Hellas Alive Dictionary - διομολογητεος

Ancient Greek Dictionary

First/Second declension Adjective; Transliteration:

Principal Part: διομολογητέος διομολογητέον

Structure: διομολογητε (Stem) + ος (Ending)

Etym.: diomologe/w의 분사형

First/Second declension

	Positive	Comparative	Superlative
Adjective	διομολογητέος διομολογητέου	διομολογητεότερος διομολογητεοτέρου	διομολογητεότατος διομολογητεοτάτου
Adverb	διομολογητέως	διομολογητεότερον	διομολογητεότατα

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

λέγειν, ταῦτα διομολογητέον ὑποθεμένοισ τάδε ἡμῖν. (Plato, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, 294:1)
πρὸσ δέ γε τούτοισ, εἰ καὶ τὸ παράπαν ἡμῖν τὰ μέν ἐστι ποί’ ἄττα, ἡδονὴ δὲ καὶ λύπη μόνον ἅπερ ἐστί, ποιώ τινε δὲ οὐ γίγνεσθον, καὶ ταῦθ’ ἡμῖν διομολογητέον. (Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, 160:2)
λόγον δὲ δι’ ὅτι νῦν διομολογητέον οὐκ ἔμαθον. (Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, 265:3)
οὐκοῦν τοῦτο ἔτι διομολογητέον; (Plato, Republic, book 7 266:1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.

bab2min@gmail.com