν δ’ ἐσάωσεν ἐσ ποταμοῦ προχοάσ.

ὁ δ’ ἄρ’ ἄμφω γούνατ’ ἔκαμψε χεῖράσ τε στιβαράσ. ἁλὶ γὰρ δέδμητο φίλον κῆρ. ᾤδεε δὲ χρόα πάντα, θάλασσα δὲ κήκιε πολλὴ ἂν στόμα τε ῥῖνάσ θ’· ὁ δ’ ἄρ’ ἄπνευστοσ καὶ ἄναυδοσ κεῖτ’ ὀλιγηπελέων, κάματοσ δέ μιν αἰνὸσ ἵκανεν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἄμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη, καὶ τότε δὴ κρήδεμνον ἀπὸ ἑό λῦσε θεοῖο. καὶ τὸ μὲν ἐσ ποταμὸν ἁλιμυρήεντα μεθῆκεν, ἂψ δ’ ἔφερεν μέγα κῦμα κατὰ ῥόον, αἶψα δ’ ἄρ’ Ἰνὼ δέξατο χερσὶ φίλῃσιν· ὁ δ’ ἐκ ποταμοῖο λιασθεὶσ σχοίνῳ ὑπεκλίνθη, κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν. ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγώ, τί πάθω;

τί νύ μοι μήκιστα γένηται; εἰ μέν κ’ ἐν ποταμῷ δυσκηδέα νύκτα φυλάσσω, μή μ’ ἄμυδισ στίβη τε κακὴ καὶ θῆλυσ ἐέρση ἐξ ὀλιγηπελίησ δαμάσῃ κεκαφηότα θυμόν· αὔρη δ’ ἐκ ποταμοῦ ψυχρὴ πνέει ἠῶθι πρό. εἰ δέ κεν ἐσ κλιτὺν ἀναβὰσ καὶ δάσκιον ὕλην θάμνοισ ἐν πυκινοῖσι καταδράθω, εἴ με μεθείη ῥῖγοσ καὶ κάματοσ, γλυκερὸσ δέ μοι ὕπνοσ ἐπέλθῃ, δείδω, μὴ θήρεσσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γένωμαι. ὣσ ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι·

βῆ ῥ’ ἴμεν εἰσ ὕλην· τὴν δὲ σχεδὸν ὕδατοσ εὑρ͂εν ἐν περιφαινομένῳ· δοιοὺσ δ’ ἄρ’ ὑπήλυθε θάμνουσ, ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτασ· ὁ μὲν φυλίησ, ὁ δ’ ἐλαίησ. τοὺσ μὲν ἄρ’ οὔτ’ ἀνέμων διάη μένοσ ὑγρὸν ἀέντων, οὔτε ποτ’ ἠέλιοσ φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν, οὔτ’ ὄμβροσ περάασκε διαμπερέσ· ὣσ ἄρα πυκνοὶ ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδίσ· οὓσ ὑπ’ Ὀδυσσεὺσ δύσετ’. ἄφαρ δ’ εὐνὴν ἐπαμήσατο χερσὶ φίλῃσιν εὐρεῖαν· φύλλων γὰρ ἐήν χύσισ ἤλιθα πολλή, ὅσσον τ’ ἠὲ δύω ἠὲ τρεῖσ ἄνδρασ ἔρυσθαι ὡρ́ῃ χειμερίῃ, εἰ καὶ μάλα περ χαλεπαίνοι. τὴν μὲν ἰδὼν γήθησε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἐν δ’ ἄρα μέσσῃ λέκτο, χύσιν δ’ ἐπεχεύατο φύλλων. ὡσ δ’ ὅτε τισ δαλὸν σποδιῇ ἐνέκρυψε μελαίνῃ ἀγροῦ ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ᾧ μὴ πάρα γείτονεσ ἄλλοι, σπέρμα πυρὸσ σώζων, ἵνα μή ποθεν ἄλλοθεν αὐοί, ὣσ Ὀδυσεὺσ φύλλοισι καλύψατο· τῷ δ’ ἄρ’ Ἀθήνη ὕπνον ἐπ’ ὄμμασι χεῦ’, ἵνα μιν παύσειε τάχιστα δυσπονέοσ καμάτοιο φίλα βλέφαρ’ ἀμφικαλύψασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 5

(호메로스, 오디세이아, Book 5)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION