헬라어 문장 검색 - ΠλατόΕπιστλέ03́

(플라톤, Epistles, Letter 3)

"Πλάτων Διονυσίῳ χαίρειν" ἐπιστείλασ ἆρ’ ὀρθῶσ ἂν τυγχάνοιμι τῆσ βελτίστησ προσρήσεωσ; ἢ μᾶλλον κατὰ τὴν ἐμὴν συνήθειαν γράφων "εὖ πράττειν," ὥσπερ εἰώθα ἐν ταῖσ ἐπιστολαῖσ τοὺσ φίλουσ προσαγορεύειν;

σὺ μὲν γὰρ δὴ καὶ τὸν θεόν, ὡσ ἤγγειλαν οἱ τότε θεωροῦντεσ, προσεῖπεσ ἐν Δελφοῖσ αὐτῷ τούτῳ θωπεύσασ τῷ ῥήματι, καὶ γέγραφασ, ὡσ φασί,χαῖρε καὶ ἡδόμενον βίοτον διάσῳζε τυράννου· ἐγὼ δὲ οὐδὲ ἀνθρώπῳ κλήσει, μήτι δὴ θεῷ, παρακελευσαίμην ἂν δρᾶν τοῦτο, θεῷ μέν, ὅτι παρὰ φύσιν προστάττοιμ’ ἄν, πόρρω γὰρ ἡδονῆσ ἵδρυται καὶ λύπησ τὸ θεῖον, ἀνθρώπῳ δέ, ὅτι τὰ πολλὰ βλάβην ἡδονὴ καὶ λύπη γεννᾷ, δυσμάθειαν καὶ λήθην καὶ ἀφροσύνην καὶ ὕβριν τίκτουσα ἐν τῇ ψυχῇ.

καὶ ταῦτα μὲν οὕτωσ εἰρήσθω παρ’ ἐμοῦ περὶ τῆσ προσρήσεωσ· σὺ δ’ ἀναγνοὺσ αὐτά, ὅπῃ βούλει δέξασθαι, ταύτῃ δέχου. πρεσβευόντων ὡσ ἄρα σοῦ ποτε λέγοντοσ ἀκούσασ ἐγὼ μέλλοντοσ τάσ τε Ἑλληνίδασ πόλεισ ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ Συρακουσίουσ ἐπικουφίσαι, τὴν ἀρχὴν ἀντὶ τυραννίδοσ εἰσ βασιλείαν μεταστήσαντα, ταῦτ’ ἄρα σὲ μὲν τότε διεκώλυσα, ὡσ σὺ φῄσ, σοῦ σφόδρα προθυμουμένου, νῦν δὲ Δίωνα διδάσκοιμι δρᾶν αὐτὰ ταῦτα, καὶ τοῖσ διανοήμασιν τοῖσ σοῖσ τὴν σὴν ἀρχὴν ἀφαιρούμεθά σε.

σὺ δ’ εἰ μέν τι διὰ τοὺσ λόγουσ τούτουσ ὠφελῇ, γιγνώσκεισ αὐτόσ, ἀδικεῖσ δ’ οὖν ἐμὲ τἀναντία τῶν γενομένων λέγων.

ἅδην γὰρ ὑπὸ Φιλιστίδου καὶ ἄλλων πολλῶν πρὸσ τοὺσ μισθοφόρουσ καὶ εἰσ τὸ Συρακουσίων πλῆθοσ διεβλήθην διὰ τὸ μένειν ἐν ἀκροπόλει, τοὺσ δ’ ἔξωθεν, εἴ τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν εἰσ ἐμὲ τρέπειν, σὲ φάσκοντασ πάντα ἐμοὶ πείθεσθαι. σὺ δ’ αὐτὸσ οἶσθα σαφέστατα τῶν πολιτικῶν ἐμὲ σοὶ κοινῇ πραγματευσάμενον ἑκόντα ὀλίγα δὴ κατ’ ἀρχάσ, ὅτε τι πλέον ποιεῖν ἂν ᾠήθην, ἄλλα τε βραχέα ἄττα καὶ τὰ περὶ τῶν νόμων προοίμια σπουδάσαντα μετρίωσ, χωρὶσ ὧν σὺ προσέγραψασ ἤ τισ ἕτεροσ· ἀκούω γὰρ ὕστερον ὑμῶν τινασ αὐτὰ διασκευωρεῖν, δῆλα μὴν ἑκάτερα ἔσται τοῖσ τὸ ἐμὸν ἦθοσ δυναμένοισ κρίνειν.

