Plutarch, De exilio, section 3

(플루타르코스, De exilio, section 3)

ἔστω δὲ δεινόν, ὥσπερ οἱ πολλοὶ λέγουσι καὶ ᾄδουσιν, ἡ φυγή. καὶ γὰρ τῶν βρωμάτων πικρὰ πολλὰ καὶ δριμέα καὶ δάκνοντα τὴν αἴσθησίν ἐστιν· ἀλλὰ μιγνύντεσ αὐτοῖσ ἔνια τῶν γλυκέων καὶ προσηνῶν τὴν ἀηδίαν ἀφαιροῦμεν.

ἔστι δὲ καὶ χρώματα λυπηρὰ τῇ ὄψει, πρὸσ ἃ γίγνεται τὸ συγχεῖσθαι καὶ μαραυγεῖν διὰ σκληρότητα καὶ βίαν ἀνίατον. τὴν σκιὰν αὐτοῖσ, ἢ τὴν ὄψιν ἀπεστρέψαμεν ἐπί τι τῶν χλοερῶν καὶ προσηνῶν, τοῦτ’ ἔξεστι ποιεῖν καὶ πρὸσ τὰ συμπτώματα, κεραννύντασ αὐτοῖσ τὰ χρήσιμα καὶ φιλάνθρωπα τῶν νυνί σοι παρόντων, εὐπορίαν φίλουσ ἀπραγμοσύνην τὸ μηδὲν ἐνδεῖν τῶν ἀναγκαίων πρὸσ τὸν βίον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION