Plutarch, De exilio, section 5

(플루타르코스, De exilio, section 5)

διὸ κἂν ἀληθῶσ κακῷ τινι καὶ λυπηρῷ περιπέσωμεν, ἐπάγεσθαι δεῖ τὸ ἱλαρὸν καὶ τὸ εὔθυμον ἐκ τῶν ὑπαρχόντων καὶ ὑπολειπομένων ἀγαθῶν, τῷ οἰκείῳ τἀλλότριον ἐκλεαίνοντασ· κενῆσ δόξησ ἀναπέπλασται, ταῦτα δεῖ, καθάπερ τοῖσ δεδοικόσι τὰ προσωπεῖα παιδίοισ ἐγγὺσ καὶ ὑπὸ χεῖρα ποιοῦντεσ καὶ ἀναστρέφοντεσ ἐθίζομεν καταφρονεῖν, οὕτωσ ἐγγὺσ ἁπτομένουσ καὶ συνερείδοντασ τὸν λογισμὸν τὸ σαθρὸν καὶ τὸ κενὸν καὶ τετραγῳδημένον ἀποκαλύπτειν.

οἱο͂́ν ἐστιν ἡ νῦν σοι παροῦσα μετάστασισ ἐκ τῆσ νομιζομένησ;

πατρίδοσ.

φύσει γὰρ οὐκ ἔστι πατρίσ, ὥσπερ οὐδ’ οἶκοσ οὐδ’ ἀγρὸσ οὐδὲ χαλκεῖον, ὡσ Ἀρίστων ἔλεγεν, οὐδ’ ἰατρεῖον· ἀλλὰ γίγνεται μᾶλλον δ’ ὀνομάζεται καὶ καλεῖται τούτων ἕκαστον ἀεὶ πρὸσ τὸν οἰκοῦντα καὶ χρώμενον. ἐστιν, ὥσπερ ῥίζησ τὸ σῶμα τῆσ κεφαλῆσ ὀρθὸν ἱστάσησ, πρὸσ τὸν οὐρανὸν ἀνεστραμμένον.

ὅθεν εὖ μὲν ὁ Ἡρακλῆσ εἶπεν Ἀργεῖοσ ἢ Θηβαῖοσ· οὐ γὰρ εὔχομαι μιᾶσ· ἅπασ μοι πύργοσ Ἑλλήνων πατρίσ.

ὁ δὲ Σωκράτησ βέλτιον, οὐκ Ἀθηναῖοσ οὐδ’ Ἕλλην ἀλλὰ κόσμιοσ εἶναι φήσασ, ὡσ ἄν τισ Ῥόδιοσ εἶπεν ἢ Κορίνθιοσ· ὅτι μηδὲ Σουνίῳ, μηδὲ Ταινάρῳ μηδὲ τοῖσ Κεραυνίοισ ἐνέκλεισεν ἑαυτόν.

ὁρᾷσ τὸν ὑψοῦ τόνδ’ ἄπειρον αἰθέρα, καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ’ ὑγραῖσ ἐν ἀγκάλαισ; οὗτοι τῆσ πατρίδοσ ἡμῶν ὁρ́οι εἰσί, καὶ οὐδεὶσ οὔτε φυγὰσ ἐν τούτοισ οὔτε ξένοσ οὔτ’ ἀλλοδαπόσ, ὅπου ταὐτὸ πῦρ ὕδωρ ἀήρ, ἄρχοντεσ οἱ αὐτοὶ καὶ διοικηταὶ καὶ πρυτάνεισ, ἥλιοσ σελήνη φωσφόροσ· οἱ αὐτοὶ νόμοι πᾶσι, ὑφ’ ἑνὸσ προστάγματοσ καὶ μιᾶσ ἡγεμονίασ τροπαὶ βόρειοι τροπαὶ νότιοι ἰσημερίαι Πλειὰσ Ἀρκτοῦροσ, ὡρ͂αι σπόρων ὡρ͂αι φυτειῶν·

εἷσ δὲ βασιλεὺσ;

"θεὸσ ἀρχήν τε καὶ μέσα καὶ τελευτὴν ἔχων τοῦ παντόσ, εὐθείᾳ περαίνει κατὰ φύσιν περιπορευόμενοσ·

ὥσπερ πολίτασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION