Demosthenes, Speeches 21-30, Κατὰ Ἀριστοκράτους 164:

τί δή ποτ’ αἴτιον; οὐ γὰρ δὴ λόγον γε τὸ πρᾶγμ’ οὑτωσὶ πρόχειρον ἔχει. ὅτι, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δυοῖν ἀγαθοῖν ὄντοιν πᾶσιν ἀνθρώποισ, τοῦ μὲν ἡγουμένου καὶ μεγίστου πάντων, τοῦ εὐτυχεῖν, τοῦ δ’ ἐλάττονοσ μὲν τούτου, τῶν δ’ ἄλλων μεγίστου, τοῦ καλῶσ βουλεύεσθαι, οὐχ ἅμ’ ἡ κτῆσισ παραγίγνεται τοῖσ ἀνθρώποισ, οὐδ’ ἔχει τῶν εὖ πραττόντων οὐδεὶσ ὁρ́ον οὐδὲ τελευτὴν τῆσ τοῦ πλεονεκτεῖν ἐπιθυμίασ· δι’ ὅπερ πολλοὶ πολλάκισ μειζόνων ἐπιθυμοῦντεσ τὰ παρόντ’ ἀπώλεσαν.