Demosthenes, Speeches 21-30, Κατὰ Μειδίου περὶ τοῦ Κονδύλου 277:

νῦν δὲ τοῦτο καὶ πάντων ἄν μοι δεινότατον συμβαίη, εἰ παρ’ αὐτὰ τἀδικήμαθ’ οὕτωσ ὀργίλωσ καὶ πικρῶσ καὶ χαλεπῶσ ἅπαντεσ ἔχοντεσ ἐφαίνεσθε, ὥστε Νεοπτολέμου καὶ Μνησαρχίδου καὶ Φιλιππίδου καί τινοσ τῶν σφόδρα τούτων πλουσίων δεομένων καὶ ἐμοῦ καὶ ὑμῶν, ἐβοᾶτε μὴ ἀφεῖναι, καὶ προσελθόντοσ μοι Βλεπαίου τοῦ τραπεζίτου, τηλικοῦτ’ ἀνεκράγετε, ὡσ, τοῦτ’ ἐκεῖνο, χρήματά μου ληψομένου, ὥστε μ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, φοβηθέντα τὸν ὑμέτερον θόρυβον θοἰμάτιον προέσθαι καὶ μικροῦ γυμνὸν ἐν τῷ χιτωνίσκῳ γενέσθαι, φεύγοντ’ ἐκεῖνον ἕλκοντά με, καὶ μετὰ ταῦτ’ ἀπαντῶντεσ ὅπωσ ἐπέξει τῷ μιαρῷ καὶ μὴ διαλύσει·