ἀλλ’ οὖν, ὅπερ ἀρτίωσ εἶπον, οὐ διαβολῆσ προσδέομαι πρόσ τε Συρακουσίουσ καὶ εἰ δή τινασ ἑτέρουσ πείθεισ λέγων αὐτά, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἀπολογίασ πρόσ τε τὴν προτέραν γενομένην διαβολὴν καὶ τὴν νῦν μετ’ ἐκείνην μείζω φυομένην καὶ σφοδροτέραν. πρὸσ δύο δή μοι διττὰσ ἀναγκαῖον ποιήσασθαι τὰσ ἀπολογίασ, πρῶτον μὲν ὡσ εἰκότωσ σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ τῆσ πόλεωσ πράγματα, τὸ δὲ δεύτερον ὡσ οὐκ ἐμὴν ταύτην εἴρηκασ συμβουλὴν οὐδὲ διακώλυσιν, μέλλοντί σοι κατοικίζειν Ἑλληνίδασ πόλεισ ἐμποδὼν ἐμὲ γεγενῆσθαι.

τὴν οὖν ἀρχὴν ὧν εἶπον περὶ προτέρων ἄκουε πρότερον.

ἦλθον καλούμενοσ εἰσ Συρακούσασ ὑπό τε σοῦ καὶ Δίωνοσ, τοῦ μὲν δεδοκιμασμένου παρ’ ἐμοὶ καὶ ξένου πάλαι γεγονότοσ, ἐν ἡλικίᾳ δὲ ὄντοσ μέσῃ τε καὶ καθεστηκυίᾳ, ὧν δὴ παντάπασιν χρεία τοῖσ νοῦν καὶ σμικρὸν κεκτημένοισ, μέλλουσιν περὶ τοσούτων ὅσα ἦν τότε τὰ σὰ βουλεύεσθαι, σοῦ δὲ ὄντοσ μὲν σφόδρα νέου, πολλῆσ δὲ ἀπειρίασ οὔσησ περὶ σὲ τούτων ὧν ἔμπειρον ἔδει γεγονέναι, καὶ σφόδρα ἀγνῶτοσ ἐμοί.

τὸ μετὰ τοῦτο εἴτ’ ἄνθρωποσ εἴτε θεὸσ εἴτε τύχη τισ μετὰ σοῦ Δίωνα ἐξέβαλεν, καὶ ἐλείφθησ μόνοσ. ἆρ’ οὖν οἰεί μοι τότε πολιτικῶν εἶναι κοινωνίαν πρὸσ σέ, τὸν μὲν ἔμφρονα κοινωνὸν ἀπολωλεκότι, τὸν δὲ ἄφρονα ὁρῶντι μετὰ πονηρῶν καὶ πολλῶν ἀνθρώπων καταλελειμμένον, οὐκ ἄρχοντα, οἰόμενον δ’ ἄρχειν, ὑπὸ δὲ τοιούτων ἀνθρώπων ἀρχόμενον;

ἐν οἷσ τί χρῆν ποιεῖν ἐμέ; μῶν οὐχ ὅπερ ἐποίουν ἀναγκαῖον, ἐκ τῶν λοιπῶν τὰ μὲν πολιτικὰ χαίρειν ἐᾶν, εὐλαβούμενον τὰσ ἐκ τῶν φθόνων διαβολάσ, ὑμᾶσ δὲ πάντωσ, καίπερ ἀλλήλων χωρὶσ γεγονότασ καὶ διαφόρουσ ὄντασ, πειρᾶσθαι φίλουσ ἀλλήλοισ ὅτι μάλιστα ποιεῖν; τούτων δὴ καὶ σὺ μάρτυσ, ὅτι τοῦτο αὐτὸ συντείνων οὐκ ἀνῆκα πώποτε·

καὶ μόγισ μέν, ὅμωσ δ’, ὡμολογήθη νῷν πλεῦσαι μὲν οἴκαδε ἐμέ, ἐπειδὴ πόλεμοσ ὑμᾶσ κατεῖχεν, εἰρήνησ δ’ αὖ γενομένησ ἐλθεῖν ἐμέ τε καὶ Δίωνα εἰσ Συρακούσασ, σὲ δὲ καλεῖν ἡμᾶσ. καὶ ταῦτα μὲν οὕτωσ ἐγένετο τῆσ ἐμῆσ εἰσ Συρακούσασ ἀποδημίασ πέρι τῆσ πρώτησ καὶ τῆσ πάλιν οἴκαδε σωτηρίασ· τὸ δὲ δεύτερον εἰρήνησ γενομένησ ἐκάλεισ με οὐ κατὰ τὰσ ὁμολογίασ, ἀλλὰ μόνον ἥκειν ἐπέστειλασ, Δίωνα δ’ εἰσ αὖθισ ἔφησθα μεταπέμψεσθαι.

διὰ ταῦτα οὐκ ἦλθον, ἀλλὰ καὶ Δίωνι τότ’ ἀπηχθόμην· ᾤετο γὰρ εἶναι βέλτιον ἐλθεῖν ἐμὲ καὶ ὑπακοῦσαί σοι. τὸ δὲ μετὰ ταῦτα ὕστερον ἐνιαυτῷ τριήρησ ἀφίκετο καὶ ἐπιστολαὶ παρὰ σοῦ, τῶν δ’ ἐν ταῖσ ἐπιστολαῖσ γραμμάτων ἦρχεν ὡσ, ἂν ἀφίκωμαι, τὰ Δίωνόσ μοι γενήσοιτο πράγματα πάντα κατὰ νοῦν τὸν ἐμόν, μὴ ἀφικομένου δέ, τἀναντία.

αἰσχύνομαι δὴ λέγειν ὅσαι τότε ἐπιστολαὶ παρὰ σοῦ καὶ παρ’ ἄλλων ἦλθον διὰ σὲ ἐξ Ἰταλίασ καὶ Σικελίασ, καὶ παρ’ ὅσουσ τῶν ἐμῶν οἰκείων καὶ τῶν γνωρίμων, καὶ πᾶσαι διακελευόμεναί μοι ἰέναι καὶ δεόμεναι σοὶ πάντωσ ἐμὲ πείθεσθαι. ἐδόκει δὴ πᾶσιν, ἀρξαμένοισ ἀπὸ Δίωνοσ, δεῖν ἐμὲ πλεῦσαι καὶ μὴ μαλθακίζεσθαι.

ὅσῳπερ ἂν μείζουσ ὦσιν, τοσούτῳ πλείουσ καὶ μείζουσ τοὺσ διαβάλλοντασ καὶ πρὸσ ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶσ βλάβησ ὁμιλοῦντασ τρεφούσασ, οὗ κακὸν οὐδὲν μεῖζον γεννᾷ πλοῦτόσ τε καὶ ἡ τῆσ ἄλλησ ἐξουσίασ δύναμισ ‐ ὅμωσ δ’ οὖν πάντα ταῦτα χαίρειν ἐάσασ ἦλθον, διανοηθεὶσ ὡσ οὐδένα δεῖ τῶν ἐμῶν φίλων ἐμὲ αἰτιᾶσθαι ὡσ διὰ τὴν ἐμὴν ῥᾳθυμίαν τὰ σφέτερα πάντα ἐξὸν μὴ ἀπολέσθαι διώλετο·

ἐλθὼν δέ ‐ οἶσθα γὰρ δὴ σὺ πάντα τἀντεῦθεν ἤδη γενόμενα ‐ ἐγὼ μὲν ἠξίουν δήπου κατὰ τὴν ὁμολογίαν τῶν ἐπιστολῶν πρῶτον μὲν κατάγειν Δίωνα οἰκειωσάμενον, φράζων τὴν οἰκειότητα, ἣν εἰ ἐμοὶ τότε ἐπείθου, τάχ’ ἂν βέλτιον τῶν νῦν γεγονότων ἔσχεν καὶ σοὶ καὶ Συρακούσαισ καὶ τοῖσ ἄλλοισ Ἕλλησιν, ὡσ ἡ ἐμὴ δόξα μαντεύεται·

ἔπειτα τὰ Δίωνοσ τοὺσ οἰκείουσ ἔχειν ἠξίουν καὶ μὴ διανείμασθαι τοὺσ διανειμαμένουσ, οὓσ οἶσθα σύ· πρὸσ δὲ τούτοισ ᾤμην δεῖν τὰ κατ’ ἐνιαυτὸν ἕκαστον εἰωθότα αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ μᾶλλον ἐγὼ ἔτι καὶ οὐχ ἧττον ἐμοῦ παραγενομένου πέμπεσθαι.

τούτων οὐδενὸσ τυγχάνων, ἠξίουν ἀπιέναι. τὸ μετὰ ταῦτα ἔπειθέσ με μεῖναι τὸν ἐνιαυτόν, φάσκων τὴν Δίωνοσ ἀποδόμενοσ οὐσίαν πᾶσαν τὰ μὲν ἡμίσεα ἀποπέμψειν εἰσ Κόρινθον, τὰ δ’ ἄλλα τῷ παιδὶ καταλείψειν αὐτοῦ. πολλὰ ἔχων εἰπεῖν ὧν ὑποσχόμενοσ οὐδὲν ἐποίησασ, διὰ τὸ πλῆθοσ αὐτῶν συντέμνω. τὰ γὰρ δὴ χρήματα πάντα ἀποδόμενοσ, οὐ πείσασ Δίωνα, φάσκων οὐ πωλήσειν ἄνευ τοῦ πείθειν, τὸν κολοφῶνα, ὦ θαυμάσιε, ταῖσ ὑποσχέσεσιν ἁπάσαισ νεανικώτατον ἐπέθηκασ·

μηχανὴν γὰρ οὔτε καλὴν οὔτε κομψὴν οὔτε δικαίαν οὔτε συμφέρουσαν ηὑρ͂εσ, ἐμὲ ἐκφοβεῖν ὡσ ἀγνοοῦντα τὰ τότε γιγνόμενα, ἵνα μηδὲ ἐγὼ ζητοίην τὰ χρήματα ἀποπέμπεσθαι. ἡνίκα γὰρ Ἡρακλείδην ἐξέβαλεσ, οὔτε Συρακοσίοισ δοκοῦν δικαίωσ οὔτ’ ἐμοί, διότι μετὰ Θεοδότου καὶ Εὐρυβίου συνεδεήθην σου μὴ ποιεῖν ταῦτα, ταύτην λαβὼν ὡσ ἱκανὴν πρόφασιν, εἶπεσ ὅτι καὶ πάλαι σοι δῆλοσ εἰήν σοῦ μὲν οὐδὲν φροντίζων, Δίωνοσ δὲ καὶ τῶν Δίωνοσ φίλων καὶ οἰκείων, καὶ ἐπειδὴ νῦν Θεοδότησ καὶ Ἡρακλείδησ ἐν διαβολαῖσ εἰε͂ν, οἰκεῖοι Δίωνοσ ὄντεσ, πᾶν μηχανῴμην ὅπωσ οὗτοι μὴ δώσουσιν δίκην.

καὶ ταῦτα μὲν ταύτῃ περὶ τὰ πολιτικὰ κοινωνίασ τῆσ ἐμῆσ καὶ σῆσ·

καὶ εἴ τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα ἐνεῖδεσ ἐν ἐμοὶ πρὸσ σέ, εἰκότωσ οἰεί ταύτῃ πάντα ταῦτα γεγονέναι. καὶ μὴ θαύμαζε· κακὸσ γὰρ ἂν ἔχοντί γε νοῦν ἀνδρὶ φαινοίμην ἐνδίκωσ, πεισθεὶσ ὑπὸ τοῦ μεγέθουσ τῆσ σῆσ ἀρχῆσ τὸν μὲν παλαιὸν φίλον καὶ ξένον κακῶσ πράττοντα διὰ σέ, μηδὲν σοῦ χείρω, ἵνα οὕτωσ εἴπω, τοῦτον μὲν προδοῦναι, σὲ δὲ τὸν ἀδικοῦντα ἑλέσθαι καὶ πᾶν δρᾶν ὅπῃ σὺ προσέταττεσ, ἕνεκα χρημάτων δῆλον ὅτι· οὐδὲν γὰρ ἂν ἕτερον ἔφησεν αἴτιόν τισ εἶναι τῆσ ἐμῆσ μεταβολῆσ, εἰ μετεβαλόμην.

ἀλλὰ ταῦτα μὲν ταύτῃ γενόμενα τὴν ἐμὴν καὶ σὴν λυκοφιλίαν καὶ ἀκοινωνίαν διὰ σὲ ἀπηργάσατο. σχεδὸν δ’ εἰσ λόγον ὁ λόγοσ ἥκει μοι συνεχὴσ τῷ νυνδὴ γενόμενοσ, περὶ οὗ μοι τὸ δεύτερον ἀπολογητέον ἔφην εἶναι.

σκόπει δὴ καὶ πρόσεχε πάντωσ, ἄν σοί τι ψεύδεσθαι δόξω καὶ μὴ τἀληθῆ λέγειν.

