Lucian, Dialogi meretricii, Κοχλὶσ καὶ Παρθενὶσ. 2:

(루키아노스, Dialogi meretricii, Κοχλὶσ καὶ Παρθενὶσ. 2:)

ἐμάνη ὁ ἄνθρωποσ ἢ μέθη τισ ἦν καὶ παροινία τὸ πρᾶγμα; ζηλοτυπία τισ, ὦ Κοχλί, καὶ ἔρωσ ἔκτοποσ· ἡ Κροκάλη δέ, οἶμαι, δύο τάλαντα αἰτήσασα, εἰ βούλεται μόνοσ ἔχειν αὐτήν, ἐπεὶ μὴ ἐδίδου ὁ Δεινόμαχοσ, ἐκεῖνον μὲν ἀπέκλεισεν ἥκοντα προσαράξασά γε αὐτῷ τὰσ θύρασ, ὡσ ἐλέγετο, τὸν Γόργον δὲ Οἰνοέα τινά γεωργὸν εὔπορον ἐκ πολλοῦ ἐρῶντα καὶ χρηστὸν ἄνθρωπον προσ2ιεμένη ἔπινε μετ̓ αὐτοῦ κἀμὲ παρέλαβεν αὐλήσουσαν παῤ αὐτοῖσ. ἤδη δὲ προχωροῦντοσ τοῦ πότου ἐγὼ μὲν ὑπέκρεκόν τι τῶν Λυδίων. ὁ γεωργὸσ δὲ ἤδη ἀνίστατο ὀρχησόμενοσ, ἡ Κροκάλη δὲ ἐκρότει, καὶ πάντα ἦν ἡδέα· ἐν τοσούτῳ δὲ κτύποσ ἠκούετο καὶ βοὴ καὶ ἡ αὔλειοσ ἠράσσετο, καὶ μετὰ μικρὸν ἐπεισέπαισαν ὅσον ὀκτὼ νεανίσκοι μάλα καρτεροὶ καὶ ὁ Μεγαρεὺσ ἐν αὐτοῖσ. εὐθὺσ οὖν ἀνετέτραπτο πάντα καὶ ὁ Γόργοσ, ὥσπερ ἔφην, ἐπαίετο καὶ ἐπατεῖτο χαμαὶ κείμενοσ· ἡ Κροκάλη δὲ οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ ἔφθη ὑπεκφυγοῦσα παρὰ τὴν γείτονα Θεσπιάδα· ἐμὲ δὲ ῥαπίσασ ὁ Δεινόμαχοσ, Ἐκφθείρου, φησί, κατεαγότασ μοι τοὺσ αὐλοὺσ προσρίψασ. καὶ νῦν ἀποτρέχω φράσουσα ταῦτα τῷ δεσπότῃ· ἀπέρχεται δὲ καὶ ὁ γεωργὸσ ὀψόμενόσ τινασ φίλουσ τῶν ἀστικῶν, οἳ παραδώσουσι τοῖσ πρυτανεῦσι τὸν Μεγαρέα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION