Ἀρμένιος
First/Second declension Adjective;
Transliteration:
Principal Part:
Ἀρμένιος
Ἀρμενίᾱ
Ἀρμένιον
Structure:
Ἀρμενι
(Stem)
+
ος
(Ending)
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- οὔτε γὰρ τῷ ἀπὸ Βαβυλῶνοσ εἰσ Θάψακον εἶναι σταδίουσ τετρακισχιλίουσ ὀκτακοσίουσ, ἐντεῦθεν δὲ πρὸσ τὴν ἄρκτον ἐπὶ τὰ Ἀρμένια ὄρη [δισ]χιλίουσ ἑκατόν, ἀκολουθεῖ τὸ ἀπὸ Βαβυλῶνοσ ἐπὶ τοῦ δι’ αὐτῆσ μεσημβρινοῦ ἐπὶ τὰ ἀρκτικὰ ὄρη πλείουσ εἶναι τῶν ἑξακισχιλίων· (Strabo, Geography, book 2, chapter 1 40:2)
- εἰ δὲ τοῦτο, οὐκ ἂν ἦν τὰ ὄρη τὰ Ἀρμένια καὶ τὰ τοῦ Ταύρου ἐπὶ τοῦ δι’ Ἀθηνῶν παραλλήλου, ὡσ Ἐρατοσθένησ, ἀλλὰ πολλαῖσ χιλιάσι σταδίων ἀρκτικώτερα κατ’ αὐτὸν ἐκεῖνον. (Strabo, Geography, book 2, chapter 1 56:7)
- τὸ γὰρ τῆσ φύσεωσ τοῦτο πλάσμα καὶ δημιούργημα, ὁ τοῦ Πολυκλείτου κανών, ἐπεὶ εἰσ ἄνδρασ τελεῖν ἤρξατο, ἐν Ἀρμενίᾳ μοιχεύων ἁλοὺσ μάλα πολλὰσ πληγὰσ ἔλαβεν καὶ τέλοσ κατὰ τοῦ τέγουσ ἁλόμενοσ διέφυγε, ῥαφανῖδι τὴν πυγὴν βεβυσμένοσ. (Lucian, De morte Peregrini, (no name) 9:4)
- ὥστε μετά γε τοιαύτην ἀρχὴν τί ἄν σοι τὰ λοιπὰ λέγοιμι, ὁποῖα ἐν Ἀρμενίᾳ ἐδημηγόρησε τὸν Κερκυραῖον αὐτὸν ῥήτορα παραστησάμενοσ, ἢ οἱο͂ν Νισιβηνοῖσ λοιμὸν τοῖσ μὴ τὰ Ῥωμαίων αἱρουμένοισ ἐπήγαγε παρὰ Θουκυδίδου χρησάμενοσ ὅλον ἄρδην πλὴν μόνου τοῦ Πελασγικοῦ καὶ τῶν τειχῶν τῶν μακρῶν, ἐν οἷσ οἱ τότε λοιμώξαντεσ ᾤκησαν; (Lucian, Quomodo historia conscribenda sit, chapter 15 1:1)
- ἅπασι γὰρ αὐτοῖσ πρὸσ τὸν οὐδὲν αἴτιον τῶν ἐν Ἀρμενίᾳ κακῶν, τὸν Θουκυδίδην, ἡ ἅμιλλα. (Lucian, Quomodo historia conscribenda sit, chapter 262)
- εἷσ δέ τισ βέλτιστοσ ἅπαντα ἐξ ἀρχῆσ ἐσ τέλοσ τὰ πεπραγμένα, ὅσα ἐν Ἀρμενίᾳ, ὅσα ἐν Συρίᾳ, ὅσα ἐν Μεσοποταμίᾳ, τὰ ἐπὶ τῷ Τίγρητι, τὰ ἐν Μηδίᾳ, πεντακοσίοισ οὐδ̓ ὅλοισ ἔπεσι περιλαβὼν συνέτριψε καὶ τοῦτο ποιήσασ ἱστορίαν συγγεγραφέναι φησί. (Lucian, Quomodo historia conscribenda sit, chapter 301)
- τῆσ ὑπὸ Σύλλα γενομένησ μεταβολῆσ περὶ τὴν πολιτείαν ἐν ἀρχῇ μὲν ἀτόπου φανείσησ, τότε δὲ τοῖσ πολλοῖσ ὑπὸ χρόνου καὶ συνηθείασ ἤδη τινὰ κατάστασιν ἔχειν οὐ φαύλην δοκούσησ, ἦσαν οἱ τὰ παρόντα διασεῖσαι καὶ μεταθεῖναι ζητοῦντεσ ἰδίων ἕνεκα πλεονεξιῶν, οὐ πρὸσ τὸ βέλτιστον, Πομπηϊού μὲν ἔτι τοῖσ βασιλεῦσιν ἐν Πόντῳ καὶ Ἀρμενίᾳ πολεμοῦντοσ, ἐν δὲ τῇ Ῥώμῃ μηδεμιᾶσ ὑφεστώσησ πρὸσ τοὺσ νεωτερίζοντασ ἀξιομάχου δυνάμεωσ, οὗτοι κορυφαῖον εἶχον ἄνδρα τολμητὴν καὶ μεγαλοπράγμονα καὶ ποικίλον τὸ ἦθοσ, Λεύκιον Κατιλίναν, ὃσ αἰτίαν ποτὲ πρὸσ ἄλλοισ ἀδικήμασι μεγάλοισ ἔλαβε παρθένῳ συγγεγονέναι θυγατρί, κτεῖναι δ’ ἀδελφὸν αὑτοῦ· (Plutarch, Cicero, chapter 10 1:2)