φημὶ γάρ σε Ἀρχεδήμου παρόντοσ ἐν τῷ κήπῳ καὶ Ἀριστοκρίτου, σχεδὸν ἡμέραισ πρότερον εἴκοσι τῆσ ἐμῆσ ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ’ ἀποδημίασ, ἃ νῦν δὴ λέγεισ ἐμοὶ μεμφόμενοσ, ὡσ Ἡρακλείδου τέ μοι καὶ τῶν ἄλλων πάντων μᾶλλον ἢ σοῦ μέλοι. καί με τούτων ἐναντίον διηρώτησασ εἰ μνημονεύω, κατ’ ἀρχὰσ ὅτ’ ἦλθον, κελεύων σε τὰσ πόλεισ τὰσ Ἑλληνίδασ κατοικίζειν· ἐγὼ δὲ συνεχώρουν μεμνῆσθαι καὶ ἔτι νῦν μοι δοκεῖν ταῦτ’ εἶναι βέλτιστα.

ῥητέον δέ, ὦ Διονύσιε, καὶ τοὐπὶ τούτῳ τότε λεχθέν. ἠρόμην γὰρ δή σε πότερον αὐτὸ τοῦτό σοι συμβουλεύσαιμι μόνον ἤ τι καὶ ἄλλο πρὸσ τούτῳ· σὺ δὲ καὶ μάλ’ ἀπεκρίνω μεμηνιμένωσ καὶ ὑβριστικῶσ εἰσ ἐμέ, ὡσ ᾤου ‐ διὸ τὸ τότε σοι ὕβρισμα νῦν ὕπαρ ἀντ’ ὀνείρατοσ γέγονεν ‐ εἶπεσ δὲ καὶ μάλα πλαστῶσ γελῶν, εἰ μέμνημαι, ὡσ "παιδευθέντα με ἐκέλευεσ ποιεῖν πάντα ταῦτα ἢ μὴ ποιεῖν. " ἔφην ἐγὼ κάλλιστα μνημονεῦσαί σε. "οὐκοῦν παιδευθέντα," ἔφησθα, "γεωμετρεῖν, ἢ πῶσ;

κἀγὼ τὸ μετὰ ταῦτα ὃ ἐπῄει μοι εἰπεῖν οὐκ εἶπον, φοβούμενοσ μὴ σμικροῦ ῥήματοσ ἕνεκα τὸν ἔκπλουν ὃν προσεδόκων, μή μοι στενὸσ γίγνοιτο ἀντ’ εὐρυχωρίασ. ἀλλ’ οὖν ὧν ἕνεκα πάντ’ εἴρηται ταῦτ’ ἐστί· μή με διάβαλλε λέγων ὡσ οὐκ εἰών ἐγώ σε πόλεισ Ἑλληνίδασ ἐρρούσασ ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ Συρακουσίουσ ἐπικουφίσαι βασιλείαν ἀντὶ τυραννίδοσ μεταστήσαντα. τούτων γὰρ οὔθ’ ἧττον ἐμοὶ πρέποντα ἔχοισ ἄν ποτε λέγων μου καταψεύσασθαι, πρὸσ δὲ τούτοισ ἔτι σαφεστέρουσ τούτων εἰσ ἔλεγχον λόγουσ ἐγὼ δοίην ἄν, εἴ τισ ἱκανή που φαίνοιτο κρίσισ, ὡσ ἐγὼ μὲν ἐκέλευον, σὺ δ’ οὐκ ἤθελεσ πράττειν αὐτά·

καὶ μὴν οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν ἐναργῶσ ὡσ ἦν ταῦτα ἄριστα πραχθέντα καὶ σοὶ καὶ Συρακοσίοισ καὶ Σικελιώταισ πᾶσιν. ἀλλ’ ὦ τᾶν, εἰ μὲν μὴ φῂσ εἰρηκέναι εἰρηκὼσ ταῦτα, ἔχω τὴν δίκην·

εἰ δ’ ὁμολογεῖσ, τὸ μετὰ τοῦτο ἡγησάμενοσ εἶναι σοφὸν τὸν Στησίχορον, τὴν παλινῳδίαν αὐτοῦ μιμησάμενοσ, ἐκ τοῦ ψεύδουσ εἰσ τὸν ἀληθῆ λόγον μεταστήσῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Epistles, Letter 3

(플라톤, Epistles, Letter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION